บทที่ 2

ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่เฟยหลีด้วยดวงตาเฉียบคม จากนั้นจึงนั่งลงบนเตียงอีกครั้งอย่างไม่เร่งรีบ

แม้ว่าใบหน้าของนางจะยังคงดูน่าเกลียด แต่ก็ยังมีความสง่างามในทุกการเคลื่อนไหว

เย่เฟยหลีมองการเคลื่อนไหวของนาง และขมวดคิ้วไม่พอใจ

ผู้หญิงคนนี้ฆ่าตัวตาย แล้วมีความกล้ามากขึ้นอย่างนั้นหรือ!

เขากำลังจะระบายความโกรธ แต่ฉู่เนี่ยนซีก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

“ท่านอ๋องตรัสเช่นนั้นได้อย่างไรกันเพคะ หม่อมฉันเป็นพระชายาที่อภิเษกถูกต้องตามกฎหมายของพระองค์ และจักรพรรดิก็ทรงพระราชทานการอภิเษกสมรสเป็นการส่วนตัว แม้ว่างานแต่งของเราจะเรียบง่าย แต่หม่อมฉันก็เป็นสะใภ้ที่ราชวงศ์ยอมรับ แล้วในฐานะพระชายา เหตุใดจะสั่งสอนองครักษ์สองนายนี้ไม่ได้กันล่ะเพคะ?”

ฉู่เนี่ยนซีมองเย่เฟยหลีอย่างหน้าซื่อ นางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น องครักษ์เหล่านี้ไม่ให้ความเคารพหม่อมฉัน พระองค์กลับตำหนิชายาตนเองเพื่อช่วยองครักษ์เหล่านี้อย่างนั้นหรือ กำแพงมีหู ข้อกล่าวหาดังกล่าวอาจทำให้คนบอกว่า ท่านทำร้ายชายาโดยชอบธรรมของตนเองเอาได้นะเพคะ”

“ถ้าแค่แต่งงานกันตามคำสั่งของท่านพ่อท่านแม่ก็คงไม่เป็นไร แต่เราแต่งงานกันตามคำสั่งขององค์จักรพรรดิ ถ้ามีใครเอาไปพูดในทางไม่ดีว่า 'ท่านอ๋องไม่พอใจกับคำสั่งของจักรพรรดิ และไม่ยินดีกับงานอภิเษกสมรสในครั้งนี้ ดังนั้นจึงปฏิบัติต่อชายาอย่างไม่เป็นธรรม’ เกรงว่าจะไม่ดีเท่าไหร่นัก..."

ฉู่เนี่ยนซีมีรอยยิ้มที่ชาญฉลาดบนใบหน้า และรอยบวมสีม่วงแดงบนใบหน้าของเธอก็ดูดุร้ายยิ่งขึ้น มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่ดูแน่วแน่และมีชีวิตชีวา ให้ความรู้สึกขัดแย้งกันอย่างมาก

เย่เฟยหลีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งกับการเปลี่ยนแปลงของนาง จากนั้นคิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย และร่างของเขาก็ขยับไปตรงหน้านางอย่างรวดเร็ว ราวกับผีล่องหน พลางเอื้อมมือออกไปบีบคอของนาง

"นี่เจ้ากำลังขู่ข้างั้นรึ?"

ชายผู้นี้มีพละกำลังพลังมาก และเขาก็แผ่เจตนาฆ่าออกมาอย่างแรงกล้า

ฉู่เนี่ยนซีเอนตัวลงบนเตียงกึ่งนอนกึ่งนั่ง แล้วมองตรงไปที่ชายตรงหน้า

ชายผู้นี้โหดร้ายจริง ๆ ฉู่เนี่ยนซี หนอ ฉู่เนี่ยนซี นี่น่ะเหรอคนที่เจ้ารัก การตายของเจ้าช่างไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย

คงจะดีไม่น้อยหากมิติในชาติก่อนยังคงอยู่ เช่นนั้นนางคงจะหยิบปืนออกมายิงเขาไปแล้ว!

