ตอนที่ 65 โน้มน้าวใจด้วยลิ้นสองแฉก

หลี่เจิ้งหยวนรู้สึกถึงความไม่สบายใจในคำพูดของตนเอง ขณะที่เขาบอกเล่าแผนการอันโหดร้ายให้เยี่ยจิงหลินฟัง เขาตระหนักดีว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนา แต่กลับเป็นเพียงแค่คำสั่งจากองค์ชายฟู่เทียนเฉิง ที่ต้องการความตื่นเต้นและความสับสนวุ่นวายในย่านโคมแดง ความตายของผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้อง กลายเป็นสิ่งที่องค์ชายคาดหวังว่าจะทำให้เขาได้พบความเพลิดเพลิน

“องค์ชาย... ชอบความตื่นเต้นมากกว่าใคร” หลี่เจิ้งหยวนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยากจะบอกได้ว่าเป็นความรู้สึกอะไรบางอย่างในใจของเขา การเล่าแผนการนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกบีบบังคับให้เดินไปในทิศทางที่ไม่ต้องการ ตัวเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อมองไปที่เยี่ยจิงหลิน ที่ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา แต่สายตาของนางที่จ้องมองเขากลับทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกทดสอบ

“ข้าไม่ได้อยากเสนอแผนการนี้เลย” หลี่เจิ้งหยวนพูดเสียงเบา เขาพยายามหันไปหลบตาของนาง มือของเขากำหมัดแน่น รู้สึกถึงความกดดันจากสายตาที่เฉียบคมของเยี่ยจิงหลินที่จับจ้องมาอย่างไม่ละสายตา “แต่องค์ชายถามข้าเอง ข้าก็เลยต้องแนะนำไป... ถ้าข้าไม่ทำตาม... มันอาจจะผิดสังเกตได้” คำพูดของเขาแสดงถึงความไม่เต็มใจและความลังเล

เยี่ยจิงหลินยังคงเงียบ แต่ความเงียบของนางทำให้หลี่เจิ้งหยวนรู้สึกอึดอัดมากยิ่งขึ้น เขารู้ว่าในความเงียบของนางนั้นมีสิ่งที่เขาไม่สามารถคาดเดาได้ ทุกคำพูด ทุกการกระทำของเยี่ยจิงหลินล้วนทำให้เขารู้สึกถึงการถูกจับตามองอย่างไม่มีทางหลีกหนี

“ถ้าหากสร้างสถานการณ์ทั่วทั้งย่านโคมแดง ข้าตัวคนเดียวก็จัดการไม่ไหว” หลี่เจิ้งหยวนพูดออกมาเสียงต่ำ ตระหนักดีว่าแผนการที่จะทำให้เกิดความวุ่นวายทั่วทั้งย่านโคมแดงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และไม่สามารถทำได้เพียงคนเดียว

เยี่ยจิงหลินไม่ได้ตอบกลับทันที แต่อยู่ในสายตาของหลี่เจิ้งหยวน เขาสัมผัสได้ถึงความรอบคอบและการคำนวณของนางที่ดูจะมีแผนในใจเต็มไปหมด ก่อนที่นางจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเต็มไปด้วยความคมคาย

“เจ้าหาทางหรือวิธีไหนก็ได้ให้พวกเขามารวมตัวที่จุดๆเดียว ด้วยลิ้นสองแฉกของเจ้ามีหรือที่จะเกลี้ยกล่อมองค์ชายขยะของเจ้าไม่ได้” คำพูดของนางเหมือนจะเจาะลึกลงไปในจิตใจของหลี่เจิ้งหยวน ทำให้เขารู้สึกถึงความหยาบคายและความรู้สึกไม่พอใจที่นางแฝงอยู่

และสุดท้าย เยี่ยจิงหลินก็เอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยความมั่นใจ “การรวบรวมพวกเขาทั้งหมดให้อยู่ในหอนางโลมคงจะเป็นเรื่องที่ง่ายกว่า” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น และแววตาที่เต็มไปด้วยการคำนวณ ไม่ต่างจากการเล่นหมากรุกที่ดูจะมีแต่ทางเลือกที่ถูกต้อง

หลี่เจิ้งหยวนยืนนิ่ง สายตาของเขามองไปที่เยี่ยจิงหลินอย่างเงียบๆ ก่อนจะพูดคำถามที่หลุดออกจากใจในที่สุด “หากเสร็จสิ้นภารกิจนี้ เจ้าช่วยมอบยาถอนพิษให้กับข้าได้รึไม่” เสียงของเขาผสมผสานระหว่างความหวังเล็กๆ และความรู้สึกที่ถูกบังคับขืนให้ต้องยอมทำตามแผนการของนาง

เยี่ยจิงหลินเงียบไปสักพัก สายตาของนางไม่แสดงความรู้สึกใดๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความเย็นชา ก่อนจะยิ้มเหยียดบางๆ เมื่อได้ยินคำถามนั้น "เหอ เหอ..." นางหัวเราะเบาๆ อย่างไม่มีความหมาย ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงที่แห้งแล้ง "ย่อมไม่โชคชะตาฟ้าลิขิตส่งให้เจ้ามาเป็นสุนัขรับใช้ของข้า"

