LOGINShare
บทที่ 68
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1492
ฉู่เฟยไม่ได้มีท่าทีโกรธเคือง กลับยิ้มแย้มพลางกล่าวว่า “ฮองเฮาเพคะ เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าผู้ใดเสียงดังกว่าผู้นั้นจะมีเหตุผลนะเพคะ ที่หม่อมฉันทูลต่อไทเฮามากมายถึงเพียงนี้ ก็เพียงเพื่อสถานการณ์บ้านเมืองของต้าเซี่ยเท่านั้น”“หากท่านทรงคิดว่าสิ่งที่หม่อมฉันพูดนั้นไร้เหตุผล ก็ขอเชิญท่านตรัสเหตุผลของท่านออกมา ให้ไทเฮาได้ฟัง และให้ไทเฮาทรงเป็นผู้ตัดสินเถิดเพคะ”“หากตรัสเหตุผลออกมาไม่ได้ เช่นนั้นแล้ว การที่นางซูเฟิ่งหลิงจะไปออกรบก็ถือเป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดี!”ฮองเฮาหลินตรัสด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “การที่พระชายาองค์รัชทายาทอาสาออกรบไปยังดินแดนทางเหนือ ไม่ใช่เพราะความเหลวไหล แต่เพื่อความกตัญญูเพคะ!”ไทเฮาถึงกับผงะไปความกตัญญู?เรื่องการรบทัพจับศึกนี้ เกี่ยวข้องอันใดกับความกตัญญูด้วยเล่า?ฮองเฮาหลินทรงอธิบายว่า “เมื่อครั้งนั้น เป็นพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ลอบวางแผนร้ายอยู่เบื้องหลัง สังหารผู้ภักดีทั้งตระกูลซูจนหมดสิ้น ทำให้ร่างของผู้ภักดีตระกูลซูต้องถูกฝังอยู่ที่ดินแดนทางเหนือเพคะ!”“และการที่ซูเฟิ่งหลิงจะไปยังดินแดนทางเหนือครั้งนี้ ก็เพื่อล้างแค้นชำระหนี้เลือด เพื่อทวงคืนความเป็นธรรมให้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1491
นางหวนนึกถึงดินแดนทางเหนืออันเป็นสถานที่ซึ่งอดีตฮ่องเต้ทรงนำทัพเหล่าทหารไปพิชิตมาด้วยพระองค์เองณ ที่แห่งนั้น ไม่รู้ว่าได้ฝังร่างของเหล่าผู้กล้าแห่งแคว้นต้าเซี่ยไว้มากมายเพียงใด!ศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของต้าเซี่ย ล้วนแลกมาด้วยชีวิตของเหล่าทหารผู้ภักดีทีละคน ทีละคน!จะยอมให้ถูกลบหลู่เช่นนี้ไม่ได้!ฉู่เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “การที่พระชายาองค์รัชทายาทจะลงสนามรบด้วยตนเองนั้น มีแต่จะทำให้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยิ่งดูแคลนต้าเซี่ยมากขึ้น และจะยิ่งทำให้สถานการณ์การรบที่คลุมเครืออยู่แล้วเลวร้ายลงไปอีก!”“กระทั่งอาจนำไปสู่ความพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง เลือดเนื้อของเหล่าวีรบุรุษแห่งต้าเซี่ยต้องหลั่งรินโดยเปล่าประโยชน์...”“ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากการที่พระชายาองค์รัชทายาทมักใหญ่ใฝ่สูงและผลีผลาม ส่วนองค์รัชทายาทก็ยังทรงให้ท้ายอยู่เบื้องหลัง!”“หากไทเฮาไม่ทรงยับยั้งให้ทันท่วงที ผลที่ตามมาก็สุดที่จะคาดเดา!”ปัง!ไทเฮาทรงตบโต๊ะลุกขึ้นยืน แววตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ “ไม่ได้! นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!”“หากมิใช่เพราะฉู่เฟยเตือนสติได้ทันท่วงที ข้าก็คาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องนี้จะส่งผลร้ายแรงถึงเพียงนี้!”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1490
