ตอนที่ 57 ลานสุราบุปผาชาย

แสงแดดยามสายทอประกายลอดผ่านช่องหน้าต่างเก่าโทรมของสถานที่รกร้าง แต่แทนที่มันจะให้ความอบอุ่น กลับยิ่งตอกย้ำความสิ้นหวังให้กับแม่ทัพไป่เฉิน ร่างของเขายังคงนอนแน่นิ่ง แขนขาถูกพันธนาการไว้แน่น ความเจ็บปวดจากบาดแผลทั่วร่างกายยังไม่ทันจางหาย แต่สิ่งที่เลวร้ายกว่าความเจ็บทางกายคือความหวาดกลัวที่กำลังเกาะกินจิตใจ

ของเขาอย่างช้า ๆเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายดังขึ้นมาแต่ไกล มันเป็นเสียงที่แม่ทัพไป่เฉินไม่มีวันลืมเสียงของ แม่ทัพซุนเทา

“ฮ่าฮ่าฮ่า… ข้ารับรองว่าเจ้าจะต้องชอบสินค้าชิ้นนี้แน่”

ร่างสูงใหญ่ของซุนเทาก้าวเข้ามาพร้อมกับบุรุษอีกคน ร่างกายของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำ เสื้อผ้าสีฉูดฉาดที่เขาสวมใส่ตัดกับหนวดเครารุงรังและสายตาหื่นกระหายที่กำลังจับจ้องเรือนร่างของไป่เฉินอย่างไม่ปิดบัง

แววตานั้น... มันทำให้หัวใจของไป่เฉินเต้นรัว ความกลัวแล่นริ้วไปทั่วทั้งร่าง

ชายร่างใหญ่กวาดสายตามองเขาอย่างพิจารณา ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา “ฮืม... แม่ทัพไป่เฉิน เรือนร่างแข็งแกร่งดุจชายชาตรี ไม่เลวเลยจริง ๆ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “แค่ข้าเห็นแผงอกแน่น ๆ นั่น... ก็ชวนให้ใจสะท้านหวั่นไหวแล้ว”

ไป่เฉินรู้สึกเหมือนร่างกายของเขาถูกจับเปลื้องด้วยสายตา แม้เขาจะสวมเสื้อผ้าขาดวิ่นและเปรอะเปื้อน แต่ก็ไม่ได้ช่วยบดบังรูปร่างที่แข็งแกร่งสมกับเป็นนักรบของเขาได้เลย

“ตกลง ข้ายินดีที่จะซื้อเขา ราคาเท่าไหร่ก็ว่ามา ข้ายินดีจ่ายให้ไม่อั้น” ชายผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แม่ทัพไป่เฉินเบิกตากว้าง ลมหายใจสะดุด ร่างกายของเขาแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็งด้วยความหวาดหวั่น

ขาย…?

เขากำลังจะถูกขาย…!?

ถูกขายให้กับบุรุษผู้นี้ ถูกส่งไปยังหอนางโลมชาย!?

ราวกับเสียงฟ้าผ่าลงมากลางใจ เขาพยายามขยับตัว ดิ้นรนเพื่อหาทางหนี แม้ว่าแขนขาจะอ่อนแรงจากบาดแผลและการทรมาน แต่สัญชาตญาณแห่งความหวาดกลัวทำให้เขาดิ้นสุดแรง “ไม่… ไม่!!!” เขาตะโกนออกมาทั้งที่เสียงของตนเองสั่นเครือ แม่ทัพซุนเทาหัวเราะเสียงเย็น “ฮ่าฮ่าฮ่า... ข้าบอกแล้วไงว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของนรกที่แท้จริง”

“หอนางโลมชายที่มีชื่อเสียงที่สุดในใต้หล้า... ลานสุราบุปผาชาย”

ชื่อของสถานที่นั้นทำให้ร่างของไป่เฉินเย็นเฉียบราวกับถูกโยนลงไปในทะเลน้ำแข็ง

เขาจะถูกส่งไปที่นั่น ที่ซึ่งมีชายหนุ่มกลัดมันมากมายบุรุษที่กระหายเรือนร่างของเขา ที่จะย่ำยีศักดิ์ศรีของเขา ที่จะบดขยี้ความเป็นนักรบของเขาจนไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยว!

ริมฝีปากของเขาสั่นระริก ดวงตาสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว นี่หรือคือบทลงโทษของซุนเทา? ไม่ใช่ความตาย แต่เป็นการทำลายทุกสิ่งที่เขาเป็น ทำให้เขาต้องกลายเป็นของเล่นของพวกชนชั้นสูงผู้วิปริต

เขาคือแม่ทัพไป่เฉิน

เคยยืนหยัดในสนามรบ เคยเผชิญหน้ากับความตายโดยไม่สะทกสะท้าน

แต่วันนี้... เขากำลังสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน!

ชายร่างยักษ์อุ้มร่างของแม่ทัพไป่เฉินอย่างทารุณ ไม่ให้โอกาสแม้แต่จะขยับตัว ร่างของไป่เฉินที่เต็มไปด้วยบาดแผลและรอยแผลจากการทรมานทำให้เขาไม่สามารถหลบหนีไปได้

"ไม่! ไม่! อย่า!" เขาร้องด้วยเสียงที่แหลมสูง ซึ่งสะท้อนถึงความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดเมื่อทราบถึงชะตากรรมที่ตัวเองจะได้พบเจอนี่มันยิ่งกว่าตายทั้งเป็นซะอีก ชายร่างยักษ์อุ้มร่างของเขาไปลูบไล้เรือนร่างของเขาไปด้วยแรงปรารถนา

