บทที่ 15. ตอนที่ 4. พี่น้องสกุลเกา

“พูดได้ พูดได้ทุกเรื่อง นางอาจเป็นคนคุยเก่ง แต่นางฉลาดพอ ที่จะรู้ว่าสิ่งใดควรพูดมิควรพูด แต่เล็กจนโตนางไม่เคยทำให้ข้าเดือดร้อน วางใจได้”

“ข้าอยากรู้ว่าทำไมแหวนของฟางเฟยถึงอยู่กับท่าน ปิ่นของท่านทำไมอยู่กับฟางเฟย”

“ข้า…ทำเครื่องหมายหมั้นหมายกับนาง ทันทีที่นางมาถึงแดนสวรรค์ ข้อแรกข้าหลงรักหญิงสาวมนุษย์ผู้นี้ ตั้งแต่นางแรกเกิด ข้าเฝ้าดูแลนางมานับแต่นั้นจนวันนี้ ข้อสอง ข้าไม่ต้องการให้เหล่าเทพเซียนทั้งหลาย ดูถูกนาง ปิ่นของข้ามีพลังเทพ มันสามารถทำให้นางเป็นเหมือนเทพธิดานางหนึ่ง หากไม่มีใครใช้พลังตรวจสอบจริง ๆ จะไม่รู้เลยว่านางเป็นเพียงดวงจิตมนุษย์ แต่ตอนนี้องค์ฮั่นยุหวี่พ่อของข้าได้มอบเห็ดหลินจือวิเศษแก่นาง ทำให้นางมีพลังเพิ่มขึ้น แต่ก็คงอ่อนกว่าปกติ องค์ฮั่นเกาโฮ่วถึงพบเข้า ซึ่งข้าจะหาทางแก้ไขอีกที เพราะในภารกิจของเทพผู้พิทักษ์แห่งปัญจธาตุ ของเจ้าทั้งสองยังไม่จบแค่นี้”

จางจิ้งมองหน้าฟางเฟย ผู้หญิงและน้องสาวที่เขาหลงรัก ถูกหมั้นหมายไปกับใครอีกคน ที่เป็นถึงเทพเจ้าบนแดนสวรรค์ และเป็นบุตรชายขององค์ฮั่นยูหวี่ เทพเจ้าประจำตระกูลที่เขากราบไหว้มาตลอดชีวิต นี่มันเรื่องบ้าบออะไร

“เรื่องที่สอง สิ่งที่ฟางเฟยต้องทำยังมีอะไรอีก แล้วทุกครั้งต้องอันตรายแบบนี้ไหม”

“ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าจะมีแต่นางกับข้า แต่ในเมื่อมีเจ้าด้วย ต่อจากนี้ก็มีเราสามคน เราเหลืออีก 4 คนที่ต้องช่วยเหลือ อันตรายไหม ข้อนี้ข้าตอบไม่ได้ เพราะข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่เทพเจ้าปัญจธาตุที่เหลือ ต่างกำลังเผชิญสิ่งใดอยู่ ข้าเลยประเมินไม่ได้ว่าอันตรายหรือไม่ ข้าถึงต้องการให้ฟางเฟย ฝึกฝนตนมากกว่านี้ ส่วนเจ้าความอัศจรรย์จากดาบทำให้เจ้าปลุกพลังด้านในจิตของตนออกมาได้ ข้าไม่ห่วง”

เกาจางจิ้งพยายามฟัง และทำความเข้าใจ แม้ว่าในเวลานี้เขาจะหูอื้อไปตั้งแต่ได้ยินคำตอบข้อแรกแล้วก็ตาม

“ข้อสุดท้ายใครคือเกามู่หลิน นางเป็นบรรพบุรุษคนแรกที่ได้รับคันฉ่องวิเศษนี้มาใช่ไหม”

“ใช่ นางคือเทพระดับสูงของสวรรค์ที่ลงไปเผชิญด่านเคราะห์ แล้วไม่กลับมาอีกเลย ร่วมทั้งของวิเศษคันฉ่องทองแดงนี้ ก็ตกหล่นอยู่ในแดนมนุษย์ไปด้วย นางคือผู้นำชุมชนที่ทำพิธีขอต่อสวรรค์ในเวลานั้น คันฉ่องนี้เป็นของนางมาแต่เดิม เลยไม่มีใครคิดจะตามคืนมา จนกระทั้งเวลาผ่านไปนักรบผู้พิทักษ์แห่งปัญจธาตุ ก็ควบม้าอาชาทมิฬของเขาหายตัวไปจากสวรรค์ พร้อมดาบปัญจธาตุ สวรรค์ถึงเริ่มหวาดหวั่น ออกตามหากัน เพราะแดนปัญจธาตุ เมื่อขาดของทั้งสองสิ่งพร้อมกันความสมดุลย่อมเสียหาย และเป็นตามนั้นจริง ๆ เทพประจำธาตุแต่ละคนเริ่มมีจิตใจหวั่นไหว บอบบาง นั่นทำให้สวรรค์เริ่มหวั่นเกรงต่อหายนะของแดนปัญจธาตุ ที่ค้ำคูณทั้งสามโลก”