ไทเฮาพยักหน้า คิดว่าฉู่เฟยพูดมีเหตุผลบัดนี้สถานการณ์ต้าเซี่ยไม่สงบ มีสงครามไม่ขาดสายตงอิ๋งเพิ่งสงบ ก็เกิดสงครามชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ฝ่าบาทยุ่งกับราชกิจตลอดทั้งวัน ไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องเหล่านี้แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ นางที่เป็นฮองเฮาก็ยิ่งไม่สามารถไปรบกวนเขาได้อย่างไรเสียฝ่าบาททำเช่นนี้จะต้องมีเหตุผลของเขาหากไปรบกวนฝ่าบาทในตอนนี้ น่ากลัวว่าจะกระทบต่อการตัดสินใจของเขา ไทเฮาลังเลอยู่บ้างฉู่เฟยเห็นท่าทีตอบสนองของฮองเฮา พูดต่อว่า “ยิ่งไปกว่านั้นบัดนี้เรื่องพระชายารัชทายาทออกศึกช่างเหลวไหลไร้สาระโดยแท้!”“ต่อให้พระชายารัชทายาทมาจากตระกูลนับรบ แต่ตอนนี้นางแต่งเข้าราชวงศ์แล้ว นับเป็นพระญาติของราชวงศ์ หากยังมีนิสัยของแม่ทัพ ไม่มีรัศมีเลยสักนิด เหลวไหลไร้สาระในราชสำนัก หน้าตาของราชวงศ์พวกเราจะไปวางไว้ที่ใด?”“นางซูเฟิ่งหลิงเป็นพระชายารัชทายาทนะเพคะ! ภายภาคหน้าจะต้องเป็นฮองเฮา ไฉนเลยจะเหลวไหลเช่นนี้ได้?”“ยิ่งไปกว่านั้นหม่อมฉันได้ยินมาว่าหากฝ่าบาทไม่ห้ามไว้ พระชายารัชทายาทยังจะพารัชทายาทเข้าร่วมสนามรบไปด้วย!”“แนวหน้าในสนามรบอันตรายอย่างมาก ไม่ใช่สถานที่ที่คนสำคัญอย่างรัชทายาท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1489
พระสนมในวังหลังย่อมมาหาเรื่องนางในช่วงเวลานี้ดังนั้นตอนนี้นางไม่สามารถอ่อนแอได้ฉู่เฟยพูดเสียงเย็นชา “รีบจัดเกี้ยวไปตำหนักฉือหนิง ข้าจะไปพบไทเฮา!”...ตำหนักฉือหนิงในส่วนลึกของวังหลวง เงียบสงบอย่างมากภายในตำหนักเต็มไปด้วยเสียงนกร้องและกลิ่นหอมของดอกไม้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสงบสุขภายในตำหนัก ไทเฮากำลังสวมแว่นสายตายาวอ่านหนังสือพิมพ์วิชาการแห่งต้าเซี่ยที่ส่งมาในวันนี้ฉู่เฟยเดินผ่านตำหนักเข้ามา ทำความเคารพพูดว่า “หม่อมฉันถวายพระพรไทเฮา”ไทเฮาเงยหน้าขึ้นพูดว่า “ฉู่เฟย เจ้ามาแล้ว ไม่ได้พบหน้ากันนาน รีบเข้ามาให้ข้าดูว่าเจ้าเป็นเช่นไร”ฉู่เฟยเดินมาหยุดต่อหน้าไทเฮา แสร้งแสดงท่าทีอึดอัดใจ คุกเข่าบนพื้น “ไทเฮา...”ไม่รอให้ฉู่เฟยพูด ไทเฮาพูดขัดก่อนแล้ว “ข้าได้ยินเรื่องขององค์ชายห้ามาแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลเกินไปนัก อย่างไรเสียเรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว สุขภาพสำคัญที่สุด”“หากวันนี้เจ้ามาเพราะเรื่ององค์ชายห้า เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปเถอะ อย่างไรเสียฝ่าบาทก็ตัดสินใจเรื่องนี้แล้ว ข้าไม่สามารถพูดได้มากนัก”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าพูดกับฝ่าบาทไปก่อนแล้ว จะต้องจัดพิธีอย่างยิ่งใหญ่ให้องค์ชายห้า เจ้าส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1488
