ตอนที่ 35 ข้าชอบให้ผู้ชายออดอ้อนเหมือนสุนัข

อัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ในยามนี้ราวกับกลายเป็นสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย ดวงตาของเขาลุกวาวดั่งเปลวไฟที่กำลังเผาผลาญทุกสติสัมปชัญญะ ใบหน้าอ้วนกลมที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ บัดนี้กลับบิดเบี้ยวด้วยความปรารถนาอันบ้าคลั่ง ร่างกายอวบอ้วนของเขาเริ่มขยับอย่างกระสับกระส่าย จังหวะลมหายใจที่หนักหน่วงของเขาส่งเสียงดังพอที่จะทำให้บรรยากาศโดยรอบดูน่าอึดอัด

ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังสาวงามที่นั่งอยู่ตรงหน้า ราวกับผู้ล่าที่กำลังเพ่งมองเหยื่ออันโอชะ ใบหน้าขาวนวลของเยี่ยจิงหลินที่เปล่งประกายราวกับหยกชั้นเลิศในแสงตะเกียง กำลังทำให้จิตใจของถังเหวยหมินลุกโชนยิ่งกว่าเดิม ทุกเสี้ยวอณูของรูปลักษณ์ของนาง ไม่ว่าจะเป็นเส้นผมดำขลับที่พลิ้วไหว หรือดวงตาที่เปี่ยมเสน่ห์ชวนมอง ทั้งหมดนั้นสำหรับเขาเปรียบเสมือนยาปลุกเร้าที่ร้ายกาจที่สุด

ลมหายใจของเขาเริ่มหอบถี่ ไขมันบนร่างกายที่อวบอ้วนกระเพื่อมไปมาตามจังหวะหัวใจที่เต้นรัวราวกับกลองศึก เลือดลมของเขาเดือดพล่านเหมือนน้ำในหม้อต้มที่กำลังเดือดจัด ความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างทำให้เขารู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา มืออวบใหญ่ของเขาสั่นสะท้านเล็กน้อยขณะที่เขายกมันขึ้นไปเกาะขอบโต๊ะ

"เจ้า... ช่างงดงามเหลือเกิน..." เขาพึมพำออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความคลั่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายที่เกินบรรยายได้เป็นคำพูด ในใจของเขาเดือดพล่านไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่ไม่อาจสะกดกลั้นได้อีกต่อไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของเยี่ยจิงหลินยังคงประดับไว้ด้วยความอ่อนหวาน นางยิ้มราวกับไม่ได้รับรู้ถึงความปรารถนาอันมืดมนของชายตรงหน้า แต่ลึกลงไปในดวงตาที่ดูสดใสราวกับดวงดาว กลับแฝงไปด้วยความเยือกเย็นและการคาดการณ์อันลึกล้ำ นางมองชายตรงหน้าราวกับกำลังมองตัวตลกในโรงละคร นางรู้ดีว่าเขากำลังตกหลุมพรางที่นางเตรียมไว้โดยสมบูรณ์

ขณะที่ความบ้าคลั่งของถังเหวยหมินแผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจน นางยังคงนิ่งสงบ ราวกับกำลังเฝ้าดูเขาเผาไหม้ตัวเองในกองไฟแห่งตัณหาที่เขาจุดขึ้นมาเอง

เยี่ยจิงหลินเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวยามค่ำคืน จ้องมองชายร่างอ้วนตรงหน้าด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ นางยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะยกถ้วยสุราขึ้นจิบอีกครั้ง ท่าทางของนางงดงามราวกับภาพวาด เสียงหัวเราะแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากอ่อนนุ่มของนาง

“ข้างดงามมากหรือเจ้าคะ ท่านอัครมหาเสนาบดี?” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวานราวกับน้ำผึ้งผสมพิษ ความนุ่มนวลในน้ำเสียงของนางช่างขัดกับความเฉียบคมที่ซ่อนอยู่ในแววตา

นางค่อยๆ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เพียงพอที่จะทำให้กลิ่นหอมจากตัวนางลอยไปแตะจมูกของถังเหวยหมิน ใบหน้าของเขาแดงจัดเหมือนผลทับทิมที่สุกงอม เขาแทบจะไม่อาจละสายตาจากร่างของนางได้ ลมหายใจของเขาเริ่มหนักหน่วงขึ้นทุกที เส้นเลือดบนลำคอและขมับเต้นตุบๆ ราวกับจะระเบิดออกมา

“ท่านมองข้าด้วยสายตาแบบนั้น...” เยี่ยจิงหลินเอ่ยต่อ น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความเย้ายวน ขณะที่ปลายนิ้วเรียวบางของนางลูบไล้ขอบถ้วยสุราเบาๆ

ถังเหวยหมินถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื๊อก มือของเขากำหมัดแน่นจนเหงื่อชุ่ม ความปรารถนาที่ซ่อนเร้นในใจของเขาเหมือนจะระเบิดออกมา เขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาบนหน้าผาก ก่อนจะหัวเราะเสียงดังพยายามกลบเกลื่อนความลำบากใจ

“ฮ่าๆๆ แน่นอนสิ! เจ้าช่างงดงามเกินบรรยาย ยิ่งกว่าดอกไม้ที่เบ่งบานในฤดูใบไม้ผลิ... หรือจะเทียบกับนางฟ้าก็ยังน้อยไปเสียอีก!” เขาพูดออกมาอย่างไม่ลังเล เสียงหัวเราะของเขาแฝงไปด้วยความพยายามควบคุมความบ้าคลั่งในตัวเอง

เยี่ยจิงหลินหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงของนางช่างไพเราะราวกับเสียงกระดิ่งเงิน นางเอียงศีรษะเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “หากเป็นเช่นนั้นแล้ว ข้าคงต้องขอบคุณท่านมากๆ เลยเจ้าค่ะ แต่... ท่านเองก็ต้องดื่มสุราอีกสักจอกเป็นการเฉลิมฉลองให้กับคำชมของท่านนะเจ้าคะ...”

น้ำเสียงอ่อนหวานและแววตาที่แฝงไปด้วยเลศนัย ทำให้ถังเหวยหมินไม่อาจปฏิเสธได้ เขาหยิบถ้วยสุราขึ้นมาเทอีกครั้งอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังเดินเข้าสู่กับดักที่หญิงสาววางไว้ด้วยความสุขุมรอบคอบ

เจ้าอ้วน ถังเหวยหมิน หัวเราะเสียงดังลั่น ความสุขสมจากคำพูดยั่วยวนของเยี่ยจิงหลินทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังจะล่องลอยไปในหมอกแห่งความลุ่มหลง ความลังเลที่เคยมีเลือนหายไปจนหมดสิ้น เมื่อได้ยินคำชวนของหญิงสาว เขาไม่รอช้า ยกจอกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด รอยยิ้มแฝงด้วยความกระหายปรากฏบนใบหน้ากลมอวบของเขา

บัดนี้ฤทธิ์ของสุราและตัณหาที่กักขังมานานเริ่มเข้าครอบงำ สายตาของเขาลุกวาวราวกับสัตว์ป่าที่ถูกปลดปล่อยจากกรง แววตาที่เคยแฝงไว้ด้วยเล่ห์กล กลับเปลี่ยนเป็นความบ้าคลั่งที่ไร้การควบคุม ใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อและความตื่นเต้นแดงก่ำ ร่างกายอ้วนท้วมที่เคยเดินทอดน่องอย่างเกียจคร้าน บัดนี้กลับดูเหมือนจะมีกำลังวังชาเกินมนุษย์

“ฮ่าๆๆ สุรานี้ช่างยอดเยี่ยม! เช่นเดียวกับเจ้า เยี่ยจิงหลิน!” เสียงหัวเราะของเขาดังก้อง ราวกับคนเสียสติ เส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาตามลำคอและขมับ ขณะที่ร่างกายอวบอ้วนของเขาเคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่าย มือทั้งสองข้างของเขายกขึ้นมากวัดแกว่งเหมือนกำลังคุมพลังที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในไม่ไหว

