บทที่ 15. ตอนที่ 3. พี่น้องสกุลเกา

“เช่นนั้นรึ เอาเถอะข้าจะมองข้ามความเป็นมนุษย์ธรรมดาไป ถือว่านางกับบุรุษผู้นั้นสร้างผลงาน วันงานชมดอกท้อก็เชิญเจ้าทั้งสองด้วยแล้วกัน” องค์ฮั่นเกาโฮ่วหันไปทางหน้าพระพักตร์องค์ฮั่นยูหวี่ กล่าวลาแล้วเดินจากไป พร้อมกับเทพธิดาซูหนี่ที่ส่งสายตาอำมหิตให้ฟางเฟย

“เอาละวันนี้พอเท่านี้ เทพท่านใดมีอะไรจะรายงานก็เขียนส่งขึ้นมา ข้าจะจัดการให้ตามลำดับ”

พอการประชุมจบลง เหล่าทวยเทพต่างเข้ามาทำความรู้จักสองพี่น้องตระกูลเกา อย่างสนใจ รวมทั้งดาบปัญจธาตุและคันฉ่องทองแดง ที่ดูเป็นของวิเศษไปแล้ว

“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ นางหนูพลังปราณอ่อนเบาจริง ท่านพานางไปขอคำปรึกษาจาก 4 สัตว์เทพ ให้พวกเขาช่วยเหลือนางดู อย่างไงเสียนางยังต้องทำหน้าที่ต่อ พลังอ่อนด้อยเช่นนี้จะเป็นผลร้ายมากกว่าดี”

“ข้าขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ชี้แนะ ทุกอย่างที่เป็นผลดีต่อนางข้าจะทำอย่างเต็มที่”

เกาจางจิ้งเห็นบรรยากาศทั้งหมด รวมทั้งท่าทางและความตั้งใจของซื่อเว่ยต้าตี้ที่มีต่อฟางเฟย ดูท่าเทพเจ้าหนุ่มผู้นี้คงมีใจต่อฟางเฟยจริง ๆ

“ท่านผู้นี้” เสียงหวานไพเราะของหญิงสาวนางหนึ่ง ทักเกาจางจิ้งจากทางด้านหลัง จางจิ้งหันไปมองผู้เข้ามาทักทาย

“ข้าเกาจางจิ้ง” 

“ท่านเกาจางจิ้ง ข้าลี่อิน เป็นน้องสาวของท่านพี่ซื่อเว่ยต้าตี้ และไท่จื่อ ท่านคือผู้พิทักษ์ที่สาบสูญอย่างนั้นรึ จำได้ว่าน่าจะเป็นตอนข้าเล็ก ๆ มีเรื่องร่ำลือทั่วแดนสวรรค์ ว่านักรบท่านหนึ่งหายตัวไปพร้อมดาบปัญจธาตุที่ทรงพลัง ทหารสวรรค์ออกติดตามอยู่เป็นนานหลายวันหลายเดือนหลายปี ก็ไร้วี่แวว ที่แท้ท่านก็ลงไปแดนมนุษย์อย่างนี้นี่เอง ความรักระหว่างท่านกับเกามู่หลินคงลึกซึ้งมาก”

“องค์หญิงรู้จักเกามู่หลิน ท่านจะช่วยเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่” องค์หญิงเอียงคอมองใบหน้าหล่อเหลาของจางจิ้ง

“นี่ท่านจำอดีตของตนเองไม่ได้อย่างนั้นหรือ”

เกาจางจิ้งส่ายหน้า จำอะไรอดีตคืออะไร แค่ตอนนี้เขามาที่นี่เพื่ออะไร เท่านี้ยังไม่เข้าใจเลย ผู้หญิงคนนี้ยังจะมาหาว่าเขาคือใครในอดีตอีก จางจิ้งมองใบหน้างดงามของเทพธิดาลี่อิง 

“ข้าจำไม่ได้ ท่านคิดว่าข้าเป็นใครในอดีตอย่างนั้นหรือ”

“อย่าไปฟังนางเลย ตอนนั้นนางยังเด็กมาก ชอบฟังพวกองค์รักษ์พูดจาราวเล่านิทาน เรากลับตำหนักซื่อเว่ย เจ้าอยากรู้เรื่องอะไรข้าจะเล่าให้ฟังเอง”

“ข้าไปด้วย ความจริงเป็นอย่างไงข้าก็อยากรู้”

“สรุปคือเจ้าก็ไม่รู้ แล้วจะพูดจาเรื่อยเปื่อยแบบนี้ไม่น่ารักเลย จะไปตำหนักซื่อเว่ย องค์หญิงลี่อิงไม่กลัวพระมารดาจะตำหนิอย่างนั้นรึ เจ้าไม่กลัวเชื้อโง่ของข้า จะติดสมองของเจ้าไปรึไง”

“ท่านพี่ซื่อเว่ยต้าตี้ก็พูดเกินไป ข้าไม่กลัว นาน ๆ ทีพี่ท่านจะลงมาจากแดนห้วงเวหา แถบครั้งนี้ยังมี ท่านจางจิ้งกับฟางเฟยด้วย ขอข้าได้รู้จักพวกท่านมากกว่านี้เถอะนะ และท่านพี่ก็ไม่ได้โง่ด้วย ท่านฉลาดรูปงามและเก่งมาก”

“ตามใจ อย่าให้เดือดร้อนมาถึงข้าก็แล้วกัน ข้าไม่ได้อดทนได้ทุกครั้ง”

องค์หญิงลี่อิงยิ้มแล้วพยักหน้า รีบเดินตามพวกเขาไปตำหนักซือเว่ยทันที

ขนมน่าตาสวยงามแบบชาวสวรรค์ถูกนำมาวางตรงหน้า น้ำชากลิ่นหอม ควันกำยานกลิ่นที่เจ้าของตำหนักชื่นชอบ 

“นี่ขนาดท่านไม่ค่อยอยู่ที่นี่ ทุกอย่างกลับดูแลได้เป็นอย่างดี เทพรับใช้ตำหนักนี้ดีกว่าของข้าอีก ดูสิฟางเฟยดอกบัวในสระก็กลิ่นหอม พี่ซื่อเว่ยของข้าบางครั้งอาจดูเย็นชา แต่เนื้อแท้กลับอ่อนโยนสุภาพน่ารัก”

องค์หญิงลี่อิง อัธยาศัยดีสดใสร่าเริง พยามยามชวนฟางเฟยและจางจิ้งพูดคุยตลอดเวลา

“เจ้าทั้งสองอย่าถือสานาง นางเป็นเพียงเทพนกมาจุติ เลยพูดมากสักหน่อย”

“นกอันใดกันข้าเป็นหงษ์ขาว ไม่ใช่นก”

“ฮึ…ก็มีปีกมีหาง มีปากแหลม ๆ อย่างไงก็นก” ลี่อิงทำหน้ามุ่ย แต่สักพักนางก็หายเป็นปกติ ชินซะแล้ว ซื่อเว่ยต้าตี้ก็ล้อนางแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก แต่ลี่อินก็ไม่เคยโกรธเขา

“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ข้ามีเรื่องหลายอย่างจำเป็นต้องให้ท่านเป็นผู้ไขข้องสงสัย ตอนนี้มีนางด้วย ไม่แน่ใจว่าเรายังพูดกันได้หรือไม่”