นางยื่นมือออกไปข้างหน้า สายตาที่จ้องมองหลี่เจิ้งหยวนเหมือนจะอ่านใจเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง "มีเพียงแค่สองทางเลือกเท่านั้น... จะอยู่หรือตาย"

คำพูดนั้นทำให้หลี่เจิ้งหยวนรู้สึกถึงความกดดันที่เพิ่มขึ้นในใจ ในขณะที่เขารู้สึกถึงการบีบคั้นจากทุกทิศทาง ไม่มีทางหนี ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องยอมทำตามคำสั่งของนาง

“เจ้ารู้ดีว่าไม่ได้มีทางเลือกอื่น” เยี่ยจิงหลินพูดพร้อมกับยิ้มที่ร้ายกาจและเต็มไปด้วยอำนาจ "เจ้าต้องทำตามแผนการที่ข้ากำหนด ทุกอย่างจะจบลงเมื่อข้าต้องการ"

หลี่เจิ้งหยวนกระพริบตาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าภายในใจเขาจะเต็มไปด้วยความแค้นและความอัดอั้น แต่นั่นก็เป็นเพียงความรู้สึกที่เขาไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้ในตอนนี้ เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมยอมรับชะตากรรมที่เขาถูกบังคับให้เลือก

หลังจากนั้นเขาจึงรีบกลับไปยังตำหนักขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงทันทีที่เสร็จสิ้นการสนทนากับเยี่ยจิงหลิน เขารู้ดีว่าการเปลี่ยนแผนครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะองค์ชายฟู่เทียนเฉิงมักจะชื่นชอบความตื่นเต้นและความโกลาหลที่เกิดจากความวุ่นวายอย่างไร้ความปราณี แต่หลี่เจิ้งหยวนก็มีความมั่นใจในลีลาการพูดของเขา เขารู้ว่าเพียงแค่ใช้คำพูดที่เหมาะสมและเลือกเหตุผลที่ถูกต้อง จะสามารถทำให้พระองค์เปลี่ยนใจได้

เมื่อเขาเข้าไปในห้องขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง สถานที่ที่เต็มไปด้วยความสงบและหรูหรา หลี่เจิ้งหยวนรู้สึกได้ถึงอำนาจและความเกรี้ยวกราดที่แฝงอยู่ในความนิ่งขององค์ชาย แม้พระองค์จะไม่แสดงอารมณ์ออกมา แต่หลี่เจิ้งหยวนก็สัมผัสได้ถึงความคาดหวังที่แผ่ซ่านออกจากองค์ชาย เมื่อเขาเริ่มกล่าวถึงแผนการใหม่ที่ได้รับจากเยี่ยจิงหลิน

เขาใช้คำพูดที่ฉลาดและมีเหตุผลในการโน้มน้าวองค์ชายว่า การรวมตัวกันที่จุดเดียวจะทำให้การกำจัดเป้าหมายได้ผลมากกว่า และยังสามารถเพิ่มความตื่นเต้นให้กับแผนการนั้นได้อีกด้วย หลี่เจิ้งหยวนได้กล่าวถึงข้อดีที่องค์ชายฟู่เทียนเฉิงจะได้รับจากการทำตามแผนนี้ จนในที่สุดองค์ชายฟู่เทียนเฉิงก็ยอมรับแผนการใหม่ ด้วยความรู้สึกพึงพอใจในกลวิธีที่หลี่เจิ้งหยวนใช้

หลี่เจิ้งหยวนรู้สึกถึงความกดดันที่บรรเทาลงเมื่อแผนการได้รับการยอมรับจากองค์ชาย แต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยใจให้สบายได้ เพราะรู้ดีว่าภารกิจในครั้งนี้ยังคงเต็มไปด้วยความเสี่ยง

ค่ำคืนนี้ย่านโคมแดงเต็มไปด้วยความเงียบที่น่าสงสัย ราวกับว่าทุกสิ่งในเมืองหลวงกำลังสะท้าน เตรียมพร้อมรับลมหายใจของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ขณะที่ท้องฟ้ามืดลงและแสงไฟจากโคมแดงเริ่มส่องแสงอ่อนๆ เยี่ยจิงหลินเดินเข้ามาในย่านนี้ ท่ามกลางความตึงเครียดและความสับสนที่ลอยมาทางอากาศ

แม้ว่าสถานการณ์จะใกล้ถึงจุดระเบิด หายนะกำลังจะมาเยือนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่หญิงสาวกลับยิ้มอย่างเย็นชา ความสงบในท่าทางของนางไม่เหมือนใคร เสื้อผ้าของนางสวยงามเกินกว่าที่ใครจะคาดคิดในยามที่เมืองเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ชุดสีแดงเลือดสดประดับด้วยลายทองคำสะท้อนแสงโคมไฟที่ทอประกายระยิบระยับ ทุกย่างก้าวที่นางก้าวไปในย่านนี้ดูเหมือนจะยิ่งเพิ่มความลึกลับให้กับสถานการณ์

“หากเจ้าชอบความตื่นเต้นนัก ข้าจะเป็นผู้มอบความตื่นเต้นให้เจ้าเอง” นางพูดกับตัวเอง เสียงนั้นเบาเหมือนกระซิบ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา