ตอนที่ 34 ร้อนรุ่มดุจเปลวไฟ

“อื้อ… สุรานี้รสชาติดีนะเจ้าคะ…” นางยิ้มบางๆ ขณะจิบสุราอีกจอกโดยไม่มีทีท่าลังเล ดวงตากลมโตที่สะท้อนแสงไฟดูไร้เดียงสาอย่างที่สุด นางยื่นถ้วยกลับไปยังชายร่างอ้วนด้วยท่าทีไร้พิษภัย “ขออีกจอกเถอะนะเจ้าคะ ข้าไม่เคยลิ้มรสสุราที่หอมหวานเช่นนี้มาก่อนเลย…”

ถังเหวยหมิน ชายร่างอ้วนผู้ที่รอยยิ้มของเขาบิดเบี้ยวจนดูน่ากลัว รีบเติมสุราให้นางอีกครั้ง มือของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น สายตาปูดโปนของเขาจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างอ่อนช้อยของหญิงสาวตรงหน้า ในใจของเขาร้อนรนด้วยความหวังและความกระสันที่กำลังพลุ่งพล่าน

“ดื่มเถอะ… ดื่มอีกเยอะๆ…” เขากล่าวด้วยเสียงแหบพร่า พยายามซ่อนอารมณ์ที่เดือดพล่านไว้ภายใต้คำพูดที่ดูหวังดี “สุรานี้ข้าจัดเตรียมมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ เจ้าจะต้องรู้สึกเหมือนก้าวเข้าสู่โลกที่เจ้าไม่เคยรู้จักมาก่อน…”

เยี่ยจิงหลินยิ้มเล็กๆ นางจิบสุราต่อไปอย่างเพลิดเพลิน ท่าทีของนางช่างดูไร้เดียงสาเกินไปจนไม่เหมาะสมกับสถานการณ์ หากแต่ว่าภายในใจของนางนั้นกลับเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง นางรู้ดีว่าสุรานี้ไม่ธรรมดา แม้มันจะมีกลิ่นหอมละมุน แต่ภายในมันเต็มไปด้วยสิ่งที่เจ้าอ้วนผู้นี้แอบซ่อนเอาไว้

ในทางกลับกัน ถังเหวยหมินเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย แม้หญิงสาวจะดื่มไปหลายจอกแล้ว แต่เหตุใดถึงยังไม่มีอาการร้อนรุ่มดังที่เขาคาดหวังไว้เลย? นางควรจะเริ่มรู้สึกอึดอัดและกระสับกระส่ายจนควบคุมตัวเองไม่ได้ถึงจะถูก หากแต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นใบหน้าที่นิ่งสงบของหญิงสาว ดวงตาของนางยังคงใสกระจ่าง ไม่มีวี่แววของความปรารถนาที่เกินควบคุมอย่างที่เขาหวัง

"เหตุใดมันไม่ออกฤทธิ์เสียที?" เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความหงุดหงิด ดวงตาของเขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา สติของเขาเริ่มตีกันในหัว ราวกับมีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“สุรานี้ของท่านช่างหอมหวานเสียจริง…” เยี่ยจิงหลินเอ่ยขึ้นอีกครั้ง นางยิ้มเล็กน้อยและวางถ้วยลงอย่างแผ่วเบา สายตาของนางยังคงดูอ่อนโยนและไร้เดียงสา แต่ในความไร้เดียงสนั้นกลับซ่อนแววตาที่เจ้าเล่ห์ไว้ลึกๆ ราวกับว่านางรู้ว่าชายร่างอ้วนผู้นี้กำลังคิดสิ่งใด

ในขณะที่ถังเหวยหมินเริ่มไม่แน่ใจในตัวเอง ความคิดชั่วร้ายก็เริ่มเข้าครอบงำเขาอีกครั้ง เขาคิดว่าแม้สุราจะไม่ออกฤทธิ์แต่ยาปลุกอารมณ์ไม่ช้าก็เร็วจะต้องส่งผลเขาแอบคาดหวังเอาไว้อยู่ภายในใจพร้อมทั้งคิดเรื่องเพ้อฝันมากมายเพื่อที่จะบดขยี้เรือนร่างของนางและเมื่อเวลานั้นมาถึงเขาในฐานะชายแก่รุ่นพ่อก็จะช่วยนางปลดปล่อย

