บทที่ 1

อากาศในเดือนตุลาคมของเมืองกวนเฉิงยังร้อนจัด  มีเพียงตอนเช้าและตอนเย็นเท่านั้นที่สามารถทําให้ผู้คนรู้สึกถึงความเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วงได้

หลังจากไห่ถงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและทําอาหารเช้าให้ครอบครัวพี่สาวทั้งสามคนแล้ว เธอก็หยิบทะเบียนบ้านและจากไปอย่างเงียบ ๆ

"จากนี้ไปเราจะใช้ระบบAAกันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นค่าครองชีพหรือค่าผ่อนรถและผ่อนบ้าน ทุกอย่างก็ต้องAAกัน! น้องสาวคุณมาอยู่ที่บ้านเรา ก็ต้องบอกให้เธอช่วยจ่ายค่าใช้จ่ายครึ่งหนึ่งด้วย

แค่ให้เงินมา 10,000 บาทละเดือนเอาไปใช้อะไรได้? มันจะไปต่างอะไรกับมากินฟรีอยู่ฟรีล่ะ?"

นี่คือสิ่งที่ไห่ถงได้ยินพี่เขยของเธอพูด ตอนที่พี่สาวและพี่เขยทะเลาะกันเมื่อคืนนี้

เธอต้องย้ายออกจากบ้านของพี่

แต่มีทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้พี่วางใจก็คือแต่งงาน

เธออยากจะรีบแต่งงานไปให้เร็ว แต่ว่าแม้แต่แฟนก็ยังไม่มี เธอจึงตัดสินใจรับคำขอของคุณยายจ้าน

หญิงชราที่เธอได้ช่วยเหลือไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจะแต่งงานกับหลานชายคนโตของคุณยายจ้านซึ่งชื่อจ้านหยินที่การแต่งงานเป็นเรื่องยาก

ยี่สิบนาทีต่อไป ไห่ถงก็ลงจากรถหน้าประตูสํานักงานเขต

"ไห่ถง"

ทันทีที่ลงจากรถ ไห่ถงก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกที่คุ้นเคย นั่นคือเสียงคุณยายจ้าน

"คุณยายจ้านคะ"

ไห่ถงเดินไปหาอย่างรวดเร็วและเห็นชายร่างสูงดูหล่อเหลาเย็นชาคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ คุณยายจ้าน  เขาต้องเป็นจ้านหยินคนที่เธอจะแต่งงานด้วยแน่

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ไห่ถงก็มองเห็นรูปร่างหน้าตาของจ้านหยินอย่างชัดเจนและอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ตามที่คุณยายจ้านเล่าให้ฟังนั้น หลานชายคนโตของเธอจ้านหยินอายุสามสิบปีแล้ว แม้แต่แฟนก็จีบไม่ใด้ ซึ่งทำให้คุณยายจ้านกังวลมาก

ไห่ถงคิดเสมอว่าเขาคงจะเป็นผู้ชายที่หน้าตาขี้เหร่มากแน่

เพราะเธอได้ข่าวว่าเขาเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทใหญ่และมีรายได้สูง

แต่ในขณะนี้ได้เจอกัน ไห่ถงจึงรู้ว่าเธอเข้าใจผิดแล้ว

เพราะจ้านหยินนั้นหล่อเหลาและมีท่าทางเย็นชา  ที่ยืนอยู่ข้างคุณยายจ้านด้วยใบหน้าที่มืดมน ทำให้เขาดูเท่เป็นพิเศษ และ รัศมีที่เขาเปล่งออกมาก็ทำให้คนแปลกหน้าไม่กล้าเข้าใกล้

สายตาเธอเบี่ยงเบนเล็กน้อยและมองไปดูรถธุรกิจสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล ยี่ห้อของรถคือโตโยต้า ไม่ใช่รถหรูมูลค่าหลายล้าน สิ่งนี้ทำให้ไห่ถงรู้สึกว่า สถานะเธอกับ จ้านหยินนั้นไม่ได้แตกต่างเกินไปนัก

เธอกับเพื่อนร่วมชั้นเก่าเปิดร้านหนังสือที่ประตูหน้าโรงเรียนมัธยมเมืองกวนเฉิง

ในเวลาว่าง เธอยังถักของกระจุกกระจิกวางขายในออนไลน์ด้วย ซึ่งยอดขายค่อนข้างดี

โดยรวมแล้ว รายได้ต่อเดือนของเธอก็ได้มากกว่า 100,000 บาท สำหรับการอยู่ในเมืองกวนเฉิงนั้น รายได้ต่อเดือน 100,000 บาท ก็ถือเป็นคนชนชั้นเดียวกับพวกพนักงานบริษัทแล้ว ดังนั้นในแต่ละเดือนเธอจึงให้เงินค่าครองชีพพี่สาว 25,000 บาท

