ตอนที่ 48 พักฟื้น

ถึงแม้แม่ทัพซุนเทาจะได้รับการถอนพิษและรอดชีวิตจากความตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ แต่ร่างกายที่ถูกพิษกัดกินนั้นยังคงอ่อนแอ ต้องใช้เวลาอีก 2-3 วันในการพักฟื้น แม้พลังปราณจะเริ่มกลับคืนมา แต่เขายังไม่อาจลุกขึ้นมาต่อสู้หรือป้องกันตัวได้เต็มที่

ทางด้านฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวิน นางมิได้มาเยี่ยมเยือนสถานที่พักฟื้นของแม่ทัพซุนเทาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ในใจของนางเต็มไปด้วยความมั่นใจว่าพิษร้ายที่นางเป็นคนวางเองจะไม่มีทางล้มเหลว ชีวิตของแม่ทัพซุนเทาในสายตานางนั้นไม่ต่างจากเปลวเทียนที่ใกล้ดับ การที่เขารอดมาได้เพียงชั่วคราวก็มิอาจทำให้นางหวั่นไหว

แทนที่จะเฝ้ารออย่างกระวนกระวาย อันเหยาเหวินกลับใช้เวลานี้บรรเลงเพลงรักกับชู้รักของนางอย่างลึกซึ้ง รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้างดงามของนางขณะอยู่ในอ้อมกอดของชายคนอื่น

บรรยากาศที่หน้าห้องพักของแม่ทัพซุนเทานั้นเต็มไปด้วยความอึมครึมและความเงียบงัน ราวกับมีหมอกหนาทึบปกคลุมไปทั่วพื้นที่ ทุกคนในจวนต่างรับรู้ถึงสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความเปราะบางและไม่แน่นอน บ่าวรับใช้เดินกันอย่างเงียบเชียบ ไม่กล้าส่งเสียงดัง ราวกับกลัวว่าเสียงเพียงเล็กน้อยจะไปกระทบกับชะตากรรมที่ยังไม่แน่ชัดของแม่ทัพ

ในเวลานี้ การเลือกข้างกลายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ บ่าวรับใช้ส่วนใหญ่เริ่มละทิ้งความจงรักภักดีที่เคยมีต่อแม่ทัพซุนเทา พวกเขาหันไปให้ความภักดีกับฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวินอย่างชัดเจน เหตุผลนั้นง่ายดาย พวกเขาต่างคิดว่าผู้เป็นเจ้าของจวนคนเดิมได้จบสิ้นแล้ว ร่างกายที่อ่อนแอและข่าวลือเกี่ยวกับพิษร้ายที่ไม่มีใครรอดจากมันได้ ทำให้พวกเขาเชื่อว่าแม่ทัพซุนเทาไม่มีวันกลับมายิ่งใหญ่อีกต่อไป

เสียงกระซิบกระซาบดังเบา ๆ ตามมุมห้องโถงและลานด้านนอก ต่างคนต่างพูดถึงเรื่องที่อันเหยาเหวินอาจขึ้นมาเป็นผู้กุมอำนาจเต็มตัวในจวนนี้ บางคนแสดงความชื่นชมฮูหยินใหญ่ที่ดูสง่างามและเข้มแข็งในช่วงเวลานี้ โดยหารู้ไม่ว่านางคือผู้อยู่เบื้องหลังการลอบวางยาพิษที่เกือบคร่าชีวิตแม่ทัพซุนเทา

ในขณะที่ท่านแม่ทัพซุนเทานอนพักฟื้นอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจของเขาเริ่มสม่ำเสมอขึ้น แต่สายตาคมดุยังคงสะท้อนความขุ่นเคืองและโทสะที่กดแน่นอยู่ในอก เขาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่เต็มไปด้วยความขมขื่นและโกรธแค้น

"เหอะ...สันดานขี้ข้า...พอข้าอ่อนแอหน่อยก็ล่ะทิ้งกันหมด..."