"หึหึ... ไม่เป็นไร... เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าเอง เยี่ยจิงหลิน... ข้าจะพาเจ้าไปพบกับความสุขที่เจ้าจะไม่มีวันลืม..." เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับคำกระซิบ แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความหื่นกระหายที่ยากจะระงับ

ดูเหมือนว่าอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน คนนี้จะลืมคำนึงถึงสิ่งสำคัญบางอย่างไปโดยสิ้นเชิง ชายร่างอ้วนที่กำลังยิ้มร้ายกาจเพราะคิดว่าแผนการชั่วร้ายของเขากำลังดำเนินไปอย่างราบรื่นนั้น แท้จริงแล้วกลับเป็นเพียงตัวตลกในสายตาของหญิงสาวผู้นั่งอยู่ตรงหน้า

เยี่ยจิงหลิน หญิงสาวผู้มีดวงหน้างดงามเกินต้านทาน ร่างบอบบางของนางดูไร้เดียงสาในสายตาของผู้พบเห็น แต่ใครเล่าจะรู้ว่าเบื้องหลังรูปลักษณ์อันน่าหลงใหลนี้ นางคือผู้ใช้พลังปราณที่พรสวรรค์ของนางหาตัวจับยาก นางใช้ชีวิตในช่วงชาติก่อนผ่านความเจ็บปวดและการต่อสู้มาอย่างโชกโชน พิษร้ายแรงนับพันชนิดที่มนุษย์ทั่วไปไม่อาจต้านทาน กลับไม่อาจล่วงล้ำร่างของนางได้ เพราะพลังปราณของนางนั้นสามารถขับสลายมันได้อย่างง่ายดาย

แม้จะดื่มสุราที่ชายตรงหน้าปรุงแต่งอย่างเจ้าเล่ห์ลงไปหลายจอก ร่างกายของนางก็ยังคงนิ่งสงบเหมือนทะเลที่ไร้คลื่นลม นางรู้อยู่เต็มอกว่าขวดสุรานั้นเจือด้วยสิ่งแปลกปลอมที่ถูกผสมขึ้นเพื่อบั่นทอนจิตใจและความสามารถของนาง ทว่ามันกลับไร้ผล สิ่งที่นางกำลังทำอยู่ตอนนี้เป็นเพียงการแสร้งทำให้เจ้าอ้วนตรงหน้าตายใจ

"อื้อ… สุรานี้รสดีจริงๆ เจ้าค่ะ ข้าขออีกถ้วยนะเจ้าคะ" เยี่ยจิงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนคนไร้เดียงสา ดวงตากลมโตของนางยังคงเปี่ยมด้วยความสดใส รอยยิ้มที่อ่อนโยนของนางยิ่งทำให้ถังเหวยหมินหลงระเริงไปกับภาพลวงตาที่นางสร้างขึ้น

ขณะที่นางยื่นถ้วยไปให้ชายร่างอ้วนเติมสุราให้อีกครั้ง ใต้โต๊ะที่มือของนางซ่อนอยู่ นางกลับทำสิ่งที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง นางใช้นิ้วเรียวบางหยิบเข็มเงินที่แอบพกติดตัวออกมาเงียบๆ ด้วยท่าทีที่แนบเนียนเกินกว่าจะสังเกตเห็น จากนั้นนางจิ้มเข็มลงไปที่ปลายนิ้วอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ร่างของนางนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะเดียวกันพลังปราณที่แผ่วเบาของนางก็เริ่มแผ่กระจายออกมา

เลือดเสียที่ถูกปนเปื้อนด้วยพิษจากสุราถูกขับออกมาจากปลายนิ้วหยดแล้วหยดเล่า นางปกปิดทุกการกระทำของนางไว้ได้อย่างสมบูรณ์ ไม่มีแม้แต่ท่าทีสะดุ้งให้เจ้าอ้วนตรงหน้าเกิดความสงสัย พลังปราณอ่อนโยนที่ไหลเวียนในร่างช่วยขจัดพิษที่หลงเหลือจนหมดสิ้น

“ดื่มอีกสิ... เจ้าจะได้รู้ว่าข้าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดมาเพื่อเจ้า” ถังเหวยหมินเอ่ยพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ชวนให้ขนลุก เขายังไม่ทันรู้เลยว่าสิ่งที่เขากำลังพยายามยัดเยียดให้นางนั้นล้วนสูญเปล่า

