ตอนที่ 2 รากเหง้าแห่งการทรยศ

ยามรุ่งสางของวันที่สอง แสงสุริยาละมุนแผ่ซ่านผ่านลานฝึกเรือนตระกูลเซี่ย กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกเหมยลอยมากับสายลมเย็น หากแต่ในดวงหทัยของเซี่ยเหยียนอวี่กลับไร้ซึ่งความสงบ เขายืนนิ่งในชุดฝึกสีน้ำเงินเข้ม มือขวากำด้ามดาบไม้แน่น ดวงเนตรซึ่งเคยสดใสดุจประกายหยก บัดนี้กลับแน่วแน่เยือกเย็น ราวกับคมศาสตราที่เพิ่งลับใหม่จนแวววาว

อดีตชาติยังคงหลอกหลอนดุจเงาตามตัว ทุกครั้งที่เหยียนอวี่หลับตา ความทรงจำในชาติก่อนยังคงปรากฏชัด ทุกความรู้สึก ทุกสัมผัส ยังจารึกไว้จิตใจของเขาอย่างชัดเจน

ไม่มีวันลืม...

ภาพท้องพระโรงที่เคยโอ่อ่าดั่งสรวงสวรรค์บัดนี้กลายเป็นขุมนรกสำหรับเขาไปเสียแล้ว ไหนจะคำลวงของฉินลี่หรงที่ฉีกหัวใจเขาจนแหลกสลาย และดวงเนตรเย็นชาขององค์ชายจวิ้นอี่ล้วนเป็นเปลวไฟแค้นที่เผาผลาญความไร้เดียงสาของเขาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

เขาลืมตาตื่นขึ้นมาในยามที่รุ่งอรุณยังไม่ปรากฏพ้นขอบฟ้า มุ่งหน้าสู่ลานฝึกด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยว เขาฟาดดาบใส่อากาศด้วยพลังแห่งปณิธาน ทุกจังหวะคือคำมั่น ทุกเสียงหวีดของลมคือบันทึกแห่งคำสาบาน

เสียงฝึกของเขาปลุกให้ลู่ชิงที่อยู่พักอยู่ใกล้ลานฝึกตื่นขึ้น แรกเริ่มนางแปลกใจเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงประหลาดตั้งแต่ยังเช้ามืด พอออกมาดูจึงได้เห็นว่าเป็นนายน้อยของตระกูลที่กำลังฝึกฝนอย่างแน่วแน่ นางจึงรีบเข้าครัวไปตระเตรียมเครื่องดื่มเพื่อนำมาให้ดื่มระหว่างซ้อมทันที

“นายน้อย ท่านเริ่มฝึกแต่ฟ้ายังมืดอยู่เลยหรือเจ้าคะ?” เสียงของลู่ชิงดังขึ้นเบื้องหลัง สาวใช้ผู้จงรักภักดีถือถาดน้ำสมุนไพรเข้ามา ดวงตานางเต็มไปด้วยความห่วงหาเจือชื่นชม

เหยียนอวี่ลดดาบลงอย่างเงียบงัน สบตาด้วยแววตานิ่งลึกประหนึ่งบึงน้ำยามฤดูหนาว “หากกายใจมิกล้าแข็ง ข้าย่อมมิอาจปกป้องสิ่งใดได้เลย” เสียงนั้นเรียบเย็นยิ่งนัก จนลู่ชิงที่ได้ฟังรู้สึกสะท้านในอก

“เช่นนั้น ข้าจะจัดน้ำสมุนไพรให้ท่านทุกเช้าเจ้าค่ะ” นางก้มหน้า วางถาดลง แล้วถอยออกอย่างเงียบงัน

เหยียนอวี่มองตามหลังนางไป แววตาหนักแน่น ลู่ชิง... ในอดีตนางยอมลักลอบนำอาหารมาให้ยามเขาถูกเนรเทศ ทั้งที่รู้ว่าการกระทำนี้อาจต้องแลกด้วยชีวิต ความภักดีที่นางมีต่อเขาเช่นนี้กลับกลายเป็นเชือกที่รัดคอนางเองจนสิ้นชีวี

“ครานี้... ข้าจะไม่ให้ใครต้องตายเพราะข้าอีก” เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่อยากกลายเป็ฯสาเหตุให้ใครต้องมาตายอีก

