บทที่ 15. ตอนที่ 2. พี่น้องสกุลเกา

“ไม่ใช่ข้าเพียงผู้เดียว ในสถานะการณ์นั้นยังมีท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้ และท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงด้วย”

จางจิ้งรีบกล่าวขึ้น ไม่ขอรับความชอบเพียงผู้เดียว “แต่ถ้าไม่มีท่าน ในเวลานั้นข้ากับท่านซื่อเว้ยต้าตี้ถือว่าตกอยู่ในสถานะลำบาก อย่างไรเรื่องนี้ข้าต้องยอมรับว่าเป็นเพราะท่านที่ช่วยเหลือ”

“ใช่เกาจางจิ้ง ท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกล่าวถูกแล้ว ถ้าไม่ได้เจ้าสงครามครั้งนี้ แดนพฤกษาต้องพ่ายแพ้เป็นแน่” ซือเว่ยต้าตี้กล่าวสมทบ พร้อมส่งยิ้มให้จางจิ้ง

“เอาเถอะ เราขอบใจเทพผู้พิทักษ์ปัญจธาตุทั้งสอง ที่ปรากฏตัวในเวลาที่เหมาะสม ส่วนแดนบุปผา ไท่จื่อไฉเหลี่ยงหวง ข้ามอบให้เจ้าไปจัดการ เหตุจากสงครามครั้งนี้เกิดจากความรักของเจ้า เจ้าควรมีส่วนแก้ไขปัญหาระหว่างสองดินแดน รู้จักผูกต้องรู้จักแก้”

“รับบัญชาพระเจ้าค่ะ” ไฉเหลี่ยงหวง กล่าวรับรายงาน ไท่จื่อแดนสวรรค์ได้แต่แอบชำเลืองตามองเทพผู้พี่ ที่ไม่เคยปรากฎตัวเป็น 1,000 ปี แต่เวลานี้กลับเป็นที่ชื่นชมจากผลงานเพียงชิ้นเดียวที่เกิดขึ้น กลบรัศมีไท่จื่ออย่างเขาจนหมดสิ้น

“วันนี้มีเรื่องสำคัญอันใด ดูท้องพระโรงคึกคักเป็นพิเศษ” เสียงสตรีนางหนึ่งดังมาจากประตูใหญ่ ทุกคนหันไปแล้วต่างทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน

“องค์ฮั่นเกาโฮ่ว องค์หญิงลี่อิน”

“ไม่เป็นไรไม่ต้องมากพิธี ข้าหลงคิดว่าวันนี้ไม่มีอะไรสำคัญจึงมา ถ้ารู้ว่ามากันมากมายเช่นนี้ข้าคงยังไม่มา” ฮั่นเกาโฮ่วในชุดหรูหรา เหลือบสายตามองเกาฟางเฟย ก่อนจะเดินผ่านไป

“ท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงตื่นฟื้นจากนิพพาน ดอกไม้ต้นไม้ต่างผลิดอกออกผล รวมทั้งดอกท้อในอุทยานพระแม่ซีหวังหมู่ ออกดอกบานสะพรั่งงดงามยิ่งนัก ข้าเลยคิดขึ้นมาได้ว่า แดนสวรรค์ห่างหายต่อการจัดงานรื่นเริงมานาน ข้าจึงจะมาปรึกษาท่านพี่ ขอจัดงานชมดอกท้อ ข้าจะจัดให้มีการประกวดร่ายรำ อักษรกวีศิลปะ ดนตรีในสวน ท่านพี่มีความเห็นเช่นไรเพคะ”

“ดี เห็นด้วยกับเจ้า ยิ่งตอนนี้เรามีเทพเจ้าผู้พิทักษ์แห่งปัญจธาตุปรากฎตัวขึ้น ถือว่าสวรรค์มีข่าวดี ควรจัดงานรื่นเริงกันบ้าง ให้เจ้าดูแลงานได้เลย”

“ขอบพระทัยมากเพคะ ข้าจะดูแลอย่างดีเพคะ” องค์ฮั่นเกาโฮ่วชายตาดูเกาฟางเฟย และเกาจางจิ้งที่ยืนข้างซื่อเว้ยต้าตี้ด้วยความไม่ใส่ใจ “เจ้าสองคนนี้นะหรือ เทพผู้พิทักษ์แห่งปัญจธาตุ สาวน้อยนั่นดูจะมีพลังเทพอ่อนเบาราวขนไก่อ่อน ส่วนเจ้าบุรุษนี้แข็งแกร่งปานเทพสงคราม เหตุใดจึงขัดแย่งกันเช่นนี้”

“เพราะนางเป็นมนุษย์เพค่ะ” เสียงเทพธิดาซูหนี่ที่ตามเสด็จมาด้วยพูดขึ้น ซื่อเว่ยต้าตี้มองซูหนี่ด้วยสายตาไม่พอใจ แต่นางก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

“เป็นมนุษย์ ทำไมถึงยกย่องว่าเป็นเทพเล่า แค่ขึ้นมายืนบนตำหนักสวรรค์ยังไม่คู่ควร ซื่อเว่ยต้าตี้เจ้าก็ยังเหมือนเดิมนะ มีตาหามีแวว แดนห้วงเวหาไม่ได้ทำให้เจ้าฉลาดขึ้นเลยซินะ” ซื่อเว่ยต้าตี้ยืนสงบนิ่ง ก่อนเอ่ยตอบอย่างสุขุม

“เรียนองค์ฮั่นเกาโฮ่ว ข้าใช้เวลาอยู่นานติดตามคันฉ่องทองแดง และเฝ้าดูแลนางตั้งแต่แรกเกิด จนครบกำหนดรับคันฉ่องทองแดง ด้วยพลังดวงจิตที่ข้ามี จะไม่มีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน ส่วนเรื่องที่พลังของนางมีน้อย นั่นเป็นเพราะนางได้รับบาดเจ็บ จากการเข้าสู่ห้วงฝันของเทพเจ้าธาตุไม้ พลังของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ทำให้นางสูญเสียพลังบางส่วนไป”

“เรียนองค์ฮั่นเกาโฮ่ว แดนพฤกษาของข้อเกิดความวุ่นวาย สองดินแดนต้องสู้รบกัน เป็นเพราะท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ตามหาจนพบเทพผู้พิทักษ์ จึงทำให้สงครามยุติลง รวมทั้งการที่ข้าตื่นจากนิพพาน ก็เป็นเพราะนางเป็นผู้ช่วยเหลือนำทางให้ข้าตื่นขึ้นมา ไม่เช่นนั้นดอกท้อในสวนพระแม่หวังฉือจินหมู่ ก็คงจะไม่ผลิดอกออกผลไปชั่วกาล”