“สุราของท่านช่างรสเลิศเกินบรรยาย... แต่ว่า...” นางหยุดเล็กน้อย ริมฝีปากที่แย้มออกเผยให้เห็นฟันขาวเรียบเสมอกัน “ท่านจะให้ข้าดื่มคนเดียว ก็น่าเสียดายนัก... สุราดีถึงเพียงนี้ ท่านอัครมหาเสนาบดีมาร่วมดื่มด้วยกันเถิดเจ้าค่ะ...”

น้ำเสียงออดอ้อนราวกับสายลมแผ่วเบาที่พัดผ่านในฤดูใบไม้ผลิ แต่กลับแฝงด้วยความมุ่งร้ายที่ถังเหวยหมินไม่อาจล่วงรู้ เขาหรี่ตาลงมองนางด้วยความลังเลชั่วครู่ ความคิดในหัวของเขาวิ่งวนวุ่นวาย เขารู้ดีถึงอานุภาพของยาที่เขาใส่ลงไปในสุรา ยานี้เป็นสุดยอดของยาปลุกกำหนัดที่เขาได้มาจากนักปรุงยาในเงามืด บอกกันว่ามันมีอานุภาพเทียบเท่าช้างศาล แม้แต่ผู้ฝึกตนระดับสูงยังไม่อาจต้านทาน

แต่... หญิงสาวผู้นี้ดื่มไปถึงสี่จอกแล้ว เหตุใดถึงไม่มีทีท่าเปลี่ยนไปเลย? ร่างกายของนางยังคงสงบเยือกเย็น ไม่มีความร้อนรุ่ม ไม่มีวี่แววว่าฤทธิ์ยาแสดงผล เขาจึงเริ่มตั้งข้อสันนิษฐานว่าบางที ยาอาจเสื่อมสภาพไปเสียแล้ว

เมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวที่มองมายังเขาพร้อมรอยยิ้มออดอ้อน ถังเหวยหมินก็หัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความมั่นใจที่เพิ่มขึ้น “ก็ได้ๆ! ถ้าเจ้าปรารถนาจะให้ข้าร่วมดื่ม ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน?”

เขาเทสุราใส่ถ้วยของตัวเองจนเต็ม ก่อนจะยกขึ้นดื่มจนหมดในรวดเดียวด้วยท่าทีที่ดูองอาจราวกับคนใจกล้า

“ฮ่าๆๆ สุรานี้... หอมหวลนัก!” เขาเอ่ยพลางหัวเราะเสียงดัง ร่างอ้วนเตี้ยของเขาสั่นไปมาด้วยความลำพองใจ แต่ไม่นานหลังจากนั้น ใบหน้าของเขากลับเริ่มเปลี่ยนไป แววตาของเขาที่เคยลุกวาวด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง กลับเริ่มลุกโชนเหมือนไฟบ้าคลั่ง

“อ่า... ทำไมร่างกายข้าร้อนรุ่มเช่นนี้... หือ?!” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น เลือดลมในร่างของเขาเริ่มสูบฉีดรุนแรงจนเขารู้สึกได้ หัวใจของเขาเต้นแรงและรวดเร็วจนแทบจะระเบิดออกมา หน้าอกของเขาเหมือนถูกไฟสุม ภายในหัวของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาอันร้อนแรงที่ไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป

เจ้าอ้วน ถังเหวยหมิน ผู้ที่เต็มไปด้วยตัณหาและแผนชั่วร้าย ตอนนี้กลับตกเป็นเหยื่อของแผนการตัวเองโดยไม่ทันรู้ตัว ใบหน้าของเขาแดงก่ำเหมือนผลท้อในฤดูร้อน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง ริมฝีปากของเขาสั่นสะท้านพร้อมเสียงหอบหนักๆ

เยี่ยจิงหลินยกถ้วยสุราในมือขึ้นอย่างแช่มช้อย นางมองชายร่างอ้วนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเย็นชาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเปลี่ยนกลับเป็นความไร้เดียงสาเหมือนเดิม “สุราดีเช่นนี้ ท่านควรจะดื่มให้มากๆ หน่อยนะเจ้าคะ...”