ตอนที่ 28 ดัดนิสัยด้วยฝ่าเท้า

ในการฝึกซ้อมที่ดุเดือดระหว่าง ซุนฮ่าว และ เยี่ยจิงหลิน ความจริงอันโหดร้ายเริ่มชัดเจนขึ้นในใจของซุนฮ่าวว่า ตลอดเวลานั้น เขาไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ที่แท้จริงของนางเลยแม้แต่น้อย ร่างกายและจิตใจของเขาถูกบดขยี้อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเยี่ยจิงหลินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนความทะนงตนและความเย่อหยิ่งที่เคยมีถูกกัดกร่อนลงไปทีละน้อย

ทุกครั้งที่ซุนฮ่าวพยายามปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขาเพื่อต่อสู้กลับ เยี่ยจิงหลินก็ยิ่งตอบโต้ด้วยท่วงท่าที่หนักแน่นและรุนแรงยิ่งกว่า คล้ายกับกำลังเตือนเขาให้รู้ว่า ระดับฝีมือของเขายังห่างชั้นกับนางราวฟ้ากับเหว ความดื้อดึงและความโกรธแค้นในใจซุนฮ่าวค่อยๆ ถูกแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดหวั่นลึกๆ จนเขาเริ่มสงสัยในตัวเองว่า การคิดจัดการกับนางในอดีตนั้นเป็นเพียงความคิดโง่เขลาที่ไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง

หลายวันผ่านไป ร่างกายของซุนฮ่าวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและความเหนื่อยล้า แต่มันไม่สามารถเทียบได้กับบาดแผลทางจิตใจที่เขาต้องแบกรับ ความพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่าฉายชัดให้เห็นถึงความต่างชั้นอันลึกล้ำ เยี่ยจิงหลินไม่ได้แค่เหนือกว่าในพละกำลังและทักษะ แต่ยังมีความมุ่งมั่นที่แกร่งกล้ายิ่งกว่า ทุกฝ่าเท้าที่พุ่งเข้าสู่ร่างของซุนฮ่าวไม่ได้แค่ทำลายร่างกายของเขา แต่ยังบดขยี้ความมั่นใจในศักยภาพของตนเองจนแทบหมดสิ้น

ท้ายที่สุด ซุนฮ่าวไม่อาจหลีกเลี่ยงความจริงที่ว่าเขาเป็นเพียงผู้ท้าทายที่ไม่คู่ควร ความทะเยอทะยานที่เคยมีถูกแปรเปลี่ยนเป็นบทเรียนอันเจ็บปวด เยี่ยจิงหลินเปรียบดั่งภูผาที่เขาไม่มีวันข้ามผ่าน ความกล้าหาญในอดีตกลายเป็นสิ่งที่เขาต้องสำนึกว่าเป็นความหุนหันพลันแล่นที่เขาควรหลีกเลี่ยงตั้งแต่แรกเริ่ม

"ท่านพ่อ! ได้โปรดหยุดเถิด!" เสียงของซุนฮ่าวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาก้มหน้าลงพลางร้องขอด้วยน้ำเสียงที่แทบจะขาดหาย "ข้าทนเป็นกระสอบทรายให้นางอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว!" ดวงตาของเขาแดงก่ำ ทั้งจากความเหนื่อยล้าและความอัปยศ จิตวิญญาณของเขาแทบพังทลายไปเสียสิ้น ความทะนงตนที่เคยมีหายวับกลายเป็นเงาหลอน ทุกคืนวันเขาถูกฝ่าเท้าของเยี่ยจิงหลินบดขยี้จนไม่สามารถหลับสนิทได้ แม้ยามนอน ความฝันของเขาก็เต็มไปด้วยภาพผวาจากการถูกโจมตีอย่างไร้ปรานี

"เหลือเวลาอีกเพียงสองวันเท่านั้น..." น้ำเสียงเย็นชาของ ซุนเทา แม่ทัพผู้เคร่งขรึมดังขึ้นในลานฝึก ราวกับจะตอกย้ำให้บุตรชายของเขารู้ว่าไม่อาจหลีกเลี่ยงการฝึกครั้งนี้ได้ ซุนเทานั่งตัวตรง มองบุตรชายด้วยสายตาที่นิ่งเฉย แต่ในส่วนลึกของหัวใจเขากลับรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย เขารู้ดีว่าซุนฮ่าวคือลูกชายที่เขารักมากที่สุด แต่ความดื้อรั้นและเลือดร้อนของบุตรชายอาจกลายเป็นดาบสองคมที่ทำลายตัวเขาเองในอนาคต