เมื่อสายตะวันเลื่อนคล้อย เขาย้ายมานั่งในห้องหนังสือ โต๊ะไม้จันทน์เบื้องหน้ารายล้อมด้วยตำรา กลยุทธ์การศึก ประวัติศาสตร์ราชวงศ์ คำสอนของขงจื๊อ ล้วนเปิดออกกางเต็มหน้า ดวงตาเขาอ่านทุกถ้อยคำด้วยสายตาคมลึกดั่งเหยี่ยวมองเหยื่อ

ในอดีตเขาไม่เคยสนใจแม้แต่จะแตะต้องตำราเหล่านี้ด้วยซ้ำ แต่ครานี้เขามิอาจเพิกเฉยต่อพวกมันได้ หากต้องการเอาชนะคนเจ้าเล่ห์อย่างฉินลี่หรง ก็ต้องเตรียมความรู้ประดับหัวเอาไว้สักหน่อย

“หากจะต่อกรกับฉินลี่หรง... ข้าจำต้องรู้จักเขาให้มากกว่าตัวเขาเองเสียอีก” เขาพึมพำ นิ้วเรียวเคาะเบา ๆ บนกระดาษ มุมปากคลี่ยิ้มเยือกเย็น

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อประตูเปิดออก เซี่ยจงบิดาของเขาก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม “เหยียนอวี่ เจ้าฝึกหนักเกินไปหรือไม่ พักเสียบ้างเถิด การเข้าวังใกล้เข้ามาแล้ว”

“วางใจเถิด ท่านพ่อ” เหยียนอวี่กล่าว เสียงเรียบนิ่งราวสายลมเย็น “ข้าเพียงเตรียมใจให้พร้อมรับมือทุกพายุที่กำลังจะมาถึง”

เซี่ยจงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ “จงระวังให้มาก ตระกูลเรามีทั้งมิตรและศัตรู... ไม่ว่าจะภายในหรือภายนอก”

คำเตือนนั้นทำให้ดวงตาเหยียนอวี่หรี่ลงเล็กน้อย ความทรงจำจากชาติก่อนแจ่มชัดยิ่ง ตระกูลเซี่ยล่มสลายมิใช่เพราะภายนอก หากแต่เกิดจากรากเหง้าแห่งการทรยศภายในตระกูลของเขาเอง

เขาค้อมศีรษะช้า ๆ “ข้าจะจดจำคำของท่านพ่อเอาไว้”

ยามบ่ายคล้อย เหยียนอวี่มุ่งหน้าไปยังเรือนฝั่งตะวันตก ที่พำนักของ เซี่ยเว่ย และ เซี่ยเฉิน สองพี่น้องซึ่งภายนอกคือญาติร่วมตระกูล แต่ในอดีตกลับเป็นมือที่ซ่อนมีดเอาไว้ภายใต้แขนเสื้อ พวกเขาเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ตระกูลต้องล่มสลาย เหยียนอวี่ก้าวเข้าสู่ห้องโถงเล็กอย่างเงียบสงบ เยียบเย็นดุจเงาเมฆที่ค่อย ๆ บดบังแสงตะวัน

เซี่ยเว่ยเป็นขุนนางหนุ่มที่มีโฉมหน้าหล่อเหลา แต่แววตาคล้ายจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ส่วนเซี่ยเฉินผู้น้องยังคงมีท่าทียโสเหมือนเคย ทั้งสองเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นร่างของเหยียนอวี่ปรากฏตัว แววตาแฝงความประหลาดใจ

“เหยียนอวี่ เจ้ามาทำอะไรที่นี่หรือ?” เซี่ยเว่ยเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบ หากมุมปากยกขึ้นอย่างผู้เหนือกว่า “ได้ข่าวว่าเจ้ากำลังจะเข้าได้สู่ราชสำนัก ช่างเป็นเกียรติยิ่งนัก”

“ข้าเพียงมาทักทายญาติผู้พี่ก่อนออกเดินทาง” เหยียนอวี่กล่าวเสียงนุ่มนวล แต่เยือกเย็นอย่างแฝงนัยยะ “ทว่าข้าก็อดครุ่นคิดมิได้... หากตระกูลหนึ่งเต็มไปด้วยผู้แสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน แล้วสิ่งใดเล่าที่จะยังประคับประคองมันไว้ได้”

