บทที่ 6. ตอนที่ 2. ต้องตาต้องใจ

“รู้สึกเธอจะรู้จักฉันดีมากเลยนะซิน” เกาจางจิ้งยืนกอดอกฟังสาวใช้พูดถึงเขาตั้งแต่ต้นจนจบ

“ขอโทษค่ะนายน้อย ซินแค่สงสัย”

เกาจางจิงส่งดาบทองแดงให้สาวใช้

“ว่างมากไปทำความสะอาดดาบให้ฉันดีกว่าไหม เสร็จแล้วเอาไปไว้ที่ห้องฉันด้วย”

“ค่ะนายน้อย” ซินรับดาบแล้วรีบออกไปจากห้องของฟางเฟย

“พี่มีของอีกอย่างอยากให้เธอ”

“อะไรอีกคะ นี่ก็มากมายแล้ว ปกติฉันแทบไม่ซื้อด้วยซ้ำมันสิ้นเปลืองเกินไป”

เกาจางจิ้งจับมือฟางเฟยขึ้น แล้วสวมกำไลข้อมือฝังเพชรให้เธอ ฟางเฟยมองกำไลแล้วต้องตกใจ นี่มันมีค่าเกินไป

“ถือว่าเป็นของทำขวัญจาก โรงแรมเกากังเฟยหรง ที่ทำให้แขกสำคัญต้องเสียขวัญ พี่ขอโทษที่ทำให้เธอตกใจกับเหตุการณ์วันนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่จางจิ้ง นี่มันมีค่าเกินไป” ฟางเฟยทำท่าจะถอดคืนเขา

“อย่าถอดนะ พี่ให้เธอแล้วมันก็เป็นของเธอ”

“ขอบคุณค่ะ แต่พอเท่านี้นะ แค่คุณปู่ยกบ้านให้ฉันและยังดูแลอย่างดี ฉันก็เกรงใจมากแล้ว พี่อย่าทำให้ฉันลำบากใจอีกเลย”

“พี่แค่ต้องการให้เธอมีความสุข อะไรที่ทำให้เธอสบายใจพี่จะทำให้ ขอแค่เธอยิ้มสดใสมีความสุขก็พอ”

ฟางเฟยเข้าไปกอดจางจิ้ง ชายหนุ่มถึงกับยืนตัวชาหมดความรู้สึก เขาค่อย ๆ ยกแขนขึ้นโอมกอดเธอ ด้วยหัวใจที่เต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

“ขอบคุณนะพี่จางจิ้ง ทำไมพี่ดีกับฉันแบบนี้” ฟางเฟยคลายอ้อมแขนลง “หรือพี่อยากจีบเพื่อนฉันคนไหน ติดสินบนแม่สื่อเหรอ”

“เด็กบ้า ฉันไม่ได้ชอบใคร อย่ายัดเยียดพี่ให้ใคร ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบคนแบบเกาจางจิ้งได้หรอก”

“มีสิ ฉันนี่แหล่ะที่ชอบพี่จางจิ้ง รู้ไหมตอนพี่ชักดาบกระโดดเข้าฟาดฟันคนพวกนั้น ทั้งดุดันและมีเสน่ห์มาก แถมพี่จางจิ้งก็หล่อแบบนี้ ฉันหลงรักพี่จางจิ้งแล้วรู้ไหม” 

ฟางเฟยทำท่าทางออดอ้อนเขา โดยไม่รู้เลยว่า ได้ทำให้หัวใจของชายหนุ่ม สั่นรัวและหวั่นไหวไปกับใบหน้าสวยงามที่ช่างเจรจาตรงหน้าของเขา

“แล้วถ้าพี่หลงรักเธอล่ะเกาฟางเฟย” เกาจางจิ้งพูดออกมาแผ่วเบา

“อะไรนะคะ พี่จางจิ้งพูดว่าอะไรคะ”

“ไม่…ไม่มีอะไร ดึกแล้วเธอพักผ่อนเถอะ พี่ก็จะไปพักผ่อนเหมือนกัน ฝันดีนะ”

ฟางเฟยมองตามจางจิ้งที่เดินออกไป เย็นนี้เขาดูแปลก ๆ ปกติจางจิ้งมักอ่อนโยนกับเธอก็จริง แต่การซื้อของราคาแพงมากมายให้เธอแบบนี้ อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้จริง ๆ เขาอาจต้องการปลอบใจจริง ๆ ก็ได้ ฟางเฟยจัดเก็บของที่ซื้อมาเข้าที่ก่อนจะลุกไปอาบน้ำแล้วเข้านอน ซินจัดเตรียมกระเป๋าเดินทางให้เธอเรียบร้อย อีกไม่กี่วันเธอจะต้องเดินทางไปทำงานแล้ว พรุ่งนี้ควรจะทบทวนท่ารำที่ต้องใช้แสดงสักหน่อย 

หญิงสาวเอาคันฉ่องทองแดงลงมาเช็ดทำความสะอาด ก่อนที่จะเข้านอน ขณะที่เธอกำลังส่องดูใบหน้าของตัวเอง ภาพในกระจกกลับสะท้อนภาพกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง กำลังเขียนหนังสือบางอย่างที่เธอมองเห็นไม่ชัด เขาม้วนข้อความที่เขียนใส่ในกระบอกไม้ เก็บไว้บนชั้นหนังสือ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องหนังสือ ภาพต่อมาคือกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง กำลังป้อนยาให้กับมู่ตัน มู่ตันที่สะท้อนจากเงาคันฉ่องดูนางยังสดใสแข็งแรงดี แต่ทำไมกุ้ยอ้ายปอเฉิงถึงดูแลทะนุถนอมนาง เหมือนคนเจ็บป่วยไม่แข็งแรง แล้วภาพทุกอย่างก็หายไป กลับมาเป็นใบหน้าของหญิงสาวตามเดิม ซื่อเว่ยต้าตี้ คงต้องการย้ำเตือนเธอถึงสิ่งที่ต้องทำ ถึงสร้างภาพสะท้อนเหตุการณ์ให้เธอเห็น ฟางเฟยวางคันฉ่องไว้ข้างหมอน แล้วหยิบลูกอมใส่กระเป๋าเสื้อชุดนอน ก่อนจะหลับไปอย่างรวดเร็ว

“ซื่อเว่ยต้าตี้”

“คิดถึงข้าถึงเพียงนี้เลยรึสาวงาม แค่เจ้าเดินเข้ามาก็ถึงกับเรียกหาข้า”

“ข้าต่างหากต้องถามท่าน คิดถึงข้ามากหรือ ถึงไปแสดงภาพแบบนั้นในคันฉ่อง”

“ภาพอันใดกัน ข้ากำลังจัดเรียงดวงดารา เอาเวลาใดไปเล่นกับเจ้า ระยะนี้ดวงดาวโคจรย้ายตำแหน่งมากมายข้าไม่มีเวลาทำเรื่องเช่นนั้นหรอก”

ซื่อเว่ยต้าตี้กำลังจัดเรียงดวงดาว ตามผังดาราศาสตร์อย่างที่เขาพูดจริง ๆ 

“แล้วภาพพวกนั้นคืออะไร ข้าหลงคิดว่าท่านนิมิตภาพส่งไปเพื่อเตือนข้าเสียอีก”

“เล่าให้ข้าฟังหน่อยสาวงาม ว่าเจ้าเห็นสิ่งใด”