ตอนที่ 24 อิจฉาจนเป็นฟืนเป็นไฟ

สองปีมานี้ ความงามของเยี่ยจิงหลินเปรียบเสมือนบุปผาที่ผลิบานในยามเช้า นางมีใบหน้าที่งดงามราวกับเทพธิดา ผิวพรรณขาวเนียนประหนึ่งหยกต้องแสง ดวงตาคู่สวยของนางเปล่งประกายลึกลับ แต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชาที่ทำให้ผู้คนไม่อาจเข้าใกล้ได้ง่าย ๆ

ภายนอก นางดูเป็นหญิงสาวผู้เรียบร้อย อ่อนหวาน และสงบเสงี่ยม การใช้ชีวิตในหมู่บ้านไท่ผิงชุนทำให้เธอดูเหมือนหญิงธรรมดาที่ไม่มีพิษมีภัย นางมักจะช่วยงานในหมู่บ้านด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น ทำให้ผู้คนรอบตัวต่างหลงใหลในตัวเธอ

แต่เบื้องหลังความงดงามและท่าทางที่ดูสงบนั้น มีบางสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ ภายใต้รอยยิ้มอันสุภาพของนาง กลับมีพลังที่ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามซ่อนอยู่ในจิตใจ

วันเวลาที่เยี่ยจิงหลินใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านไท่ผิงชุนช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนสายลมที่พัดผ่าน แม้ความสงบสุขของที่นี่จะมอบความอบอุ่นให้เธอ แต่ในที่สุด นางก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงหน้าที่และชะตากรรมที่รออยู่เบื้องหน้าได้ เยี่ยจิงหลินจำเป็นต้องกลับไปยังสถานที่ที่เธอจากมา กลับไปสู่ชีวิตในจวนของท่านแม่ทัพซุนเทา ผู้เป็นบิดาของเธอ

ซุนเทา ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ของแผ่นดิน เป็นบุคคลที่แฝงไปด้วยอำนาจและบารมี ทว่าเบื้องหลังความแข็งกร้าวและภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบนั้นคือความจริงที่เยี่ยจิงหลินรับรู้มาตลอด บิดาของเธอเป็นผู้ที่ชื่นชอบการสร้างภาพและการรักษาเกียรติยศของตนมากกว่าสิ่งใด เยี่ยจิงหลินรู้ดีว่าการกลับไปครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ต้องแสดงตัวตนให้สมกับฐานะบุตรสาวของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ แต่ยังต้องเตรียมใจรับแรงกดดันที่มาพร้อมกับชีวิตในจวน

ก่อนจากมา แม่ของนางมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย "จิงหลิน ลูกแม่ หากมีเวลาว่าง เจ้าก็กลับมาเยี่ยมแม่อีกนะ" เสียงของนางอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรัก แม่ของเยี่ยจิงหลินดูเหมือนจะมีความสุขขึ้นมาก ตั้งแต่ได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในหมู่บ้านนี้ สีหน้าและแววตาของนางที่เคยหม่นหมองในอดีต บัดนี้กลับดูสดใส มีชีวิตชีวา

เยี่ยจิงหลินรับรู้ดีว่าการกลับมาอยู่ในหมู่บ้านนี้ทำให้แม่ของนางพ้นจากความเจ็บปวดในอดีต ชีวิตในจวนของท่านแม่ทัพไม่ใช่ชีวิตที่ง่ายสำหรับหญิงสาวอย่างแม่ของเธอ การเป็นเพียงหนึ่งในหญิงที่ถูกลืมนั้นคือความทุกข์ที่นางต้องอดทนมาตลอด

เยี่ยจิงหลินในยามนี้ เป็นหญิงสาวที่แกร่งกล้าด้วยความสามารถในการใช้ปราณอย่างลึกซึ้ง ทักษะที่เธอฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงทำให้เธอสามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน ด้วยพลังที่เธอเชี่ยวชาญ การเดินทางกลับเมืองหลวงที่ใช้เวลายาวนานสำหรับคนทั่วไป กลับกลายเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเธอ

