“พี่เย่หลัน ท่านควรเข้าใจสิ่งที่ข้าหมายถึง”หลี่จิ้งหย่ากล่าวเสียงเบานางต้องการฟื้นฟูความสัมพันธ์เก่ากับเซียวเย่หลัน“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ข้าไม่ใช่พระชายาขององค์ชายรองอีกต่อไป และข้ายังคงอาศัยอยู่ในจวนของเซียวฉง แม้ว่าข้าจะรับใช้ท่าน ก็ไม่มีอะไรที่ไม่สมเหตุสมผล”คราวนี้นางฆ่านกสองตัวด้วยธนูดอกเดียวบีบเซวี่ยจวิ้นให้เป็นบ้า และกำจัดเซี่ยเชียนฮวันจากนั้นข้างกายของเซียวเย่หลันก็เหลือแค่ซูอวี้เออร์คนเดียวนี่เกินไปหรือไม่?สำหรับนางแค่คนเดียว มันไม่พอเมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาอันเปี่ยมด้วยความรักของหลี่จิ้งหย่า เซียวเย่หลันก็ยังคงไม่มีสีหน้าใดๆ เลย เขาปัดมือของนางออกแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แม้ว่าข้าจะถูกเหล่าขุนนางล้อมกรอบ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยชายกระโปรงของผู้หญิงมาช่วย”หลี่จิ้งหย่าหน้าแข็งทื่อนางเฝ้าดูเซียวเย่หลันยืนขึ้นและเปิดประตูแผ่นหลังของชายคนนั้นสูงใหญ่ และปล่อยกลิ่นอายอันเย็นออกมา ตอนที่เขามองย้อนกลับมา มุมหน้าของเขาก็สะท้อนกับเปลวไฟส่งผลให้ดูกดดันอย่างน่ากลัว“ครั้งนี้ มีข้อสงสัยในคดีของเซวี่ยจวิ้นมากมาย ถ้าเจ้ามีเบาะแส ข้าก็คงสนใจ ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องอื่นอีก”
ผู้คุมแสดงท่าทางที่น่าเกลียด ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เรือนร่างของเซี่ยเชียนฮวัน ขณะที่ปากก็ส่งเสียงร้องจุ๊ๆ ไม่หยุดสมกับเป็นผู้หญิงของจ้านอ๋องจริงๆผิวขาวเปล่งปลั่งดั่งตะวันรอน เท้าเรียวบางดุจหน่อไผ่ สวยงามราวกับเทพธิดาในภาพวาดเขาเคยเห็นภรรยาของนักโทษชนชั้นสูงหลายคนในสำนักคุมประพฤติ แต่ไม่มีใครเทียบความงามของเซี่ยเชียนฮวันได้หากเขาสามารถเอาเปรียบนางได้ มันก็คงจะคุ้มค่ากับการทำงานหนักของเขาที่ทำในสำนักคุมประพฤติมาหลายปี“ออกไปซะ!”เซี่ยเชียนฮวันถลึงตาใส่เขาผู้คุมหัวเราะหึๆ ขณะบีบคางของนาง “อย่าโกรธไปเลย ข้าต้องรับผิดชอบดูแลท่าน และบุรุษคนเดียวที่ท่านสามารถมองเห็นได้ตลอดชีวิตก็คือข้า หากข้าไป แล้วใครจะสามารถทำให้ท่านพึงพอใจได้”“ถุย เห็นใบหน้าที่น่ารังเกียจของเจ้า ข้าก็อยากจะอาเจียนแล้ว!”เซี่ยเชียนฮวันโกรธจัด และเตะเขาในจุดที่อันตรายถึงชีวิต!อย่างไรก็ตาม ผู้คุมคนนี้พอมีทักษะอยู่บ้าง เขาจับข้อเท้าอันบอบบางของนางกลางอากาศ“จุ๊ๆ ผู้หญิงตั้งครรภ์เนี่ย อารมณ์ฉุนเฉียวจังนะ”ผู้คุมจับเท้าของนางไว้ และอดไม่ได้ที่จะแสดงแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นสมบัติที่