แต่พี่เขยเธอไม่ทราบรายได้ของเธอ เพราะเธอให้พี่เก็บเงินเอาไว้เอง 15,000 บาท และบอกพี่เขยว่าเธอให้แค่ 10,000 บาทเท่านั้น

"ไห่ถง คนนี้ก็คือหลานชายคนโตของฉัน จ้านหยิน ก็เป็นผู้ชายที่อายุสามสิบปีที่ยังจีบแฟนไม่ได้ คนนี้จะเฉยเมยเล็กน้อย แต่ก็เป็นคนเอาใจใส่และมีน้ำใจมาก หนูช่วยชีวิตฉันไว้ แล้วพวกเราก็รู้จักกันมาสามเดือนแล้ว เชื่อฉันเถอะ ฉันจะไม่ยกหลานชายที่ไม่ดีไหนให้หนูหรอก"

จ้านหยินฟังคําอธิบายของคุณยายที่มีต่อตัวเขา จากนั้นเขาก็มองไห่ถงแวบหนึ่ง ดวงตาของเขาลึกล้ำและเย็นชา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรสักคํา

อาจเป็นเพราะว่าเขาถูกคุณยายของตัวเองพูดจาเหน็บแนมหลายครั้งเกินไป เขาจึงมีภูมิคุ้มกันขึ้นมา

ไห่ถงรู้ว่าคุณยายจ้านมีลูกชายสามคน แล้วลูกชายของเธอแต่ละคนก็มีหลานชายให้เธอคนละสามคน ตอนนี้เธอมีหลานชายทั้งหมดเก้าคน แต่ไม่มีหลานสาว ดังนั้นไห่ถงจึงได้รับการปฏิบัติเสมือนหลานสาว

ใบหน้าของไห่ถงแดงเล็กน้อย แต่เธอก็ยื่นมือไปทักทายกับจ้านหยินอย่างสง่างามและแนะนําตัวเองด้วยรอยยิ้ม "สวัสดีค่ะคุณจ้าน ฉันชื่อไห่ถง"

แววตาที่เฉียบคมของจ้านหยินมองไห่ถงตั้งแต่หัวจรดเท้าและจากเท้าจรดหัว จนคุณยายเตือนด้วยอาการไอเบา ๆ เขาจึงทักทายกับไห่ถงด้วยเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา "จ้านหยินครับ"

หลังจับมือทักทายแล้ว จ้านหยินก็ยกมือซ้ายขึ้นดูนาฬิกาแล้วพูดกับไห่ถงว่า "ผมยุ่งมาก เรารีบจัดการธุระให้เสร็จเถอะครับ"

ไห่ถงส่งเสียงอืมตอบรับ

คุณยายจ้านพูดอย่างเร่งรีบว่า "พวกหลานสองคนรีบเข้าไปทําธรรมเนียมเถอะ ยายจะรอพวกหลานอยู่ที่นี่นะจ๊ะ"

“คุณยายไปรอบนรถเถอะ ข้างนอกมันร้อนนะครับ”

จ้านหยินพูดพลางประคองคุณยายกลับไปขึ้นรถ

ไห่ถงมองดูการกระทำของเขาและเชื่อสิ่งที่คุณยายจ้านพูดแล้ว แม้จ้านหยินเป็นคนเย็นชา แต่เขาก็เอาใจใส่และมีน้ำใจด้วย

แม้ว่าเธอกับเขาจะเป็นคนแปลกหน้ากัน แต่คุณยายจ้านบอกว่าเขามีบ้านในชื่อของตนและจ่ายค่าบ้านจนหมดแล้ว หากแต่งงานกับเขา เธอก็ย้ายออกจากบ้านพี่สาวของเธอได้ และพี่ของเธอก็จะได้วางใจแถมไม่ต้องทะเลาะกับพี่เขยของเธอตลอดเวลาเพราะเธออีก

การแต่งงานของเธอเป็นแค่การใช้ชีวิตร่วมกันเท่านั้น

ไม่นานนัก จ้านหยินก็กลับมาหาไห่ถงและพูดกับเธอว่า "ไปกันเถอะ"

ไห่ถงรับคำและเดินตามเขาเข้าไปในสํานักงานเขตอย่างเงียบ ๆ

ที่แผนกทะเบียนสมรส จ้านหยินยังเตือนไห่ถงว่า "คุณไห่ ถ้าคุณไม่ยอม คุณยังสามารถกลับคำได้นะครับ ไม่ต้องสนใจว่าคุณยายของผมจะพูดอย่างไร การแต่งงานนั้นเป็นเรื่องใหญ่และไม่สามารถทำเหมือนเด็กเล่นขายของได้"

เขาหวังว่าไห่ถงจะกลับคำ

เพราะเขาไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเคยเจอเพียงครั้งเดียว