รถม้าซึ่งถือเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเดินทางสำหรับผู้อื่น ถูกนางมองว่าเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นเลย ในช่วงเช้ามืดที่แสงแรกของดวงอาทิตย์เริ่มสาดส่อง เงาร่างของเยี่ยจิงหลินพุ่งทะยานผ่านภูเขาและทุ่งนา ร่างของเธอแทรกตัวผ่านสายลมอย่างนุ่มนวลราวกับวิหคเหินบนฟ้า การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและคล่องแคล่วของนางเป็นผลจากการหลอมรวมปราณเข้ากับร่างกายจนถึงขั้นที่สมบูรณ์

ไม่นานนัก เยี่ยจิงหลินก็กลับมาถึงเมืองหลวง สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยความวุ่นวายและความหรูหรา เสียงผู้คนพลุกพล่านในตลาด เสียงม้าดังไปทั่วทางเดินหิน ถนนที่พลุกพล่านเต็มไปด้วยรถม้าและผู้คนหลากชนชั้น ทุกสิ่งดูเหมือนจะไม่อาจทำลายความสงบในจิตใจของเธอได้

เธอหยุดยืนอยู่หน้าประตูจวนขนาดใหญ่ของท่านแม่ทัพซุนเทา ประตูสูงตระหง่านที่ประดับด้วยลวดลายมังกรและพู่ห้อยสีแดง บ่งบอกถึงฐานะอันสูงส่งของเจ้าของจวน จวนหลังนี้เป็นที่ที่เธอจากมาเมื่อสองปีก่อน แต่บัดนี้ เธอกลับมาพร้อมกับพลังและความมั่นใจที่มากขึ้น

“คุณหนู! ท่านกลับมาแล้วหรือ!” เสียงของสาวใช้คนหนึ่งร้องเรียกด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นเงาร่างของเยี่ยจิงหลินปรากฏตัวที่หน้าจวน ความสง่างามของเธอในยามนี้ทำให้คนรอบข้างถึงกับต้องหยุดมอง นางเดินเข้าไปในจวนด้วยท่าทีสงบนิ่ง

ในขณะนั้นเองมีชายหนุ่มผู้หนึ่งจ้องมองแผ่นหลังของนางด้วยความรู้สึกที่สุดแสนจะเย็นชาชายผู้นี้นั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก ซุนฮ่าว บุตรชายคนโตที่เกิดจาก ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน บัดนี้นั้นตัวของเขานั้นมีอายุได้ 25 ปี ใจของเขากลับเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ก่อนหน้านี้เขาคือความหวังของตระกูลแต่เมื่อการมาของนางทุกอย่างก็ค่อยๆเริ่มเปลี่ยนไป

"หึ! สตรีนางนี้ นางช่างถือดีนัก" ซุนฮ่าวพ่นคำพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเต็มไปด้วยความดูแคลน "เป็นเพียงแค่ลูกของสาวใช้ แต่กลับกล้าวางตัวอยู่บนฟ้าราวกับนางฟ้าผู้สูงส่ง" ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ท่านพ่อของเขามักกล่าวชมเยี่ยจิงหลินเสมอ นางที่ไม่ใช่ใครอื่น เป็นเพียงบุตรสาวของสาวใช้ในจวน กลับสามารถฝึกฝนจนเชี่ยวชาญในปราณ และได้รับคำชมจากผู้คนมากมาย

ตรงข้ามกับซุนฮ่าว เขาที่ถูกคาดหวังว่าจะเป็นทายาทสืบทอดตำแหน่งแม่ทัพ กลับไม่เคยแสดงความสามารถให้สมกับความคาดหวังเหล่านั้นได้เลย โรงเรียนฝึกตนที่เขาเข้าเรียนมากว่าหลายปี ก็ยังไม่สามารถจบการศึกษาได้เสียที นอกจากจะเป็นคนหัวช้าในเรื่องการฝึกฝนแล้ว เขายังไม่มีความสามารถในการนำทัพหรือวางแผน ยิ่งไปกว่านั้น ความไม่เอาไหนของเขากลับยิ่งทำให้เขากลายเป็นหัวข้อเปรียบเทียบกับเยี่ยจิงหลิน

