บทที่ 0009

ทางฝั่งหลินหลิน... ย้อนกลับไปตอนที่หลังเสี่ยวเอ้อรับถุงเงินและออกไป นางก็เข้ามิติไปเช็คราคาเครื่องประดับทั้งหมด เป็นอย่างที่นางคิดไม่มีผิด ของพวกนี้ทำกำไรให้นางเยอะมาก

หลินหลินไม่รอช้า นางออกจากห้องพักมุ่งหน้าสู่ร้านเครื่องประดับต่างๆ นางใส่ผ้าคลุมแปลงโฉม ตอนนี้ผู้คนจึงเห็นว่านางเป็นหญิงสาวอายุ 27-28 ปี

ก่อนหน้านี้ หลินหลินจ้างปู่หลิวกับสือหย่ง (ชายชราและเด็กน้อยที่รับจ้างตรวจเช็คแจกันให้นาง) ให้พวกเขาไปเช่ารถม้าพร้อมคนขับมา 1 คัน ปู่หลิวรับคำและไปจ้างคนที่รู้จักกันในหมู่บ้าน

คนนี้มีนามว่า หานเซียว เขาเคยเป็นทหารแต่ได้รับบาดเจ็บจึงออกจากการเป็นทหารมารับจ้างขับรถม้าแทน

หลินหลินนั่งรอที่ร้านน้ำชาเล็ก ๆ ริมถนน ถัดไปอีก 2 ซอย นางวางแผนว่า นางจะนั่งรถม้าชมรอบเมืองสักหน่อยนางอยากดูวิธีชีวิตของคนที่นี่...

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ทั้ง 3 คนก็มายืนรอรับคำสั่งจากนาง หลินหลินส่งชุดให้ทุกคนเปลี่ยน พวกเขาไปหลบหลังรถม้าที่เป็นมุมอับ.. ลับตาคน และรีบเปลี่ยนชุดออกมาทันที...

ชุดมีลักษณะเหมือนกันทั้ง 3 ตัว เป็นผ้าเนื้อดี ราคาแพง สีเทาเข้ม มีแค่ของปู่หลิวที่จะตัดขอบดำไม่เหมือนอีก 2 คน นางสั่งทุกคนว่า

"หากเจอคนรู้จักห้ามทัก ทำเป็นเหมือนไม่รู้จัก.... เพื่อความปลอดภัยของพวกท่านเองเข้าใจหรือไม่"

" 1 วันนี้ พวกท่านต้องปลอมตัวเป็นคนของข้าที่ยังมาไม่ถึงเมืองนี้ พวกเขาติดภารกิจจึงยังมาไม่ถึง ข้าจะให้พวกท่านปลอมเป็นผู้ติดตามข้าเพียงเท่านั้น งานไม่ยาก และมันไม่ใช่งานที่ผิดกฎบ้านเมืองแต่อย่างใด พวกท่านวางใจได้"

"จำไว้ พวกท่านจะต้องทำตัวให้เป็นเหมือนคนของข้า ยืนนิ่ง ๆ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"

หลินหลินส่งแหวนหยกเวทให้ทั้ง 3 คนใส่ แหวนวงเล็กเปล่งประกายสีเขียวมรกตสะดุดตา

แหวนนี้นางซื้อมาจากระบบ มันปรับเปลี่ยนรูปโฉม เพิ่มลดอายุได้ ของปู่หลิว นางลดอายุเขามา 10 ปี เพียงเท่านั้นก็ไม่มีใครคิดว่าคือปู่หลิวแล้ว ส่วนของสือหย่ง นางเพิ่มอายุให้เขาเป็นบุรุษ 25 จากเด็กน้อยกลับกลายเป็นบุรุษที่คมเข้มชวนมอง และคนสุดท้ายคือ หานเซียว คนขับรถม้า นางปรับอายุให้เป็น 35 ต่างจากอายุจริงเขาเล็กน้อย

ทั้ง 3 คนมองชุดและแหวนด้วยความประหม่า ทั้งอาภรณ์ ทั้งแหวน หากเสียหายไปชีวิตนี้พวกเขาคงชดใช้ไม่ได้

"เอ่อ... คุณหนูขอรับ ของพวกนี้ราคาแพงมาก พวกเรากลัวมันจะเสียหายขอรับ....."

