ตอนที่ 62 สุนัขรับใช้

หลี่เจิ้งหยวนยืนก้มหน้าอยู่เบื้องหน้าของเยี่ยจิงหลิน ดวงตาของเขายังไม่สามารถหลุดพ้นจากแววตาที่ดูเฉียบขาดของนาง เขารู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในกับดักที่ไม่อาจหลีกหนีได้ ความเจ็บปวดจากพิษที่เริ่มแพร่กระจายไปทั่วร่างทำให้เขากลั้นหายใจอยู่ในใจเขารู้ดีว่า ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดความจริง

“ข้า... ข้ามีนามว่าหลี่เจิ้งหยวน หัวหน้าองครักษ์ขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง” เสียงของเขาสั่นพร่า ข้างในเขารู้สึกหวาดกลัวมากจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ “ข้าเป็นมือขวาขององค์ชาย... ถ้าจะให้พูดก็ไม่น่าจะเกินจริง ข้าคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังหลายๆ แผนการที่ไม่ถูกต้องของพระองค์ รวมถึงการฉุดคร่าผู้หญิง... และการออกปล้นในยามค่ำคืน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ราวกับรู้ตัวว่าแต่ละคำที่เขาพูดออกไปก็ยิ่งผูกมัดตัวเองให้ติดกับดักความชั่วของเขามากขึ้น

หลี่เจิ้งหยวนพยายามยิ้มแหยๆ ในขณะที่พูดต่อไป แต่ความเจ็บปวดจากพิษที่เริ่มกัดกินร่างกายทำให้เขาไม่อาจรักษาท่าทีมั่นใจได้อีกต่อไป “ผลงานของข้าล้วนทำให้องค์ชายพึงพอใจ พระองค์ได้มอบรางวัลมากมาย”

ในขณะที่เขากล่าวถึงผลงานของตัวเอง แววตาของเขาก็เริ่มเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ขณะเดียวกันความกลัวเริ่มแทรกซึมเข้ามาในท่าทางของเขา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ สิ่งที่เยี่ยจิงหลินทำกับเขานั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่การบีบบังคับจิตใจ แต่พิษที่ส่งผลกระทบต่อร่างกายกำลังกดดันให้เขาอยู่ในสภาพที่น่าสมเพช

“ข้า... ข้าขอโทษ... ได้โปรด... ได้โปรด... อย่า...” หลี่เจิ้งหยวนพูดด้วยเสียงที่แตกสลาย ขณะที่ร่างกายของเขากระตุกจากพิษที่เริ่มทำลายระบบในตัวเขาอย่างรวดเร็ว เขากลัวจนไม่สามารถควบคุมคำพูดของตัวเองได้ต่อไป

เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่ขยายไปทั่วร่างกาย มันราวกับมีสิ่งมีชีวิตแฝงตัวอยู่ในร่างกายของเขา ทีละนิดๆ มันกัดกินเนื้อเยื่อภายใน เส้นเลือดของเขารู้สึกเหมือนถูกขยับขยาย ความรู้สึกเจ็บแปลบแทรกซึมไปทุกส่วนจนเขาไม่สามารถควบคุมร่างกายได้อีกต่อไป ขาทั้งสองข้างเริ่มสั่นสะท้าน ร่างกายของเขารู้สึกหนักหน่วงเหมือนถูกแรงกดทับ

"เจ้า...เจ้าใส่อะไรในตัวข้า..." หลี่เจิ้งหยวนถามเสียงสั่น หวาดกลัวอย่างที่สุด แม้จะพยายามข่มความตกใจเอาไว้ แต่ร่างกายที่สั่นเทานั้นไม่สามารถหลีกหนีจากความเจ็บปวดที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นทุกวินาที

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางที่เย็นชา และสายตาที่เหมือนจะอ่านใจของเขาได้ทุกอย่าง นางยิ้มเย็นๆ ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างไร้อารมณ์ "เจ้าไม่ต้องกลัวไปหรอก...พิษร้ายนี่ยังไม่ได้ฆ่าเจ้าในทันที" นางกล่าวเสียงเรียบอย่างไม่นึกถึงความเจ็บปวดที่เขากำลังประสบ

หลี่เจิ้งหยวนรู้สึกเหมือนกับว่าทุกส่วนของร่างกายเขากำลังจะถูกทำลายอย่างช้าๆ เขารู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใน เขาพยายามหายใจอย่างหนัก "ข้า...จะตายไหม..." เขาถามออกไปน้ำเสียงแหบแห้ง หวาดกลัวจนแทบจะขาดใจ

เยี่ยจิงหลินมองเขาด้วยสายตาเย็นชาและแสดงท่าทางที่ราวกับไม่สนใจอาการที่เขากำลังทรมาน นางพูดต่อไปอย่างไร้อารมณ์ "สิ่งมีชีวิตที่แอบแฝงอยู่ในตัวเจ้าจะค่อยๆ กัดกินอวัยวะภายในของเจ้า ทีละนิด จนกว่าจะระเบิดออกมาเจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ข้าจะมอบยาระงับพิษให้เจ้า ทุกสามวันต่อหนึ่งครั้ง" น้ำเสียงของนางยังคงเย็นชาเหมือนเดิม แต่หลี่เจิ้งหยวนกลับรู้สึกว่าทุกคำพูดนั้นเหมือนกับหอกที่จี้ใจของเขา ร่างกายของเขาแทบจะหยุดการทำงานเมื่อได้ยินคำพูดนี้