“ข้าจะไม่ยอมให้นางทำลายเกียรติของข้าไปมากกว่านี้อีก!” ซุนฮ่าวกัดฟันแน่น ความโกรธและความอิจฉาในใจเดือดพล่าน แม้เขาจะไม่มีความสามารถพอที่จะแข่งขันกับเยี่ยจิงหลินด้วยความสามารถที่แท้จริง แต่ความเจ้าเล่ห์และความเจ็บแค้นของเขากลับเป็นสิ่งที่ทำให้เขาคิดหาวิธีที่จะทำให้นางต้องล้มลงให้ได้

ซุนฮ่าวมองออกไปยังลานจวน เห็นเยี่ยจิงหลินก้าวเดินเข้ามาอย่างสง่างาม แม้จะไม่ได้แสดงท่าทีถือดี แต่ทุกก้าวของนางเต็มไปด้วยความมั่นใจและสงบนิ่ง เขารู้ดีว่าในสายตาของผู้คนในจวน รวมถึงท่านพ่อของเขา นางคือบุคคลที่โดดเด่นเหนือเขาทุกด้าน

"เราจะได้เห็นกันว่าเจ้าจะอยู่บนฟ้าได้นานแค่ไหน เยี่ยจิงหลิน" ซุนฮ่าวพึมพำในใจ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยเจตนาร้าย

ซุนฮ่าวเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและความทะเยอทะยานในตัวเอง เขามักจะพึ่งพามารดา ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม ทั้งคำปรึกษาและความช่วยเหลือ ล้วนต้องผ่านมือมารดาผู้คอยวางแผนให้เสมอ แต่ในครั้งนี้ ดูเหมือนความไม่พอใจในตัวเยี่ยจิงหลินจะทำให้เขาเดือดดาลจนเกินจะควบคุมได้

"ท่านแม่! นางเด็กไม่รักดีผู้นี้มันจะข้ามหน้าข้ามตาข้าเกินไปแล้ว!" ซุนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ เขามองมารดาของตนด้วยสายตาที่ร้อนระอุ "ข้าจะจัดการนางให้สิ้นซาก!"

คำพูดนั้นทำให้อันเหยาเหวินถึงกับชะงัก ลมหายใจของนางสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ภาพความทรงจำในค่ำคืนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในจิตใจของนาง ค่ำคืนที่นางเคยวางแผนร้ายเพื่อกำจัดเยี่ยจิงหลินกลับกลายเป็นคืนที่นางต้องเผชิญหน้ากับความน่าสะพรึงกลัว

เสียงกรีดร้องของอันเหยาเหวินในคืนนั้นดังก้องในหัวของนาง แม้จะร้องจนสุดเสียง ไม่มีผู้ใดในจวนได้ยิน ไม่มีผู้ใดช่วยเหลือนาง จนกระทั่งท่านแม่ทัพซุนเทามาเห็นเหตุการณ์และช่วยเหลือนางไว้ได้ทัน หากไม่ใช่เพราะเขา นางคงไม่มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้

"ซุนฮ่าว ลูกแม่ เจ้าอย่าทำอะไรโง่ๆ เลยนะ ต่างคนต่างอยู่เถอะ ถือว่าแม่ขอ" อันเหยาเหวินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ท่าทีของนางในตอนนี้ไม่เหมือนกับสตรีที่เคยเข้มแข็งและวางอุบายอย่างแยบยล ความหวาดกลัวทำให้นางเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ซุนฮ่าวที่กำลังเดือดดาล ยิ่งได้ยินคำพูดนี้ยิ่งเพิ่มความไม่พอใจ "ท่านแม่! ท่านกลัวอะไร? นางก็แค่เด็กสาวคนโปรดของท่านพ่อ นางจะมีอะไรดีกว่าข้า? ท่านแม่ช่างขี้ขลาดยิ่งนัก!"

ดวงตาของซุนฮ่าวลุกวาวด้วยความอิจฉาและความโกรธ เขารู้สึกเหมือนถูกหักหลัง มารดาที่เคยช่วยเหลือเขาในทุกเรื่อง กลับไม่ยอมร่วมมือในครั้งนี้ นางที่เคยเป็นเหมือนผู้คอยผลักดันกลับแสดงท่าทีเหมือนแม่พระที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา