ตอนที่ 58 ก่อนที่พายุร้ายจะมาเยือน

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่เงียบๆ ดวงตาคมกริบทอดมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า นางไม่พูด ไม่ทักท้วง และไม่แสดงท่าทีใดๆ ต่อการตัดสินใจของบิดาตั้งแต่ต้นจนจบ นางเป็นเพียง ผู้ติดตามสถานการณ์ เท่านั้น

นางรู้ดีว่าแม่ทัพซุนเทาเป็นบุรุษที่เย็นชา ไร้หัวใจ และเต็มไปด้วยความเคียดแค้น การที่เขาจะลงมือเช่นนี้ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร แต่เมื่อได้เห็นไป่เฉิน ถูกเฉือนความเป็นชาย ต่อหน้าต่อตา นางก็อดไม่ได้ที่จะทึ่งในความโหดเหี้ยมที่เกินมนุษย์ของบิดาและเมื่อได้ยินคำสั่งให้ ขาย แม่ทัพไป่เฉินไปยัง ย่านเริงลม นางก็ยิ่งประจักษ์ชัดถึงความไร้ปรานีของบุรุษผู้นี้

การลงทัณฑ์เช่นนี้ไม่ได้เป็นเพียงการทำลายร่างกาย แต่มันคือการบดขยี้ศักดิ์ศรีของบุรุษอย่างสิ้นซาก

ไป่เฉิน... แม่ทัพผู้เคยสง่างาม ผู้เคยได้รับการสดุดีจากเหล่าทหารนับพัน บัดนี้กลับถูกผลักไสให้กลายเป็นสินค้าชิ้นหนึ่งของสถานเริงรมย์ที่เต็มไปด้วย บุรุษที่ถูกซื้อขายเพื่อความหฤหรรษ์ จนกระทั่งชีวิตของเขาต้องจบลงในสถานที่แห่งนี้

ทุกค่ำคืนที่แม่ทัพซุนเทากำจัดศัตรูคู่แค้นไปได้อีกหนึ่ง ชีวิตของเขาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความสุข สุขที่เกิดจากการล้างแค้น สุขที่เกิดจากการได้บดขยี้ศัตรูให้พินาศสิ้น สีหน้าของเขาในยามนี้เมื่อพูดคุยกับบุตรสาวช่างอ่อนโยนและอบอุ่น แตกต่างจากยามอยู่ต่อหน้าศัตรูโดยสิ้นเชิง

"เยี่ยจิงหลิน... ลูกพ่อ" น้ำเสียงของเขานุ่มนวลนัก "พ่อไม่รู้จะขอบคุณเจ้าอย่างไรดี หากไม่ได้เจ้า พ่อก็คงไม่ได้แก้แค้นและไม่ได้กลับมายิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้"

แต่แม้คำพูดของเขาจะเต็มไปด้วยความรัก เยี่ยจิงหลินก็ยังมองบิดาของนางด้วยดวงตาที่เย็นชาเฉกเช่นเดิมสายตาของผู้ที่ไม่ยินดียินร้าย สายตาของผู้ที่มองความโหดเหี้ยมเป็นเพียงเงาสะท้อนของบุรุษตรงหน้า

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "แม่ทัพไป่เฉินก็สิ้นไปแล้ว... แล้วเมื่อไหร่ท่านจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับฮูหยินของไป่เฉินเสียที?"

แม่ทัพซุนเทาหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มของเขาเจือไปด้วยความเคลิบเคลิ้มและปรารถนา "ฮูหยินชิงซูหยา นางเป็นเพียงหญิงตัวเล็กๆ ที่อ้างว้าง สามีของนางก็ตายไปแล้ว เช่นนั้นพ่อก็แค่ อาสาดูแล นางเท่านั้นเอง"

ดวงตาของเยี่ยจิงหลินไหววูบไปวูบหนึ่งเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย

"หึ... หากข้ารู้เช่นนี้" นางแค่นหัวเราะเย็นชา "ข้าน่าจะปล่อยให้ท่านจมกองอุจจาระไปทั้งชีวิตก็ดี”

สิ้นคำ นางหันหลังเดินจากไปโดยไม่คิดจะมองบิดาของนางอีกต่อไป ทิ้งไว้เพียงเงาของบุรุษผู้ซึ่งจมอยู่กับความกระหายแค้น... และความกระหายอย่างอื่นที่ไม่มีวันสิ้นสุด

อำนาจของแม่ทัพซุนเทาในยามนี้พุ่งสูงดั่งอาทิตย์ฉายแสงเจิดจ้า ไม่มีใครกล้าขวาง ไม่มีใครกล้าท้าทาย ทรัพย์สินศักดิ์ศรี และทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของแม่ทัพไป่เฉิน ล้วนตกเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ ไม่เว้นแม้แต่ สตรีที่อีกฝ่ายรักสุดหัวใจ

จวนของแม่ทัพไป่เฉินที่เคยรุ่งเรืองและเปี่ยมไปด้วยเกียรติยศ กลับถูกเปลี่ยนเป็นเพียงอีกหนึ่งสมบัติของซุนเทา โคมไฟที่เคยส่องแสงเพื่อบุรุษผู้ล่วงลับ บัดนี้ส่องเพียงเงาของผู้พิชิตที่ก้าวย่างอย่างสง่างามในดินแดนที่เขาปล้นชิงมา

