ตอนที่ 45 สวรรค์และนรก

ในช่วงหลายวันมานี้ แม่ทัพซุนเทาใช้ชีวิตประหนึ่งอยู่บนสรวงสวรรค์ ความเหนื่อยล้าจากภารกิจและแรงกดดันจากสนามรบดูเหมือนจะมลายหายไปเมื่อได้กลับมายังจวนของเขา ที่ซึ่ง ฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวิน ยังคงทำหน้าที่ภรรยาผู้แสนดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง นางดูแลเขาราวกับเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต ไม่เพียงแต่ชงชาอันเลิศรสที่มีกลิ่นหอมเย้ายวน นางยังพูดคำปลอบประโลมใจที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

"ท่านเหนื่อยล้ามามากแล้ว ข้าจะดูแลท่านเองนะเจ้าคะ" น้ำเสียงอ่อนหวานของนางและรอยยิ้มที่จริงใจทำให้เขารู้สึกว่าไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะทดแทนความสุขที่ได้รับจากฮูหยินของเขาได้

แต่ในความเป็นจริงนั้น เขาหารู้ไม่ว่า…ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ทุกถ้วยชาที่นางมอบให้ ล้วนเป็นดั่งการโรยหญ้าแห้งรอบกองไฟ หายนะกำลังคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบงัน

ชาอันหอมกรุ่นที่เขาดื่มทุกวัน ชาแห่งความสุขที่นางกล่าวอ้างนั้น บัดนี้กลายเป็นเครื่องมือแห่งการล่มสลาย มันคือยาสลายลมปราณที่แม่ทัพไป่เฉินจัดเตรียมให้อย่างลับๆ ยานี้จะค่อยๆกัดกินพลังชีวิตและความแข็งแกร่งของเขาอย่างช้าๆ จนในที่สุด เขาจะกลายเป็นเพียงบุรุษที่ไร้เรี่ยวแรง ไม่ต่างอะไรกับคนที่รอวันตาย

ในยามที่แม่ทัพซุนเทารู้สึกว่าตัวเองได้รับความรักที่แสนบริสุทธิ์ เขากลับถูกทรยศจากผู้ที่เขาไว้วางใจมากที่สุด ความสุขที่เขาเสพสมในเวลานี้ เป็นดั่งขอบเหวที่รอการล้มลงอย่างไม่ทันตั้งตัว

"นางเป็นทุกอย่างของข้า..." เขากล่าวกับตัวเองในความสุขที่ล้นใจ "ข้าโชคดีนักที่ได้ภรรยาเช่นนาง"

แต่ในเงามืดของจวนหลังใหญ่ ความรักที่เขาชื่นชมกำลังกลายเป็นดาบสองคมที่จะพลิกชีวิตเขาไปตลอดกาล

เยี่ยจิงหลิน ยังคงเฝ้าสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ นางเปรียบเสมือนผู้ชมที่นั่งอยู่แถวหน้าในโรงละครแห่งโศกนาฏกรรม ชมทุกฉากทุกตอนด้วยความเพลิดเพลินและความสมใจ นางมักจะฉีกยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ ทุกครั้งที่ได้เห็นบิดาของตนหลงระเริงอยู่ในความสุขจอมปลอมที่ค่อยๆ จะกลายเป็นโซ่ตรวนแห่งหายนะ

"ช่างน่าขันนัก ท่านพ่อของข้าที่ไร้หัวใจ ช่างไม่ทันความคิดของสตรีที่เขารักนักหนา" นางพึมพำกับตัวเองอย่างเบาๆ ขณะซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

ทุกวัน เยี่ยจิงหลินจะตามติดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในจวนใหญ่ เฝ้าดูพฤติกรรมของฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน อย่างไม่คลาดสายตา และสังเกตว่าแม่ทัพซุนเทาในช่วงหลังมานี้ดูมีสีหน้าอิดโรยเล็กน้อย ทว่าความอ่อนล้าของเขากลับถูกบดบังด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขจากความรักและความเอาใจใส่ที่เขาเชื่อว่านางมอบให้

"ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านจะรู้หรือไม่ว่า ความรักอันหวานล้ำที่ท่านกำลังลิ้มรสอยู่นั้น เป็นเพียงยาพิษที่ค่อยๆ กัดกร่อนท่านอย่างช้าๆ" นางคิดในใจ รอยยิ้มบนใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความเยาะเย้ย

สำหรับเยี่ยจิงหลินแล้ว การได้เห็นความทุกข์ที่กำลังจะมาเยือนคนที่เคยทอดทิ้งตนและมารดา คือการล้างแค้นที่แสนหอมหวาน นางไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้ยุ่งยาก เพียงแค่นั่งชมและรอเวลา เมื่อทุกอย่างพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ นางจะได้ยินเสียงร้องโหยหวนของคนที่เคยอยู่บนจุดสูงสุด

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งเดือน ร่างกายของ แม่ทัพซุนเทา ที่เคยแข็งแกร่งและสง่างามกลับอ่อนแอจนแทบลุกจากเตียงไม่ได้ ความสิ้นเรี่ยวแรงที่เกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาดทำให้เขาต้องเชิญหมอผู้มีความสามารถมากมายมารักษา ทว่าความพยายามทั้งหมดกลับสูญเปล่า ไม่มียาใดหรือวิชาแพทย์ใดที่ช่วยบรรเทาอาการของเขาได้เลย ร่างกายของเขาค่อยๆ ทรุดโทรมลงทุกวัน ราวกับถูกดูดพลังชีวิตจนหมดสิ้น

