ตอนที่ 66 ความสุขครั้งสุดท้าย

ค่ำคืนนี้ในย่านโคมแดงเต็มไปด้วยแสงสีที่ระยิบระยับ เสียงหัวเราะและเสียงเพลงดังสาดกระเซ็นไปทั่วทุกมุม เหมือนกับว่าทุกสิ่งรอบตัวกำลังเตรียมตัวเข้าสู่ความโกลาหล ความคึกคักนี้กลายเป็นความคาดหวังในทุกอณูอากาศ ย่านนี้คือที่ที่ทุกคนหาความสุขจากความบันเทิงในทางมืด ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและยั่วยวน เสียงกรีดร้องในความสุขหรือความเจ็บปวดก็ดังสลับกันไป

ในระหว่างที่ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปตามปกติ กลุ่มชายหนุ่มที่สวมหน้ากากสัตว์เดินเข้ามาท่ามกลางความวุ่นวายนั้น กลุ่มขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงพร้อมลูกน้องมากมายกว่า 50 ชีวิต เดินเข้ามาในย่านโคมแดงราวกับพายุที่กำลังจะทำลายล้างทุกสิ่งที่ขวางหน้า พวกเขาไม่ได้มาเพื่อแค่เสพสุข แต่พวกเขามาเพื่อทำให้ทุกอย่างยิ่งใหญ่และเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

หน้ากากที่พวกเขาสวมใส่เป็นใบหน้าของสัตว์ป่าดุดันและน่าสะพรึงกลัว พวกเขาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวอะไร ทุกย่างก้าวเหมือนกับพลังอำนาจที่มองไม่เห็นกำลังท่วมท้นและทำให้สถานที่นี้กลายเป็นสนามรบแห่งความสนุกสนานที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ทุกคนที่พบเห็นหันมองด้วยความตกใจเมื่อพวกเขาเดินผ่านไป ความมืดและความอันตรายปกคลุมทุกการเคลื่อนไหว

กลุ่มของพวกเขามุ่งไปยังจุดหมายสุดท้าย หอเสน่ห์จันทรา ซึ่งคือที่ที่ทุกอย่างจะเปิดเผย ใจกลางของความยั่วยวนและความบ้าคลั่งที่รอคอยอยู่ในนั้น ภายในหอนั้นราวกับมีการเตรียมความพร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ความตื่นเต้นอยู่ในอากาศ ราวกับว่าเวลาแทบจะหยุดหมุนไปและหยุดอยู่ที่นี่เพียงแห่งเดียว

แสงไฟจากโคมแดงสะท้อนใบหน้าภายใต้หน้ากาก ดวงตาขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงฉายแววความมืดมน กระหายที่จะมอบความตื่นเต้นแก่ตัวเองและลูกน้องในคืนนี้ และทุกคนที่อยู่ภายในหอนี้จะต้องเป็นส่วนหนึ่งของการแสดงอันน่าสะพรึงกลัวที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

เยี่ยจิงหลิน นางฉีกยิ้มอย่างเย็นชาเป็นเพราะตัวของนางนั่งรอคอยอยู่ภายในหอเสน่ห์จันทราแห่งนี้มาเป็นเวลานานแล้ว กลุ่มคนที่เข้ามาใหม่สวมใส่หน้ากากสัตว์ปิดบังตัวเองรวมไปถึงผู้ที่ติดตามที่มากันเป็นจำนวนมากถึงขนาดนี้คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากองค์ชายฟู่เทียนเฉิง

ในช่วงเวลานี้ กลุ่มขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงและเหล่าลูกน้องกำลังเพลิดเพลินไปกับสุรา อาหาร และความบันเทิงจากหญิงสาวที่หอเสน่ห์จันทรา ความหยาบโลนและไร้ยางอายของพวกเขาแสดงออกอย่างชัดเจน ผ่านการกระทำที่ไม่แยแสใดๆ ต่อความเป็นมนุษย์และศักดิ์ศรีของผู้อื่น

ทางด้านของเยี่ยจิงหลิน นางก็เริ่มสวมใส่หน้ากากของตัวเองบ้างเพื่อที่จะปิดบังตัวเองนางใช้กำยานหอมที่อ่อนละมุนลอยฟุ้งในอากาศ แต่มันไม่ใช่กลิ่นหอมที่แสดงถึงความสุขหรือการพักผ่อน แต่มันคือกลิ่นพิษที่ค่อยๆ แทรกซึมไปทั่วพื้นที่ ชั่วขณะที่มันลอยไปในอากาศ ผู้ที่สูดดมมันเข้าไปจะเริ่มรู้สึกถึงความอ่อนแอ พลังปราณของพวกเขาค่อยๆ ถูกปิดกั้น ทำให้พวกเขาต้องตกอยู่ในภาวะไร้เรี่ยวแรง

เยี่ยจิงหลินเดินไปตามห้องต่างๆ ของหอเสน่ห์จันทรา ด้วยท่าทีที่สงบและรอบคอบ เป้าหมายของนางชัดเจนคือกลุ่มขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง พวกเขาไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าในขณะนี้ พลังปราณของพวกเขาถูกบั่นทอนลงแล้ว นางสามารถเลือกผู้ที่ต้องการทำลายได้อย่างเฉพาะเจาะจง พวกเขาจะไม่มีทางรู้ว่า พวกเขากำลังตกเป็นเป้าหมายของความชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ในเงามืด

