ตอนที่ 44 วางแผนชั่ว

หลังจากภาพที่นางได้พบเห็น เยี่ยจิงหลินแทบไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากมายเพื่อปะติดปะต่อเรื่องราว สายตาและท่าทางที่แม่ทัพไป่เฉินและฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวินมีต่อกันนั้นชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใดๆ คนทั้งคู่กำลังลักลอบมีความสัมพันธ์ลับๆ ที่เกินกว่าขอบเขตของความเหมาะสม สายสัมพันธ์ที่ไม่สมควรนี้เป็นดั่งหนามแหลมที่แทงเข้าไปในหัวใจของเยี่ยจิงหลิน ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เพราะความสะใจที่เต็มเปี่ยม

"น่าสนใจนัก..." นางพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายในทันที

นางคิดถึงท่านพ่อที่ไร้หัวใจของตนเอง ชายผู้เคยทอดทิ้งนางและมารดาเพียงเพราะลุ่มหลงในตัวของฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้สตรีผู้นั้น นางรู้สึกอดไม่ได้ที่จะนึกภาพใบหน้าของท่านพ่อในวันที่ได้รู้ความจริง ว่าฮูหยินผู้เป็นที่รักของเขา กลับลักลอบเป็นชู้กับศัตรูที่เขาชิงชังที่สุด

"ข้าล่ะอยากเห็นนัก สีหน้าของท่านพ่อจะเป็นอย่างไรในวันที่ความจริงเปิดเผย" เยี่ยจิงหลินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาของนางเต็มไปด้วยความคาดหวังในความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น

แต่เมื่อคิดดูให้ดีแล้ว ฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวิน แม้จะมีอายุถึง 46 ปี แต่ความงดงามของนางกลับไม่ลดเลือนตามกาลเวลา ผิวพรรณของนางยังคงเรียบเนียนดุจหยก ใบหน้าที่ได้สัดส่วนลงตัวดุจภาพวาด และแววตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ลึกลับ ยังคงสามารถสะกดสายตาผู้คนรอบข้างได้อย่างง่ายดาย ราวกับว่านางเป็นดอกไม้ต้องคำสาปที่มีความงามเย้ายวนแต่แฝงไปด้วยอันตราย

"น่าขันนัก..." เยี่ยจิงหลินคิดในใจ หากเป็นผู้ชายธรรมดาคนใดที่ตกหลุมรักในเสน่ห์ของอันเหยาเหวินก็คงไม่น่าแปลกใจ แต่สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจและรู้สึกสะใจไปพร้อมกัน คือแม่ทัพไป่เฉิน ชายผู้เป็นดั่งยอดฝีมือและบุรุษผู้ทรงอำนาจที่ใครๆ ต่างยกย่อง กลับตกหลุมเสน่ห์ของสตรีนางนี้ จนยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อลักลอบคบหากัน

นางนึกภาพไม่ออกว่าคนอื่นๆ จะมีปฏิกิริยาเช่นไรหากรู้ว่าชายชู้ที่ฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวินเลือกนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นแม่ทัพไป่เฉิน ผู้ซึ่งถูกมองว่าเป็นคู่แข่งคนสำคัญของแม่ทัพซุนเทา บิดาของนางเอง เรื่องนี้หากแพร่งพรายออกไปย่อมสร้างความวุ่นวายและความอับอายที่ยากจะรับมือ

เยี่ยจิงหลินแอบซุ่มติดตาม ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน มานานนับอาทิตย์เหมือนเงามืดที่คอยซ่อนตัวในทุกซอกมุม ไม่มีใครสังเกตเห็นร่องรอยของนางเลยแม้แต่น้อย นางเฝ้าจับตาดูทุกการกระทำ ราวกับนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่ออย่างใจจดใจจ่อ

ในที่สุด เยี่ยจิงหลินก็พบว่าฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน และแม่ทัพไป่เฉิน มีนัดหมายพบกันในที่ลับทุกอาทิตย์ และทุกครั้งที่พวกเขาพบกัน ความรักที่ต้องห้ามก็มักจะถูกแสดงออกอย่างดุเดือดและไร้ซึ่งความละอาย ความคิดถึงที่สะสมมาทั้งอาทิตย์ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างร้อนแรงจนแม้แต่สวรรค์และปฐพีก็ต้องอิจฉา

“ช่างไร้ยางอายเสียจริง!” เยี่ยจิงหลินกัดฟันกรอด ต้องอดทนมองภาพบาดตาบาดใจนี้ด้วยความขยะแขยง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความอยากรู้อยากเห็นในเบื้องลึกของพวกเขายังคงเร่งเร้าให้นางอยู่ต่อ

แล้วในระหว่างการสนทนาที่แสนจะลับเฉพาะของทั้งคู่ นางได้ยินความลับที่แม้แต่ตัวนางเองยังไม่อาจเชื่อ ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวินเอ่ยถึงอดีตที่แสนหวานว่าเธอและแม่ทัพไป่เฉินเคยคบหากันตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มสาว ความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เริ่มขึ้นในช่วงหลังแต่อย่างใด แต่มันเกิดขึ้นมาเนิ่นนานก่อนที่นางจะได้แต่งงานกับแม่ทัพซุนเทา

ทันใดนั้นเอง แววตาของเยี่ยจิงหลินสั่นสะท้าน ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ “เป็นไปไม่ได้...ถ้าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริง เช่นนั้นบุตรชายของแม่ทัพซุนเทาที่เขาภูมิใจหนักหนา อาจจะไม่ใช่ลูกของเขาอย่างนั้นหรือ?”