“ท่านแม่ทัพ ถ้าหากท่านนั้นทำให้ข้ารู้สึกพึงพอใจข้าขอสัญญาเลยว่าจะไม่มีชายใดเลยที่จะสามารถมาแตะต้องเรือนร่างของท่านได้ข้าจะเป็นเจ้าของเรือนร่างของท่านแต่เพียงผู้เดียว” ชายร่างยักษ์กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะเร่าร้อนความต้องการของตนพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

“ได้โปรด!!!” แม่ทัพไป่เฉินพูดจาขอร้องเพื่อขอความเมตตาต่อชายร่างยักษ์ตรงหน้าแต่หารู้ไม่ว่าด้วยคำพูดที่สุดแสนจะออดอ้อนของเขามันยิ่งทำให้ชายร่างยักษ์ผู้นี้ รู้สึกมีอารมณ์ที่รุนแรงยิ่งกว่าเดิมความกระหายความเป็นชายของเขาเกิดการตื่นตัวอย่างบ้าคลั่ง

อืม.....เขาบดขยี้ริมฝีปากของแม่ทัพไป่เฉินด้วยความหิวกระหายเรือนร่างแห่งความเป็นชายชาตรีของแม่ทัพไป่เฉินนั้นแทบที่จะสั่นระทวยต่อรสจูบที่ดุดันของชายร่างยักษ์ใช้ลิ้นที่มีความเร่าร้อนและมีความดุดันมันแทบที่จะทำให้แม่ทัพไป่เฉินเผลอเพลิดเพลินไปกับอารมณ์

แน่นอนว่าต่อให้ชายผู้นั้นมีความสมชายแค่ไหนแต่ของเล่นมันก็คือของเล่นอยู่วันยังค่ำเมื่อเขาเล่นสนุกกับเรือนร่างของแม่ทัพไป่เฉินจนหนำใจแล้วก็ถูกส่งต่อมาที่ ลานสุราบุปผาชาย สถานที่แห่งนี้คือสถานที่ท่องเที่ยวของบุรุษที่ชื่นชอบรสนิยมทางเพศเดียวกัน

มันคือสถานที่ที่ไม่เหมือนกับที่ไหนในเมือง มันคืออาณาจักรแห่งความลับ ความปรารถนา และความสุขที่หายาก "ลานสุราบุปผาชาย" ตั้งอยู่ท่ามกลางเมืองใหญ่ มีการตกแต่งอย่างประณีต เมื่อประตูบานนั้นเปิดออก ราวกับว่าโลกใบนี้ได้เปลี่ยนไปทันที บางทีสถานที่แห่งนี้ก็ดูเหมือนในโลกเทพนิยาย

ใครเล่าจะคาดคิด…

แม่ทัพไป่เฉิน ผู้เคยเป็นดั่งเสาหลักแห่งกองทัพ ขุนพลผู้กรำศึกมานับครั้งไม่ถ้วน ชายผู้ยืนอยู่บนยอดแห่งอำนาจในสนามรบ บัดนี้กลับถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ตรวน ถูกตราหน้าว่าเป็นเพียง สินค้า ในหอนางโลมชาย

ร่างกายของเขาแม้ยังแข็งแกร่งดังเดิม แต่ศักดิ์ศรีที่เคยมีได้ถูกฉีกทึ้งไปจนหมดสิ้น ดวงตาคมกริบที่เคยฉายแววแห่งความมุ่งมั่น บัดนี้มีเพียงความสิ้นหวังสะท้อนอยู่ภายใน

เสียงหัวเราะหยาบโลน เสียงล้อเลียนจากเหล่าผู้มาเยือน ลานสุราบุปผาชาย ดังระงมอยู่รอบกายไป่เฉิน ทุกคนต่างจับจ้องเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ราวกับสัตว์ป่าที่กำลังมองเหยื่ออันโอชะ

เขาเคยใช้ชีวิตอย่างสง่างามในสนามรบ แต่ใครเล่าจะคิด… วาระสุดท้ายของเขาจะจบลง ณ ที่แห่งนี้ หลังจากนั้นไม่นานแม่ทัพไป่เฉินก็สิ้นลมในที่สุดคงเป็นเพราะเขาได้รับความบอบช้ำทางกายและทางใจมากจนเกินไป

แม้ข่าวลือเรื่องแม่ทัพไป่เฉินถูกจับตัวไปขายที่ ลานสุราบุปผาชาย จะเริ่มแพร่สะพัดไปในหมู่ชนชั้นสูงของเมืองหลวง แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยถึงมันอย่างเปิดเผย ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้รู้ แต่เพราะผู้ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้คือ แม่ทัพซุนเทา ชายผู้มากบารมีและอำนาจ

ภายในวังหลวง มีขุนนางบางคนเริ่มเอะใจถึงการหายตัวไปของแม่ทัพไป่เฉิน อดีตแม่ทัพผู้เกรียงไกร แต่ทุกครั้งที่มีผู้เอ่ยถึง กลับถูกปรามด้วยคำเตือนแฝงความหมายลึกซึ้ง บ้างถูกกดดันให้เงียบ บ้างถูกยัดเยียดข้อกล่าวหาจนต้องถอยกลับไปซ่อนตัวในเงามืดของราชสำนัก

เงินตราไหลเวียนอย่างเงียบเชียบ จากมือของซุนเทาสู่ขุนนางระดับสูง แม้กระทั่งองครักษ์วังล้วนได้รับสินบนในปริมาณที่มากพอให้พวกเขาหลับตาข้างหนึ่งต่อความอยุติธรรมที่เกิดขึ้น ทองคำและหยกเนื้อดีถูกส่งมอบไปทั่วราชสำนัก ราวกับสายลมพัดพาความจริงให้สลายหายไปในอากาศ