ตอนที่ 42 ชีวิตที่เป็นอิสระ

สถานะของเยี่ยจิงหลินในตระกูลซุนในยามนี้เรียกได้ว่าพิเศษเกินกว่าผู้ใดในครอบครัวจะเทียบเคียงได้ นางไม่เพียงแต่จะเป็นบุตรสาวที่มีพรสวรรค์โดดเด่นจนน่าทึ่ง ยังเป็นผู้ที่ครอบครองความมั่งคั่งมหาศาล ทรัพย์สินเงินทองที่นางใช้ติดสินบนบิดาของตนนั้นมากมายจนยากจะประมาณค่าได้ สิ่งเหล่านี้ทำให้นางกลายเป็นบุตรสาวคนโปรดที่ได้รับการดูแลและปกป้องอย่างดีจากแม่ทัพซุนเทา

เพียงแค่นางนั่งอยู่เฉย ๆ ท่าทีอันสงบและเยือกเย็นของนางก็เพียงพอที่จะทำให้บิดาชมเชยออกมาไม่หยุดปาก ทุกคำพูดและการกระทำของเยี่ยจิงหลินล้วนแต่เป็นที่ชื่นชม ไม่ว่านางจะพูดหรือไม่พูด นางคือแสงสว่างแห่งความภาคภูมิใจของผู้เป็นพ่อ

แม่ทัพซุนเทามักจะบอกกล่าวผู้คนรอบตัวอย่างภาคภูมิใจว่า "บุตรสาวของข้าช่างเป็นเลิศทั้งสติปัญญาและพรสวรรค์!" ไม่ว่าใครจะมองอย่างไร แต่ในสายตาของซุนเทา เยี่ยจิงหลินคือบุตรสาวที่ล้ำค่าเพียงคนเดียวในตระกูล

แม้เพียงการที่นางพักอยู่ในตระกูล ก็ทำให้แม่ทัพซุนเทารู้สึกพึงพอใจและสงบใจได้เป็นอย่างดี นางเปรียบเสมือนเครื่องยืนยันความมั่งคั่งและอำนาจของตระกูลซุน

เมื่อสายลมพัดแผ่วเบาและเสียงของพายุร้ายที่เคยโหมกระหน่ำได้สงบลง บรรยากาศภายในเมืองหลวงก็กลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง ทว่าในใจของเยี่ยจิงหลินยังคงเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและความคิดที่ขัดแย้ง นางนั่งพิงเก้าอี้ไม้ที่แกะสลักอย่างวิจิตร บรรยากาศรอบข้างดูนิ่งสงบ แต่ความคิดของนางกลับไม่หยุดนิ่ง นางทอดสายตามองออกไปยังทิวทัศน์ของเมืองหลวง เสียงจอแจของผู้คนดูคล้ายเสียงกระซิบที่เลือนรางในความคิด

"ภายในเมืองหลวงแห่งนี้ยังมีอะไรที่พอจะทำให้ข้าหายเหงาได้บ้าง?" นางคิดกับตัวเอง พลางใช้นิ้วมือลูบไล้แก้วชาในมืออย่างเงียบงัน ชีวิตที่อิสระคือสิ่งเดียวที่นางปรารถนา นางไม่ต้องการให้ชะตากรรมของตนถูกล่ามไว้ด้วยพันธนาการของราชสำนักที่เต็มไปด้วยคนโง่เขลาและเล่ห์เหลี่ยมมากมาย

เยี่ยจิงหลินมองราชสำนักด้วยสายตาเย็นชา นางรู้ดีว่าที่นั่นไม่มีอะไรนอกจาก "ขยะ" ที่สะสมกันอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นขุนนางที่รักสบาย หรือพวกผู้ใหญ่ที่จมอยู่ในอำนาจและความละโมบ นางไม่คิดแม้แต่น้อยที่จะฝากชีวิตไว้ในเงื้อมมือของคนพวกนั้น