ความหวาดกลัวและความเจ็บปวดประสานกัน ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทุกส่วนในขณะที่ทุกๆ ลมหายใจของเขากลายเป็นความทรมาน "ข้า...ข้าจะทำตามที่เจ้าบอก" หลี่เจิ้งหยวนพูดออกไปด้วยเสียงสั่นๆ ขณะที่เขาพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ล้มลงไปต่อหน้าเยี่ยจิงหลิน

เยี่ยจิงหลินยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนที่สุด แต่มันกลับแฝงไปด้วยความเย็นชาและอำนาจที่ยากจะมองข้าม "ดีมาก ต่อไปนี้เจ้าคือสุนัขรับใช้ของข้า หากองค์ชายฟู่เทียนเฉิงมีแผนการชั่วๆ ครั้งต่อไป เจ้าก็รีบมารายงานข้าในทันที" น้ำเสียงของนางลื่นไหลราวกับการปลอบประโลม แต่คำพูดเหล่านั้นกลับทำให้หลี่เจิ้งหยวนรู้สึกถึงความกลัวที่ยากจะหนีพ้น

หลี่เจิ้งหยวนเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นใบหน้าของนาง เขาคาดไม่ถึงเลยว่าสตรีที่เขากำลังตกอยู่ในอำนาจนั้นจะเป็นเยี่ยจิงหลิน บุตรสาวของแม่ทัพซุนเทา! ชื่อเสียงของแม่ทัพซุนเทาในช่วงนี้นั้นเลวร้ายสุดขีดไม่มีใครอยากจะขัดแย้งด้วย แต่สิ่งที่ทำให้หลี่เจิ้งหยวนตกใจยิ่งไปกว่านั้นคือ นางคือสตรีที่แอบแฝงตัวอยู่ในโลกมืดอย่างเงียบๆ

"เยี่ยจิงหลิน... เจ้าคือเยี่ยจิงหลินหรือ..." หลี่เจิ้งหยวนพูดเสียงสั่น เงยหน้ามองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เยี่ยจิงหลินพยักหน้าอย่างนิ่งเฉย รอยยิ้มของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่ารู้สึกพึงพอใจกับการที่หลี่เจิ้งหยวนต้องตื่นตกใจขนาดนี้ "ใช่ ข้าคือเยี่ยจิงหลิน... สตรีที่อาจจะเป็นอันตรายยิ่งกว่าใครๆ ในเมืองนี้" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความจริงจัง

หลี่เจิ้งหยวนยังคงไม่สามารถหลุดพ้นจากความตกใจ "ข้า...ข้าจะทำตามคำสั่งทุกอย่าง ข้าจะรายงานให้เจ้าทันที" น้ำเสียงของเขายังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ไม่สามารถปกปิดได้ ขณะที่มองไปที่เยี่ยจิงหลิน เขากลับเห็นภาพของนางที่ไม่เหมือนใคร ในสายตาของเขา นางเหมือนภูติผีที่ไม่มีใครสามารถควบคุมได้

เยี่ยจิงหลินยิ้มบางๆ ออกมาพร้อมกับพยักหน้าอย่างพอใจ "ดีมาก... " เธอพูดก่อนที่จะหันหลังกลับไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าก้าวออกไปอย่างสงบเสงี่ยม

ในช่วงเวลานี้ ใครก็ไม่อาจคาดคิดได้ว่า หลี่เจิ้งหยวน ผู้เป็นหัวหน้าองครักษ์ขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง ผู้มีอำนาจและฝีมือระดับสูง กลับจะกลายเป็นสุนัขรับใช้ที่ภักดีต่อเยี่ยจิงหลิน สุนัขที่ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องคอยรายงานทุกความเคลื่อนไหวขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงให้กับนางทราบ

หลี่เจิ้งหยวนที่เคยเป็นผู้มีอำนาจ กลับต้องยอมรับชะตากรรมที่เยี่ยจิงหลินได้กำหนดให้กับเขา ด้วยการยอมจำนนอย่างไร้ทางเลือก ร่างกายและจิตใจของเขาถูกพันธนาการไว้กับคำสั่งของนาง ในตอนนี้ เขากลายเป็นเครื่องมือที่เชื่อฟังคำสั่ง ไม่ต่างจากสุนัขที่ต้องทำตามคำสั่งของเจ้าของ

แม้จะเป็นการคาบข่าวที่เต็มไปด้วยความอัปยศ แต่หลี่เจิ้งหยวนก็ต้องทำไป เพราะหากเขาปฏิเสธ หรือคิดจะหันหลังให้กับนาง สิ่งที่เขาต้องเผชิญอาจเป็นเรื่องที่ยากเกินจะรับมือ ความหวาดกลัวและความรู้สึกต่ำต้อยนั้นได้กลืนกินเขาจนหมดสิ้น

"องค์ชายฟู่เทียนเฉิง เชิญท่านเสพสุขกับสวรรค์ชั้นฟ้าไปก่อนเถอะ... ใช้ชีวิตและช่วงเวลานี้ให้คุ้ม เพราะหลังจากนี้ท่านจะได้พบกับขุมนรกที่แท้จริง..." คำพูดของเยี่ยจิงหลินเบาๆ ที่หลุดออกมาจากริมฝีปาก ราวกับคำสาปที่ถูกตอกย้ำไปยังชะตากรรมของเขา นางไม่คิดที่จะปล่อยตัวตนเช่นนี้ให้ลอยนวลเพราะผลงานความชั่วของเขานั้นโดดเด่นมากจนเกินไป