ตอนที่ 41 ความมืดมนของราชสำนัก

เช้าวันรุ่งขึ้น เมืองหลวงถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศแห่งความตกใจและความสับสน ข่าวการตายของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน แผ่กระจายไปในทุกตรอกซอกซอย ไม่ว่าจะเป็นขุนนางชั้นสูง หรือเหล่าพ่อค้าแม่ขาย ไม่มีใครสามารถเชื่อได้ว่าชายผู้ทรงอิทธิพลที่สุดคนหนึ่งของราชสำนักจะจบชีวิตลงได้ง่ายดายถึงเพียงนี้

บรรดาขุนนางในราชสำนักบางคนแสดงความเสียใจ บ้างกล่าวว่าเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ที่อาจสั่นคลอนเสถียรภาพของบ้านเมือง แต่ท่ามกลางเสียงไว้อาลัยและความเสียดาย กลับมีเสียงกระซิบแผ่วเบาในหมู่ประชาชนทั่วไปที่รู้สึกตรงกันข้าม พวกเขาต่างลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก หากแต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงความโสมมของถังเหวยหมินอย่างเปิดเผย ความเลวร้ายที่เขาก่อไว้ถูกปกคลุมด้วยเกียรติยศปลอมๆ ที่ราชสำนักสรรสร้างขึ้น

ในขณะที่ผู้คนกล่าวขวัญถึงข่าวนี้ เยี่ยจิงหลินนั่งอยู่ภายในจวนของบิดา นางฟังข่าวลือที่แว่วมาอย่างใจเย็น พลางจิบชาอุ่นๆ ดวงตาคมกริบมองทอดไปไกล แต่ภายในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกเยือกเย็นที่ผสมด้วยความพึงพอใจ

"ช่างโชคดีนักที่ข้าลงมือด้วยความรอบคอบ" นางคิดในใจ ความคิดถึงแผนการที่เพิ่งสำเร็จทำให้นางยิ้มออกมาเล็กน้อย

การที่จะลบชายเช่นถังเหวยหมินออกจากเส้นทางโดยไม่ดึงตัวนางเองให้เข้าไปพัวพัน เป็นเรื่องที่ต้องอาศัยความรอบคอบยิ่ง ต่อให้เขาเป็นปีศาจร้ายในสายตาประชาชน แต่ในสายตาขององค์ฮ่องเต้ เขาคือคนโปรดที่เปรียบดั่งมือขวา การเปิดโปงความเลวร้ายของถังเหวยหมินต่อหน้าสาธารณชน ไม่เพียงแต่จะทำให้นางตกเป็นเป้าหมายของความเกลียดชังจากราชสำนัก แต่ยังอาจทำให้องค์ฮ่องเต้ลงโทษผู้ที่กล้าเปิดโปงความจริงด้วยข้อหา "ทำลายชื่อเสียงราชวงศ์"

"ดีแล้วที่ข้าสร้างสถานการณ์ให้ทุกอย่างดูเหมือนความขัดแย้งภายในเอง" นางยิ้มบางๆ "ข้าเพียงแค่ทำให้เขาได้รับผลลัพธ์ที่สมควรจะได้รับ และยังรักษามือของข้าให้สะอาดอยู่เสมอ"

แม่ทัพซุนเทา ผู้เป็นหนึ่งในเสาหลักของบ้านเมือง ถูกเรียกตัวไปยังพระราชวังโดยด่วน ทุกขุนนางผู้ทรงอำนาจล้วนถูกเรียกตัวมาพร้อมหน้า การประชุมครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพียงการไว้อาลัยต่อการจากไปของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน แต่ยังมีวาระสำคัญที่จะตัดสินว่า ใครจะขึ้นมาดำรงตำแหน่งที่ทรงอิทธิพลและเป็นหัวใจของราชสำนักคนต่อไป