ฮองเฮาหลินรู้ว่าหลี่หลงหลินห่วงใยตนเอง กลัวอุปนิสัยของตนนี้อยู่ในวังหลังแล้วจะเสียเปรียบแต่วังหลังนี้ฮ่องเต้หวู่ทรงโปรดตนเองเพียงผู้เดียว ฉู่เฟยไม่สามารถสร้างปัญหาอันใดได้ฮองเฮาหลินหัวเราะ “เจ้าวางใจไปดินแดนทางเหนือเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องในวังหลัง แม้ย่อมมีทางจัดการ”หลี่หลงหลินประกบมือทำความเคารพ “เช่นนั้นลูกขอตัวลาก่อน ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนเสด็จแม่แล้ว รอยึดดินแดนทางเหนือกลับมาได้แล้วค่อยมารายงานข่าวน่ายินดีต่อท่าน”ลูกเดินทางไกลนับพันลี้แม่ย่อมกังวลฮองเฮาหลินเองก็เป็นเช่นนี้แต่ต่อให้ภายในใจนางไม่อาจหักใจได้เยี่ยงไร ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ กลัวจะทำให้หลี่หลงหลินเสียสมาธิตอนอยู่ในสนามรบ ทำเสียการใหญ่“แม่รอข่าวดีของเจ้า”...วันต่อมาตำหนักจิ่นซิ้วฉู่เฟยกำลังนอนไม่หลับบนเตียง สีหน้าเผือดซีด ดวงตาล้วนคือเส้นเลือดแดงนางรอฮ่องเต้หวู่ตลอดทั้งคืนแล้ว น้ำตานองหน้าจนกระทั่งฟ้าสว่างฮ่องเต้หวู่ก็ยังไม่ปรากฏตัวขันทีเดินก้มหน้าเข้ามา “พระสนม ท่านไม่ต้องรอแล้ว ฝ่าบาทไม่มีวันมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ หากท่านยังฝืนเช่นนี้ต่อไปจะไม่ดีต่อร่างกายเอาได้...”เพียะ!ฉู่เฟยโมโหมาก กวาดชุดกระเบื
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1487
“ไม่ ช่วงนี้ยังไม่อยากเห็นนาง!”“นางจะต้องอยากฉวยโอกาสนี้พูดเป่าหูข้าแน่ บัดนี้สถาณการณ์ยังไม่สงบ ข้าไม่สามารถถูกเรื่องนี้รบกวนได้!”ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้องค์ชายห้าเพิ่งตายไปฮ่องเต้หวู่ไม่อยากนึกถึงเรื่องเสียใจที่ผ่านมาศีรษะเว่ยซวินสั่นราวกับโขลกกระเทียม “บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ!”...ตำหนักฉางเล่อดวงจันทร์ลอยเด่น บุปผาเบ่งบานฮองเฮาหลินกำลังชื่นชมดอกไม้ผ่านแสงจันทร์ภายในสวนดอกไม้ด้านหลัง บังเอิญได้พบหลี่หลงหลินมาเยี่ยมเยียนพอดีหลี่หลงหลินประกบมือทำความเคารพ “ลูกคารวะเสด็จแม่ วันนี้เสด็จแม่น่าจะได้ยินเรื่องในราชสำนักแล้วกระมัง?”ฮองเฮาหลินพยักหน้าเบาๆ “แม่เองก็เพิ่งได้ยิน”หลี่หลงหลินเอ่ยถาม “เช่นนั้นเสด็จแม่รู้ว่าพรุ่งนี้พระชายารัชทายาทจะตามจางไป่เจิงไปออกศึกที่ดินแดนทางเหนือแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฮองเฮาหลินพูดว่า “ได้ยินแล้วเฉกเดียวกัน เพียงแต่เรื่องออกศึกดินแดนทางเหนืออันตรายยิ่งนัก พระชายารัชทายาทจะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่?”หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ “เสด็จแม่ ท่านวางใจเถิด ลูกจะไปพร้อมพระชายารัชทายาท ไม่จำเป็นต้องกังวลพ่ะย่ะค่ะ”ฮองเฮาหลินชะงัก “อะไรนะ! องค์ชาย เ