หานเซียวพูดขึ้นมาอย่างนอบน้อม แต่เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เขาต้องรอบคอบ... เขามีครอบครัวต้องรับผิดชอบ งานนี้หากเสียหายไปเขาไม่มีปัญญาชดใช้ให้นางแน่นอน

หลินหลินยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

"พวกท่านวางใจ ข้าไม่เรียกร้องอะไรจากพวกท่านแน่นอน แค่จบงานพวกท่านคืนชุดและแหวนให้ข้าเพียงเท่านั้น ค่าจ้างพวกท่าน 5 ตำลึงต่อคน แต่ต้องเก็บทุกอย่างเป็นความลับ"

"ข้าให้เวลาพวกท่านตัดสินใจว่าจะรับงานนี้หรือไม่ ข้าไม่บังคับ หากพวกท่านไม่อยากทำแค่ถอดชุดและแหวนคืนข้าได้เลย"

ปู่หลิวคิดแค่เล็กน้อยก็ตอบตกลงรับงานนี้ เขาเชื่อในสัญชาตญาณตนเองว่าคุณหนูท่านนี้ไม่ใช่คนไม่ดี

สือหย่งไม่คิดอะไรมาก เขาตอบรับทันที 5 ตำลึงเชียวนะ

หานเซียวมองไปที่นางนิ่ง เขาจะลองเสี่ยงดู ในใจเขากลับมีความมั่นใจในนาง

"ข้ารับงานขอรับ"

ทั้งสามตอบตกลงทำให้หลินหลินยิ้มไปถึงดวงตา นางไม่ชอบบังคับใครและไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของเจ้าตัวเท่านั้น.....

หลินหลินไม่รู้เลยว่า..ตอนนี้ทั้ง 3 คน.. ต่างคิดว่าคุณหนูท่านนี้ร่ำรวยกว่าเจ้าเมืองเสียอีก สามารถครอบครองแหวนเวทถึง 3 วง พวกเขาจะต้องระวังตัวให้ดี ไม่ทำอะไรให้นางไม่พอใจเด็ดขาด

หลินหลินมองความเรียบร้อยของทั้งสาม... คนที่มองเข้ามาก็จะคิดว่าทั้ง 3 คนเป็นผู้ติดตามนางแน่นอน และปู่หลิวคือคนสนิทของนาง เพียงแค่นี้นางก็เหมือนคุณหนูที่มาทำการค้าที่ต่างเมือง

"หลังจากนี้พวกท่านพาข้านั่งรถม้าชมรอบเมืองสักรอบ ข้าอยากเห็นการค้า การใช้ชีวิตของผู้คนที่เมืองนี้ ....หลังจากนั้นท่านค่อยตรงไปยังร้านเครื่องประดับให้ข้า เพราะข้ามาทำการค้า"

"ขอรับ..."

ทั้งสามคนตอบพร้อมกัน

หลินหลินให้ปู่หลิวเข้ามานั่งด้านในเพื่อแนะนำร้านรวงต่าง ๆ ของเมืองนี้ ส่วนสือหย่งนางให้นั่งกับหานเซียวด้านนอก ระหว่างนั่งชมเมืองนางก็เห็นถึงความเป็นอยู่ของผู้คน คนยุคนี้บุรุษยังคงเป็นใหญ่กว่าสตรี ไม่เหมือนยุคที่นางจากมา ไม่ว่าจะชายหรือหญิงย่อมเท่าเทียม หลินหลินชอบบรรยากาศที่นี่ ไม่มีควันรถ ไม่มีมลพิษ อากาศเย็นสบาย

พอออกจากเขตการค้าที่คึกคักก็เป็นบ้านเรือนไล่ลำดับชนชั้นไป มีเงินหน่อยก็จะอยู่ข้างใน หากมีเงินน้อยหน่อยก็จะอยู่รอบนอก หากยากจนเลยจะอยู่นอกเขตกำแพงเมือง กระจายตัวตามหมู่บ้านต่าง ๆ

หานเซียวบังคับรถม้ามุ่งตรงไปสุดทาง เพื่อไปวนรถม้ากลับเข้าไปยังเขตเมืองที่ถนนอีกสาย แต่เส้นทางนี้ไม่ค่อยมีคนผ่าน เพราะเป็นเขตชิดขอบเมืองทางฝั่งตะวันตก

