ตอนที่ 23 ใช้เวลาเพียงแค่สองปี

แม้ว่า เยี่ยจิงหลิน จะเพิ่งเข้ามาในโรงเรียนฝึกตนแห่งนี้ แต่ชื่อเสียงของนางกลับเริ่มโด่งดังในทิศทางที่ไม่ค่อยดีนัก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้ชื่อของนางเป็นที่รู้จักไปทั่ว แต่ก็เป็นการรู้จักในด้านที่น่ากลัวมากกว่าผู้คนต่างก็เริ่มกลัวและไม่กล้าที่จะกลั่นแกล้งนางแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นพวกศิษย์รุ่นพี่หรือแม้แต่ผู้คุมสอบที่เคยหมายจะจัดการนาง ต่างก็พากันหลีกเลี่ยงนางอย่างเห็นได้ชัด

ชีวิตของนางในโรงเรียนนี้จึงเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว ความนิ่งเงียบและเย็นชาของนางไม่ทำให้ใครเข้าหานางมากนัก นางไม่ได้ต้องการมิตรภาพหรือการยอมรับจากใครในที่นี้ ตรงกันข้าม นางมาที่นี่เพียงเพื่อจุดหมายเดียวเท่านั้น คือการศึกษาทักษะเกี่ยวกับการใช้ปราณให้มีความท่องแท้ยิ่งขึ้น

สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่แปลกประหลาดและเต็มไปด้วยข้อแตกต่างจากสถานที่ฝึกฝนอื่นๆ ที่ เยี่ยจิงหลิน เคยได้ยินมา ที่นี่ไม่มีระยะเวลาเรียนที่ตายตัว ไม่มีตารางการสอนที่ชัดเจนหรือหลักสูตรที่ต้องปฏิบัติตามแบบที่คุ้นเคย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความพร้อมและความมั่นใจในทักษะของตัวเอง

ผู้ที่มีความสามารถจริงๆ และมั่นใจในความรู้หรือทักษะที่ตนเองมี สามารถยื่นเรื่องเพื่อเข้ารับการทดสอบและจบการศึกษาได้ทันที บางคนที่มีฝีมือสูงอาจไม่จำเป็นต้องเรียนในห้องเรียนเหมือนคนอื่นๆ เพราะพวกเขาสามารถทดสอบและพิสูจน์ความสามารถของตนเองได้โดยตรง ความสำเร็จในที่นี้ไม่ได้วัดจากระยะเวลาในการฝึกฝน แต่จากผลลัพธ์ที่เห็นได้ชัดเจนจากความสามารถของแต่ละคน

เยี่ยจิงหลิน ใช้เวลาส่วนใหญ่ภายในห้องสมุดของโรงเรียนฝึกตน เพื่อศึกษาทักษะเกี่ยวกับการใช้ปราณอย่างทุ่มเทและไม่ย่อท้อ อาจารย์ในที่นี่แม้จะมีความสามารถในการฝึกฝนคนทั่วไป แต่ไม่มีใครที่สามารถสั่งสอนนางได้ เนื่องจากฝีมือของนางใกล้เคียงกับ แม่ทัพซุนเทา ผู้มีชื่อเสียงในด้านการใช้ปราณ จนทำให้เยี่ยจิงหลินรู้สึกว่าไม่มีใครที่เหมาะสมจะเป็นผู้แนะนำเธอในเรื่องนี้

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ชีวิตของเยี่ยจิงหลินเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว เธอเลือกที่จะอยู่ในที่เงียบสงบ ใช้เวลาศึกษาและฝึกฝนตนเองอย่างต่อเนื่อง ไม่มีใครเข้าหานางมากนัก และนางก็ไม่เคยรู้สึกเหงาหรือเบื่อหน่าย สิ่งที่นางต้องการคือความเข้าใจลึกซึ้งในทักษะการใช้ปราณ เพื่อจะก้าวไปสู่ความสามารถที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เคย

ความโดดเดี่ยวของนางกลับกลายเป็นความพึงพอใจ เพราะมันทำให้นางมีเวลาและสมาธิเต็มที่ในการฝึกฝนและพัฒนาตัวเอง สิ่งที่เธอปรารถนาคือการเข้าใจและเป็นเจ้าของทักษะในการใช้ปราณที่แข็งแกร่ง ไม่ใช่การค้นหามิตรภาพหรือการได้รับการยอมรับจากผู้อื่น