แม้ว่าจะไม่มีปืน แต่มีเข็มเงินก็ยังดี อย่างน้อยมันก็ทำให้นางสามารถหลุดพ้นจากการจับกุมนี้ได้

ฉู่เนี่ยนซีที่กำลังคิดเช่นนั้นอยู่ จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงบางสิ่งเย็น ๆ บนฝ่ามือ

เข็มเงิน?

ดวงตาของเธอมีความประหลาดใจ เย่เฟยหลีเองก็สังเกตเห็นการแสดงออกนั้น

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไร แขนของเขาก็ชาวาบ และมือที่กำลังบีบคอของนางอยู่นั้นก็สูญเสียกำลังไปในทันที

หัวใจของเขาเย็นวาบ และกำลังจะโต้ตอบ

ฉู่เนี่ยนซีก็ใช้มือทั้งสองข้างโจมตีแขนที่ชาของเขา ก่อนจะขยับถอยห่างออกไปจากเขาสามก้าว และมองเขาด้วยสีหน้าระมัดระวัง

“ฝ่าบาททรงประสงค์ให้พิธีแต่งตั้งนางสนมในวันพรุ่งนี้กลายเป็นพิธีงานศพเช่นนั้นหรือ?”

เย่เฟยหลีถอนสายตาโกรธแค้นออกไป

สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดออกมาเมื่อครู่นี้ทำให้เขาเสียสติ ผู้หญิงคนนี้ยังตายไม่ได้!

แต่ว่า...เมื่อครู่นี้...

เขามองไปที่แขนของตัวเอง พลางหรี่ตาลงเล็กน้อย “เจ้าเป็นใครกันแน่?”

ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า "หม่อมฉันก็คือหม่อมฉันสิเพคะ ท่านอ๋องไม่สบายหรือ? ถึงได้จำหม่อมฉันไม่ได้"

“เจ้าคิดว่าข้าโง่งั้นหรือ?”

“ฝ่าบาทตรัสเช่นนั้นได้อย่างไรกัน หม่อมฉันโง่เองเพคะ ถึงได้ปลิดชีพตนเอง เพราะคนที่ไม่ได้รักในตัวหม่อมฉัน และเกือบจะทำให้ท่านพ่อและท่านแม่ต้องผิดหวัง บัดนี้หม่อมฉันหนีออกมาจากประตูนรกได้ และก็คิดอะไรได้มากมายแล้ว นับจากนี้ไป หม่อมฉันจะตัดใจจากพระองค์ พระองค์ก็ไปแต่งงานกับคนที่ตนรัก ส่วนหม่อมฉันก็จะทำหน้าที่เป็นพระชายาหลี เราต่างฝ่ายต่างไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องของกันและกัน ตกลงไหมเพคะ?"

เย่เฟยหลีมองความเฉยเมยบนใบหน้าของนาง และไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้ หรือว่าจู่ ๆ นางก็รู้แจ้งขึ้นมาอย่างนั้นหรือ? ถึงได้มีท่าทีเปลี่ยนไปมากเช่นนี้

“เจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่?”

ฉู่เนี่ยนซีเห็นสีหน้าที่พินิจพิเคราะห์ของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “หม่อมฉันก็เป็นเพียงสาวน้อย จะทำอะไรต่อหน้าท่านอ๋องหลีผู้สง่างามกันได้ล่ะเพคะ?”

