ตอนที่ 49 หวาดกลัวจนสิ้นใจไปเอง

เยี่ยจิงหลินยืนกอดอกพิงประตู ใบหน้าที่งดงามแต่เย็นชาของนางแฝงแววดูถูกในดวงตาอย่างปิดไม่มิด ขณะที่มองภาพท่านพ่อผู้เคยยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม บัดนี้เขากลับดูอ่อนแอยิ่งกว่าใคร

ช่างน่าสมเพชเสียจริง นางคิดในใจ สายตาเฉียบคมกวาดมองไปยังร่างของแม่ทัพซุนเทาที่นอนเอนบนเตียงราวกับชายชราผู้หมดอาลัยตายอยาก ชายผู้ที่เคยถูกยกย่องให้เป็นตำนานแห่งสนามรบ บัดนี้กลับถูกทำลายจนย่อยยับโดยน้ำมือของสตรีที่เขาเคยรักหัวปักหัวปำ สตรีที่วางยาเขาจนต้องจมกองอุจจาระและปัสสาวะของตัวเองอย่างน่าอดสู นางไม่เข้าใจเลยว่า ชายผู้เคยครอบครองความยิ่งใหญ่เช่นนี้ กลับยอมให้ตัวเองตกต่ำได้ถึงเพียงนี้

“เฮอะ...” นางหลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมาเบา ๆ แฝงไว้ด้วยความสมเพชเวทนา ขณะที่ซุนฮ่าวเอ่ยวิงวอนขอความเมตตาจากเขา เยี่ยจิงหลินก็ยิ่งรู้สึกเดือดดาล เพียงแค่ถูกลูกของหญิงแพศยานั่นพูดจาออดอ้อนสักนิด ท่านก็แทบจะลืมความเจ็บแค้นทั้งหมดไปเสียแล้วหรือ?

ในดวงตาของเยี่ยจิงหลินไม่มีสิ่งใดนอกจากความเย็นชาและดูแคลน หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นผู้ให้กำเนิด นางคงตัดเขาออกจากชีวิตนางไปนานแล้ว

ทำตัวอ่อนระทวยเหมือนทหารที่ยอมแพ้ต่อศึกสงครามตั้งแต่เสียงกลองยังไม่ดัง นางกัดฟันคิด น่าสมเพช น่าเวทนา เห็นทีข้าคงต้องลงมือจัดการเรื่องทั้งหมดด้วยตัวเองเสียแล้ว

“ท่านพ่อ...” นางเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเยือกเย็นแต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ “บางครั้งข้าก็สงสัย ว่าท่านยังมีหัวใจที่เหลืออยู่หรือไม่ ถึงได้จมอยู่กับความหลังอันแสนจะน้ำเน่า และความเวทนาที่ไม่มีประโยชน์เช่นนี้”

แม่ทัพซุนเทาเงยหน้าขึ้นมองบุตรสาว ดวงตาที่อ่อนล้าสบกับดวงตาเฉียบคมของเยี่ยจิงหลิน ราวกับพยายามค้นหาความหมายในคำพูดของนาง

“เจ้ากำลังจะพูดอะไร?” เขาเอ่ยเสียงเบา น้ำเสียงที่ครั้งหนึ่งเคยดังกึกก้องในสนามรบ บัดนี้อ่อนแรงลงจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม

เยี่ยจิงหลินยืนนิ่ง เธอมองท่านแม่ทัพด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาของเธอเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องการคำตอบอะไรจากเขาอีกแล้ว มีเพียงความเงียบที่ปกคลุมเธอในตอนนี้ก็พอรู้แล้วว่าเธอคิดที่จะทำสิ่งใด

ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ปกคลุมด้วยเมฆมืดที่บดบังแสงจันทร์ ทุกอย่างรอบตัวดูเงียบสงัดเหมือนรอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้น ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วจวน ทุกย่างก้าวที่เยี่ยจิงหลินก้าวไปยังเรือนของฮูหยินใหญ่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

กลิ่นหอมอ่อนๆ จากดอกไม้ลอยอยู่ในอากาศ แต่มันกลับกลายเป็นกลิ่นที่ทำให้บรรยากาศยิ่งแปลกประหลาดและเงียบสงัดขึ้นไปอีก ในทุกห้อง ทุกมุม ทุกคอกลับค่อยๆ เงียบสงัดลง เสียงที่เคยได้ยินในยามค่ำคืนเริ่มหายไปทีละคน ทุกชีวิตในจวนเหมือนจะสูญเสียสติไปทีละน้อย ร่างกายค่อยๆ ล้มลงไปทีละคนจากฤทธิ์ของยาสลบที่เยี่ยจิงหลินได้เตรียมไว้ทุกอย่างดำเนินไปตามที่นางต้องการ ไม่มีใครขัดขวาง

สำหรับเยี่ยจิงหลิน ฮูหยินใหญ่ไม่ต่างอะไรจากกระต่ายน้อยในกรงที่ถูกขังไว้ รอวันที่ต้องถูกกำจัด ไม่มีความหมาย ไม่มีค่าอะไร นางเพียงแค่เป็นเหยื่อที่จะต้องถูกจัดการในเวลาที่เหมาะสม

ใบหน้าของฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ยังคงนิ่งสงบเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น แม้ว่ารอบตัวจะเงียบสงัดและเต็มไปด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาด ท่าทางที่ดูเหมือนคนหลับฝันดีนั้น ทำให้เยี่ยจิงหลินรู้สึกขัดแย้งในใจ

เยี่ยจิงหลินยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงของฮูหยินใหญ่ สายตาของนางจ้องมองใบหน้าที่ดูไม่ทุกข์ร้อนจนเต็มไปด้วยความหมั่นไส้