หลังจากสองปีของการทุ่มเทให้กับการฝึกฝน ตอนนี้เยี่ยจิงหลินได้เข้าใจการใช้ปราณอย่างท่องแท้ ทักษะต่างๆ ที่เธอได้เรียนรู้จากตำราและการฝึกฝนด้วยตัวเอง ทำให้เธอสามารถใช้พลังได้อย่างมีประสิทธิภาพและแม่นยำมากขึ้น

เยี่ยจิงหลิน ก้าวออกจากห้องสมุดด้วยความตั้งใจแน่วแน่ในใจ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะทดสอบความสามารถของตนเองเพื่อจบการศึกษาจากโรงเรียนฝึกตนแห่งนี้ นางเข้าหา ท่านอาจารย์ ผู้แก่ชราที่มีพลังฝีมืออันล้ำลึกในสถานที่แห่งนี้ และกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นคงและความตั้งใจ "ท่านอาจารย์ ข้าต้องการที่จะได้รับการทดสอบเพื่อที่จะจบการศึกษา"

ท่านอาจารย์มองดูนางด้วยแววตาที่ลึกซึ้งและพยักหน้าช้าๆ โดยไม่แสดงท่าทีตกใจหรือคาดหวังมากนัก เพราะเขารู้ดีว่าเยี่ยจิงหลินมีความสามารถที่เหนือกว่าผู้คนส่วนใหญ่ในสถานที่แห่งนี้ จึงกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความชื่นชม "เยี่ยจิงหลิน ข้าไม่มีอะไรที่จะทดสอบเจ้า สถานที่แห่งนี้อาจจะเล็กเกินไปสำหรับเจ้า แต่มันก็เพียงพอที่จะเปิดโลกใหม่ให้กับเจ้ามากขึ้น ข้าขอรับรองว่าเจ้าจะสามารถจบการศึกษาแล้ว"

คำพูดของอาจารย์ทำให้เยี่ยจิงหลินรู้สึกถึงความภาคภูมิใจและการยอมรับในความสามารถของตนเอง

เมื่อ เยี่ยจิงหลิน จบการศึกษาและออกจากโรงเรียนฝึกตนแห่งนั้น ความตั้งใจที่เคยมีตั้งแต่แรกก็ได้บรรลุผลแล้ว เธอเดินทางกลับไปยังจวนของ แม่ทัพซุนเทา ทันที เมื่อไปถึงที่จวน สภาพของ แม่ทัพซุนเทา ก็แสดงออกถึงความตื่นตะลึงและความตกใจที่เห็นบุตรสาวของเขากลับมาพร้อมกับความสำเร็จที่ไม่เคยคาดคิด

แม่ทัพซุนเทา มองดู เยี่ยจิงหลิน ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขารู้ดีว่าโรงเรียนฝึกตนแห่งนั้นไม่ใช่สถานที่ที่สามารถผ่านการทดสอบได้ง่ายๆ โดยเฉพาะในระยะเวลาอันสั้นเพียงแค่สองปีเท่านั้น และแม้ว่าชื่อเสียงของบุตรสาวจะไม่ดีนัก แต่ผลงานที่เธอทำได้นั้นกลับสามารถพิสูจน์ถึงพลังฝีมือที่น่าเกรงขามของเธอได้อย่างชัดเจน

"สองปี..." แม่ทัพซุนเทา พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ "เพียงแค่สองปีเจ้าก็สามารถผ่านหลักสูตรของโรงเรียนฝึกตนได้? นี่มัน... ไม่น่าเชื่อจริงๆ" เขารู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ในตัวบุตรสาวของเขามากขึ้น

เมื่อมองถึงความสามารถของ เยี่ยจิงหลิน ในตอนนี้ แม่ทัพซุนเทา ไม่สามารถมั่นใจในฝีมือของตนเองได้เลย หากเขาต้องปะทะกับบุตรสาวของเขาตอนนี้ แม้แต่เขาที่มีประสบการณ์มากมายก็ยังไม่มั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะนางได้อย่างง่ายดาย