เย่เฟยหลีคิดถึงเรื่องที่ถูกนางวางยาขึ้นมา และใบหน้าของเขาก็มืดมนลงไปชั่วขณะ

เมื่อเห็นเขามองผ้าม่านเตียงที่อยู่ข้างเตียง และข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ในห้อง ฉู่เนี่ยนซีก็ตระหนักได้ถึงบางสิ่ง และใบหน้าของนางก็แดงก่ำขึ้นมา

นางลืมไปได้อย่างไรว่าเจ้าของร่างเดิมพรากร่างกายของเขาไปแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่ท่านอ๋องจะเกลียดชังนางมากขนาดนี้

“ถ้าหม่อมฉันบอกว่า...เป็นเรื่องเข้าใจผิด...พระองค์จะเชื่อหรือไม่?” ฉู่เนี่ยนซียิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

“จำคำพูดของตัวเองไว้ให้ดี หากเจ้ากล้าสร้างปัญหาอะไรอีก ใครก็ช่วยเจ้าไม่ได้!” เย่เฟยหลีตะคอกเสียงเย็นพลางมองนางด้วยสายตาเย็นชา เขาสะบัดแขนเสื้อก่อนจะจากไป

“พระองค์ค่อย ๆ เสด็จนะเพคะ” ฉู่เนี่ยนซีมองดูเขาเดินจากไป จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็ค่อย ๆ จางลง ก่อนจะหันไปมององครักษ์ทั้งสองที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น

"ชื่อ!"

“เอ่อ?” องครักษ์ที่ถูกตบยังไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลงของนาง จึงลืมตอบไปครู่หนึ่ง

องครักษ์อีกคนที่อยู่ด้านข้างจึงรีบดึงเขาแล้วพูดว่า "กระหม่อมชื่อหลี่จง ส่วนชื่อของเขาคือจ้าวชิงขอรับ"

เห็นได้ชัดว่าในสายตาของหลี่จงมีความเคารพอยู่ เพราะเขาทำงานอยู่ในพระราชวัง และรู้จักคล้อยตามสถานการณ์ที่เป็นไป

แม้ว่าเมื่อก่อนพระชายาคนนี้จะไม่ได้รับความชอบ แต่ดูจากการที่นางพูดกับท่านอ๋องเมื่อครู่ แต่ไม่โดนลงโทษใด ๆ ดังนั้นจึงไม่อาจคาดการณ์สถานะของนางในอนาคตได้

“เจ้าฉลาดกว่าเขา ข้าจะจำไว้ ไปได้แล้ว”

“ขอรับ กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้”

“เอ๊ะ...คำสั่งของท่านอ๋อง…” จ้าวชิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกหลี่จงห้ามไว้

“หยุดพูด รีบไปกันได้แล้ว”

และจ้าวชิงก็ถูกหลี่จงดึงออกจากห้องไป

ในที่สุดในห้องก็เงียบสงบลง ฉู่เนี่ยนซีกดขมับ และสีหน้าของนางค่อย ๆ สงบลง

เพิ่งย้อนเวลามาที่นี่ได้เพียงวันเดียวก็เกิดเรื่องมากมาย วันข้างหน้าคงจะไม่สงบอีกต่อไปแล้วสินะ

ด้วยเหตุนี้ นางจึงไม่ได้เก็บซ่อนการเปลี่ยนแปลงของตัวเองมากเกินไปต่อหน้าเย่เฟยหลี และปล่อยให้เขาคิดว่านางได้เป็นคนใหม่และตื่นรู้แล้ว

ได้เกิดใหม่และตาสว่างแล้ว

สำหรับเรื่องเมื่อครู่ที่นางแทงเข็มเงินไปที่จุดฝังเข็มที่แขนของเขา ในความทรงจำของนาง ตอนที่นางยังเป็นเด็ก ฉู่เนี่ยนซีเคยเรียนศิลปะการต่อสู้จากยอดฝีมือมาระยะหนึ่ง ตอนที่ยังอยู่ในจวนมหาเสนาบดี แม้ว่าเขาจะให้คนไปสืบว่าเหตุใดนางจึงมีทักษะการต่อสู้ ก็ไม่มีผลอะไร

สิ่งสำคัญในตอนนี้คือใบหน้านี้ นางมีวิธีรักษา เพียงแต่...