ตอนที่ 71 หัวใจของเหล่าบุรุษถูกทำร้าย

ภายในตำหนักหลวงที่เคยโอ่อ่าและเปี่ยมไปด้วยอำนาจ บัดนี้กลับถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศแห่งความเศร้าสลด กลิ่นกำยานอ่อนๆ ลอยคลุ้งไปทั่วห้อง เสียงสะอื้นแผ่วเบาทว่าหนักแน่นดังแว่วออกมาเป็นระยะ

ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียนยังคงจมอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์โศก พระองค์หมดสติไปถึงสามวันสามคืน ตั้งแต่วันที่ร่างไร้วิญญาณขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงถูกพากลับมา ภาพที่พระองค์เห็นในย่านโคมแดงร่างของบุตรชายที่ชักกระตุก น้ำลายฟูมปาก และดวงตาเบิกโพลงในวาระสุดท้ายกลายเป็นภาพฝังลึกที่กรีดแทงหัวใจของพระองค์ครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อพระองค์ฟื้นขึ้นมา สิ่งแรกที่พระองค์ทำคือเรียกหาบุตรชายอย่างไม่หยุดปาก

“เทียนเฉิง! เทียนเฉิงลูกพ่อ!”

เสียงของพระองค์สั่นเครือและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาแดงก่ำราวสัตว์อสูรที่ถูกฉีกกระชากหัวใจออกจากร่าง มือที่ครั้งหนึ่งเคยกุมอำนาจทั้งแผ่นดิน บัดนี้กำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน

"บอกข้า…บอกข้าทีว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงฝันร้าย! บอกข้าว่าลูกของข้ายังมีชีวิตอยู่!"

แต่ไม่ว่าพระองค์จะร้องเรียกสักเพียงใด ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา นอกจากความเงียบอันโหดร้ายและเสียงลมที่พัดผ่านประตูตำหนัก

พระองค์ทอดสายตามองร่างขององค์ชายที่ถูกบรรจุอยู่ในโลงศพหรูหรา แม้แต่เครื่องประดับทองคำหรือผ้าแพรชั้นดี ก็ไม่อาจปกปิดความจริงว่าร่างนี้คือซากไร้ชีวิต พระโอษฐ์ของพระองค์สั่นเทา ขณะที่พระองค์ก้าวไปแตะต้องใบหน้าของบุตรชาย

“เย็น…ร่างของเจ้าเย็นชืดเช่นนี้ได้อย่างไร?”

หัวใจของพระองค์ปวดร้าวราวถูกคมดาบกรีดลึกถึงกระดูก ร่างกายที่เคยสมบูรณ์แข็งแรง บัดนี้อิดโรยจนเห็นได้ชัด พระองค์แทบไม่แตะต้องอาหารใดๆ ทรงสูญเสียความกระหายแม้กระทั่งในการดำรงชีวิต

แม้องค์ชายฟู่เทียนเฉิงจะเป็นเพียงบุตรของนางสนม แต่เขากลับเป็นผู้ที่พระองค์ทั้งรักทั้งหลงที่สุด องค์ชายรู้ดีว่าจะทำอย่างไรให้พระองค์พอใจ เขาเป็นดั่งเงาของพระองค์รู้ว่าต้องพูดสิ่งใด และรู้ว่าคำไหนสามารถทำให้พระองค์หัวเราะออกมาได้ บัดนี้…เสียงนั้นเงียบหายไปตลอดกาล

ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียนขบกรามแน่น ความโศกเศร้าเปลี่ยนเป็นเปลวเพลิงแห่งความเคียดแค้น

“ใคร…ใครเป็นคนทำให้ลูกข้าต้องตายเช่นนี้?!”

เสียงของพระองค์ก้องกังวานไปทั่วตำหนัก ประกาศิตแห่งจักรพรรดิดังก้องจนข้าราชบริพารที่อยู่รอบข้างต้องคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ว่าจะเป็นใคร…ข้าจะฉีกพวกมันเป็นชิ้นๆ! จะทำให้มันทรมานยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น!”

แววตาของพระองค์เปล่งประกายไปด้วยเพลิงแค้น พระหัตถ์ที่สั่นเทาไม่ได้เกิดจากความหวาดกลัวหรืออ่อนแอ แต่เป็นเพราะพระองค์แทบอดกลั้นความเดือดดาลไว้ไม่ไหว

เมื่อใดที่พระองค์พบตัวคนที่อยู่เบื้องหลังการตายขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง…เมื่อนั้นเลือดจะต้องหลั่งไหลทั่วทั้งแผ่นดิน!