"ข้าต้องการเพียงสิ่งเดียว... อิสรภาพ" นางกระซิบกับตัวเองเบา ๆ ราวกับกำลังสาบาน เยี่ยจิงหลินมุ่งมั่นที่จะกำหนดเส้นทางของตนเอง นางไม่ต้องการเป็นเพียงหมากในเกมการเมืองของผู้อื่น อนาคตของนางจะต้องเป็นของนางเอง แม้จะต้องเดินผ่านหนทางที่เปล่าเปลี่ยวและเสี่ยงอันตราย

ในขณะที่ความคิดของนางแหวกว่ายไปมา เสียงหัวเราะไกล ๆ จากตลาดกลางเมืองก็ดังมาถึงหู นางยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอียงศีรษะคิด "หรือข้าควรออกไปเดินเล่นดูความเป็นไปของโลกบ้าง... บางทีอาจจะมีอะไรที่ข้าไม่เคยพบเจอรออยู่"

เมื่อความคิดเริ่มต้นได้หยั่งรากลงในจิตใจ เยี่ยจิงหลินก็ตัดสินใจโดยไม่ลังเล นางลุกขึ้นจากเก้าอี้และเก็บรวบรวมข้าวของที่จำเป็นก่อนจะออกเดินทางไปยังสถานที่หนึ่งที่นางเคยได้ยินมานานแต่ยังไม่เคยสนใจมาก่อนสมาคมนักผจญภัย

สมาคมแห่งนี้เป็นแหล่งรวมตัวของผู้กล้า นักรบ และผู้แสวงโชคจากทั่วสารทิศ ทั้งผู้ที่มุ่งหวังเกียรติยศ ชื่อเสียง หรือทรัพย์สมบัติ ทุกคนล้วนมารวมตัวกันเพื่อพิสูจน์ความสามารถของตนเอง เยี่ยจิงหลินเองก็เช่นกัน แม้นางจะไม่หวังชื่อเสียงหรือเกียรติยศ แต่นี่คือโอกาสที่จะช่วยนางหลีกหนีความน่าเบื่อหน่ายของชีวิตในเมืองหลวง

เมื่อเดินทางมาถึงหน้าประตูสมาคม นักผจญภัยหลากหลายคนกำลังคุยกันเสียงดัง บางคนเพิ่งกลับจากภารกิจพร้อมรอยยิ้ม บางคนเต็มไปด้วยคราบเลือดและบาดแผล แต่สิ่งเหล่านี้กลับไม่ทำให้นางหวั่นเกรง ตรงกันข้าม นางกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังเข้าใกล้ความเป็นอิสระทีละก้าว

เยี่ยจิงหลินเดินเข้าไปในสมาคม เสียงสนทนาค่อย ๆ เบาลงเมื่อสายตาของผู้คนจับจ้องมาที่นางด้วยความสงสัย ใบหน้าของนางดูสงบและเยือกเย็น ราวกับนางไม่ได้สนใจสายตาเหล่านั้นเลย นางเดินตรงไปที่โต๊ะและแจ้งความประสงค์ที่จะสมัครเป็นสมาชิก

"ต้องผ่านการทดสอบก่อนนะ" เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลกล่าวพร้อมรอยยิ้ม แต่เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของเยี่ยจิงหลิน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที

การทดสอบเริ่มต้นขึ้น เยี่ยจิงหลินถูกส่งไปยังลานฝึกซ้อมของสมาคม ที่นี่นางต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ได้รับการคัดเลือกเพื่อประเมินฝีมือของนาง

ทว่า... การประเมินที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากกลับกลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับเยี่ยจิงหลิน นางหลบหลีกการโจมตีได้อย่างสง่างามและตอบโต้ด้วยความรวดเร็วและแม่นยำ พลังปราณของนางที่สะสมมาจนถึงระดับสูงทำให้ทุกการเคลื่อนไหวของนางเป็นดั่งสายลมที่คมกริบ คู่ต่อสู้ไม่อาจต้านทานได้นาน และในเวลาไม่นาน การทดสอบก็จบลงด้วยชัยชนะของเยี่ยจิงหลิน

"ผ่านอย่างง่ายดายเลยนะ" เจ้าหน้าที่กล่าวพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นตราสมาชิกให้นาง "แต่... ตามกฎแล้ว ทุกคนที่สมัครใหม่จะต้องเริ่มต้นที่ระดับล่างสุด ไม่ว่าฝีมือจะเก่งกาจแค่ไหน"

