ตอนที่ 50 น้ำตาของชายชู้

เช้าวันต่อมา ความโกลาหลเต็มไปทั่วทั้งจวนแม่ทัพซุนเทา เมื่อบ่าวรับใช้คนหนึ่งพบเข้ากับสภาพของฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ที่ไร้วิญญาณ ร่างของนางนอนเอนอยู่บนเตียง ใบหน้าที่เคยงดงามตอนนี้กลับซีดเซียวและเต็มไปด้วยเหงื่อเหนียวเหนอะหนะ เส้นผมที่เคยเกล้าอย่างประณีตตอนนี้หลุดรุ่ยไปทั่วและหมองหม่น

ไม่มีการต่อสู้ ไม่มีบาดแผล แต่สภาพร่างกายของนางกลับดูเสื่อมโทรมจนถึงขีดสุด นางเหมือนสิ้นสูญจากทุกสิ่งไปแล้ว เสมหะและอุจจาระถูกขับออกมาจากร่างกาย จนทำให้ดูเหมือนนางไม่ได้รับการดูแลใดๆ แม้กระทั่งสิ่งที่ควรเป็นมารยาทของผู้สูงศักดิ์ก็ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

แมลงวันและแมลงอื่นๆ ตอมไปทั่วร่างกายของนาง สะท้อนถึงสภาพที่ไม่ต่างจากซากศพที่ถูกทิ้งให้เน่าเปื่อย ร่างที่เคยเป็นผู้นำและทรงอำนาจในจวน กลับเหลือเพียงความล่มสลายที่น่าสมเพชและน่าเวทนา

บ่าวรับใช้ที่พบภาพดังกล่าวแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาของตน เขายืนอยู่ในสภาพตกตะลึง ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในช่วงแรก เขารีบวิ่งไปแจ้งให้ผู้ที่เกี่ยวข้องรับทราบ ในขณะที่ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกสะเทือนใจและสับสน ไม่เข้าใจว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

ข่าวการตายของฮูหยินใหญ่ทำให้ทุกคนในจวนตกใจ แม้จะไม่เห็นการทำร้ายใดๆ แต่ความตกต่ำและการล่มสลายของนางได้สะท้อนให้เห็นถึงความสูญเสียที่น่าหดหู่ ทุกสิ่งที่นางเคยสร้างขึ้นกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย การตายของนางในสภาพเช่นนี้สะท้อนถึงการสิ้นสุดของชีวิตที่เต็มไปด้วยความหวังและความทะเยอทะยาน แต่ก็พังทลายลงไปในที่สุด

ในตอนนี้นั้นมีซุนฮ่าวเพียงคนเดียวที่รู้สึกถึงการสูญเสีย เขาโอบกอดร่างของมารดาผู้จากไปด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด

“ท่านแม่...อื้อ...อื้อ...” น้ำตาของเขาหลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายถึงแม้ว่าใครจะว่าท่านแม่ของเขาว่าชั่วช้าเลวทรามแต่นางคือท่านแม่ที่รักบุตรชายคนนี้อย่างถึงที่สุด แม้สภาพร่างที่ไร้วิญญาณของนางจะเต็มไปด้วยความสกปรกและน่าสมเพช แต่ความรักที่เขามีต่อมารดานั้นยังคงอยู่ในหัวใจ

ท่านแม่ทัพซุนเทา ยังคงพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ และมองไปที่ร่างไร้วิญญาณของฮูหยินใหญ่ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เขาเคยรักนางมาก แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาทำให้เขาไม่สามารถหลั่งน้ำตาให้กับการจากไปของนาง แม้ว่าเขาจะรู้สึกถึงความสูญเสีย แต่ความโหดร้ายที่นางเคยกระทำกับเขากลับบดบังความรู้สึกที่เคยมีเหล่านั้นไป

"จัดพิธีศพฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวินให้สมเกียรติที่สุด" เสียงของท่านแม่ทัพซุนเทาดังขึ้นในความเงียบ

เขาหยุดนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดกับบุตรชายด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเหนื่อยล้าและความผิดหวัง "ข้าทำดีเพื่อนางได้มากสุดก็เพียงเท่านี้" คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและความสับสนในจิตใจของเขา ทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอในอดีตดูเหมือนจะไม่ได้ผลกับการกระทำที่เธอทำกับเขา

ในบรรยากาศที่เปี่ยมไปด้วยความเศร้าหมองและความวุ่นวาย เยี่ยจิงหลินก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม ดวงตาของนางฉายแววเยือกเย็นที่ยากจะคาดเดา นางเดินเข้ามาใกล้แม่ทัพซุนเทา ผู้ที่ยังคงนอนพิงหมอนอยู่ในสภาพอ่อนแรง นางโน้มตัวลงไปใกล้เขา จนลมหายใจแผ่วเบาของนางแผ่วผ่านข้างหู จากนั้น นางกระซิบด้วยน้ำเสียงเบาและชัดเจนพอที่จะบาดลึกลงในหัวใจเขา

"ข้าไม่ได้ฆ่านาง...แต่นางหวาดกลัวข้าจนขาดใจตายไปเอง"

คำพูดนั้นดังก้องในหูของแม่ทัพซุนเทา เสมือนคมดาบที่ฟาดฟันลงกลางใจ เขาหันมองบุตรสาวของตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผสมปนเป ไม่ว่าจะเป็นความประหลาดใจ ความสะเทือนใจ หรือแม้กระทั่งความละอาย ราวกับถูกบังคับให้ยอมรับว่าหญิงสาวที่เขาเคยมองข้ามและทอดทิ้ง บัดนี้กลับเป็นผู้ที่สามารถชี้ชะตาชีวิตของผู้คน

เยี่ยจิงหลินยืดตัวตรง สายตาเหยียดหยามฉายชัดในดวงตาเรียวคม นางกวาดตามองรอบห้องไปยังผู้คนที่ยังอยู่ในอารมณ์โศกเศร้า "นี่หรือผลลัพธ์ของสตรีผู้เคยถือครองทุกสิ่ง? แต่สุดท้ายก็เป็นแค่ผู้หญิงขี้ขลาดที่หวาดกลัวจนขาดใจไปเองโดยที่ไม่ต้องออกแรงแม้แต่ปลายนิ้ว"

ทุกถ้อยคำของนางราวกับน้ำกรดที่กัดกร่อนเกียรติยศของฮูหยินใหญ่ลงจนไม่เหลืออะไรให้จดจำ

ร่างที่ไร้วิญญาณของฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวินถูกนำไปฝังไว้ในสุสานตระกูลซุน งานพิธีถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติราวกับต้องการลบล้างความผิดใดๆ ที่เคยเกิดขึ้นในช่วงชีวิตของนาง ผืนดินในสุสานถูกแต่งแต้มด้วยดอกไม้หอมระรวย ลมเย็นพัดผ่านกลีบดอกไม้ที่โรยรายลงสู่หลุมฝังศพ เสียงสวดมนต์ที่เปี่ยมด้วยความเศร้าสร้อยก้องไปทั่วบริเวณ ราวกับจะส่งนางสู่ปลายทางแห่งความสงบสุข

ทว่าสายตาของผู้ที่มาร่วมงานกลับเต็มไปด้วยความหลากหลาย มีทั้งความเห็นใจต่อนาง ความละอายใจต่อความผิดในอดีต และแม้แต่ความโล่งใจที่ชีวิตที่เต็มไปด้วยปัญหาและความวุ่นวายของนางได้จบสิ้นลงแล้ว

แม่ทัพซุนเทายืนมองพิธีการด้วยสายตาที่เยือกเย็น เขามิได้เอ่ยคำพูดใดออกมา ดวงตาของเขาแสดงถึงความเหนื่อยล้าที่สะสมมาเนิ่นนาน ซุนฮ่าวยืนอยู่ข้างเขา น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม เขาก้มศีรษะลงให้กับหลุมศพของมารดา แสดงถึงความรักและความเสียใจอย่างสุดซึ้ง แม้ผู้คนจะรู้ว่ามารดาของเขามิได้เป็นคนดีนัก แต่ในสายตาของซุนฮ่าว นางยังคงเป็นแม่ที่เลี้ยงดูเขามา