ตรงนี้จะเป็นที่รวมตัวของคนเร่ร่อน พื้นที่ไม่ได้กว้างมาก เป็นแค่พื้นที่ว่างก่อนถึงกำแพงเมืองเท่านั้น แต่กลับมีผู้คนนั่งอยู่จำนวนมาก คนพวกนี้เนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าสกปรก จากที่นางมองเห็นจะเห็นพวกเด็กเล็ก สตรี ชายชรา ซะส่วนมาก ไม่ค่อยมีผู้ชายอยู่ตรงนี้

ปู่หลิวเห็นคุณหนูสนใจมองกลุ่มคนเร่ร่อน จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"คนพวกนี้เป็นครอบครัวของคนเร่ร่อนขอรับ... นานมาแล้วเคยเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ ผู้คนต่างหลั่งไหลหนีตายกันมาที่นี่ หวังจะหาที่พักพิง แต่เมื่อภัยพิบัติสงบลง พวกเขาจำนวนมากกลับไม่เหลืออะไรเลย ไม่มีบ้าน ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีแม้แต่ความหวังที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่"

แต่แล้วภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าก็ทำให้หัวใจของนางพลันบีบรัดแน่น

เด็กน้อยร่างกายผอมโซราวกับโครงกระดูกเคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางกองขยะ เสื้อผ้าขาดวิ่น สกปรกมอมแมว ใบหน้าซีดเซียวเปื้อนคราบน้ำตาและรอยเขม่าควัน ผมเผ้ารุงรังพันกันยุ่งเหยิง ดวงตากลมโตแดงก่ำ จ้องมองกองขยะด้วยความหิวโหย มือเล็กๆ สั่นเทาคุ้ยเขี่ยเศษอาหารที่เน่าเสียอย่างไม่รังเกียจ

หลินหลินมองภาพนั้นด้วยความสลดใจ ความไม่มีมันน่ากลัว ยิ่งกับเด็กเล็ก ยิ่งแล้วใหญ่เขาจะหาจากไหน?

เด็กน้อยหยิบเศษอาหารขึ้นมากัดกินอย่างหิวกระหาย แม้มันจะแข็งและแห้งกรัง แต่เขาก็ยังเคี้ยวกลืนลงคอไป ราวกับว่ามันเป็นอาหารเลิศรส

เสียงปู่หลิวพูดต่อ

"บางส่วนที่พอจะมีเงิน ก็เลือกจะเดินทางไปยังเมืองที่มีญาติพี่น้องของตนเองอยู่ขอรับ แต่คนที่ท่านเห็นอยู่นี้... พวกเขาไม่มีที่ไป ไม่มีใครเหลือ พวกผู้ชายที่พอทำงานได้ ไม่ว่าเด็ก ผู้ใหญ่ หรือคนชรา ก็จะเข้าไปหางาน รับจ้างในเมืองกัน ส่วนผู้หญิง เด็ก และคนแก่ ก็ได้แต่นั่งรออย่างสิ้นหวัง หวังว่าจะมีผู้ใจบุญหยิบยื่นเศษอาหารหรือเงินเล็กๆ น้อยๆ ให้ประทังชีวิตไปวันๆขอรับ "

หลินหลินมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ นางเคยเป็นเด็กกำพร้ามาก่อน นางเข้าใจความรู้สึกของการไม่มีใคร ไม่มีที่พึ่งพิง แต่นางยังโชคดีที่มีองค์กรต่างๆ คอยช่วยเหลือ มีอาหารให้กิน

ในยุคนั้นเด็กกำพร้าอย่างข้ายังมีโอกาส...นางคิดในใจแต่กลับคนพวกนี้ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเหลือพวกเขาเลย

"ที่เห็นอยู่ตอนนี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นขอรับ"

เสียงของปู่หลิวดึงหลินหลินกลับสู่ปัจจุบัน

"ยังมีอีกหลายชีวิตที่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้"

ติ๋ง!

