ตอนที่ 63 ต้องการเปลี่ยนย่านโคมแดงเป็นนรกบนดิน

เสียงหัวเราะและเสียงกระทบแก้วสุรา ดังก้องไปทั่วห้องโถงอาหารของตำหนัก องค์ชายฟู่เทียนเฉิงประทับอยู่บนบัลลังก์เล็กในตำหนักส่วนตัว พระวรกายเอนพิงเบาะอย่างผ่อนคลาย แต่แววตากลับฉายแววอำมหิตและกระหายความบันเทิงที่มากกว่าครั้งก่อน

หลังจากที่ทรงดับลมหายใจของหญิงชาวบ้านไป พระองค์กลับไม่รู้สึกอิ่มเอมเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม พระโลหิตพลุ่งพล่าน ต้องการอะไรที่โหดเหี้ยมและเร้าใจกว่าเดิม พระองค์มิใช่แค่ผู้หลงใหลในอำนาจ หากแต่เป็นผู้เสพติดความตื่นเต้นของความตาย ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้สตรีมากมายยอมสยบ จิตใจของพระองค์กลับดำมืดอย่างถึงที่สุด

"คืนนี้พวกเจ้าจงเสนอสิ่งที่น่าสนใจให้ข้า" น้ำเสียงของพระองค์เย็นชาแต่เต็มไปด้วยความรื่นรมย์ "ข้าต้องการความตื่นเต้นที่เหนือกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา"

ภายในห้องโถงเต็มไปด้วยกลุ่มกากเดนของบ้านเมืองไม่ว่าจะเป็น นักฆ่า โจร องครักษ์ผู้จงรักภักดี และขุนนางที่ก้มหัวรับใช้เพื่อผลประโยชน์ พวกเขามารวมตัวกันนับสิบคน ราวกับเป็นภารกิจใหญ่ ต่างคนต่างมองหน้ากันก่อนจะเริ่มเอ่ยปากเสนอแผนการสุดอำมหิตเพื่อสนองความต้องการขององค์ชาย

หลี่เจิ้งหยวน หัวหน้าองครักษ์ผู้เคยภักดี ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง แสร้งทำสีหน้าเรียบเฉย แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เขารู้ดีว่าทุกคำที่เอ่ยออกมาในค่ำคืนนี้จะเป็นหมากตัวสำคัญให้เยี่ยจิงหลินสามารถเล่นงานองค์ชายฟู่เทียนเฉิงได้ และเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากคาบข่าวเหล่านี้ไปให้นาง...

เสียงหัวเราะหยาบโลนและการเสนอกรรมชั่วอำมหิตดังก้องไปทั่วห้อง ลูกน้องทั้งหลายต่างพยายามแย่งกันเสนอแผนการใหม่ ๆ เพื่อสร้างความรื่นเริงให้องค์ชาย ไม่ว่าจะเป็นการลักพาหญิงสาวจากตระกูลขุนนาง การเผาหมู่บ้านเพื่อความสนุก หรือแม้แต่การล่อหลอกคนให้มาต่อสู้กันจนตาย แต่ไม่ว่าใครจะเสนอสิ่งใด องค์ชายฟู่เทียนเฉิงกลับไม่แสดงความสนใจ พระองค์เริ่มเบื่อหน่ายและไม่พอใจ

"ไร้สาระ!" องค์ชายสะบัดมือปัดจอกสุราทิ้งลงกับพื้น น้ำสุรากระเซ็นเปื้อนพื้นพรมแต่ไร้ผู้ใดกล้าเอื้อนเอ่ย พระพักตร์หล่อเหลากลับแฝงไปด้วยความรำคาญและอารมณ์ขุ่นมัว "มีแค่นี้หรือ? พวกเจ้าช่างน่าผิดหวังยิ่งนัก!"

ทันใดนั้น พระองค์ก็ปรายตามองไปที่มุมหนึ่งของห้อง ซึ่งหลี่เจิ้งหยวน หัวหน้าองครักษ์ผู้ภักดีของพระองค์ยืนสงบนิ่ง สีหน้าของเขาดูผิดแปลกไป ไม่ได้แสดงความกระตือรือร้นเช่นทุกครั้ง องค์ชายขมวดคิ้วก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา

"หลี่เจิ้งหยวน วันนี้เจ้าดูแปลกไปนัก ทำไมถึงเงียบงัน? ปกติแล้วเจ้าน่าจะเป็นคนแรกที่มีความคิดดี ๆ มาสร้างความเพลิดเพลินให้ข้าเสมอ"

เสียงขององค์ชายเต็มไปด้วยความสงสัยปะปนกับความคาดหวัง พระองค์รู้ดีว่าหลี่เจิ้งหยวนมักเสนอแผนการที่แสนวิปริตและสร้างความตื่นเต้นให้เสมอ

"เจ้าลองแนะนำความคิดของเจ้ามาสิ บางทีอาจจะถูกใจข้าก็เป็นได้"