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความอัดอั้น ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความผิดหวังที่ปะปนอยู่กับความเดือดดาล ความรู้สึกของคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นศูนย์กลางของความเคารพและความจงรักภักดีจากทุกคน แต่บัดนี้ กลับถูกมองว่าไร้ค่า ราวกับร่างที่รอเพียงวันดับสูญ ความหงุดหงิดท่วมท้นในใจเขา ขณะที่มือที่ยังไม่แข็งแรงพอจะกำหมัดแน่นไว้ข้างลำตัว

อย่างไรก็ตาม พลังปราณของเขาเริ่มฟื้นตัวกลับมาอย่างช้า ๆ และนั่นทำให้ท่านแม่ทัพซุนเทาไม่คิดที่จะยอมแพ้ การต่อสู้ในใจเขาระหว่างความสิ้นหวังและความตั้งใจที่จะลุกขึ้นมาทำให้สายตาของเขาดูแข็งกร้าวขึ้น

 ริมฝีปากบางขยับพึมพำเบา ๆ

"ข้าจะไม่ยอมตายง่าย ๆ... รอให้ข้าฟื้นตัวเต็มที่ก่อนเถอะ..."

จิตใจของเขาจมอยู่กับความแค้นต่อผู้หญิงคนหนึ่ง นางแพศยาผู้ที่เคยเป็นฮูหยินใหญ่ของเขา แต่กลับทรยศอย่างไร้ปรานี ภาพของอันเหยาเหวินที่ยิ้มเย้ยอยู่ในหัวของเขาทำให้ไฟแห่งความแค้นในอกพลุ่งพล่าน ร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่เหมือนถูกเติมเต็มด้วยพลังแห่งความโกรธ

"อันเหยาเหวิน... ข้าจะจัดการกับเจ้า และใครก็ตามที่คิดจะหักหลังข้า..."

แม้ร่างกายของเขายังไม่พร้อมสำหรับการเผชิญหน้า แต่จิตใจของแม่ทัพซุนเทานั้นกลับแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า เขารู้ดีว่าการรีบเร่งจะทำให้เขาพลาดอีกครั้ง

“ท่านปากเก่งถึงขนาดนี้ แสดงว่าอาการของท่านดีขึ้นมากแล้วสินะ” เยี่ยจิงหลินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราวกับน้ำแข็งที่ไร้ซึ่งความอบอุ่น แม้คำพูดจะดูเหมือนสนใจในอาการของเขา แต่แววตาของนางกลับไร้ซึ่งความอ่อนโยน หยิ่งทระนงและไร้ความปรานี

นางยืนมองท่านแม่ทัพผู้ซึ่งเคยเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในจวน บัดนี้นอนอยู่บนเตียงราวกับเถ้าถ่านที่หลงเหลือจากกองไฟที่มอดไหม้

“รู้อย่างนี้ ข้าน่าจะปล่อยให้ท่านนอนจมกองอุจจาระและปัสสาวะอีกสักหน่อย” นางกล่าวต่อ ราวกับต้องการเยาะเย้ยเขา แต่ในความจริง คำพูดเหล่านั้นไม่ใช่เพื่อความสะใจ หากแต่เป็นการแสดงออกถึงความโกรธและแค้นที่เก็บไว้ในใจมานาน

แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่มือของเยี่ยจิงหลินกลับวางลงบนข้อมือของท่านแม่ทัพอย่างแผ่วเบา นางตรวจวัดเส้นลมปราณของเขาด้วยความละเอียดถี่ถ้วน ทุกการเคลื่อนไหวแฝงด้วยความเชี่ยวชาญ ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้ดี และลมปราณที่เคยขาดหายไปก็กำลังค่อย ๆ กลับคืนมาทีละเล็กทีละน้อย