“ทูลเสด็จพ่อ รู้สึกแย่เพคะ”เซี่ยเชียนฮวันตอบตามตรงฮ่องเต้ร้องหึออกมา “หากรู้ว่าจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทำไมถึงต้องก่อเรื่องที่ยุ่งยากเช่นนี้ขึ้นมา เพราะความหึงหวงชั่วขณะ!”“เสด็จพ่อ ลูกสะใภ้บริสุทธิ์ ผู้บงการที่ทำร้ายคุณหนูรองเซวี่ยเป็นคนอื่น พวกเขาไม่ต้องการให้ลูกสาวของมหาดเล็กเซวี่ยแต่งงานกับเซียวเย่หลัน”เซี่ยเชียนฮวันรู้ว่านี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้ออกจากสำนักคุมประพฤตินางต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อทำให้เผด็จการที่น่าสงสัยคนนี้เชื่อในตัวเองฮ่องเต้หรี่ตาลงและประสานมือไว้ด้านหลัง “เท่าที่ข้ารู้ สาวใช้ส่วนตัวของเซวี่ยจวิ้นระบุว่าเป็นเจ้า และพวกอันธพาลที่เจ้าเจ็ดจับตัวไปนั้น ก็สารภาพว่าเป็นเจ้าด้วย ตอนนี้เจ้ามีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ว่า ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเป็นคนอื่น?”“ลูกสะใภ้...ไม่มีหลักฐาน” เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก ก่อนเงยหน้าน้อยๆ มองตรงไปที่ฮ่องเต้ “แต่ลูกสะใภ้เชื่อว่า เสด็จพ่อก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อสงสัยมากมาย ไม่เช่นนั้นคงไม่มาเยี่ยมลูกสะใภ้”“เหอะ”ฮ่องเต้ส่งเสียงหัวเราะเย็นชาดวงตาของเขาลึกล้ำจนยากจะหยั่งถึง ทำให้เป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาความคิดที่แท้จริงของเ
“ถ้าต้องการให้ข้ารักษาเซวี่ยจวิ้น ข้าต้องไปที่จวนเซวี่ย เสด็จพ่อหาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจมหาดเล็กเซวี่ยได้หรือไม่ เพราะเกรงว่าเขาจะฆ่าข้าทันทีที่เห็นข้า...”เซี่ยเชียนฮวันเสนออย่างระมัดระวังฮ่องเต้ส่ายหัวแล้วเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง “ไม่! เจ้าหาทางเอาเองเถอะ”พูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องขัง หลังจากนั้นทหารองค์รักษ์สองสามคนก็เดินมาเปิดประตูห้องขังแล้วปล่อยเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันเผชิญหน้ากับแสงตะวัน ในที่สุดก็ได้ก้าวออกจากสำนักคุมประพฤติอาจเป็นเพราะนางอยู่ในที่มืดและชื้นมานานเกินไป เมื่อมายืนอยู่ท่ามกลางแสงแดด ก็ทำให้นางรู้สึไม่สบายตา จนต้องหรี่ตาลง“พระชายา ตามกฎแล้ว เราต้องติดตามท่านอย่างใกล้ชิดในช่วงสามวันต่อจากนี้ และรายงานทุกการเคลื่อนไหวของท่านต่อฝ่าบาท โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วย” ทหารองค์รักษ์คนหนึ่งกล่าวกับเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ตามใจพวกเจ้าเถอะ ตอนนี้ข้าอยากกลับไปอาบน้ำที่จวนจ้านอ๋องได้หรือไม่?”“แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”พวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบในการเฝ้าติดตามเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้น และจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการกระทำของนางเซี่ยเชียนฮวันพร้อมกับทหารอ