เมื่อองค์ชายฟู่เทียนเฉิงเสพสุขกับความบันเทิงที่จัดเตรียมไว้จนกระทั่งเบื่อหน่าย เขากลับมาพร้อมกับแผนการที่โหดร้ายในใจ ซึ่งไม่อาจหยุดยั้งได้ ท่าทางของพระองค์เปลี่ยนไปจากความสนุกสนานเป็นความเย็นชาอย่างชัดเจน เสียงหัวเราะและการย่ำยีของเหล่าบรรดาลูกน้องเงียบหายไปเมื่อพระองค์ออกคำสั่ง

“ปิดประตูทุกบานทางเข้าออกของหอเสน่ห์จันทรา พวกเราจะเริ่มการละเลงเลือดกัน” คำสั่งที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายดังขึ้นในความเงียบ ราวกับคำทำนายที่หลอกหลอนบรรยากาศที่ยังคงเต็มไปด้วยความเบิกบานก่อนหน้านี้

ลูกน้องขององค์ชายไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแต่หันไปปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเร็วไว ทันทีที่พวกเขาเคลื่อนตัวไปยังทางเข้าแต่ละบาน ทุกประตูที่ถูกปิดไปจะสร้างความอึดอัดและความหวาดหวั่นขึ้นในใจของคนที่ยังคงอยู่ข้างใน หอเสน่ห์จันทราเริ่มเงียบลง ราวกับทุกอย่างกำลังเตรียมตัวเข้าสู่การสังหารที่ไร้คำเตือน

ความตึงเครียดในหอเสน่ห์จันทราเริ่มก่อตัวขึ้น เมื่อเสียงตะโกนของชายผู้ดูแลหอเสน่ห์ดังขึ้นดั่งฟ้าผ่า ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเพลิดเพลินและเมามันกับความสุขของตนเอง

"พวกเจ้าเป็นใครกัน กล้ามาก่อกวนที่หอเสน่ห์จันทรา!" ชายผู้ดูแลหอเสน่ห์จันทราตะโกนด้วยความโกรธและท้าทาย เขาก้าวออกมาพร้อมกับกลุ่มรักษาความปลอดภัย หลายสิบคนที่อยู่เบื้องหลังพร้อมจะปกป้องอาณาเขตของพวกเขา แม้ว่าจะรู้ดีว่า ตนเองเป็นเพียงผู้ใช้ปราณขั้นกลางที่ไม่มีความสามารถที่จะขัดขวางกลุ่มบุกรุกที่มีฝีมือเหนือกว่า

องค์ชายฟู่เทียนเฉิงยืนอยู่ท่ามกลางความตึงเครียดนั้น ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา ใบหน้าภายใต้หน้ากากที่ซ่อนอยู่บ่งบอกถึงความพึงพอใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พระองค์รู้ดีว่า ทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นคือการต้อนรับความหายนะที่พระองค์คาดหวัง

"ถ้ามันรนหาที่ตายขนาดนั้น งั้นก็จัดการมันซะ" องค์ชายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม พูดจาราวกับการใช้ชีวิตของผู้อื่นเป็นของเล่น

หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและท่าทางอันแข็งกร้าว เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติทันทีเมื่อมีสุนัขรับใช้ขององค์ชายคนหนึ่ง พยายามจะพุ่งเข้าไปจัดการคนของหอเสน่ห์จันทราอย่างรวดเร็ว แต่กลับถูกการโจมตีจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เป็นผู้ใช้ปราณขั้นกลางส่งผลให้ร่างของสุนัขรับใช้ปลิวไปในอากาศ ดวงตาของมันเบิกกว้างด้วยความตกใจ และยังไม่ทันจะตั้งตัวก็ถูกกระแทกกระเด็นไปไกล ร่างมันตกลงพื้นอย่างแรง จนทำให้ร่างกายเกือบจะหมดสติ

"หือ..." องค์ชายฟู่เทียนเฉิงอดไม่ได้ที่จะตกใจ ถึงแม้ว่าลูกน้องของเขาทุกคนจะเป็นผู้ใช้ปราณขั้นปลายแต่กลับไม่สามารถต่อสู้กับผู้ใช้ปราณขั้นกลางได้

ในขณะเดียวกัน เยี่ยจิงหลินที่นั่งอยู่ในมุมมืดของห้อง สังเกตทุกสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา นางรู้ดีว่าแผนการที่นางได้วางไว้เริ่มเห็นผล เมื่อพิษที่นางแอบปล่อยออกไปในอากาศเริ่มทำงาน ทีละน้อยๆ ส่งผลให้พลังปราณของกลุ่มคนขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงค่อยๆ สูญเสียความสามารถของตนเอง พวกเขากลับไม่รู้ตัวว่าถูกลดทอนพลังของตนเองจนไม่สามารถควบคุมร่างกายได้อย่างที่คุ้นเคย

เยี่ยจิงหลินยิ้มเยาะอย่างพึงพอใจ มือของนางยังคงสัมผัสกรอบของแก้วน้ำที่ตั้งอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่สนใจความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้น