ตอนที่ 27 ส่งบุตรชายไปน้อมรับฝ่าเท้าเพื่อรักษาชีวิต

แม่ทัพซุนเทานั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา ดวงตาคมกริบของชายผู้ผ่านศึกสงครามจ้องออกไปในความมืดมิดของค่ำคืน ทว่าในใจกลับไม่ได้สงบอย่างที่ควรจะเป็น ความคิดมากมายวิ่งวุ่นอยู่ในสมอง ดึงเขากลับไปยังเรื่องที่เกี่ยวกับบุตรชายของเขาซุนฮ่าว

แม่ทัพซุนเทารู้ดีถึงจิตใจของซุนฮ่าว บุตรชายที่เขาเฝ้าดูแลมาแต่เล็กจนโต ซุนฮ่าวมีจิตใจกลับคับแคบและเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา คุณสมบัติที่น่ากลัวเหล่านี้มักผลักดันให้ซุนฮ่าวตัดสินใจอย่างวู่วามและโง่เขลา แม่ทัพซุนเทาอดไม่ได้ที่จะกังวลว่าความอิจฉานี้จะนำพาซุนฮ่าวไปสู่เส้นทางที่อันตราย หากปล่อยไว้ เขาอาจถึงขั้นทำลายตัวเองและตระกูลทั้งตระกูล

เขานึกถึงอดีต... ฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวิน แม่ของซุนฮ่าว ผู้ซึ่งเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานแต่ขาดวิจารณญาณ นางเคยวางแผนโง่เง่าหลายครั้งเพื่อไขว่คว้าสิ่งที่นางต้องการ และหนึ่งในนั้นเกือบทำให้นางเอาชีวิตไม่รอด หากเขาไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยในนาทีสุดท้าย ทั้งเกียรติยศของตระกูลและชีวิตของนางคงดับสูญในวันนั้น

แม่ทัพซุนเทาหลับตาลงลึก ความอ่อนล้าแผ่ซ่านในใจ "เลือดของมารดาไหลเวียนอยู่ในตัวของลูกชาย..." เขาพึมพำ เสียงของเขาเจือไปด้วยความผิดหวัง แต่ยังคงแฝงความแน่วแน่ในที

เขาเปิดตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเยือกเย็นและหนักแน่น "ซุนฮ่าว..." เขาเรียกชื่อลูกชายเบาๆ ราวกับเอ่ยคำสาบานให้กับตัวเอง "ข้าจะไม่ปล่อยให้ความโง่เขลาและอิจฉาริษยาของเจ้านำพาตระกูลซุนไปสู่หายนะเหมือนที่มารดาของเจ้าเคยทำ"

แม่ทัพซุนเทายกมือหยาบกร้านขึ้นแตะที่ขอบโต๊ะไม้หนักแน่น ราวกับสัญญากับตัวเอง หากความอ่อนโยนไม่สามารถควบคุมซุนฮ่าวได้ เขาจะใช้ทั้งอำนาจและความเข้มงวดเพื่อกำราบบุตรชาย แม้ว่ามันจะทำให้ความสัมพันธ์พ่อลูกต้องแหลกสลายก็ตาม เพราะสำหรับเขา เกียรติยศและความอยู่รอดของตระกูลซุนต้องมาก่อนทุกสิ่ง แม้จะต้องแลกมาด้วยสิ่งที่เขารักที่สุดในชีวิตก็ตาม

ความเงียบสงัดรอบตัวกลับไม่อาจทำให้จิตใจของเขาสงบลงได้ เขายกถ้วยชาในมือขึ้นจิบ ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาด้วยความครุ่นคิด "เยี่ยจิงหลิน..." เขาพึมพำชื่อนางเบาๆ ดวงตาเปล่งประกายเยือกเย็นแฝงไปด้วยความระแวดระวัง