แล้วในที่สุด นางก็ยกมือขึ้นตบลงไปที่ใบหน้าของฮูหยินใหญ่แรงๆ หนึ่งที เสียงดังเพียงแค่คลื่นสะท้อนในความเงียบสงัดรอบตัว ขณะที่ผิวสัมผัสของฝ่ามือกระทบกับใบหน้าเต็มๆ ทำให้ฮูหยินใหญ่สะดุ้งตื่นขึ้นจากการหลับใหล

ฮูหยินใหญ่ลืมตาขึ้นและส่ายหน้าเล็กน้อยจากการตบที่ทำให้เธอตื่น แต่เมื่อได้เห็นเยี่ยจิงหลินยืนอยู่ข้างเตียง ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"เจ้า..." ฮูหยินใหญ่เริ่มพูดอย่างอึกอัก มองไปที่เยี่ยจิงหลินที่ยืนมองอย่างเย็นชาเนื้อตัวของนางในยามนี้นั้นสั่นเทาไม่ต่างอะไรไปจากลูกนก นางพยายามส่งเสียงร้องตะโกนอย่างสุดเสียงเพื่อที่จะเรียกคนมาช่วยแต่ช่างน่าเสียดายถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วแต่ทุกอย่างดูไร้ผลตัวของนางในช่วงเวลานี้นั้นแทบที่จะถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างแท้จริง

“ต่อให้เจ้าส่งเสียงกรีดร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีผู้ใดที่จะได้ยินน้ำเสียงที่สุดแสนจะน่าสมเพชและเวทนาของเจ้าหลอก” เยี่ยจิงหลินพูดออกมาอย่างใจเย็นตัวของนางในยามนี้นั้นเปรียบเสมือนสัตว์ร้ายที่กำลังจับจ้องเหยื่อ

ใบหน้าของฮูหยินใหญ่เต็มไปด้วยความตระหนก หายใจหอบหนักอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ นางก้มมองมือของตัวเองที่สั่นด้วยความหวาดกลัวจนแทบจับบางสิ่งไม่ได้ ฟันล่างกระทบกับฟันบนไปมาอย่างไม่เป็นจังหวะ เสียงกรามที่ขบกันดังขึ้นด้วยความตื่นตกใจจนทำให้มุมปากนางเริ่มสั่นคลอน

ในขณะที่ฮูหยินใหญ่พยายามจะตั้งสติ ร่างกายของนางกลับไม่อาจตอบสนองไปตามที่ต้องการ เมื่อความหวาดกลัวแทรกซึมจนถึงทุกเส้นเลือด ทุกจิตใต้สำนึกของนาง ปัสสาวะที่นางพยายามจะกักเก็บไว้ก็หลั่งออกมาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายของนางยิ่งแสดงออกถึงความอ่อนแอที่ไม่อาจซ่อนไว้ได้อีกต่อไป

 “พวกเรายังมีเวลาอยู่ร่วมกันตลอดทั้งคืน…” ความเย็นชาของเสียงนั้นทำให้ฮูหยินใหญ่รู้สึกเหมือนความหวาดกลัวจะครอบงำไปทั่วทั้งร่างกาย ลมหายใจของนางเริ่มถี่และรุนแรงขึ้น จนกระทั่งร่างกายไม่สามารถควบคุมได้

ความรู้สึกหวาดกลัวที่ท่วมท้นทำให้ฮูหยินใหญ่รู้สึกเหมือนก้อนหินหนักๆ ถูกกดทับที่หน้าอก ร่างกายเริ่มอ่อนแรงและการหายใจของนางก็ยิ่งกระตุกอย่างหนัก น้ำลายเริ่มฟูมปากออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงหายใจถี่ๆ ของฮูหยินใหญ่ค่อยๆ เงียบลง และแล้วความรู้สึกนึกคิดของนางก็ดับหายไปตลอดกาล

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ตรงนั้น แม้จะไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ในดวงตาของนางกลับฉายแววแห่งความมั่นคง ทุกสิ่งที่นางต้องการจะทำเสร็จสิ้นแล้ว การแก้แค้นที่รอคอยมาแสนนานได้จบลงในค่ำคืนนี้ เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก เพราะทุกอย่างมันพูดได้ด้วยการกระทำที่เกิดขึ้นแล้ว

"ห่ะ อะไรกัน นางหวาดกลัวข้าถึงขนาดนี้เชียวเหรอ..." เสียงของนางกระทบอากาศเบาๆ ขณะที่นางยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเยี่ยจิงหลินเต็มไปด้วยความตื่นตะลึงเมื่อได้เห็นฮูหยินใหญ่หวาดกลัวนางจนสิ้นใจไปเอง

นางคิดว่าการแก้แค้นของตัวเองจะต้องใช้เวลาและความพยายามในการทำให้ฮูหยินใหญ่รู้สึกถึงความเจ็บปวดและความทรมานที่ค้างคามานานหลายปี แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่เป็นเช่นนั้น นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแค่คำพูดและความเย็นชาของตัวเองจะสามารถทำให้ฮูหยินใหญ่ตกอยู่ในความหวาดกลัวจนกระทั่งชะตากรรมของนางจบลงง่ายดายเพียงนี้

เยี่ยจิงหลินมองไปที่ร่างของฮูหยินใหญ่ที่ตอนนี้ไร้สติและหมดลมหายใจไปแล้ว ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของนางไม่ใช่ความพอใจ แต่เป็นความงุนงงและแปลกใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเร็วกว่าที่นางคาดการณ์ไว้มาก