“ข้า... ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นยอดมนุษย์! ฮ่าๆๆ!” เสียงคำรามของเขาดังก้องทั่วห้อง สายตาของเขาจับจ้องเยี่ยจิงหลินอย่างไม่มีวินัยหรือความยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป ทุกมารยาท ความเป็นผู้ดี และความสุขุมที่เขาเคยใช้สร้างภาพลวงตาให้คนอื่นเห็น บัดนี้หลุดหายไปจนไม่เหลือร่องรอย

เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ร่างอ้วนใหญ่เหมือนกำลังพุ่งเข้าหาหญิงสาวตรงหน้าอย่างไร้การควบคุม กลิ่นอายตัณหาและความบ้าคลั่งแผ่กระจายไปทั่วห้อง ราวกับสัตว์ป่าที่กำลังตื่นจากการหลับใหล

 “ท่านดูเปี่ยมพลังเหลือเกินเจ้าค่ะ ท่านอัครมหาเสนาบดี...” นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเจือแววขบขัน ราวกับกำลังมองดูสัตว์ป่าที่กำลังดิ้นรนในกรงขังที่มองไม่เห็น

“เยี่ยจิงหลิน...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเต็มไปด้วยความปรารถนา “เรือนร่างของเจ้ามันช่างงดงามเหลือเกิน ช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความอุดมสมบูรณ์จนข้ารู้สึกเหมือนกำลังจะละลาย... ขอข้าแตะสัมผัสเนินอกของเจ้าได้หรือไม่?” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยตัณหา ขณะที่เสียงของเขายิ่งหยาบโลนและไร้มารยาทขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้าต้องการสิ่งใด? บอกข้าเถิด ข้าจะบันดาลให้เจ้าได้ทุกอย่าง! แค่บอกมา ข้าจะสรรหามาให้ ไม่ว่าอะไร!” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความกระหาย ร่างกายอ้วนท้วมของเขาสั่นสะท้านด้วยความต้องการที่เขาไม่อาจระงับได้

เยี่ยจิงหลินยังคงนั่งนิ่ง รอยยิ้มอ่อนหวานผุดขึ้นบนใบหน้าของนาง ดวงตาของนางเป็นประกายด้วยความเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนอยู่ นางมองชายตรงหน้าอย่างพิจารณา ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะเบาๆ ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่ชวนขบขัน

“ตัวข้านั้น...” นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ “...ชอบผู้ชายที่รู้จักออดอ้อน ข้าไม่ชอบใครที่หยาบกระด้างหรือดูเหมือนสัตว์ป่า...” นางหยุดเว้นจังหวะก่อนจะยื่นใบหน้ามาใกล้ ถังเหวยหมินที่อยู่ในอาการลุ่มหลงถึงกับนิ่งงัน หัวใจของเขาเต้นระรัว

“ถ้าท่านอยากให้ข้าสนใจจริงๆ...” นางเอียงศีรษะเล็กน้อยพร้อมยิ้มยั่วยวน “ท่านลองส่งเสียง ‘เฮ่า’ เหมือนสุนัขให้ข้าฟังดูสิ... โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง...”

ยังไม่ทันที่เสียงนางจะจบคำดี เจ้าอ้วน ถังเหวยหมิน รีบคลานลงไปกับพื้นในทันที ความบ้าคลั่งในตัวเขามากล้นจนไม่อาจแยกแยะความถูกผิดได้อีกต่อไป เขาเลิกสนใจศักดิ์ศรีหรือมาดของตัวเอง ร่างอ้วนท้วมคลานไปบนพื้นด้วยท่าทางของสัตว์เลี้ยง มือทั้งสองยันพื้นไว้เหมือนสุนัขที่กำลังวิ่งเข้าหาเจ้าของ

“โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!” เสียงเห่าของเขาดังออกมาด้วยความกระตือรือร้น ใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้มประหลาด ขณะที่เขาคลานสี่ขาเข้าไปใกล้เยี่ยจิงหลิน ใจของเขาเต็มไปด้วยความหวังว่า นางจะยอมมอบรางวัลที่เขาปรารถนาให้

เยี่ยจิงหลินมองดูการกระทำของชายตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่ยากจะอ่านได้ ความเยือกเย็นในแววตาของนางเหมือนกำลังประเมินเหยื่อที่ดิ้นรนอยู่ในกับดัก “ดีมาก...” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความขบขัน ขณะที่ริมฝีปากของนางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