ตอนที่ 39 เพลิดเพลินไปกับความล่มสลาย

ประสบการณ์ในการร่วมรักของเจ้าอ้วนนั้นนับว่าไม่เสียเปล่าชายผู้นี้นั้นมักมากไปด้วยความปรารถนาเขาเคยผ่านเรือนร่างของสาวงามมาเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วนดังนั้นแล้วลีลาที่เจ้าอ้วนใช้ลิ้นนั้นก็ไม่ต่างอะไรไปจากศิลปินที่รังสรรค์ผลงาน ลิ้นของเขาพลิ้วไหวไปมาอย่างเร่าร้อนจนทหารคนสนิดเรือนร่างแทบที่จะอ่อนระทวยลิ้นของเขาตอบรับคำของผู้เป็นนายอย่างไม่รู้ตัวลิ้นของคนทั้งสองพลิ้วไหวราวกับกำลังเต้นระบำภายในริมฝีปากของกันและกัน

“นายท่านได้โปรด” ตัวของเขาในยามนี้นั้นมีลมหายใจที่เหนื่อยหอบหลังจากที่แรกรสริมฝีปากกับผู้เป็นนายอย่างหนักหน่วงเยี่ยจิงหลินจ้องมองฉากร่วมรักของคนทั้งสองอย่างไม่วางตาพร้อมทั้งนางกล่าวเสียงหวานใสด้วยสีหน้าระรื่น

“ดูเหมือนว่านี่จะเป็นตัวตนที่แท้จริงของพวกท่าน คิก คิก” นางส่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“นางสารเลว ตัวเจ้านั้นมันช่างต่ำช้านัก” ชายผู้นี้เริ่มกลับมีสติกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งเมื่อได้รับฟังคำถากถางของนาง ทางด้านของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน เขาเริ่มทำการลูบไล้เรือนร่างของลูกน้องอีกครั้งความรู้สึกของเขานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา

“นายท่านได้โปรด!!!” เขาพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะดิ้นรนขัดขืนเมื่ออัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน รุกเร้าหนักยิ่งขึ้นหลังจากนั้นไม่นานดวงตาของเขาก็เบิกตากว้างในที่สุดเขาก็ถูกพรากพรากพรหมจรรย์ไปจนได้ เจ้าอ้วนขย่มเรือนร่างของทหารรับใช้อย่างหนักหน่วงและรุนแรง

“บัดซบที่สุด บัดซบที่สุด” เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่ยินยอมนี่ตนเองกำลังฝันไปอย่างงั้นเหรอแล้วเมื่อไหร่ตนจะตื่นจากฝันร้ายในครั้งนี้สักที

เยี่ยจิงหลินยืนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม นางยกมือขึ้นโปรยผงดอกไม้หอมชนิดหนึ่งลงในอากาศ กลิ่นหอมอันลึกลับนั้นค่อยๆ ล่องลอยไปทั่วทั้งจวน ราวกับมีชีวิตของมันเอง ผงดอกไม้หอมนี้เป็นสิ่งที่นางเตรียมไว้อย่างดี มันจะช่วยปลุกผู้คนที่ถูกทำให้หลับใหลกลับมาสู่ความตื่นตัว และเริ่มเผยโฉมความสับสนอลหม่านในจวนที่ดูสงบเงียบมาเนิ่นนาน

ไม่นานนัก เสียงขยับตัวและเสียงพึมพำของผู้คนที่เพิ่งตื่นจากการหลับใหลก็ดังก้องไปทั่ว เสียงเรียกหากันด้วยความสับสนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนต่างพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เยี่ยจิงหลินยังคงยืนอยู่ในมุมมืด รอยยิ้มของนางเผยออกมาราวกับกำลังชื่นชมบทละครที่นางเป็นผู้กำกับอยู่

“ช่วยด้วย… ช่วยด้วย…” นางเปล่งเสียงออกมาเบาๆ แต่แผ่วเบานั้นกลับแทรกซึมไปในอากาศได้อย่างน่าประหลาด จากนั้นเสียงของนางก็ทวีความดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความโกลาหลที่เริ่มก่อตัวในจวน

“ช่วยด้วย! ช่วยท่านอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ด้วย!” นางตะโกนเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือราวกับนางเป็นเหยื่อผู้ทุกข์ร้อน ใบหน้าของเยี่ยจิงหลินเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย ราวกับกำลังสนุกสนานกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เสียงของนางปลุกให้เหล่าทหารและคนรับใช้ในจวนที่เพิ่งตื่นพากันวิ่งกรูมาทางห้องโถงอาหาร เมื่อพวกเขามาถึง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ทุกคนต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

ร่างของนายทหารคนสนิทของถังเหวยหมินอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดู โซ่ตรวนที่ล่ามแขนขาของเขาไม่เพียงแค่นั้น อัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ที่ผู้คนต่างเคารพนับถือกำลังขย่มเรือนร่างของชายผู้นี้อย่างบ้าคลั่งผู้คนที่เห็นฉากตรงหน้าพวกตนแทบที่จะหยุดลมหายใจเพราะมันเป็นภาพที่อุจาดตาเป็นอย่างมาก