วันแล้ววันเล่า ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียนทรงจมอยู่กับความเคียดแค้น แต่ยิ่งเวลาผ่านไป พระองค์ก็ยิ่งพบกับความสิ้นหวัง แม้จะมีคำสั่งให้ค้นหาตัวคนร้ายทั่วแผ่นดิน แต่ก็ไร้วี่แวว ไม่อาจสืบหาเบาะแสได้แม้แต่น้อย

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ ก็เพราะข้าราชบริพารและขุนพลรอบกายของพระองค์ล้วนเป็นพวกไร้ฝีมือ ใช้เพียงแค่ลิ้นสองแฉกประจบสอพลอก็สามารถเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นใหญ่ แต่พอถึงเวลาต้องทำงานจริง กลับไม่มีความสามารถแม้แต่น้อย

ขณะที่เหล่าขุนนางระดับสูงเดินวนเวียนอยู่ในวังอย่างไร้ประโยชน์ บรรดาผู้เก่งกล้าสามารถกลับถูกกดขี่อยู่ในชนชั้นปลายแถว ไม่ได้รับโอกาสแสดงฝีมือ

พระองค์ไม่อาจทนต่อไปได้อีกหากไม่สามารถแก้แค้นได้ ก็ขอเผาผลาญสถานที่ที่พรากชีวิตบุตรชายของพระองค์ให้มอดไหม้เป็นจุณ!เสียงพระบัญชาดังขึ้นดังกึกก้องทั่วท้องพระโรง

“เผาย่านโคมแดงให้สิ้นซาก!”

คำสั่งนั้นดังขึ้นราวเสียงฟ้าผ่า เหล่าทหารวังหลวงต่างตกตะลึง แม้จะมีคำถามมากมายเกิดขึ้นในใจ แต่ก็ไม่มีผู้ใดกล้าขัดรับสั่ง ยามราตรี… เปลวเพลิงมหาศาลโหมกระหน่ำเผาที่ย่านโคมแดงจนทั่ว

เสียงไม้ที่ถูกเผาไหม้แตกเปรี๊ยะ เสียงโครงสร้างของอาคารที่เคยงดงามพังทลายลงทีละส่วน ควันไฟลอยสูงสู่ท้องฟ้า ราวกับจะส่งดวงวิญญาณขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงไปยังนรกอเวจี

เปลวไฟสะท้อนอยู่ในดวงเนตรขององค์ฮ่องเต้ผู้ยืนมองอยู่บนหอคอยสูงสุดของพระราชวัง พระองค์ยืนแน่นิ่ง คล้ายกับกำลังดื่มด่ำกับห้วงอารมณ์แห่งการทำลายล้าง

แม้จะเผาผลาญทุกสิ่ง แต่หัวใจของพระองค์กลับยังคงว่างเปล่าเพราะศัตรูตัวจริงยังคงซ่อนตัวอยู่ในความมืด

เพลิงโหมกระหน่ำ เผาที่ย่านโคมแดงจนกลายเป็นเถ้าถ่าน สถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ สุรา ดนตรี และ หญิงงามที่เย้ายวนจิตใจบุรุษทั่วหล้า บัดนี้เหลือเพียง เถ้าถ่านสีดำและกลิ่นไหม้ที่คละคลุ้งไปทั่วท้องฟ้า

เหล่าบุรุษมากหน้าหลายตาที่เคยเป็นแขกประจำของย่านเริงรมย์ ต่างพากันโศกเศร้า บางคนถึงกับร่ำไห้ราวกับสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต

"ไม่มีอีกแล้ว! ไม่มีอีกแล้ว! ย่านโคมแดงของข้า!"

พวกเขาต่างโอดครวญเมื่อเห็นซากปรักหักพังตรงหน้า สถานที่ที่เคยมอบความสุขและลืมเลือนความทุกข์ชั่วคราวให้กับพวกเขาบัดนี้ไม่เหลือแม้แต่เงา

"ฮ่องเต้บ้าเลือด! นี่มันใช่สิ่งที่ควรกระทำ!"

เสียงก่นด่าดังขึ้นจากทุกสารทิศ จากบุรุษผู้เคยหลงระเริงในห้วงกามารมณ์ จากเหล่าขุนนางที่ลอบใช้สถานที่นี้เป็นที่มั่วสุม จากผู้คนที่เคยมองมันเป็นสวรรค์บนดิน พวกเขา สาปแช่งฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียนด้วยความเคียดแค้น