ในค่ำคืนหนึ่ง เมื่อแม่ทัพซุนเทานอนหมดแรงอยู่บนเตียง ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ผู้เป็นภรรยาผู้แสนอ่อนโยนในสายตาของเขา ได้ก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทีที่แปลกไป รอยยิ้มอันอบอุ่นในวันวานแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชาและเหยียดหยาม

“ท่านพี่... ท่านพี่ใกล้ตายแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหมางเมิน ดวงตาของแม่ทัพซุนเทาเบิกกว้างด้วยความตกใจและสับสน “เจ้าพูดอะไรของเจ้า? ข้า... ข้าได้ยินไม่ชัด” เขาพยายามถามกลับ แต่คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความสั่นเครือและปวดร้าว

ฮูหยินใหญ่ ก้มหน้าลงใกล้เขา ริมฝีปากของนางยกยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเหี้ยมโหด “ข้าเพียงแต่คิดว่า... ท่านพี่ที่นอนจมกองอุจจาระและปัสสาวะของตัวเองเช่นนี้ ไม่น่าจะรอดเสียแล้ว คิก คิก คิก” เสียงหัวเราะชั่วร้ายของนางดังก้องในห้อง ราวกับปีศาจร้ายที่เผยโฉมหน้าที่แท้จริง

แม่ทัพซุนเทาเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง น้ำเสียงของนางที่เขาเคยคุ้นเคยกลับกลายเป็นยาพิษที่บาดลึกลงในหัวใจ เขาไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้อีก มีเพียงดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและสิ้นหวัง

ใบหน้าของ แม่ทัพซุนเทา ที่เคยเต็มไปด้วยอำนาจและความสูงส่งบัดนี้กลับบิดเบี้ยว สั่นกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ ความโกรธแค้นที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขาเหมือนเพลิงที่ลุกโชน แต่ร่างกายที่อ่อนล้ากลับไม่อาจแสดงออกถึงความเกรี้ยวกราดได้ดั่งใจ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เลือดลมปั่นป่วนจนเกิดเสียงผายลมดังลั่นอย่างน่าอับอาย ยิ่งไปกว่านั้น เขาเผลอปล่อยอุจจาระออกมาโดยไม่รู้ตัว

กลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่วห้องทำให้ ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ย่นจมูกและถอยห่างออกไป สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความรังเกียจ ดวงตาที่เคยมองเขาอย่างอ่อนโยนกลับเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม น้ำเสียงของแม่ทัพซุนเทาเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก ท่ามกลางหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “อันเหยาเหวิน... ความรักที่ข้ามอบให้เจ้า มันยังไม่เพียงพออีกหรือ? ข้าทุ่มเทให้เจ้าทุกอย่าง”

แต่คำพูดเหล่านั้นกลับทำให้ อันเหยาเหวิน หลุดหัวเราะเยาะออกมา นางแสดงสีหน้ารังเกียจอย่างชัดเจน ยกมือปิดจมูกก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “อี๊... ท่านช่างน่าสมเพชยิ่งนัก! แม้แต่ผายลมของท่านยังเหม็นจนข้าทนไม่ไหว! ความรักของท่าน? มันไม่เคยพอ... มันไม่เคยทำให้ข้ารู้สึกเต็มอิ่มหรือพึงพอใจเลยสักครั้ง!”

นางยกยิ้มเย้ยหยันก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตัวข้านั้นไม่ชอบแบ่งผู้ชายร่วมกับสตรีอื่นหรอกนะ... แต่ท่านน่ะหรือ? เห้อ... ดูสารรูปของท่านสิ บัดนี้แม้แต่สุนัขสักตัวก็คงไม่มีใครเหลียวมอง”

คำพูดเหล่านั้นเปรียบเสมือนคมมีดที่กรีดลึกลงไปในจิตใจของแม่ทัพซุนเทา เขานอนนิ่งอย่างสิ้นหวัง น้ำตาไหลอาบแก้มพร้อมกับเสียงสะอื้น ร่างกายของเขาที่เคยเปี่ยมด้วยอำนาจกลับเหลือเพียงความอ่อนแอและความพินาศในทุกมิติ

"อื้อ...อ๊ากกก...อ๊ากกก!" เสียงร้องของเขาเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน จิตใจที่เคยมั่นคงเปี่ยมไปด้วยความทะเยอทะยาน บัดนี้ถูกทุบทำลายจนแหลกละเอียดดั่งกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ

เขากำหมัดแน่น แต่ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยกขึ้น ความโกรธ ความเจ็บปวด และความอับอายไหลท่วมจิตใจเหมือนคลื่นมหาสมุทรที่ซัดสาดโดยไร้ความปรานี “ข้า... ข้าคือแม่ทัพซุนเทาผู้ยิ่งใหญ่... ทำไมถึงเป็นเช่นนี้! ทำไมถึงเป็นเช่นนี้!” เขาตะโกนออกมา แต่คำพูดของเขานั้นไร้ซึ่งพลัง

เสียงหัวเราะเยาะของ อันเหยาเหวิน ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขา เงาของนางที่ยืนมองด้วยความเหยียดหยามยังคงหลอกหลอนสายตาเขา “เจ้า...เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!” เขาร้องตะโกนอีกครั้ง แต่มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับ

ในยามนี้ จิตวิญญาณของแม่ทัพซุนเทาที่เคยแข็งแกร่งจนเป็นตำนาน กลับแตกสลายจนไม่หลงเหลือแม้แต่เศษเสี้ยวของความภาคภูมิใจ เขาไม่ใช่แม่ทัพอีกต่อไป... แต่เป็นเพียงเงาของตัวเองที่ถูกทิ้งให้ตายอย่างช้าๆ บนเตียงแห่งความพินาศ