เซี่ยเชียนฮวันและเซียวเย่หลันถูกคั่นกลางด้วยสวนขนาดใหญ่ พวกเขาอยู่ห่างกันมากจนมองเห็นหน้าไม่ชัดนางถูกล้อมรอบด้วยทหารองค์รักษ์และเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วทันใดนั้น ก็มีเสียงของคนรับใช้ดังมาจากด้านหลัง “แม่นางหยุดก่อน ท่านอ๋องเรียกให้เจ้าไปเข้าเฝ้า”เข้าเฝ้า?เซี่ยเชียนฮวันหยุดเดิน“ยินดีด้วยแม่นาง ท่านโชคดีมากจริงๆ มีผู้หญิงมากมายขนาดนี้ แต่ท่านอ๋องกลับสนใจท่าน” คนรับใช้พูดอย่างเย่อหยิ่ง “ตราบใดที่แม่นางประพฤติตัวดี บางทีท่านอาจจะได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋องในคืนนี้ และได้รับการยอมรับให้เป็นสาวใช้ต้นห้อง”ประโยคนี้ ทำให้เซี่ยเชียนฮวันอดหัวเราะออกมาไม่ได้อย่างไรก็ตาม คนรับใช้กลับคิดว่าเสียงหัวเราะของนางเป็นเพียงความสุขที่ได้รับความโปรดปรานจากจ้านอ๋องเท่านั้น จึงไม่ได้ใส่ใจ และทัศนคติก็ยังคงเย่อหยิ่งมาก“หยุดชักช้าได้แล้ว รีบตามข้ามา หากเดินผ่านหมู่บ้านนี้ไป ก็จะไม่มีโรงเตี้ยมแล้ว”สิ้นเสียงของเขา ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็หันหน้ากลับมา ดวงตาสุกสกาวคู่นั้นแสดงแววตาเย้ยหยันออกมา “เจ้าเพิ่งบอกว่า เซียวเย่หลันสนใจข้า และอยากรับข้าเป็นสาวใช้ต้นห้อง?” นางยกริมฝีปากขึ้นแล้วยิ้ม“
ใบหน้าของเซียวเย่หลันพลันมืดลง!แสร้งทำเป็นสร้างซุ้มอนุสาวรีย์?นางกล้าดียังไงถึงใช้คำพูดแบบนี้เพื่อทำให้เขาอับอาย!ผู้คนรอบๆ รวมถึงซูอวี้เออร์ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เพราะเกรงว่าคำพูดของเซี่ยเชียนฮวันจะกระตุ้นความโกรธของเซียวเย่หลัน จนทำให้คนรอบข้างพลอยซวยไปด้วย “ข้าแค่เมา พอเห็นเจ้าจากที่ไกลๆ ก็รู้สึกคุ้นหน้าเล็กน้อย จึงเรียกเจ้ามาพบเท่านั้น”เซียวเย่หลันข่มความโกรธพลางอธิบายแต่เซี่ยเชียนฮวันกลับไม่เชื่อ“อยู่ไกลเสียขนาดนั้น ข้าเกรงว่าแม้แต่ท่านแม่ของท่านเอง ท่านคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำ? ท่านจะคุ้นหน้าได้อย่างไร”“อย่างไรก็ตามข้าจำเจ้าได้”“อ่า ครู่หนึ่งท่านอ๋องก็ดื่มจนเมา อีกสักพักกลับสามารถจำคนที่อยู่ไกลออกไปได้อย่างชัดเจน ช่างน่าทึ่งจริงๆ”เซี่ยเชียนฮวันเพียงคิดว่าเซียวเย่หลันพยายามชดเชยพฤติกรรมตัณหาของตัวเองนางเยาะเย้ยเสร็จก็หันหลังจะจากไปเซียวเย่หลันตะโกน “หยุด!”“ข้ามีรับคำสั่งของฮ่องเต้ ดังนั้นข้าจะไม่รบกวนความสุขของท่านอ๋อง ท่านอ๋องเชิญตามสบายเถอะ”นางไม่มีความตั้งใจที่จะหยุดเซียวเย่หลันต้องการจะหยุดนาง แต่แอลกอฮอล์ส่งผลต่อความสมดุลของร่างกายของเขา เขาเดินไ