สายพระเนตรขององค์ชายจับจ้องไปยังหลี่เจิ้งหยวนโดยไม่ละไปที่ใด บรรยากาศในห้องเงียบสงัดลงครู่หนึ่ง ก่อนที่หลี่เจิ้งหยวนจะก้าวออกมาจากเงามุมห้อง ดวงตาเขาฉายแววเจ้าเล่ห์และแฝงด้วยความเหี้ยมโหด แม้ในใจของเขาจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ภายนอกยังคงรักษาท่าทีได้เป็นอย่างดี

เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้ม มุมปากของเขายกขึ้นราวกับนักล่าเมื่อพบเหยื่ออันโอชะ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

"องค์ชาย...บางทีท่านอาจจะเบื่อหญิงสาวชาวบ้านแล้วก็เป็นได้ พวกนางทั้งจืดชืด ไร้รสชาติ และขาดความเร่าร้อน"

คำพูดของเขาทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที องค์ชายฟู่เทียนเฉิงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ รอยยิ้มมุมปากค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

"หึ…น่าสนใจ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?" พระองค์ถามกลับ

หลี่เจิ้งหยวนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้แล้วกล่าวเสียงต่ำ

"เป้าหมายของเราในครั้งนี้คือย่านโคมแดง"

เพียงแค่เอ่ยถึงสถานที่แห่งนั้น ทุกคนในห้องต่างพากันตื่นเต้น ดวงตาขององค์ชายเป็นประกายขึ้นมาทันที

"โอ้? พูดต่อสิหลี่เจิ้งหยวน"

"ที่นั่นเต็มไปด้วยหญิงงามที่ได้รับการฝึกปรือมาอย่างดี พวกนางทั้งเย้ายวนและมีเสน่ห์เหนือกว่าหญิงชาวบ้านเป็นไหน ๆ ไม่ว่าองค์ชายจะปรารถนาแบบใด พวกนางก็สามารถสนองให้ได้ทุกอย่าง"

หลี่เจิ้งหยวนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล "เราจะไปเล่นสนุกกับพวกนางจนกว่าจะพึงพอใจ แล้วหลังจากนั้น...เราก็ค่อยปล้นและดับลมหายใจของพวกนางทีหลัง"

สิ้นคำกล่าวของเขา องค์ชายฟู่เทียนเฉิงหัวเราะลั่นด้วยความพึงพอใจ ความตื่นเต้นพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง

"ยอดเยี่ยม! ความคิดของเจ้าถูกใจข้ายิ่งนัก!" พระองค์ประกาศก้อง "คืนนี้เราจะออกล่า และข้าจะเป็นผู้เลือกเหยื่อเอง"

"ไม่ใช่แค่หญิงสาวพวกนั้นเท่านั้นหรอกหลี่เจิ้งหยวน..." พระองค์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับทำให้ผู้ฟังขนลุกซู่ "ข้าต้องการให้ย่านโคมแดงกลายเป็นสุสานไร้ชื่อ"

"สุสานไร้ชื่อ?" หลี่เจิ้งหยวนทวนคำ แม้เขาจะเป็นผู้เสนอแผนนี้ขึ้นมาเอง แต่ไม่คิดว่าองค์ชายจะนำไปสู่ความโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้

องค์ชายลุกขึ้นยืน สองมือไขว้หลังพลางก้าวเดินไปมาช้า ๆ สายตาของพระองค์เปี่ยมไปด้วยความกระหายเลือด

"ใช่...ใครก็ตามที่เหยียบย่างเข้าไปในย่านโคมแดงคืนนี้...จะไม่มีใครได้กลับออกมา"

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทุกสายตาจับจ้องไปที่องค์ชายด้วยความสะพรึง พระองค์กำลังไม่ได้คิดเพียงแค่ปล้นฆ่าหญิงสาวเท่านั้น แต่ต้องการสังหารคนทุกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนั้น ไม่เว้นแม้แต่แขกที่มาเสพสุข

องค์ชายหัวเราะเบา ๆ "พวกมันจะหวีดร้อง ดิ้นรน ขอชีวิต แต่จะไม่มีใครรอดไปได้"

เสียงหัวเราะของพระองค์แฝงไว้ด้วยความวิปลาส เหล่าลูกน้องรอบตัวต่างมองหน้ากัน บางคนเริ่มมีเหงื่อซึมที่หน้าผาก แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยทัดทาน

"เตรียมตัวให้พร้อม คืนนี้…เราจะเปลี่ยนย่านโคมแดงให้เป็นนรกบนดิน"

ขณะที่การวางแผนเข่นฆ่ากำลังดำเนินไป ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ได้ถูกสุนัขรับใช้ของเยี่ยจิงหลินจดจำและเตรียมนำไปรายงาน…

และไม่นานจากนี้... องค์ชายฟู่เทียนเฉิงจะต้องพบกับนรกที่แท้จริง!