หลินหลินมองหน้าจอที่มีเสียงแจ้งเตือน ภาระกิจช่วยเหลือคนเร่รอน ทำทานครั้งใหญ่ ภาระกิจด่วนจากระบบ/ไม่มีของรางวัล /ไม่บังคับ ผู้ถูกเลือกจะทำภารกิจนี้หรือไม่ทำก็ได้

หลินหลินพยักหน้ารับ สายตาของนางมองไปยังกลุ่มคนเร่ร่อนอีกครั้ง ก่อนที่ร่างบางจะยกยิ้มขึ้นมา

หานเซียวมุ่งหน้าไปยังร้าน ตะกลูเย่ว ร้านค้าที่ใหญ่ที่สุดของเมือง

"ถึงแล้วขอรับคุณหนู"

รถม้าค่อย ๆ หยุดลงยังหน้าร้าน ปู่หลิวลงก่อน ก่อนนำบันไดมาวางให้นางได้เดินลงสะดวกขึ้น ตรงนี้เป็นหน้าร้านไม่สามารถจอดรถม้าได้ ทางร้านทำที่จอดรถม้าไว้ทางด้านหลังร้าน

หานเซียวกับสือหย่งจึงบังคับรถม้าอ้อมไปทางด้านหลัง นางบอกให้เขารออยู่ที่นั่นเลย นางจะไปกับท่านปู่หลิวเอง

หลินหลินมองป้ายหน้าร้าน ที่เขียนว่า เย่ว ที่แปลว่าดวงจันทร์ ก็ได้แต่ยกยิ้มน้อย ๆ สงสัยดวงนางจะถูกกับพระจันทร์ โรงเตี๊ยมที่พักชื่อจันทรา ร้านเครื่องประดับก็ชื่อพระจันทร์

หลินหลินก้าวเข้าไปในร้าน ด้านหลังมีปู่หลิวติดตามมา นางเดินดูเครื่องประดับภายในร้านอย่างเพลิดเพลิน ร้านนี้มีครบ ทั้งปิ่น ต่างหู กำไล สร้อยคอ หยกพก ถุงหอม เครื่องราง

และที่นางต้องกรี๊ดคือ... ที่ทับกระดาษที่ทำจากหยก แกะสลักเป็นรูปสัตว์มงคล หานเซียวเลือกร้านได้ดีถูกใจนางจริงๆ ดูท่าแล้วนางคงทำกำไรได้เป็นกอบเป็นกำ

ผู้ดูแลร้านเห็น หลินหลิน เดินวนดูของแต่ละอย่างจนครบแล้ว แต่ยังไม่มีทีท่าจะถามซื้ออะไร ก็รีบเข้ามาดูแลทันที วันนี้นายท่านใหญ่ตรวจบัญชีอยู่ด้านบน เขาต้องทำผลงานให้ดี .... ไม่ให้เกิดปัญหาอะไร

"คุณหนูต้องการซื้อหาอะไรขอรับ"

ผู้ดูแลพูดกับหลินหลินด้วยความนอบน้อม คุณหนูท่านนี้เขาไม่คุ้นหน้านางเลย... น่าจะเป็นคุณหนูต่างเมือง ฐานะนางต้องไม่ธรรมดา เขาดูจากผ้าคลุมที่นางสวมใส่

ผ้านี้เขาไม่เคยเห็นตามร้านค้ามาก่อน แต่เนื้อผ้าดูก็รู้ว่าเป็นผ้าทอเวท ราคาไม่ต่ำกว่า 30 เหรียญทองต่อพับ ไม่มีขายทั่วไป ต้องประมูลเท่านั้น

หลินหลินชี้ไปที่ทับกระดาษ ถามหาราคาที่แพงที่สุด ผู้ดูแลแนะนำชิ้นนั้นชิ้นนี้ แนะนำมา 3-4 แบบ ทุกแบบราคาสูงสุดคือ 5 เหรียญทอง นางฟังแต่ยังไม่ได้ตกลงซื้อ นางวนดูเครื่องประดับอื่น ๆ อีก 1 รอบ

"ข้าต้องการซื้อของไปขายต่างเมืองจำนวนมาก ไม่ทราบว่าที่ร้านท่านมีราคาพิเศษหรือไม่เจ้าคะ"

ผู้ดูแลเงยหน้ายิ้มการค้า แต่ดวงตากลับสำรวจหลินหลินกับปู่หลิวทันที

"เรียนคุณหนู ที่ร้านย่อมมีราคาพิเศษขอรับ ไม่ทราบคุณหนูต้องการสินค้าประมาณไหน กี่ชิ้นขอรับ"

"ข้าต้องการสินค้าทุกประเภท ต้องการจำนวนมาก และไม่ได้จำกัดจำนวนชิ้นไว้เจ้าคะ... ไม่ทราบว่าข้าต้องติดต่อเจรจากับใคร หรือสามารถคุยกับท่านได้เลยเจ้าคะ"