"เจ้าจะต้องผ่านมันไปให้ได้" ซุนเทากล่าวอย่างหนักแน่น ถึงแม้ว่าภายในใจจะสั่นไหว "นี่ไม่ใช่เพียงเพราะเจ้า แต่เพื่ออนาคตของเจ้าเองและตระกูลของเรา หากเจ้าไม่เรียนรู้บทเรียนนี้ เจ้าจะนำหายนะมาให้ทั้งตัวเจ้าเองและผู้อื่นในวันข้างหน้า"

ซุนฮ่าวได้แต่นั่งนิ่ง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผล แต่ร่องรอยในจิตใจของเขายิ่งลึกกว่า ความกลัวและความหวาดหวั่นที่เกิดจากการถูกบดขยี้โดยฝีมือของเยี่ยจิงหลินเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง เขาหยุดนึกถึงความคิดที่จะต่อสู้หรือแก้แค้นนาง และเริ่มสงสัยว่าเขาจะสามารถอดทนจนถึงวันสุดท้ายของการฝึกได้หรือไม่

ในที่สุด เวลาสองวันที่ยาวนานราวกับนิรันดร์ของ ซุนฮ่าว ก็สิ้นสุดลง ช่วงเวลานั้นเปรียบเสมือนการเดินทางบนเส้นด้ายระหว่างความเป็นและความตาย ทุกวินาทีภายใต้ฝ่าเท้าของ เยี่ยจิงหลิน คือความเจ็บปวดที่แสนสาหัส และทุกลมหายใจของเขารู้สึกเหมือนอาจหยุดลงได้ทุกเมื่อ ราวกับชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของนางโดยสมบูรณ์

ซุนฮ่าวที่เคยเย่อหยิ่งและมั่นใจในตนเอง ต้องยอมรับอย่างขมขื่นว่าคำล่ำลือเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเยี่ยจิงหลินนั้นไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย หากจะกล่าวตามความรู้สึกของเขา คนที่เล่าขานเรื่องฝีมือของนางยังคงพูดไม่ถึงครึ่งของสิ่งที่เขาได้ลิ้มรสด้วยตนเอง ความโหดเหี้ยมและความร้ายกาจของนางไม่ได้เพียงทำให้ร่างกายเขาอ่อนล้าเท่านั้น แต่ยังทำลายความทะนงตนจนไม่เหลือซาก

ในระหว่างการฝึกฝนที่ผ่านมา เขาไม่เพียงแต่ต้องทนกับความเจ็บปวด แต่ยังต้องต่อสู้กับจิตใจของตัวเองที่ถูกบดขยี้ลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความริษยาและอิจฉาริษยาที่เคยมีในใจค่อยๆ สลายไปพร้อมกับฝ่าเท้าของนางที่กระแทกลงมา มันทำให้เขาตระหนักได้ว่า บางคนก็ไม่ควรถูกท้าทาย และไม่ควรถูกทำให้โกรธอย่างเด็ดขาด

ถึงกระนั้น สิ่งที่ทำให้ซุนฮ่าวสับสนยิ่งกว่าคือความจริงที่ว่า เยี่ยจิงหลิน ผู้ซึ่งน่ากลัวดั่งพยัคฆ์ร้าย กลับเป็นเพียงบุตรสาวที่เกิดจากสาวใช้ผู้ที่เขาเคยดูแคลนและไม่เห็นคุณค่า บุตรสาวนอกคอกที่ถูกทอดทิ้งและไม่ได้รับการยอมรับในฐานะผู้สืบทอดอย่างเต็มตัว ใครเล่าจะคาดคิดว่านางจะมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้?

