ตอนที่ 64 อาหารเม็ดของสัตว์เลี้ยง

หลี่เจิ้งหยวน หัวหน้าองครักษ์ขององค์ชาย ยังคงทำหน้าที่เป็นสุนัขรับใช้ที่ซื่อสัตย์เสมอมา แม้แต่ในแผนการอันสกปรก เขาก็ยังทำด้วยความจงรักภักดี หลังจากการประชุมลับจบลง เขาไม่รอช้า รีบมุ่งหน้าไปยังจวนของแม่ทัพซุนเทาในทันที

บรรยากาศในยามสายของจวนแม่ทัพยังคงคึกคัก ทหารยามเดินตรวจตราอย่างเข้มงวด ที่หน้าจวน แม่ทัพซุนเทากำลังยืนกอดอกพลางมองชายหนุ่มผู้มาเยือนด้วยสายตาสงสัย

"ท่านแม่ทัพ"

หลี่เจิ้งหยวนค้อมศีรษะเล็กน้อย สีหน้าของเขาเรียบเฉย ทว่าดวงตาลึกล้ำซ่อนความไม่สบายใจเอาไว้

แม่ทัพซุนเทาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาแข็งกร้าวมองชายหนุ่มตรงหน้า "คิดไม่ถึงเลยว่าคนอย่างเจ้าจะมาเยือนจวนของข้าได้ มีธุระอันใด?"

หลี่เจิ้งหยวนสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะตอบอย่างราบเรียบ "ข้ามาพบเยี่ยจิงหลิน" ชื่อของบุตรสาวตนทำให้สีหน้าของแม่ทัพเปลี่ยนไป รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าที่เคยเคร่งขรึม

"หึ! ในที่สุดบุตรสาวของข้าก็ขายออกเสียที!"

เขาหัวเราะเสียงดัง ดวงตาพิจารณาหลี่เจิ้งหยวนอีกครั้ง

"เจ้ากับนางชอบพอกันอย่างนั้นรึ?"

น้ำเสียงของแม่ทัพแฝงความสนใจ หากลูกสาวของเขามีใจให้กับหัวหน้าองครักษ์ ก็นับว่าเป็นเรื่องดี

"เจ้ามีลูกมีเมียแล้วข้าก็ไม่ว่า ผู้ชายเราสามารถมีได้หลายคน"

คำพูดตรงไปตรงมาของแม่ทัพทำให้หลี่เจิ้งหยวนตัวแข็งทื่อ ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

"ไม่!"

เขารีบปฏิเสธเสียงแข็ง ราวกับคำพูดนั้นเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงสำหรับเขา

"ข้าเป็นเพียงแค่สุนัขรับใช้ของนางเท่านั้น"

ประโยคนี้ทำให้แม่ทัพซุนเทาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ

"นี่เจ้าหลงรักนางถึงขนาดเปรียบเทียบตัวเองเป็นสุนัขเลยงั้นรึ?"

แม่ทัพกล่าวพลางตบไหล่ของหลี่เจิ้งหยวนอย่างแรง "คนหนุ่มก็มักขี้อายเช่นนี้! ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ข้าเข้าใจดี นางอยู่ที่ห้องโถง" หลี่เจิ้งหยวนกำหมัดแน่น แต่ทำได้เพียงกัดฟันกลืนคำพูดทั้งหมดลงไป เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงเข้าไปข้างใน

"อื้อ… บัดซบที่สุด!"

ภายในใจของหลี่เจิ้งหยวนราวกับมีเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ เขากัดฟันแน่น นัยน์ตาทอประกายแห่งความเกลียดชัง

"กวนประสาททั้งพ่อทั้งลูก! รอให้ข้ามีโอกาสก่อนเถอะ ข้าจะดับลมหายใจของพวกมันซะ!"

เขาคำรามในใจ คำพูดเหล่านี้ไม่มีทางเล็ดลอดออกจากปากของเขาได้ เพราะเขารู้ดีว่าหากเปิดเผยความรู้สึกออกไป ไม่ใช่พวกมันที่ต้องตาย… แต่เป็นตัวเขาเอง!

มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเล็บแทบฝังลงไปในฝ่ามือ แม้ใจจะเดือดดาลแค่ไหน แต่ร่างกายกลับไม่ขยับไปไหน มันช่างน่าขันยิ่งนักแท้จริงแล้ว เขาไม่มีความกล้าเลยสักนิด!

ไม่กล้าที่จะหันคมกระบี่ใส่เจ้านายของตน ไม่กล้าที่จะทรยศต่อคำสาบานที่ให้ไว้ และที่สำคัญที่สุด… ไม่กล้าที่จะต่อต้านนาง! เยี่ยจิงหลิน… หญิงสาวผู้ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เขารู้สึกต่ออีกฝ่ายนั้นเป็นความแค้นหรือเป็นสิ่งใดกันแน่

"นี่เจ้าอยากตายอย่างงั้นรึ?!"