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ห่างออกมาเล็กน้อย ใบหน้าของนางเรียบเฉยและเยือกเย็น สายตาที่ทอดมองหลุมฝังศพนั้นไร้แววแห่งความเสียใจใดๆ ทว่าในดวงตาคู่นั้นกลับสะท้อนถึงความเย้ยหยันเล็กน้อย ราวกับนางมองสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพียงผลลัพธ์ของชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

"สุดท้ายแล้ว นางก็ได้จากไปในฐานะฮูหยินใหญ่แห่งจวนนี้ แต่ข้าสงสัย...ใครจะจดจำนางในฐานะนี้ได้จริงๆ" เยี่ยจิงหลินกระซิบกับตัวเอง รอยยิ้มที่มุมปากของนางปรากฏขึ้นเพียงเสี้ยววินาที

แต่ภายในสถานที่แห่งนี้นั้นยังมีคนอีกผู้หนึ่งที่ร้องไห้ต่อการจากไปของนาง แม่ทัพไป่เฉินทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพ เสียงร้องไห้ของเขาดังสะอื้นสะท้านไปทั่วบริเวณ ร่างกายของเขาสั่นไหวราวกับผู้ที่สูญเสียสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต ดวงตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งไหลอาบใบหน้า ไม่ต่างจากผู้ที่สูญเสียภรรยาอันเป็นที่รัก

"เหยาเหวิน! เจ้าไปแล้วจริงๆ หรือ? ข้า...ข้าจะอยู่โดยไม่มีเจ้าได้อย่างไร!" เขาร่ำไห้ สองมือสั่นเทาคว้ากำแพงหินหลุมศพไว้แน่น

เสียงร่ำไห้ของเขาดังยิ่งกว่าลูกแท้ๆ ของนาง หรือแม้แต่สามีของนางเอง ความเศร้าโศกของเขาเกินจริงเสียจนผู้คนเริ่มหันมามองด้วยความสงสัย บ่าวรับใช้บางคนที่ยังภักดีต่อฮูหยินใหญ่ถึงกับปาดน้ำตาตามราวกับถูกสะกดด้วยบรรยากาศอันโศกเศร้านี้

แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้สึกซาบซึ้งกับภาพที่เห็น

แม่ทัพซุนเทายืนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาของเขาฉายแววรังเกียจอย่างปิดไม่มิด กำปั้นของเขากำแน่น เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ “เหลวไหล...” เขาคำรามในลำคอ หากเป็นไปได้ เขาอยากจะกระชากคอเสื้อของชายผู้นี้แล้วซัดด้วยฝ่ามือให้รู้แล้วรู้รอดเสียเดี๋ยวนี้

ชายที่เคยแอบลักลอบมีความสัมพันธ์กับภรรยาของเขามานานกว่า 20 กว่าปี กลับมาร้องไห้ปานใจจะขาดต่อหน้าหลุมศพของนาง นี่น่าขันหรือน่าชังกันแน่?

แต่ซุนเทายังคงต้องข่มอารมณ์เอาไว้ให้เย็นที่สุด กำลังของเขายังฟื้นคืนมาไม่เต็มที่ หากเขาลงมือโดยใช้อารมณ์ตอนนี้ ย่อมเสียเปรียบ

"ร้องให้พอเถอะไป่เฉิน..." ซุนเทาเอ่ยเสียงเรียบ แม้ไม่มีอารมณ์ใดเจือปน แต่ทุกถ้อยคำกลับคล้ายแฝงไปด้วยประกายดาบแหลมคมที่กรีดแทงเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่าย

"ข้าเองก็กำลังรอเวลา...ที่จะส่งเจ้าตามนางไปเช่นกัน"