ตอนที่ 40 สั่นเทาเป็นลูกนก

ในความโกลาหลที่ปะทุขึ้นภายในจวน เยี่ยจิงหลินที่เคยเฝ้าสังเกตการณ์จากในเงามืดก็ต้องออกมาแสดงฝีมือเพียงเล็กน้อยเพื่อควบคุมสถานการณ์ให้สมดุล หากปล่อยให้ทหารภายในจวนจัดการกันเอง พวกเขาคงพากันล้มตายเสียก่อนที่จะกำจัดชายผู้นี้ได้สำเร็จ

นางเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็ว ร่างบางของนางเหมือนแสงสว่างที่พุ่งผ่านความมืด ทักษะอันแหลมคมและการเคลื่อนที่ที่เปี่ยมไปด้วยชั้นเชิงทำให้ทหารในจวนที่ยังมีสติถึงกับหยุดชะงักมองตามนางด้วยความตกตะลึง เยี่ยจิงหลินใช้นิ้วเรียวบางหยิบเข็มเงินที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมา ซัดเข็มนั้นด้วยพลังปราณที่แม่นยำและรุนแรงเข้าใส่ร่างของอดีตคนสนิดของอัครมหาเสนาบดี เข็มเงินปักเข้าไปในจุดพลังปราณสำคัญภายในร่างกายของมัน ร่างของชายผู้นั้นกระตุกทันทีเมื่อสัมผัสพลังแฝงของเข็มเงิน

ชายคนนั้นพยายามที่จะรีดพลังปราณในตัวออกมาเพื่อต่อสู้ แต่กลับพบว่าพลังของเขาไม่ตอบสนอง มันหันมาจ้องเยี่ยจิงหลินด้วยความตกใจและโกรธแค้น "เจ้าคิดว่าแค่เข็มเงินจะหยุดข้าได้หรือ?!" มันตะโกนด้วยความโมโห ก่อนพุ่งตัวเข้ามาหานาง

เยี่ยจิงหลินไม่หวั่นไหว เธอรับมือกับการโจมตีของมันอย่างง่ายดาย นางประมือกับชายผู้นั้นด้วยการเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายแต่ว่องไว ราวกับนางกำลังเล่นสนุกกับการต่อสู้ ดาบในมือของมันฟาดฟันไปมา แต่ไม่มีการโจมตีใดที่สัมผัสร่างของเยี่ยจิงหลินได้แม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าการต่อสู้กำลังเอื้อประโยชน์ให้ฝ่ายตน นางหยุดการโจมตีและปล่อยให้ทหารภายในจวนจัดการส่วนที่เหลือต่อ “ข้าคงไม่จำเป็นต้องลงมือมากกว่านี้...” นางคิดในใจ หากเธอแสดงฝีมือมากจนเกินไป ตัวของเธออาจจะตกเป็นที่สงสัย

เยี่ยจิงหลินถอยกลับเข้าไปในเงามืดอย่างสงบ ปล่อยให้เสียงอาวุธกระทบกันและเสียงตะโกนก้องยังคงดังกังวานในจวน สถานการณ์ดำเนินไปอย่างที่เธอวางแผนไว้ ท่ามกลางความโกลาหลนี้ เธอยังคงเฝ้าดูด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในจวนเริ่มเข้าสู่ช่วงสุดท้าย ชายผู้ได้รับการขนานนามว่าเป็นมือเป็นเท้าคู่ใจของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน บัดนี้ร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เลือดสดๆ ไหลโชกชุ่มทั่วร่าง สายตาอันดุดันของเขาเริ่มพร่ามัว ความแข็งแกร่งที่เคยทำให้ใครต่อใครเกรงกลัว บัดนี้กลายเป็นเพียงเงาของอดีต

เสียงหอบหายใจของเขาหนักหน่วงขึ้นทุกขณะ ราวกับร่างกายของเขากำลังยอมจำนนต่อแรงกดดันและความเจ็บปวด ทหารในจวนหลายคนล้อมกรอบเขาไว้ พวกเขามองเห็นความเหนื่อยล้าของชายผู้นี้และเตรียมพร้อมที่จะปลิดชีพเขาในจังหวะที่เหมาะสม

ในขณะที่ชายผู้นั้นพยายามฝืนร่างกายของตนเองเพื่อสวนกลับ คมดาบของหนึ่งในทหารก็พุ่งเข้าใส่อย่างแม่นยำและรวดเร็ว ดาบนั้นฟันเข้าสู่จุดสำคัญของร่างกายเขา เสียงร้องสั้นๆ ของชายผู้นั้นดังขึ้นก่อนที่ร่างของเขาจะทรุดลงไปกับพื้น เลือดทะลักออกมาจากบาดแผลที่ลึกจนไม่อาจเยียวยาได้

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ร่างกายจะหมดแรงและล้มลง ลมหายใจของเขาสิ้นสุดในที่สุด เสียงที่เคยตะโกนสั่งการหรือคำรามด้วยความโกรธแค้น บัดนี้เงียบสงัดราวกับว่าเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่