นางอายุเพียง 20 ปี แต่ฝีมือของนางกลับราวกับปีศาจ เยี่ยจิงหลินเป็นบุตรสาวของเขาที่เกิดจากสาวใช้ผู้หนึ่ง แม้จะไม่ใช่สายเลือดที่เขาภูมิใจนัก แต่ศักยภาพของนางนั้นแทบจะเทียบเคียงเขาได้อย่างน่าประหลาดใจ ความเก่งกาจของเยี่ยจิงหลินทำให้แม่ทัพผู้มากประสบการณ์ยังอดสะท้านใจไม่ได้

เขาเหลือบมองเอกสารบนโต๊ะตรงหน้า คำรายงานเกี่ยวกับพฤติกรรมและแผนการของซุนฮ่าว บุตรชายที่ถูกความริษยาครอบงำ ทำให้แม่ทัพซุนเทาปวดหัวอยู่ไม่ขาด ซุนฮ่าวต้องการกำจัดเยี่ยจิงหลินเพราะเกรงว่านางจะกลายมาเป็นอุปสรรคในอนาคต ความอิจฉาในสายเลือดเดียวกันกลับแผดเผาเขาจนแทบทำให้ลืมความเป็นพี่น้อง

"เฮ้อ... เจ้าจะเอาน้ำยาที่ไหนไปสู้นาง..." แม่ทัพซุนเทาพูดกับตัวเองเบาๆ ขณะปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ "เยี่ยจิงหลินน่ากลัวยิ่งกว่าเจ้าจะเข้าใจได้ หากเจ้าเอาแต่ดื้อรั้น เจ้าคงไม่รอดฝ่าเท้าของนาง..."

นี่คือเหตุผลที่ตัวของท่านแม่ทัพซุนเทาส่งซุนฮ่าวไปน้อมรับฝ่าเท้าของนางแต่โดยดี โดยให้เหตุผลเพียงแค่ว่านี่คือการฝึกซ้อมแต่แท้ที่จริงแล้วเขาต้องการที่จะให้ซุนฮ่าวรับรู้ถึงความต่างชั้นและความโหดเหี้ยมของนางยอมให้บุตรชายจมฝ่าเท้าก็ยังดีกว่ายอมให้บุตรชายสิ้นชีวิต ซุนเทาจำเป็นที่จะต้องใจแข็งถึงแม้ว่าบุตรชายจะร้องขอก็ตามมีเพียงแต่ฝ่าเท้าเท่านั้นที่จะสามารถดับความอิจฉาของผู้เป็นบุตรชายได้

เช้าวันรุ่งขึ้นที่ลานฝึก ซุนฮ่าวปรากฏตัวพร้อมกับร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากการเผชิญหน้ากับเยี่ยจิงหลินเมื่อวาน แม้เนื้อตัวจะสะบักสะบอม แต่สายตาของเขากลับเปล่งประกายด้วยความไม่ยินยอมและความแค้นที่แผดเผาในจิตใจ

เขาเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลซุนและเกิดจากฮูหยินใหญ่ ผู้ซึ่งได้รับการยกย่องว่ามีศักดิ์ศรีสูงส่งที่สุดในตระกูล ซุนฮ่าวไม่อาจยอมรับได้ว่าเขาต้องพ่ายแพ้ให้กับเยี่ยจิงหลิน นางที่เป็นเพียงลูกสาวของสาวใช้ในอดีต ความโกรธและความอับอายผลักดันให้เขาฮึดสู้ต่อ

"ข้าจะไม่หยุดจนกว่านางจะต้องนอนอยู่แทบเท้าของข้า!" ซุนฮ่าวกัดฟันกรอดพลางปล่อยพลังปราณออกมาจนร่างกายของเขาแผ่พลังร้อนแรง ทั้งความรวดเร็วและความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