ความคิดนี้แผ่กระจายในใจของเยี่ยจิงหลิน ดวงตาของนางเปล่งประกายความชั่วร้าย นางแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะนำเรื่องนี้ไปสั่นคลอนฐานอำนาจของบิดาที่ไร้หัวใจของนาง เรื่องราวนี้หากถูกเปิดเผย ย่อมสร้างแรงกระเพื่อมในตระกูลซุน และราชสำนักอย่างมหาศาล

ในอ้อมกอดที่อบอุ่นผิดบาปของแม่ทัพไป่เฉิน เขากระซิบคำหวานที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล "อันเหยาเหวิน ข้าอดใจไม่ไหวแล้ว ข้าเฝ้ารอวันที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้า ร่วมใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ข้าจะมอบความรัก ความอบอุ่นที่เจ้าสมควรได้รับ สิ่งที่ซุนเทาไม่เคยให้เจ้าได้เลย"

คำพูดของเขาช่างหอมหวานราวกับน้ำผึ้งลวงล่อ แม้กระนั้นสายตาของชายผู้ทะเยอทะยานกลับเผยให้เห็นเปลวไฟแห่งความโลภที่ไม่เคยดับลง ข้างกายแม่ทัพไป่เฉินนั้นมีภรรยาที่เพียบพร้อมอยู่แล้ว แต่หัวใจของเขากลับไม่เคยพอ การได้ครอบครองสตรีคนอื่นคือความสำเร็จที่เขาเสพติด และยิ่งไปกว่านั้น อำนาจของซุนเทาที่เขาอิจฉามาช้านานก็เป็นอีกสิ่งที่เขากระหายไม่แพ้กัน

หลังจากคำหวานลวงโลกผ่านพ้นไป แม่ทัพไป่เฉินจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอันเหยาเหวิน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาควักขวดยาเล็กๆ ออกมาจากเสื้อคลุม เป็นขวดแก้วใสที่ภายในบรรจุของเหลวใสราวกับน้ำบริสุทธิ์ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น แต่กลับซ่อนพิษร้ายมหันต์เอาไว้

"นี่คือยาสลายลมปราณ เจ้าจงนำมันให้ซุนเทาดื่มทีละน้อย ใส่ลงในอาหารหรือเครื่องดื่มที่เขาโปรดก็ได้ มันไม่มีทางที่เขาจะรู้ตัว"

เสียงของแม่ทัพไป่เฉินต่ำลึกเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย "ยานี้ข้าได้มาจากนักปรุงยาระดับสูง ผู้ที่ดื่มมันเข้าไปนานวันเข้า ลมปราณจะเสื่อมสลาย แขนขาอ่อนแรง และในที่สุดเขาจะกลายเป็นคนที่ไร้เรี่ยวแรงเหมือนคนที่กำลังรอวันตาย ข้าต้องการให้เขาค่อยๆ ตกต่ำและสูญเสียทุกอย่างไปทีละน้อย เจ้าเพียงแค่ทำตามแผนที่ข้าวางไว้ แล้ววันหนึ่งเขาจะหมดสิ้นทุกสิ่ง"

อันเหยาเหวินรับขวดยานั้นมาไว้ในมือ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความลังเลปนหวาดหวั่น แต่เสียงหวานล่อลวงของแม่ทัพไป่เฉินยังคงก้องอยู่ในหัว

ในเงามืดที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เยี่ยจิงหลินยืนฟังทุกคำสนทนา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายแผ่กระจายบนใบหน้า

"เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในครั้งนี้…" เยี่ยจิงหลินพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและเสียดแทง "มันจะเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับบิดาผู้ไร้หัวใจของข้า ใครก็ตามที่คิดว่าตัวเองอยู่เหนือทุกสิ่ง ลุ่มหลงในอำนาจและหญิงงาม โดยไม่เคยสนใจหัวใจของผู้อื่นเลย… ก็จงลิ้มรสชาติของการถูกทรยศหักหลังเสียบ้างเถอะ"

แววตาของนางเปี่ยมไปด้วยความอำมหิต เยี่ยจิงหลินไม่ได้รู้สึกเห็นใจหรือสงสารแม่ทัพซุนเทาเลยแม้แต่น้อย สำหรับนาง เขาไม่เคยเป็นพ่อ ไม่เคยยื่นมือช่วยเหลือในยามที่นางและมารดาถูกทอดทิ้งให้ต่อสู้กับชะตากรรมอันเลวร้าย หากเขาจะถูกทำลายโดยหญิงที่เขาลุ่มหลงเอง นั่นก็นับว่าสมควรแล้ว

นางหยุดคิดเล็กน้อยก่อนฉีกยิ้มเย้ยหยัน "ไม่ว่าใครก็พร้อมจะทรยศหักหลัง ไม่ว่าจะเป็นสตรีที่เขาคิดว่ารักเขาจริง หรือคู่แข่งที่เขาพยายามกำจัดมาตลอดชีวิต ในที่สุดทุกคนก็เพียงแค่คิดถึงผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น"