“จิงหลิน... พ่อรู้สึกผิดต่อเจ้าและแม่ของเจ้าจริง ๆ” เสียงของท่านแม่ทัพซุนเทาเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถม นัยน์ตาของเขามองบุตรสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า นางที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา แต่กลับถูกทอดทิ้งไปพร้อมกับแม่ของนางที่เป็นเพียงสาวใช้ในจวน

เขามองเยี่ยจิงหลินด้วยสายตาที่อ่อนโยน ความรู้สึกผิดบาปในใจนั้นกัดกินเขาอยู่ทุกครั้งที่เขานึกถึงอดีตอันโหดร้าย “หากไม่มีเจ้าในตอนนี้ พ่อคงต้องนอนจมไปกับความแค้น... เจ็บช้ำไปจนตายโดยไม่ได้มีโอกาสแก้แค้น” เสียงของเขาสั่นไหว ดวงตาของเขาแฝงไว้ด้วยความเศร้าและขอบคุณ

เยี่ยจิงหลินไม่ได้ตอบอะไรกลับไป นางปล่อยมือจากข้อมือของเขาและถอยออกมายืนห่างอย่างเยือกเย็น ดวงตาของนางมองเขาอย่างไร้ความรู้สึก นางไม่ต้องการคำขอโทษจากเขา เพราะมันสายเกินไปแล้วสำหรับคำพูดเหล่านั้น สิ่งเดียวที่นางต้องการเห็นในตอนนี้ คือการที่เขากลับมามีแรงลุกขึ้นมาจัดการอันเหยาเหวินและผู้ที่ทรยศต่อ

“ท่านพ่อ... ลูกดีใจเหลือเกินที่ท่านแข็งแรงขึ้นถึงขนาดนี้” ซุนฮ่าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปิติยินดี ดวงตาของเขาคลอไปด้วยน้ำตาที่กำลังจะไหลริน เขาเดินเข้ามาใกล้เตียงของแม่ทัพซุนเทา ท่าทางของเขาดูทั้งโล่งใจและสับสนในเวลาเดียวกัน

แม้ในสายเลือดเขาจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับแม่ทัพผู้นี้ แต่สำหรับซุนฮ่าว ชายที่นอนอยู่ตรงหน้าคือพ่อเพียงคนเดียวที่เขารู้จัก ตั้งแต่เขาจำความได้ แม่ทัพซุนเทาเป็นผู้เลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนเขาเสมอมา ทั้งในเรื่องความเป็นอยู่และวิถีของนักรบ ซุนฮ่าวเคารพและเทิดทูนแม่ทัพซุนเทามาโดยตลอด

แต่ในใจของซุนฮ่าวยังมีความกังวลบางอย่างที่ไม่อาจเก็บไว้ได้อีก เขามองแม่ทัพซุนเทาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว

“ท่านพ่อ... มีสิ่งหนึ่งที่ลูกอยากจะร้องขอจากท่าน...” เขาเว้นช่วงไปชั่วครู่ ความกดดันในใจทำให้เขาต้องสูดหายใจลึกก่อนจะพูดต่อ “ได้โปรด... ให้อภัยแม่ของลูกด้วยเถิด”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องที่เคยสงบกลับตึงเครียดขึ้นทันที แม่ทัพซุนเทานิ่งไปชั่วขณะ ใบหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย แต่แววตาที่ลึกล้ำกลับสะท้อนถึงความรู้สึกที่กำลังปั่นป่วน

“ฮ่าวเอ๋อร์...” เขาเอ่ยชื่อบุตรชายด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่ของเจ้าได้ทำอะไรลงไป?”

ซุนฮ่าวพยักหน้าเบา ๆ เขารู้ดีว่าการกระทำของแม่เขา อันเหยาเหวิน เป็นสิ่งที่ไม่อาจให้อภัยได้ง่าย ๆ การทรยศต่อแม่ทัพซุนเทาไม่เพียงแต่ทำลายเกียรติของตระกูล แต่ยังพยายามช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างจากคนที่เคยรักและไว้วางใจนาง