เขาทุ่มเททักษะทุกอย่างที่มีเข้าโจมตีเยี่ยจิงหลิน หมัดและกระบวนท่าแต่ละอย่างพุ่งเข้าใส่นางด้วยความดุดันและไร้ซึ่งความปรานี ร่างของเขาขยับรวดเร็วราวกับสายฟ้า ทว่าทุกการโจมตีของเขากลับพลาดเป้าทั้งสิ้น

เยี่ยจิงหลินเคลื่อนไหวราวกับเงา นางหลบหลีกทุกกระบวนท่าได้อย่างง่ายดาย ความมั่นใจในตนเองฉายชัดในทุกอิริยาบถ นางไม่เพียงหลบได้อย่างเชี่ยวชาญ แต่ยังตอบโต้ด้วยการโจมตีที่เฉียบขาดและหนักหน่วง ทักษะของนางไม่ได้เพียงเหนือชั้น แต่ยังเต็มไปด้วยความดุดันที่ทำให้ซุนฮ่าวต้องหวาดหวั่น

"นี่คือทั้งหมดที่เจ้ามีหรือ ซุนฮ่าว?" เยี่ยจิงหลินเอ่ยขึ้นเสียงเย็นชา ดวงตาของนางจับจ้องเขาอย่างเหนือกว่า "หากเจ้าคิดว่าความโกรธจะช่วยให้เจ้าชนะ เจ้าก็โง่เขลาเสียยิ่งกว่าเด็กเล็ก"

เพียงชั่วอึดใจต่อมา ซุนฮ่าวก็ถูกนางโจมตีสวนกลับอย่างรวดเร็ว หมัดของนางกระแทกเข้าที่กลางลำตัวของเขา ส่งผลให้ร่างของเขาปลิวกระเด็นไปไกล เสียงอั่ก! ที่หลุดออกมาจากปากบ่งบอกถึงความเจ็บปวด ร่างของเขานอนจมลงกับพื้น ลมหายใจหอบถี่ และสีหน้าแสดงถึงความทรมาน

เยี่ยจิงหลินยืนนิ่งสงบอยู่เหนือร่างของซุนฮ่าวที่นอนคว่ำอยู่บนพื้น ลมหายใจของเขาหอบกระชั้น ร่างกายสะบักสะบอมจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับ ฝ่าเท้าของนางกดลงบนกลางหลังของเขาด้วยแรงกดที่เยือกเย็น ไม่มีความลังเลหรือความปรานีแม้แต่น้อย

สายตาของเยี่ยจิงหลินเย็นชาราวกับคมมีดที่สามารถเฉือนผ่านหัวใจของผู้ที่จ้องมองได้ ดวงตาดำสนิทราวกับบ่อน้ำลึกไร้ก้น เปี่ยมไปด้วยความเย้ยหยันและความเหนือกว่าที่กดดันอีกฝ่ายจนแทบลืมหายใจ

"เจ้าคิดว่าเจ้าจะชนะข้าด้วยความโกรธอย่างนั้นหรือ?" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงความเย้ยหยันในที "ความอ่อนแอเช่นเจ้า ต่อให้มีชีวิตอีกสิบปี เจ้าก็ไม่มีวันเทียบข้าได้"

ฝ่าเท้าของนางกดลึกลงไปอีกเล็กน้อย ซุนฮ่าวร้องครางด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังพยายามดิ้นรน สายตาที่เคยเปี่ยมไปด้วยความโกรธเกรี้ยวกลับเริ่มเปลี่ยนเป็นความสิ้นหวังเมื่อเขาตระหนักถึงความต่างชั้นที่แท้จริง

เยี่ยจิงหลินมิได้กล่าวคำปลอบโยนหรือให้ความหวังใดๆ ท่าทีของนางนั้นเย็นชาราวกับปีศาจที่ไร้หัวใจ นางไม่มองซุนฮ่าวในฐานะพี่ชายต่างมารดา แต่เพียงเห็นเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอเกินกว่าจะยืนต่อหน้านาง