เยี่ยจิงหลินรับตราด้วยท่าทีเฉยชา นางไม่ได้สนใจตำแหน่งที่ได้รับ เพราะสำหรับนาง การเริ่มต้นจากศูนย์จะเป็นโอกาสให้เรียนรู้และสำรวจสิ่งใหม่ ๆ นางรู้ว่าภารกิจในแต่ละระดับจะมีทั้งความยากง่ายที่หลากหลาย และสิ่งเหล่านี้จะช่วยเติมเต็มช่องว่างในชีวิตของนาง

"หากต้องการเลื่อนระดับ เจ้าจะต้องพิสูจน์ตัวเองผ่านภารกิจที่ได้รับ" เจ้าหน้าที่กล่าวเสริม

เยี่ยจิงหลินเพียงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ทิ้งให้ผู้คนในสมาคมมองตามนางด้วยความสงสัยในตัวหญิงสาวผู้ลึกลับนี้ ทว่าภายในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น นี่อาจจะเป็นเส้นทางใหม่ที่นางกำลังมองหาเพื่อบรรเทาความว่างเปล่าในชีวิต

ทางด้านแม่ทัพซุนเทา เมื่อทราบข่าวเรื่องที่เยี่ยจิงหลินไปสมัครเป็นนักผจญภัย สีหน้าของเขากลับแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบภายในจวน สายตาของเขาจ้องมองออกไปยังลานกว้างด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสน

"นางเปรียบเสมือนขุมทรัพย์นำโชคของข้า... นี่นางคิดที่จะออกไปจากตระกูลแล้วอย่างนั้นหรือ?" เขาพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความเสียดาย

เยี่ยจิงหลินที่เคยเป็นเพียงลูกจากสาวใช้ ผู้ที่เขาแทบไม่เคยให้ความสำคัญ แต่ในวันนี้กลับกลายเป็นผู้ที่ทำให้เขามีชื่อเสียงและอำนาจยิ่งใหญ่ในตระกูล นางนำทั้งทรัพย์สินและความภาคภูมิใจมาให้เขาเกินกว่าที่เขาจะคาดคิดได้ ความดีความชอบของนางนั้นมากเกินพอสำหรับลูกคนหนึ่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับลูกที่เขาไม่เคยเหลียวแล

แม่ทัพซุนเทานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ความคิดที่จะบังคับหรือตรึงนางไว้ในตระกูลผุดขึ้นมาภายในใจ ทว่าเพียงไม่นาน เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ขืนข้าบังคับหรือขู่เข็ญนางอีก... เกรงว่าคงไม่มีปัญญาให้ทำเช่นนั้นได้" เขาเอ่ยกับตัวเองอย่างยอมรับความจริง พลังฝีมือของเยี่ยจิงหลินในตอนนี้ได้ก้าวหน้ามาไกลเสียจนแม้แต่เขาเองก็ยังรู้สึกถึงแรงกดดันจากนาง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาเปลี่ยนท่าทีทันที สีหน้าเคร่งเครียดกลับกลายเป็นรอยยิ้มฝืน ๆ ก่อนที่เขาจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

"ทางที่ดี... ข้าควรจะปั้นหน้ายิ้มแล้วทำตัวเป็นพ่อที่แสนดีให้ได้มากที่สุด นางอาจจะยังคงเมตตาข้าบ้าง..."

แม่ทัพซุนเทายกแก้วชาขึ้นจิบช้า ๆ ขณะที่ในใจวางแผนวิธีรักษาสัมพันธภาพกับลูกสาวที่เขาเคยเมินเฉย เขารู้ดีว่าความผูกพันระหว่างพ่อกับลูกไม่ได้สร้างได้ในวันเดียว แต่ด้วยความโลภที่เขามีต่อนาง เขาไม่มีทางปล่อยให้ขุมทรัพย์นำโชคนี้หลุดลอยไปง่าย ๆ

"เอาล่ะ... ข้าจะไม่ขัดขวางนาง... ขอเพียงแค่นางยังไม่หันหลังให้ตระกูลโดยสิ้นเชิง ข้าก็พอใจแล้ว" เขาพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์