ตอนที่ 43 ไม่คาดฝัน

หลังจากที่เยี่ยจิงหลินได้เข้าร่วมสมาคมนักผจญภัย นางก็เลือกดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่าย โดยรับทำเพียงภารกิจที่ดูเหมือนไม่ค่อยท้าทาย ไม่ว่าจะเป็นการหาพืชสมุนไพรในป่าลึก หรืองานรับหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันพ่อค้าแม่ค้าระหว่างเดินทางขนส่งสินค้า ภารกิจที่นางเลือกล้วนแต่เป็นงานที่ไม่ต้องใช้พลังฝีมือมากมาย แต่กลับให้ความรู้สึกสงบและไม่เร่งรีบ

เยี่ยจิงหลินเดินทอดน่องอย่างสบายใจไปตามเส้นทางที่ถูกปกคลุมด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ขณะที่ในมือมีตะกร้าที่เต็มไปด้วยสมุนไพรสด เธอทอดสายตาไปยังทิวทัศน์รอบตัว พลางคิดว่าโลกภายนอกนี้มีเสน่ห์มากกว่าที่คาด นางไม่ได้สนใจเรื่องค่าตอบแทนจากภารกิจเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย เพราะในยามนี้ ทรัพย์สมบัติเงินทองที่นางครอบครองอยู่นั้นมากมายจนเกินพอ

"เงินทอง... ของเหล่านี้ข้าไม่ต้องการเพิ่มอีกแล้ว" นางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับส่งยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า งานที่นางทำในแต่ละวัน เป็นเพียงเพื่อฆ่าเวลาและค้นหาความสงบในจิตใจ นางไม่ได้ต้องการสร้างชื่อเสียงหรือไต่ระดับขึ้นไปในหมู่นักผจญภัยเลยแม้แต่น้อย

หลายคนในสมาคมต่างรู้สึกแปลกใจที่หญิงสาวผู้มีฝีมือโดดเด่นขนาดนี้กลับเลือกทำแต่ภารกิจง่าย ๆ ราวกับคนไร้เป้าหมายในชีวิต แต่นางไม่สนใจคำถามเหล่านั้น ในใจของเยี่ยจิงหลินเต็มไปด้วยความเรียบง่าย นางเพียงอยากใช้ชีวิตในแบบที่นางพอใจ ไม่ต้องผูกมัดกับความวุ่นวายใด ๆ

ท่ามกลางแสงแดดอบอุ่นและเสียงจอแจของผู้คนภายในเมืองหลวง เยี่ยจิงหลินเดินทอดน่องอย่างสงบ สายตาสำรวจรอบตัวเพื่อซึมซับบรรยากาศอย่างไม่เร่งรีบ แต่ในจังหวะนั้นเอง คิ้วของนางพลันยกขึ้นสูง แววตาที่เคยเรียบเฉยกลับเปลี่ยนไปด้วยความไม่คาดคิด

ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน สตรีที่นางจำได้ขึ้นใจ ผู้หญิงที่นางเคยมีโอกาสเกือบปลิดชีพเมื่อครั้งอดีตปรากฏตัวต่อหน้านางในเวลานี้

"นาง... มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?" เยี่ยจิงหลินกระซิบกับตัวเองเบา ๆ ดวงตาคมกริบของนางจับจ้องไปที่ร่างของสตรีผู้มาเยือน นางไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจไว้ได้ เพราะสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดไม่ใช่การที่อันเหยาเหวินปรากฏตัว แต่เป็นการที่นางมาเพียงลำพัง ไม่มีข้ารับใช้หรือผู้ติดตามใด ๆ ทั้งที่โดยปกติแล้ว ฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลซุนผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่ ควรมีผู้ติดตามล้อมรอบทุกย่างก้าว

เยี่ยจิงหลินก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจ ใจหนึ่งของนางเต้นระรัว ความทรงจำในอดีตหวนกลับมาอย่างชัดเจน ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นที่นางตัดสินใจจะปลิดชีพอันเหยาเหวินอย่างเยือกเย็นแต่กลับถูกพ่อของนาง แม่ทัพซุนเทา ผู้ชายที่เยี่ยจิงหลินไม่เคยเคารพในฐานะพ่อ ขัดขวางไว้ในวินาทีสุดท้าย

“นางมาอยู่ที่นี่คนเดียว ทำไมกัน?” เยี่ยจิงหลินครุ่นคิด พลันหัวใจของนางพลุ่งพล่านไปด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งความแค้นที่ไม่เคยจางหาย และความสงสัยในเจตนาของอันเหยาเหวินที่มาเยือนสถานที่นี้อย่างผิดวิสัยเยี่ยจิงหลินสูดลมหายใจลึก ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่แฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นขณะค่อย ๆ สะกดรอยตามฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวินไปอย่างระมัดระวัง นางเก็บซ่อนตัวเองอยู่ในมุมมืดของฝูงชนและหลบสายตาของคนทั่วไป มือเรียวของนางจับผ้าคลุมบนศีรษะให้ปิดบังตัวเองมิดชิด

“น่าสนใจจริง ๆ… ฮูหยินใหญ่มากับความลับอะไรอีกหนอ?” เยี่ยจิงหลินพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ความสงสัยที่พลุ่งพล่านในหัวใจทำให้นางไม่สามารถปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป

ทางด้านอันเหยาเหวิน นางเดินทอดน่องผ่านตลาดที่คึกคัก แต่สายตาของนางกลับมองซ้ายมองขวาอยู่ตลอดเวลา ราวกับกำลังระแวดระวังบางสิ่งบางอย่าง หรือเกรงว่าจะพบเจอใครที่ไม่ต้องการให้เห็นตัว นางมีสีหน้าตึงเครียดแต่ยังพยายามรักษาท่าทางสงบเสงี่ยมในฐานะฮูหยินใหญ่ของตระกูลซุน

ในที่สุด อันเหยาเหวินก็เลี้ยวเข้าไปในตรอกซอยแคบแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลจากตลาดพลุกพล่าน เส้นทางนั้นเต็มไปด้วยเงามืดและแทบไม่มีผู้คนผ่านไปมา ตรอกนั้นนำไปสู่ร้านน้ำชาเล็ก ๆ ที่ดูเงียบสงบผิดปกติเมื่อเทียบกับความวุ่นวายของตลาดด้านนอก

เยี่ยจิงหลินหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของตรอก สายตาของนางจ้องไปยังร้านน้ำชาอย่างพินิจพิเคราะห์ นางยังคงรักษาระยะห่างเพื่อตรวจสอบการเคลื่อนไหวของอันเหยาเหวิน ก่อนจะก้าวเข้าไปเงียบ ๆ

แต่แล้วนางก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อชายฉกรรจ์สองคนก้าวออกมาขวางทางนาง พวกมันยืนตัวตรง ท่าทางสงบนิ่งแต่กลับแผ่พลังปราณออกมาจาง ๆ โดยไม่ทันได้ตั้งใจ พลังปราณนั้นหนาแน่นเกินกว่าคนธรรมดาจะมีได้ ทำให้นางรับรู้ได้ทันทีว่าพวกมันไม่ใช่คนธรรมดา

หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "สาวน้อย วันนี้ร้านน้ำชาปิดแล้ว เชิญเจ้ากลับไปเถิด" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยคำสั่งที่ไม่ต้องการการปฏิเสธ

เยี่ยจิงหลินเลิกคิ้วเล็กน้อย พลางมองชายฉกรรจ์ทั้งสองอย่างพินิจพิเคราะห์ แม้จะมีความอยากรู้มากเพียงใด แต่นางก็ไม่ใช่คนที่จะรีบร้อนทำอะไรโดยไม่คิด นางส่งยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นว่าง่าย "อื้อ... เช่นนั้น วันหน้าข้าจะมาใหม่"

ท่าทีที่สงบเสงี่ยมของนางทำให้ชายฉกรรจ์ทั้งสองดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย พวกมันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกลับไปยืนขวางหน้าประตูร้านน้ำชาเช่นเดิม ราวกับกำแพงที่ไม่อาจฝ่าไปได้

เยี่ยจิงหลินหมุนตัวกลับ เดินออกมาจากตรอกอย่างช้า ๆ แม้ภายนอกจะดูเหมือนว่านางยอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้ง แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความสงสัย

"ดูเหมือนว่าข้างในร้านน้ำชานั้นจะมีความลับบางอย่างที่พวกมันต้องการปกปิด...หรือไม่ก็มีการพบปะที่สำคัญเกิดขึ้น" นางคิดในใจพร้อมกับหาทางอื่นที่จะสืบหาความจริง

เยี่ยจิงหลินค่อย ๆ หาที่หลบซ่อนตัวในมุมที่เหมาะสมใกล้ตรอกซอยนั้น สายตาของนางจับจ้องไปยังร้านน้ำชาอย่างไม่ลดละ "หากเข้าไปตอนนี้ไม่ได้ ข้าก็จะเฝ้ารอ…ต้องมีบางอย่างที่ข้าได้รู้ในวันนี้แน่"

เยี่ยจิงหลินเฝ้ารออยู่นานหลายชั่วยาม นางซ่อนตัวอยู่ในเงามืดอย่างอดทน ราวกับสัตว์นักล่าที่กำลังจับจ้องเหยื่ออย่างไม่ละสายตา ในที่สุดเป้าหมายของนางก็ปรากฏตัวออกมาจากร้านน้ำชา ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ก้าวเดินออกมาอย่างระมัดระวัง ทว่าผู้ที่เดินตามออกมาพร้อมกันกลับทำให้นางถึงกับชะงักงัน นัยน์ตาของนางหดวูบด้วยความไม่คาดฝัน นางแน่ใจว่าตนเองไม่ได้มองผิด ชายคนนั้นคือแม่ทัพไป่เฉิน คู่แข่งคนสำคัญของแม่ทัพซุนเทา บิดาของนาง

แม่ทัพไป่เฉินและฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวินเดินเคียงข้างกัน สายตาของทั้งสองคนดูสนิทสนมอย่างประหลาด ทั้งยังจับมือกันแน่น ราวกับไม่สนใจว่าภาพที่พวกเขาแสดงออกมานั้นจะดึงดูดความสงสัยได้เพียงใด ท่าทีของพวกเขาไม่ได้ดูเหมือนความสัมพันธ์ธรรมดา