การหารือเป็นไปอย่างยาวนาน หลายเสียงเสนอชื่อของผู้ที่เหมาะสม บ้างเป็นขุนนางที่มีชื่อเสียงในด้านความยุติธรรม บ้างเป็นผู้ที่มีความภักดีต่อองค์ฮ่องเต้อย่างไม่เคยเปลี่ยนแปลง ทุกคำกล่าวถกเถียงสะท้อนถึงความแตกต่างของกลุ่มอำนาจในราชสำนัก

การประชุมดำเนินไปจนถึงช่วงเย็น ท่านแม่ทัพซุนเทากลับมาถึงจวนด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ดวงตาของเขาแม้จะยังคมกริบ แต่กลับแฝงไปด้วยเงาของความหนักใจ

“เห้อ… สุดท้ายแล้วองค์ฮ่องเต้ก็ทรงเลือกคนที่เลียแข้งเลียขาเก่งเช่นเดิม” แม่ทัพซุนเทาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวโปรดอย่างหมดแรง มือที่เคยกร้าวแกร่งสั่นเล็กน้อยขณะยกถ้วยชาขึ้นจิบ สายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้าค่อยๆ เหลือบไปมองบุตรสาวที่นั่งอยู่อย่างสงบอยู่ข้างๆ

ดวงตาของเขาจ้องมองเยี่ยจิงหลินด้วยความสงสัย มันเต็มไปด้วยความระแวดระวังและความหวั่นเกรง หากสิ่งที่เขาสงสัยนั้นกลายเป็นความจริง ผลลัพธ์ที่ตามมาอาจร้ายแรงถึงขั้นถูกประหารทั้งตระกูล เสียงถอนหายใจแผ่วเบาจากแม่ทัพผู้เหนื่อยล้าแทรกผ่านความเงียบในห้อง ก่อนที่เขาจะกลั้นใจเอ่ยคำถามออกมาด้วยเสียงเบาที่สุด "ฝีมือเจ้าใช่หรือไม่… เยี่ยจิงหลิน?"

คำถามนั้นเหมือนหินหนักที่โยนลงกลางทะเลสาบสงบ สร้างระลอกคลื่นที่ยากจะมองข้าม เยี่ยจิงหลินค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของนางยังคงเรียบเฉยและงดงามราวกับไม่มีสิ่งใดสามารถสั่นคลอนจิตใจของนางได้ ทว่าแววตากลับแฝงไว้ด้วยประกายที่ยากจะอ่านออก

มีอยู่อีกเรื่องหนึ่งที่ทางราชสำนักนั้นไม่ได้ประกาศออกมานอกจากความตายของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมินแล้วทรัพย์สมบัติของเขาที่เก็บสะสมมาทั้งชีวิตล้วนแล้วแต่สูญหายไปจนหมดสิ้นความมั่งคลั่งของชายผู้นี้นั้นมันมากพอที่จะทำให้ผู้คนหยุดลมหายใจเยี่ยจิงหลิน นางโยนแหวนมิติวงหนึ่งให้กับผู้เป็นบิดานางพูดจาออกมาอย่างคนไร้อารมณ์

“นี่คือค่าอุดปากของท่าน” ท่านแม่ทัพรับแหวนมิติโดยไม่ได้มีสีหน้าที่แสดงถึงความคาดหวัง หลังจากนั้นไม่นานสีหน้าและแววตาของเขาเปลี่ยนแปลงไปด้วยความตื่นตะลึงข้างในแหวนมิติวงนี้นั้นมันเต็มเปี่ยมไปด้วยสิ่งของมีค่ามากมายมันมากเกินกว่าทรัพย์สินของตระกูลที่มีอยู่ในตอนนี้อีกมือไม้ของเขาที่ผ่านศึกมานานล้วนแล้วแต่เกิดอาการสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นนี่มันก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วนที่นางได้มา