ในขณะเดียวกัน ลูกหลานของ แม่ทัพซุนเทา คนอื่นๆ ที่มีอายุมากกว่าหรือมีตำแหน่งสูงกว่าก็ยังไม่เคยสามารถผ่านหลักสูตรที่ เยี่ยจิงหลิน เพิ่งจบได้เลยแม้แต่คนเดียว การที่เธอเป็นคนแรกที่ทำได้ในเวลาอันสั้นนี้ ยิ่งทำให้เธอกลายเป็นบุคคลที่น่าจับตามองในตระกูล

“ท่านพ่อตลอด2ปีที่ผ่านมาข้ายินดีที่จะทำเพื่อท่านทุกอย่างขอข้ากลับไปหาท่านแม่ได้รึไม่” นางร้องขอท่านแม่ทัพผู้ที่มีหัวใจเย็นชาสำหรับนางและแม่เสมอมานางขอเขาเพียงแค่นี้นางคาดหวังว่าเขาจะตามใจนางบ้าง

“จงกลับไปเถอะให้แม่ของเจ้าชื่นชมในความสำเร็จของเจ้า” ท่านแม่ทัพพูดอย่างอารมณ์ดีตัวของเขาในช่วงเวลานี้นั้นรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้ชื่นชมความสำเร็จของนางการที่นางร้องขอกลับไปเยี่ยมแม่ของนางผู้ซึ่งเป็นอดีตสาวใช้ของเขาถือว่าเป็นเรื่องที่เล็กน้อยเป็นอย่างมากถ้าหากอยากที่จะได้ใจบุตรสาวคนนี้บางทีเขาต้องอ่อนตามนาง

เยี่ยจิงหลินเดินทางกลับไปยัง หมู่บ้านไท่ผิงชุน โดยไม่รอช้า เมื่อได้รับอนุญาตจากท่านแม่ทัพ แม้เวลาจะผ่านไปสองปีแล้วแต่หมู่บ้านแห่งนี้ยังคงมีความแร้นแค้นและทุรกันดารเหมือนเดิม สถานที่ที่เคยเป็นบ้านของนางนั้นยังคงแสดงให้เห็นถึงความยากลำบาก แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือความรักและความอบอุ่นที่นางรู้สึกจากแม่ของนาง

แม้หมู่บ้านจะเต็มไปด้วยความยากจนและไม่มีการพัฒนาเหมือนกับที่เยี่ยจิงหลินเคยพบเจอในสถานที่ฝึกฝน แต่ทุกก้าวย่างที่นางเดินเข้าไปในหมู่บ้านกลับทำให้หัวใจของนางอบอุ่นขึ้น ภายในใจของนางยังคงเต็มไปด้วยความผูกพันและความทรงจำที่ดี

นางเดินผ่านถนนที่คุ้นเคย ท่ามกลางบ้านเรือนที่ยังดูเรียบง่ายและทุรกันดาร เหมือนกับในอดีต แต่ทุกอย่างที่ผ่านตานั้นกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เยี่ยจิงหลินรู้สึกถึงบ้านที่แท้จริง บ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะไม่มีความหรูหราเหมือนกับสถานที่อื่น ๆ ที่นางเคยไปพบเจอ แต่สำหรับนางแล้ว หมู่บ้านไท่ผิงชุน คือที่ที่เต็มไปด้วยความรักและความทรงจำที่มีค่า

เมื่อมาถึงบ้านของนาง นางเห็นแม่ยืนรออยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความหวัง หญิงสาวคนที่นางรักและเคารพที่สุด รอคอยนางกลับมาเสมอ แม้ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่ความรักของแม่ก็ไม่เคยจางหายไปจากใจของนาง

"แม่..." เยี่ยจิงหลินเรียกเสียงเบา ขณะที่เดินเข้าไปใกล้แม่ของนาง

"เยี่ยจิงหลิน" เสียงของผู้เป็นแม่เอื้อนเอ่ยด้วยความยินดีและความรักล้นใจ

เยี่ยจิงหลินยิ้มอย่างอบอุ่น "ข้ากลับมาแล้วท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว" นางกล่าวด้วยความรู้สึกอบอุ่นและความสุขที่ไม่ได้เห็นมานาน