“เป็นเรื่องยากที่ท่านอ๋องจะเสพสุขเช่นนี้ ดังนั้นข้าไม่ควรสร้างปัญหา”นางไม่ต้องการผู้ชายคนนี้อยู่เป็นเพื่อนหลังจากพูดจบ เซี่ยเชียนฮวันก็ออกจากจวนจ้านอ๋องพร้อมเหล่าทหารองค์รักษ์ โดยไม่หันมามองสีหน้าของเซียวเย่หลันรถม้าพานางไปที่จวนของมหาดเล็กเซวี่ยอย่างรวดเร็วอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันเดินเข้ามา ก็ไม่เห็นมหาดเล็กเซวี่ยหรือเซวี่ยจวิ้นเลย มีเพียงที่นั่งอยู่ในห้องโถงเพื่อรอพบนางด้วยท่าทางเฉยชา“จวิ้นเอ๋อร์ถูกส่งไปพักฟื้นที่ชนบท ถ้าพระชายาอยากจะรักษาจวิ้นเอ๋อร์จริงๆ เกรงว่าคงต้องออกจากเมืองหลวงสักเที่ยว” แม่เซวี่ยมีทัศนคติที่เย็นชา กระทั่งชาสักแก้วก็ไม่ให้คนนำมาให้เซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันไม่มีเวลามาใส่ใจกับมารยาทเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ นางรีบถามต่อว่า “ชนบทที่ฮูหยินพูดถึงอยู่ที่ใด?”“เล่อโจว”“ไกลเพียงนั้นเชียว?”เซี่ยเชียนฮวันตะลึงเล็กน้อยนางมีความเข้าใจเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ของแคว้นต้าเซี่ยทั่วไปจากบันทึกทิวทัศน์ที่นางเคยอ่านมาก่อนเล่อโจวอยู่ทางตอนใต้ ห่างจากเมืองหลวงไปราวพันลี้ ถึงแม้จะใช้ม้าเร็วก็ยังต้องใช้เวลาหลายวัน ด้วยเวลาแค่สามวันเกรงว่าคงจะไม่ทัน“บิดาขอ
“ลูกสะใภ้จะทำงานหนักอย่างแน่นอน”เซี่ยเชียนฮวันพูดได้เพียงเท่านี้พระสนมหมิงมองนางอย่างเย็นชา สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ช่างเป็นดาวไม้กวาดที่โชคร้ายจริงๆ!”หลังจากด่าจบ นางก็จากไปแม้ว่าวันนี้จะถูกพระสนมหมิงรังเกียจ แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับไม่นึกโกรธเคืองเลยเป็นเรื่องจริงที่พระสนมหมิงไม่ชอบนาง แต่ในคำพูดกลับไม่มีความสงสัยเลยแม้แต่น้อย คล้ายกับรู้ดีว่านางถูกใส่ร้ายมีเพียงเซียวเย่หลันเท่านั้นที่เชื่อว่านางเป็นสตรีขี้หึงจนก่ออาชญากรรมขึ้นมา...เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจพลางส่ายหัว จากนั้นก็เดินเข้าไปในตำหนักจิ่นชุ่ยตามที่คาดไว้ สนมจ้วงปฏิเสธจะพบกับนางในตอนแรก แต่หลังจากได้ยินว่านางมีรับสั่งของฝ่าบาท จึงเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องให้นางเข้าพบ ในฐานะพี่สาวพ่อแม่เดียวกันของเซวี่ยจวิ้น หน้าตาของสนมจ้วงจึงค่อนข้างคล้ายกับเซวี่ยจวิ้น แต่สง่างามและเฉียบคมกว่า อย่างไรก็ตามสนมจ้วงอยู่ในวังมานาน จึงมีสัญญาณความเครียดตรงหว่างคิ้วจำนวนมาก“วันนี้พระชายาจ้านมาเยือน มีธุระอันใด”สนมจ้วงนั่งเย็นชา โดยไม่ปรายตาเซี่ยเชียนฮวันด้วยซ้ำเซี่ยเชียนฮวันจึงพูดเข้าประเด็นทันที “ขอบังอาจถามถึงความสัมพันธ์ระหว่