“เยี่ยจิงหลินเจ้าช่างเป็นลูกที่ดีจริงๆบรรพบุรุษจะต้องรู้สึกภูมิใจในตัวเจ้า” ท่านแม่ทัพพูดออกมาด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความเบิกบานใจความหมองคล้ำที่สะสมมาแต่เช้าล้วนแล้วแต่สูญสลายไปจนหมดสิ้น

"ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้ามีผลงานที่โดดเด่นถึงเพียงนี้ ข้าในฐานะพ่อที่ดีจะไม่มีวันบังคับฝืนใจเจ้าให้ไปแต่งงานกับใครอย่างเด็ดขาด" เสียงหัวเราะของเขายังคงเต็มไปด้วยความพึงพอใจในตัวลูกสาว

นอกจากนี้ แม่ทัพซุนเทายังเปรียบเยี่ยจิงหลินเป็นตัวเรียกทรัพย์ ที่สามารถดึงดูดความร่ำรวยได้อย่างง่ายดายถึงแม้ว่าจะมาจากการแย่งชิงจากก็ตามแต่คนผู้นั้นเลวทรามเกินกว่าที่จะรู้สึกผิดเขาจึงสามารถใช้จ่ายทรัพย์สินเงินทองของมันได้อย่างสบายใจ

ความร่ำรวยอันมหาศาลที่เยี่ยจิงหลินได้รับจากการแย่งชิงทรัพย์สมบัติของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน เธอกลายเป็นบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวงโดยไม่ต้องสงสัย แม้ความมั่งคั่งของนางจะสามารถทำให้เธอกลายเป็นบุคคลที่มีอำนาจและสามารถทำให้ใครหลายคนตะลึง แต่ก็มีข้อจำกัดที่ทำให้เธอต้องเก็บความร่ำรวยนี้ไว้ในความลับอย่างยิ่งยวด เนื่องจากแหล่งที่มาของทรัพย์สมบัติเหล่านี้ไม่สามารถเปิดเผยได้ เนื่องจากมันเกิดจากการแย่งชิงสิ่งของของผู้ที่มีอำนาจอย่างถังเหวยหมิน

เยี่ยจิงหลินรู้ดีว่าตอนนี้ทางราชสำนักกำลังค้นหาตัวเธออย่างหนัก แต่พวกเขากลับไม่รู้เป็นฝีมือของใคร ความสามารถในการซ่อนตัวและการจัดการสถานการณ์ของนางทำให้ไม่มีใครสามารถคิดตามได้ทัน ถ้าหากจะมีใครที่ร่ำรวยกว่า ก็คงจะมีแค่เพียงองค์ฮ่องเต้เท่านั้น ความดำมืดที่ซ่อนเร้นของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมินที่ไม่เคยถูกเปิดเผยออกมานั้นยิ่งทำให้ความขุ่นเคืองของเยี่ยจิงหลินต่อราชสำนักลึกซึ้งยิ่งขึ้น ความมืดมนของราชสำนักก่อตัวขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพราะความจริงอันน่าสะพรึงกลัวที่ถูกปิดบังไว้อัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ชายผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่ในราชสำนัก กลับเป็นผู้ที่ฉุดคร่าผู้หญิงมาเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน เพื่อตอบสนองความปรารถนาส่วนตัวของเขา ชีวิตของผู้หญิงเหล่านั้นถูกทำลายไปท่ามกลางความเงียบสงบ แต่ทางราชสำนักกลับเลือกที่จะนิ่งเฉย ปกปิดความจริงราวกับมันไม่มีค่าอะไร

ในขณะเดียวกัน ฮ่องเต้ผู้ทรงอำนาจกลับไม่สนใจความเจ็บปวดของผู้คน เขากลับสนใจแต่การประจบสอพลอจากข้าราชการและผู้คนที่หวังผลประโยชน์จากการตัดสินใจของเขา การแสวงหาคำชมและการพยักหน้ารับคำสรรเสริญของผู้ใกล้ชิดมันเป็นสิ่งที่นางแสดงความรังเกียจอย่างถึงที่สุด