ค่ำคืนในจวนของซุนเทาคืนนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสุราและสตรี ภายใต้แสงจันทร์อันเย็นเยียบ ชายผู้มีชัยทอดกายลงบนแท่นหยก หัวเราะเบาๆ พลางจิบสุราในถ้วยทองคำ สตรีข้างกายแสดงรอยยิ้มอ่อนหวาน แต่ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

"เจ้าเป็นของข้าแล้ว... ทุกสิ่งของมันต้องเป็นของข้า" ซุนเทากระซิบข้างหู ฮูหยิน ชิงซูหยา พลางลูบไล้ปลายนิ้วไปตามลำคอของนาง

ฮูหยินชิงซูหยาหลับตาลง ริมฝีปากของนางเผยรอยยิ้มแผ่วเบา ดวงตาพราวระยับแม้จะปิดสนิท น้ำเสียงของนางนุ่มนวลและชวนให้ผู้ฟังตกอยู่ในภวังค์

"ทุกสิ่งทุกอย่างของข้าล้วนแล้วแต่มอบให้ท่านแม่ทัพ..."

ปลายนิ้วเรียวของนางไล้ผ่านเรือนร่างกำยำของบุรุษตรงหน้า ก่อนจะโอบกอดแผงอกแข็งแกร่งของแม่ทัพซุนเทา ร่างบางแนบชิดกับเขา ประหนึ่งพายุที่โหมกระหน่ำทว่าหาสิ่งใดยับยั้งได้ไม่

ซุนเทามองนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ อ้อมแขนทรงพลังกระชับร่างงามไว้แน่น ราวกับกลัวว่านางจะเลือนหายไปจากอ้อมกอดของเขา ริมฝีปากของเขาโฉบเฉี่ยวลงบนข้างแก้มของนางอย่างแผ่วเบา

"ดี...ดีมาก" น้ำเสียงของเขาต่ำลึกและแฝงด้วยแรงปรารถนา "ตั้งแต่บัดนี้ เจ้าคือของข้าเพียงผู้เดียว"

ใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาในห้องหรูหรา อำนาจ ความปรารถนา และโชคชะตา ได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

เยี่ยจิงหลินรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากจากการแย่งชิงอำนาจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางได้พบเจอในเมืองหลวงเต็มไปด้วยเล่ห์กลและการห้ำหั่นกันไม่จบสิ้น นางจึงเลือกเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านไท่ผิงชุนเพื่อกลับ บ้านเกิดของมารดา แม้ว่าที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยความยากจนและทุรกันดาร แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงก็คือหัวใจของผู้คนที่เปี่ยมล้นไปด้วยความอบอุ่น

สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านร่างของนาง ขณะที่สองเท้าก้าวไปตามเส้นทางแคบ ๆ ที่ทอดยาวเข้าสู่หมู่บ้าน บ้านไม้หลังเล็กเรียงรายอยู่สองข้างทาง เด็ก ๆ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของพวกเขาดังแว่วไปทั่วท้องทุ่ง นี่คือสิ่งที่แตกต่างจากเมืองหลวงอย่างสิ้นเชิง ไม่มีการแก่งแย่ง ไม่มีเล่ห์กล ทุกคนต่างใช้ชีวิตเรียบง่าย

นางเร่งฝีเท้าเข้าไปในลานบ้าน มองเห็นประตูไม้เก่าของบ้านหลังเล็กที่คุ้นเคย ดวงตาของนางอ่อนโยนลง และในที่สุดนางก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

"ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว..."

เยี่ยจิงหลินทอดสายตามองท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านไท่ผิงชุน เมฆขาวลอยละล่องอย่างสงบ แต่ลึกลงไปในใจของนางกลับรู้ดีว่านี่คือความเงียบก่อนพายุ นางไม่รู้ว่ามันจะมาเมื่อใด หรือมาในรูปแบบไหน แต่ก่อนที่เคราะห์กรรมจะพัดพาเข้ามา นางตั้งใจจะใช้เวลาที่นี่ให้คุ้มค่าที่สุด

หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มีชีวิตเรียบง่าย แตกต่างจากเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยการชิงอำนาจและความโหดร้าย นางเดินผ่านทุ่งข้าวเขียวขจี มองดูบรรยากาศภายในหมู่บ้าน หญิงสาวในหมู่บ้านกำลังซักผ้าอยู่ริมลำธาร ขณะที่ชายฉกรรจ์ช่วยกันซ่อมแซมหลังคาบ้าน นี่คือภาพของความสงบสุขที่นางไม่เคยได้รับในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ในยามค่ำคืน แสงตะเกียงน้ำมันส่องสว่างอยู่ในเรือนเล็ก เยี่ยจิงหลินนั่งเคียงข้างมารดา รับฟังเสียงลมพัดผ่านผืนไม้ นางช่วยทอผ้า ปรุงอาหาร และทำสิ่งที่สตรีในหมู่บ้านทำกันทุกวัน นางหลับตาลง สูดลมหายใจลึก ๆ ซึมซับช่วงเวลาที่แสนสงบนี้ให้มากที่สุด

เพราะนางรู้ดีว่า… เมื่อลมพายุพัดมา ชีวิตเช่นนี้อาจไม่มีอีกแล้ว