เซี่ยเฉินหัวเราะเสียงต่ำ “เจ้าช่างพูดได้เยี่ยมยิ่งนัก สำหรับผู้ที่ได้ทุกอย่างเพียงเพราะหน้าตา”

เหยียนอวี่เพียงยิ้มบาง รอยยิ้มไร้ความเยาะเย้ย หากแต่เยือกเย็นพอจะทำให้หัวใจผู้มองสั่นสะท้าน “ข้าหวังเพียงว่า... ทุกผู้ในตระกูล จะยังภักดีต่อสายเลือดตนเอง เพราะหากมิใช่ เช่นนั้นข้าย่อมไม่อาจนิ่งเฉยได้อีก”

คำกล่าวนั้นคล้ายเสียงกลองศึกที่กระทบใจ เซี่ยเว่ยและเซี่ยเฉินต่างนิ่งงัน สายตาแปรเปลี่ยนเป็นระแวดระวัง เหยียนอวี่ไม่กล่าวสิ่งใดต่อ เขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งเพียงเงาเยือกเย็นและคำเตือนที่ยังสะท้อนอยู่ในห้องโถง

ยามราตรีมาถึง เงาแห่งจันทร์สาดแสงนวลผ่านบานหน้าต่าง เซี่ยเหยียนอวี่กลับมาสู่ห้องของตน จุดตะเกียงน้ำมันเบา ๆ แสงวาบอ่อนสะท้อนเงาเขาบนผนัง เขาคลี่ม้วนกระดาษเก่าซึ่งพบบังเอิญจากห้องเก็บของ ลายมือซึ่งเขาคุ้นตา แม้มิได้เอื้อนเอ่ยนาม ก็ชัดเจนว่าเป็นของผู้ใด

“ฉินลี่หรง...” เขากระซิบด้วยเสียงราบเรียบ หากแต่ดวงเนตรทอประกายแค้น กำกระดาษแน่นจนปลายนิ้วซีดจาง

จดหมายนั้นมิใช่เพียงหลักฐาน แต่คือเบาะแสแห่งหายนะที่กำลังใกล้เข้ามา มันกล่าวถึงการสมคบคิด การเกลี้ยกล่อมขุนนาง และผู้สมรู้ร่วมคิดจาก “ตระกูลเซี่ย” ถึงแม้ไม่มีชื่อปรากฏ แต่ข้อความแฝงไว้ด้วยความทะเยอทะยาน นั่นคือการต้องการกำจัดอุปสรรคหนึ่งเพื่อเปิดทางสู่อำนาจของราชสำนักที่พวกเขาคาดหวังเอาไว้

และอุปสรรคที่ว่า ก็คือตัวเขาเอง...

เหยียนอวี่นั่งนิ่งเนิ่นนาน ปล่อยให้เปลวตะเกียงเต้นระริกสะท้อนในดวงตา เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะถอนใจอย่างช้า ๆ

“ข้าจะไม่ยอมถูกหักหลังอีก” เขาเอ่ยเสียงแน่น “ไม่ว่าเจ้าจะซ่อนแผนไว้ลึกเพียงใดฉินลี่หรง ข้าจะขุดรากเจ้าให้สิ้น”

เขาลุกขึ้นยืน เดินออกสู่ระเบียง ท้องฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยดาวพร่างพราย ดวงจันทร์กลมโตแขวนอยู่กลางนภา ดุจดวงเนตรแห่งสวรรค์ที่จับจ้องทุกชะตาชีวิต

“ข้าสาบานต่อฟ้าดิน...” เสียงของเขาดังแผ่วหากแน่วแน่ “จะไม่มีวันให้ใครเหยียบย่ำข้าได้อีก ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นศัตรู หรือ... ผู้ที่ข้าเคยรัก”

เมื่อคำมั่นนั้นหลุดลอย ท้องฟ้ายามค่ำคืนดูราวจะนิ่งสงบลง กลีบดอกเหมยปลิวร่วงสู่พื้นอย่างแผ่วเบา เงียบงัน ดุจสัญญาณแห่งจุดเริ่มต้นใหม่ของบุรุษผู้หวนคืนจากความตาย พร้อมหัวใจที่กล้าแกร่งดุจหินผา