"นางเป็นสัตว์ประหลาด..." ซุนฮ่าวพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ความคิดอันเย่อหยิ่งในอดีตของเขาพังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี เรื่องราวครั้งนี้ได้สอนเขาบทเรียนที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตว่า "ความยโสของตนเองนั้นอาจนำพาไปสู่หายนะ หากไม่ได้รับการขัดเกลาเสียก่อน"

เมื่อการฝึกสิ้นสุดลง ซุนฮ่าวไม่แม้แต่จะมองเยี่ยจิงหลินด้วยสายตาของคู่ปรับอีกต่อไป ในทางกลับกัน เขามองนางด้วยความระแวดระวังและเกรงกลัว นางไม่ได้เป็นเพียงผู้ชนะในสนามฝึก แต่นางได้บดขยี้อัตตาในตัวเขา จนเหลือเพียงเถ้าถ่านของอดีตที่เคยเย่อหยิ่งและอิจฉาผู้อื่น

ในที่สุด เวลาสองวันที่ยาวนานราวกับนิรันดร์ของ ซุนฮ่าว ก็สิ้นสุดลง ช่วงเวลานั้นเปรียบเสมือนการเดินทางบนเส้นด้ายระหว่างความเป็นและความตาย ทุกวินาทีภายใต้ฝ่าเท้าของ เยี่ยจิงหลิน คือความเจ็บปวดที่แสนสาหัส และทุกลมหายใจของเขารู้สึกเหมือนอาจหยุดลงได้ทุกเมื่อ ราวกับชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของนางโดยสมบูรณ์

ซุนฮ่าวที่เคยเย่อหยิ่งและมั่นใจในตนเอง ต้องยอมรับอย่างขมขื่นว่าคำล่ำลือเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเยี่ยจิงหลินนั้นไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย หากจะกล่าวตามความรู้สึกของเขา คนที่เล่าขานเรื่องฝีมือของนางยังคงพูดไม่ถึงครึ่งของสิ่งที่เขาได้ลิ้มรสด้วยตนเอง ความโหดเหี้ยมและความร้ายกาจของนางไม่ได้เพียงทำให้ร่างกายเขาอ่อนล้าเท่านั้น แต่ยังทำลายความทะนงตนจนไม่เหลือซาก

ในระหว่างการฝึกฝนที่ผ่านมา เขาไม่เพียงแต่ต้องทนกับความเจ็บปวด แต่ยังต้องต่อสู้กับจิตใจของตัวเองที่ถูกบดขยี้ลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความริษยาและอิจฉาริษยาที่เคยมีในใจค่อยๆ สลายไปพร้อมกับฝ่าเท้าของนางที่กระแทกลงมา มันทำให้เขาตระหนักได้ว่า บางคนก็ไม่ควรถูกท้าทาย และไม่ควรถูกทำให้โกรธอย่างเด็ดขาด

ถึงกระนั้น สิ่งที่ทำให้ซุนฮ่าวสับสนยิ่งกว่าคือความจริงที่ว่า เยี่ยจิงหลิน ผู้ซึ่งน่ากลัวดั่งพยัคฆ์ร้าย กลับเป็นเพียงบุตรสาวที่เกิดจากสาวใช้ผู้ที่เขาเคยดูแคลนและไม่เห็นคุณค่า บุตรสาวนอกคอกที่ถูกทอดทิ้งและไม่ได้รับการยอมรับในฐานะผู้สืบทอดอย่างเต็มตัว ใครเล่าจะคาดคิดว่านางจะมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้?

"นางเป็นสัตว์ประหลาด..." ซุนฮ่าวพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ความคิดอันเย่อหยิ่งในอดีตของเขาพังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี เรื่องราวครั้งนี้ได้สอนเขาบทเรียนที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตว่า "ความยโสของตนเองนั้นอาจนำพาไปสู่หายนะ หากไม่ได้รับการขัดเกลาเสียก่อน"

เมื่อการฝึกสิ้นสุดลง ซุนฮ่าวไม่แม้แต่จะมองเยี่ยจิงหลินด้วยสายตาของคู่ปรับอีกต่อไป ในทางกลับกัน เขามองนางด้วยความระแวดระวังและเกรงกลัว นางไม่ได้เป็นเพียงผู้ชนะในสนามฝึก แต่นางได้บดขยี้อัตตาในตัวเขา จนเหลือเพียงเถ้าถ่านของอดีตที่เคยเย่อหยิ่งและอิจฉาผู้อื่น