ทหารคนสนิดผู้เป็นถึงผู้ใช้พลังปราณขั้นปลายหลั่งน้ำตาออกมาแทบเป็นสายเลือดเมื่อถูกผู้เป็นนายย่ำยีเรือนร่างของเขาต่อหน้าผู้คนมากมายความเคลิบเคลิ้มอะไรนั้นไม่หลงเหลืออีกแล้วมีเพียงแต่ความอับอายและความเจ็บแค้นเท่านั้น

 อ๊ากกก!!! เขาส่งเสียงร้องราวกับสัตว์อสูรที่คลุ้มคลั่งที่ถูกหยามเกียรติ เยี่ยจิงหลินคิดในใจว่าบางทีมันอาจจะถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว พร้อมกับปลดปล่อยโซ่ตรวนที่พันธนาการนายทหารคนสนิทออกด้วยพลังปราณที่แฝงไว้ในตัว

หลังจากที่โซ่ตรวนหลุดออก นายทหารคนสนิทที่ถูกปลดปล่อยกลับมามีอิสระ ร่างของเขาแข็งแกร่งขึ้นทันที แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บแค้นและความโกรธเคืองที่ถูกอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน กระทำกับเรือนร่างของเขา

อย่างหยาบช้า

นายทหารคนสนิทรวบรวมพลังปราณในร่างกายของเขาและปล่อยออกไปในทันที แรงพลังนั้นรุนแรงจนทำให้อากาศรอบตัวเขาสั่นสะเทือน ร่างของถังเหวยหมินถูกพลังปราณกระแทกเข้าอย่างจัง เสียงกระแทกของพลังอัดเต็มไปด้วยความดุดัน ราวกับแผ่นดินแตกสลาย ทุกสิ่งรอบตัวกลับเงียบลงไปชั่วขณะ

เมื่อพลังปราณนั้นกระทบเข้ากับร่างของถังเหวยหมินอย่างหนัก ทหารที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็ตกตะลึงในสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาจ้องมองไปที่การกระทำของนายทหารคนสนิทอย่างไม่เชื่อสายตา ความตกใจและความไม่เข้าใจปกคลุมใบหน้าของพวกเขา

"นี่ท่านทำอะไรลงไป?! ท่านเป็นบ้าแล้วอย่างงั้นเหรอ?" เสียงหนึ่งตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว

ชายผู้นี้ไม่ยินยอมให้ความลับหรือความอับอายใดๆ ของตนถูกเปิดเผยออกไป เขามีดวงตาดุจสัตว์อสูรที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง เขาจึงตัดสินใจที่จะทำลายทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับตัวเขาให้หมดสิ้น เพื่อหลบหนีไปในความมืดและไม่มีร่องรอย

ชายผู้นี้เคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็ว ราวกับสัตว์ร้ายที่หนีจากการถูกล่า เขาจัดการกับทหารที่อยู่ในจวนทีละคนอย่างเงียบเชียบและไร้ความปรานี ไม่มีใครรู้ว่าความตายจะมาเยือนจากทิศทางไหน ความกลัวในหัวใจของทหารที่ยังไม่ทันตั้งตัวนั้นยิ่งทำให้เขาควบคุมสถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย

ทางด้านเยี่ยจิงหลิน ยิ้มบางๆ ขณะมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เธอรู้ดีว่าแผนการที่เธอวางไว้นั้นกำลังเดินไปในทิศทางที่เธอต้องการ นี่คือผลลัพธ์ที่นางคาดหวังไว้ หากนางลงมือจัดการสังหารถังเหวยหมินด้วยมือของตนเอง มันอาจจะก่อให้เกิดปัญหามากมายตามมา โดยเฉพาะหากเรื่องราวนี้ไปถึงหูขององค์ฮ่องเต้ ซึ่งจะทำให้นางต้องเผชิญกับการแก้แค้นจากผู้มีอำนาจที่สูงกว่า

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ในเงามืด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความพึงพอใจที่ได้เห็นการล่มสลายของผู้อื่นอย่างไม่มีทางเลือก การต่อสู้และการฆ่าฟันระหว่างทหารภายในจวนที่ทำให้สถานการณ์ลุกลามไปในทางที่นางต้องการ ชายผู้ที่เคยมีอำนาจสูงส่ง กำลังดิ้นรนเพื่อรักษาชีวิตของตนเอง แต่มันกลับกลายเป็นการล่มสลายของเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไป

"พวกเราต้องร่วมมือกันกำจัดชายผู้นี้..." เสียงของเยี่ยจิงหลินดังขึ้นในห้อง เธอพูดจาปลุกระดมทหารที่ยังเหลืออยู่ในจวนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคง "อย่าให้การตายของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมินต้องเสียเปล่า"

คำพูดของนางเหมือนกับการส่งสัญญาณให้ทหารทุกคนที่ยังคงเหลืออยู่เตรียมพร้อมที่จะลงมือทำสิ่งที่นางต้องการ การที่เห็นพวกเขาฆ่ากันเองไม่ใช่เรื่องน่าสลดสำหรับนาง แต่มันกลับกลายเป็นการแสดงออกถึงความสุขภายในจิตใจที่เยี่ยจิงหลินไม่สามารถปกปิดได้ ร่างกายของเธอสั่นสะท้านเล็กน้อยในความเพลิดเพลินที่ได้เห็นการล่มสลายนี้