สีหน้าของเยี่ยจิงหลินในยามนี้เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจและสงบนิ่ง ภายใต้ความเงียบสงัดของจวน ความสำเร็จที่เธอวางแผนมานานเริ่มปรากฏเป็นจริง แผนการ "ยืมมือฆ่า" ที่เธอวางไว้อย่างแยบยลได้บรรลุผลสำเร็จอย่างสมบูรณ์ เธอไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง การที่จะดับลมหายใจของชายผู้แข็งแกร่งสักคนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนางเลย หากแต่ความซับซ้อนอยู่ที่ตำแหน่งและอำนาจของเขา

อัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ชายผู้มีอำนาจล้นฟ้า เขาไม่เพียงแค่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงเท่านั้น แต่ยังเป็นคนโปรดขององค์ฮ่องเต้ ซึ่งทำให้การสังหารเขาตรงๆ เป็นเรื่องที่เสี่ยงเกินไป องค์ฮ่องเต้คงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ การลงมืออย่างตรงไปตรงมาจึงไม่ใช่ทางเลือกที่ชาญฉลาด

"การยืมมือสังหารเช่นนี้ ช่างสะอาดและงดงามเสียจริง" นางคิดในใจ พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่แฝงไว้ด้วยความสะใจ การปล่อยให้ทหารผู้จงรักภักดีต่ออัครมหาเสนาบดีเป็นผู้ลงมือฆ่ากันเอง ทำให้ไม่มีผู้ใดสามารถโยงความผิดนี้กลับมาถึงตัวนางได้ และเรื่องราวทั้งหมดก็ดูเหมือนจะเป็นการแก้แค้นส่วนตัวของทหารคนนั้น

เยี่ยจิงหลินมองไปยังร่างไร้วิญญาณของถังเหวยหมินที่นอนจมกองเลือดอยู่เบื้องหน้า ตำแหน่งใหญ่โตและความเป็นที่โปรดปรานขององค์ฮ่องเต้ไม่สามารถช่วยเขาจากจุดจบที่นางวางแผนไว้ได้ "แม้เจ้าอ้วนจะเป็นคนโปรดของฮ่องเต้...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นอมตะ" นางพึมพำกับตนเองด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไม่นานนัก ทหารจากภายนอกจวนได้มาถึงที่เกิดเหตุพร้อมกับความตกใจที่แล่นเข้ามาเต็มหัวใจ เมื่อพบว่าอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ผู้ยิ่งใหญ่และทรงอำนาจได้สิ้นชีพลงแล้ว ท่ามกลางซากความวุ่นวายและกลิ่นคาวเลือดที่ยังคงคละคลุ้งในอากาศ เสียงกระซิบกระซาบของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและตื่นตระหนก

ทางด้านของเยี่ยจิงหลิน นางนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง ใบหน้าซีดเผือดราวกับไร้สีเลือด ดวงตากลมโตของนางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าภาพความตายและความโหดร้ายที่อยู่เบื้องหน้าได้สร้างความสะเทือนขวัญให้แก่จิตใจของนางจนมิอาจรับมือไหว ร่างเล็กๆ ของนางสั่นเทาราวกับลูกนกที่หลุดจากรัง ทหารที่เห็นภาพนั้นถึงกับใจอ่อน ไม่อาจคาดคิดว่าสาวน้อยบริสุทธิ์เช่นนี้จะต้องมาเผชิญหน้ากับเหตุการณ์นองเลือดเช่นนี้

"คุณหนูเยี่ย ท่านไม่ต้องกลัวไป เราจะพาท่านกลับบ้านอย่างปลอดภัย" หนึ่งในทหารพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะพยายามประคองนางขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง

เยี่ยจิงหลินพยักหน้าช้าๆ น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่หยุด ราวกับว่าเธอกำลังอยู่ในภาวะที่หวาดกลัวสุดขีด นางไม่ได้เอ่ยคำพูดใดออกมา นอกจากเสียงสะอื้นเบาๆ ที่ฟังแล้วช่างน่าสงสารอย่างยิ่ง

ไม่นานนัก ทหารกลุ่มนั้นได้ส่งตัวนางกลับไปยังจวนแม่ทัพซุนเทาอย่างเร่งด่วน พวกเขาแสดงความเห็นใจและระมัดระวังนางราวกับว่ากำลังดูแลสมบัติอันล้ำค่า ในสายตาของพวกเขา เยี่ยจิงหลินคือเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายที่โชคร้ายต้องมาเผชิญกับภาพเหตุการณ์ที่โหดร้ายเกินกว่าจะรับไหว

เมื่อถึงจวนแม่ทัพซุนเทา ทหารที่มาส่งกล่าวคำลาและรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแก่ผู้คนในจวน ก่อนจะจากไปด้วยความอาลัย เยี่ยจิงหลินถูกพากลับเข้าห้องส่วนตัวของนางทันที สีหน้าของนางยังคงแสดงความอ่อนล้าและเสียขวัญ ราวกับว่าความกลัวได้กัดกินจิตใจของนางจนแทบไม่เหลือพลัง

ทว่า เมื่อประตูห้องปิดลง เยี่ยจิงหลินปาดน้ำตาบนใบหน้าอย่างเบามือ ดวงตาที่เคยดูไร้เดียงสาเปลี่ยนเป็นประกายเย็นชา ริมฝีปากของนางคลี่ยิ้มเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