ตอนที่ 46 บดขยี้จนไม่เหลือซาก

ในขณะที่ร่างกายของ แม่ทัพซุนเทา ยิ่งทรุดโทรมลงทุกขณะ บัดนี้เขากลายเป็นเพียงเงาของความยิ่งใหญ่ในอดีต ชายผู้เคยนำทัพด้วยความกล้าหาญบัดนี้นอนอยู่บนเตียงไร้เรี่ยวแรง ถูกความทรมานกัดกินทั้งกายและใจ

ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ที่เคยแสร้งเป็นภรรยาผู้อ่อนโยนและแสนดี บัดนี้แสดงความเร่าร้อนและไร้ยางอายออกมาอย่างเต็มที่โดยไม่สนใจสายตาผู้ใด นางปลดปล่อยตัวตนที่แท้จริงออกมาอย่างเปิดเผย นางไม่แม้แต่จะปิดบังการเดินทางออกจากจวนเพื่อไปหาชายชู้ของนาง แม่ทัพไป่เฉิน ชายผู้ที่นางหลงใหลจนหมดสิ้นความละอาย

ทุกครั้งที่นางออกจากจวน นางแต่งกายงดงามจนคนทั้งหลายต้องเหลียวมอง ราวกับต้องการให้โลกได้รับรู้ถึงความสุขที่นางกำลังลิ้มรส ท่ามกลางความเจ็บปวดของแม่ทัพซุนเทา นางยังคงหัวเราะอย่างสะใจยามเดินออกจากบ้านเพื่อมุ่งหน้าไปหาชายชู้

ในที่ลับแห่งหนึ่ง ที่นางและแม่ทัพไป่เฉินใช้พบปะกันเป็นประจำ นางมอบร่างกายและจิตใจให้กับเขาโดยไม่เหลือความยับยั้งชั่งใจใดๆ เสียงหัวเราะและถ้อยคำรักหวานล้ำของคนทั้งคู่ดังสนั่นในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด

ใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่ที่ห่างออกไป เยี่ยจิงหลิน ยืนนิ่งไร้สุ้มเสียง ดวงตาคมกริบของนางจับจ้องไปยังภาพตรงหน้าอย่างเย็นชา ทุกอิริยาบถของ ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน และ แม่ทัพไป่เฉิน ไม่ได้รอดพ้นจากสายตาของนางแม้แต่วินาทีเดียว

หลังจากที่คนทั้งคู่ปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนาที่ดุเดือดจบลง อันเหยาเหวิน กลับเผยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางจับมือของไป่เฉินแน่น น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความกังวล"ท่านพี่ไป่เฉิน แท้จริงแล้วในจวนของแม่ทัพซุนเทา ยังมีคนที่ข้ากลัวมากที่สุด"

แม่ทัพไป่เฉิน ขมวดคิ้วก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ"ฮึ! ใครกันเล่า ที่ทำให้เจ้าผู้สูงศักดิ์ถึงกับหวาดกลัวได้เพียงนี้?"

ดวงตาของอันเหยาเหวินหลุบต่ำเล็กน้อย ก่อนจะเงยขึ้นมาสบตาเขา"เยี่ยจิงหลิน... นางเป็นบุตรสาวของซุนเทา แต่เกิดจากสาวใช้ผู้ต่ำต้อย นางร้ายกาจยิ่งนัก แม้ตัวข้าจะอยู่ในฐานะฮูหยินใหญ่ แต่ทุกครั้งที่นางมองข้า มันเหมือนข้ากำลังเผชิญหน้ากับปีศาจร้าย"

คำพูดนั้นทำให้ไป่เฉินหัวเราะลั่นอย่างดูถูก"เพียงลูกของสาวใช้ผู้น่าสมเพช เจ้าจงอย่าหวาดกลัวให้มากนัก ข้าจะเป็นคนจัดการนางเอง เด็กเหลือขอตัวเล็กๆ เช่นนี้ไม่สมควรที่จะทำให้เจ้าไม่สบายใจ"

ไป่เฉินก้มลงประทับจูบที่ริมฝีปากของอันเหยาเหวินอีกครั้ง ลิ้นของพวกเขาพลิ้วไหวประสานกันราวกับการเต้นรำที่ร้อนแรง ในขณะที่มือหนาของเขาเลื่อนลงสัมผัสไปทั่วเรือนร่างของนาง

ในเงามืด เยี่ยจิงหลิน ยืนเฝ้ามองด้วยท่าทีสงบนิ่ง ไม่มีแม้แต่การขยับตัวหรือส่งเสียงใดๆ ทุกการเคลื่อนไหวของคนทั้งสองถูกบันทึกไว้ในใจนางอย่างแม่นยำ สายตาของนางเยือกเย็นจนแทบจะเป็นน้ำแข็ง ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายลึกซึ้งราวกับกำลังวางแผนบางสิ่งที่ซับซ้อน

"เหอ... พวกเจ้าคิดว่าข้าคือเด็กเหลือขอหรือ?" เยี่ยจิงหลินกระซิบกับตัวเองเสียงเบา น้ำเสียงของนางราวกับมีลมหนาวพัดผ่าน "เช่นนั้นข้าจะแสดงให้ดูว่า 'เด็กเหลือขอ' ที่เจ้ากล่าวถึงสามารถทำอะไรได้บ้าง..."