เพียงแค่เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น ร่างของหลี่เจิ้งหยวนก็แข็งทื่อทันที ราวกับถูกแช่แข็งด้วยไอเย็นแห่งความตาย

เยี่ยจิงหลินก้าวเข้ามาช้าๆ แววตาของนางไม่สะทกสะท้าน ไร้ซึ่งความเมตตา ดั่งนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อ นางสัมผัสได้ถึงจิตคิดร้ายของเขาตั้งแต่ก้าวเข้ามา นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางจะปล่อยผ่านไปได้ง่ายๆ

“เพียงแค่ใช้ความคิดร้ายต่อข้า… เจ้าก็อยากตายแล้วหรือ?”

น้ำเสียงของนางไม่ดัง แต่กลับแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของหลี่เจิ้งหยวนจนแทบจะทำให้สติของเขาพร่าเลือน

หัวหน้าองครักษ์ผู้เคยหยิ่งทะนง ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองเข้าไปในหุบเหวแห่งความตาย เหงื่อเย็นซึมทั่วแผ่นหลัง ขาของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

"ไม่… ไม่กล้า… ข้าน้อยไม่กล้า!"

เสียงที่เคยทรงอำนาจของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ดวงตาของเยี่ยจิงหลินกดดันเขาเสียจนรู้สึกว่าหากเผลอแม้แต่นิดเดียว นางคงจะพรากชีวิตของเขาไปโดยไม่ลังเล

"ตบหน้าตัวเองแรงๆ หนึ่งครั้ง… ข้อหาที่มีจิตคิดชั่วต่อข้า"

เสียงของนางเรียบนิ่ง ทว่าน้ำหนักของมันหนักอึ้งกว่าภูเขาทั้งลูก

หลี่เจิ้งหยวนตัวสั่นเทา มือของเขายกขึ้นโดยไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำ

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของตัวเองดังก้อง รสชาติของความเจ็บแล่นไปทั่วใบหน้า แต่ไม่มีสิ่งใดเจ็บปวดไปกว่าความอัปยศที่แล่นเข้าสู่จิตใจ

เขา… ไม่มีทางเลือก!

"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กลัวตาย... แต่คนในครอบครัวของเจ้านั้นไม่ใช่"

คำพูดของเยี่ยจิงหลินเรียบง่าย ทว่าเย็นยะเยือกยิ่งกว่าคมมีด หลี่เจิ้งหยวนเผลอกลั้นหายใจ ร่างของเขาแข็งค้าง ขณะที่ความหวาดหวั่นแล่นพล่านไปทั่วร่าง

หัวใจของเขาเต้นระรัว ดวงตาเบิกกว้าง รู้สึกเหมือนถูกบีบคออย่างไร้อากาศหายใจ

"เจ้า..." เขาพยายามเอ่ยปาก แต่กลับพบว่าลำคอของตนเองแห้งผาก

เยี่ยจิงหลินเพียงยกยิ้มมุมปาก นางไม่ได้ขู่... นางพูดจริง!

"ข้ามิใช่คนมีเมตตา โดยเฉพาะต่อเจ้าพวกกากเดนที่ไม่คู่ควรแม้แต่จะมีชีวิตอยู่"

น้ำเสียงของนางเรียบนิ่ง ราวกับกำลังเอ่ยถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่กลับมีอำนาจมากพอที่จะทำให้ชายที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างโชกโชนต้องขนลุกไปทั้งร่าง

หลี่เจิ้งหยวนกำมือแน่น เลือดในกายเดือดพล่านด้วยความโกรธแค้น... ทว่าเขาทำอะไรไม่ได้เลย!

เพราะเขารู้ดีว่า... เยี่ยจิงหลินทำได้ทุกอย่างอย่างที่นางพูด!

"เอานี่ไป... อาหารเม็ดของเจ้า"

เยี่ยจิงหลินโยนเม็ดยาไปตรงหน้าหลี่เจิ้งหยวน นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราวกับว่ากำลังโยนเศษอาหารให้สุนัขสักตัว ทั้งที่แท้จริงแล้วมันคือยาระงับพิษร้ายชั่วคราว

ชายหนุ่มมองมันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ทว่าร่างกายของเขากลับสั่นสะท้านจากความเจ็บปวดที่เล่นงานเข้ามาเป็นระลอก

"ขอบคุณ... นายหญิง..."

เขากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ก่อนจะรีบคว้าหยิบเม็ดยาขึ้นมาแล้วยัดเข้าไปในปากของตัวเองทันทีโดยไม่รอช้า เกรงว่าหากชักช้า ความเจ็บปวดนั้นจะกลับมาเล่นงานจนแทบทนไม่ไหว

รสขมของยากระจายไปทั่วปาก เขาพยายามฝืนกลืนมันลงคอแม้จะอยากขย้อนมันออกมาเพียงใดก็ตาม

เยี่ยจิงหลินมองดูเขาด้วยสายตาเย็นชา ไร้ซึ่งความเห็นใจ "ดีมาก... อย่างน้อยเจ้าก็ยังรู้จักที่ต่ำที่สูง"

คำพูดของนางเปรียบเสมือนคมมีดกรีดลงกลางใจของหลี่เจิ้งหยวน ทว่าตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกัดฟันอดทน

เขาเคยเป็นหัวหน้าองครักษ์ผู้สูงส่ง เป็นชายที่ไม่มีผู้ใดกล้าหือ...

แต่ตอนนี้...

เขากลับต้องคุกเข่ารับยาจากมือนางอย่างกับสุนัขตัวหนึ่ง!