รอยยิ้มบางๆ แต้มขึ้นที่มุมปากของนาง ก่อนที่ร่างเล็กในชุดดำจะลับหายไปในเงามืดเหมือนวิญญาณไร้ตัวตน

เช้าวันถัดมา แม่ทัพไป่เฉินเดินทางมาเยี่ยมแม่ทัพซุนเทาถึงที่จวน การมาครั้งนี้ไม่ใช่เพียงการเยี่ยมเยียนตามมารยาท แต่เขากลับมาพร้อมกับแผนการที่จะทำให้ซุนเทาต้องเจ็บปวดมากกว่าที่เคยเป็น นี่ไม่ใช่แค่การแก้แค้น แต่มันคือการบดขยี้ให้จมดินจนไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก ภายในห้องที่เงียบสงัดในจวนซุนเทา แม่ทัพไป่เฉินยืนอยู่ท่ามกลางความเย็นยะเยือก โดยที่สายตาของเขากระด้างและเย็นชา ราวกับว่าเขาคือเทพเจ้าผู้ทัดทานโลกทั้งใบ

ภายในห้อง มีแค่แม่ทัพซุนเทาที่นอนอ่อนแรงบนเตียง และฮูหยินใหญ่ที่ถูกกระชับร่างให้แนบชิดกับร่างของศัตรู แม่ทัพไป่เฉินกระชับร่างของเธอแน่นยิ่งขึ้น ราวกับกำลังแสดงความเป็นเจ้าของในทุกๆ การเคลื่อนไหว ขณะที่ฮูหยินใหญ่หลับตา เธอรู้สึกถึงความเร่าร้อนที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และในความเงียบนี้ สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดก็คือการที่ซุนเทาเห็นทั้งหมด

ซุนเทาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ความเจ็บปวดแทรกซึมเข้ามาทุกอณูของร่างกาย เขาไม่อาจจะเชื่อได้ว่า ภรรยาของเขากำลังตกอยู่ในอ้อมแขนของศัตรูที่เขาเคยเกลียดชังที่สุดในชีวิต การหักหลังในแบบที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ความรู้สึกของเขาเหมือนมีดที่กระทบเข้ากับใจจนแตกสลายจนไม่เหลืออะไร

“มันไม่จริง... มัน... มันไม่จริง!” เขาร้องออกมาอย่างหมดแรง น้ำตาของเขาไหลพรากลงมาไม่หยุด แต่ไม่มีใครในห้องที่จะฟังเสียงของเขา แม้แต่ภรรยาของเขาที่เคยรักที่สุดก็ไม่แม้แต่จะมองหน้า

แม่ทัพไป่เฉินยิ้มเหยียดออกมาด้วยสีหน้าหยียวน การเห็นซุนเทาทุกข์ทรมานจากการถูกหักหลังแบบนี้มันทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวไม่ใช่ด้วยความสงสาร แต่มันคือความสะใจที่ได้เห็นคนที่เคยยิ่งใหญ่ต้องนอนอยู่ในความอัปยศ และแล้วเขาก็พูดออกมาเสียงแหลม “ฮ่าฮ่าฮ่า... ซุนฮ่าว... บุตรชายที่เจ้าภูมิใจที่สุดในชีวิต แท้จริงแล้วเขาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าเอง!”

คำพูดเหล่านั้นเหมือนลูกธนูที่กระแทกหัวใจของซุนเทา ทิ่มแทงเข้าไปในความเป็นชายของเขา ไม่เคยมีอะไรทำให้เขารู้สึกต่ำต้อยและไร้ค่ามากขนาดนี้ เขารู้สึกเหมือนชีวิตของเขาถูกทำลายไปสิ้นแล้ว บุตรชายที่เขาอุ้มชูมา กลับไม่ใช่ลูกของเขามันคือการหักหลังที่หนักหน่วงที่สุดในชีวิต

เสียงหัวเราะของแม่ทัพไป่เฉินยังคงดังก้องไปทั่วห้อง เขาหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม ท่าทางยียวนประสาททำให้ซุนเทารู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยที่สุดในโลก ร่างของเขาสั่นสะท้าน เขาพยายามที่จะควบคุมตัวเองแต่กลับล้มเหลว น้ำตาของเขาไหลไม่หยุด และคำพูดที่เหมือนจะทำลายชีวิตเขาทั้งหมดกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนจิตวิญญาณของตัวเองกำลังหลุดออกจากร่างไป

“ออกไป! ออกไปจากที่นี่!” เขาตะโกนเสียงแหบแห้ง ร่างกายของเขาปั่นป่วนราวกับจะระเบิดออกมา แต่ทว่าคำขอของเขากลับไม่ได้รับการตอบรับ

แม่ทัพไป่เฉินยังคงยิ้มหน้าหยาบกร้าน และก่อนที่เขาจะจากไป เขากระชับร่างของฮูหยินใหญ่ให้แนบชิดยิ่งขึ้น ท่าทางของเขาเหมือนกับเจ้าชายผู้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับว่าซุนเทาไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องอะไรในที่นี้อีกต่อไป

“เป็นเจ้าของของเธอ... อย่างสมบูรณ์” เสียงของแม่ทัพไป่เฉินกล่าวออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะหันหลังจากไปโดยทิ้งให้ซุนเทาจมไปกับความเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกกระชากออกจากร่าง เขานอนนิ่งอยู่ในห้องนั้น เหมือนคนที่ถูกทิ้งให้อยู่ในหลุมลึกที่สุดของความมืดมิด ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีความหวัง