ตอนที่ 70 วาระสุดท้ายที่น่าสมเพช

ค่ำคืนอันเหน็บหนาวในย่านโคมแดงเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงผู้คน หากแต่บรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความตายและความเศร้าสลด ศพขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง และเหล่าลูกสมุนกว่าห้าสิบชีวิต นอนเกลื่อนอยู่เบื้องหน้า ร่างกายเปลือยเปล่า ดวงตาเบิกโพลง ริมฝีปากเขียวคล้ำด้วยพิษร้าย สภาพของพวกเขาในตอนนี้น่าเวทนาเสียยิ่งกว่าขอทานข้างถนน

ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ยืนตัวสั่นเทิ้มอยู่ท่ามกลางกองทัพทหารหลวงที่ติดตามพระองค์มา ดวงเนตรของพระองค์เบิกกว้างมองดูร่างไร้วิญญาณของบุตรชายสุดที่รัก หัวใจบีบแน่นจนแทบจะหยุดเต้น ร่างสูงศักดิ์ที่เคยเปี่ยมไปด้วยอำนาจกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

"ฟู่เทียนเฉิง!! ลูกพ่อ"

พระองค์ทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น ก่อนจะรีบคว้าร่างที่เริ่มแข็งเกร็งขององค์ชายเข้ามาในอ้อมกอด แขนของพระองค์สั่นสะท้าน ใบหน้าซีดเผือดอย่างคนที่ไม่อาจยอมรับความจริงได้ ลมหายใจของพระองค์ขาดช่วง อากาศรอบตัวดูเหมือนจะเบาบางลงทุกขณะ เสียงสั่นเครือเอื้อนเอ่ยออกมาแทบไม่เป็นคำ

"ลูกพ่อ... ไม่! เจ้าต้องไม่เป็นอะไร!"

พระองค์เขย่าร่างของบุตรชายแรงขึ้น ราวกับหวังให้ลูกของพระองค์ฟื้นขึ้นมาได้ปาฏิหาริย์ ดวงเนตรที่เคยแฝงไว้ด้วยอำนาจและความทรงเกียรติบัดนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ตลอดชีวิตในฐานะฮ่องเต้ พลันปะทุขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับได้

"ทหาร! ทหาร!! รีบช่วยลูกชายของข้าเดี๋ยวนี้!!"

เสียงตะโกนของพระองค์ก้องกังวานไปทั่วทั้งย่านโคมแดง ทว่าทหารหลวงทั้งหลายต่างยืนนิ่ง ไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดออกมา ทุกคนต่างรู้ดีว่า... ไม่มีสิ่งใดสามารถช่วยองค์ชายฟู่เทียนเฉิงได้อีกต่อไปแล้ว

"ไม่... ไม่นะ..."

ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง มือที่สั่นระริกของพระองค์แตะที่ใบหน้าของบุตรชาย องค์ชายฟู่เทียนเฉิงที่เคยมีชีวิตชีวา มักยิ้มเยาะต่อผู้คน มักอวดดีว่าตัวเองสูงศักดิ์เพียงใด บัดนี้เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณที่แข็งทื่อในอ้อมแขนของพระองค์

"เจ้า... ลูกพ่อ..."

เสียงของพระองค์ขาดห้วง ลมหายใจของพระองค์เริ่มติดขัด ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน ศีรษะหนักอึ้งราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ท่ามกลางความสิ้นหวังและความเศร้าโศกที่ท่วมท้น...

ร่างของฮ่องเต้ก็เริ่มโงนเงน ก่อนจะล้มลงกระแทกพื้นอย่างหมดสติ!

"องค์ฮ่องเต้!!"

เหล่าทหารที่เห็นภาพดังกล่าวต่างพากันแตกตื่น รีบตรงเข้าประคองร่างของพระองค์ขึ้นอย่างเร่งรีบ ผู้บัญชาการทหารใหญ่เร่งออกคำสั่งให้ถอนกำลัง ขบวนม้าศึกจากวังหลวงเร่งรีบนำร่างขององค์ฮ่องเต้กลับพระราชวังในทันที

ร่างของ องค์ชายฟู่เทียนเฉิง และเหล่าลูกสมุนห้าสิบชีวิต ถูกเคลื่อนย้ายตามไปด้วย ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านไป นำพากลิ่นคาวเลือดและความอัปยศของค่ำคืนนี้กระจายไปทั่วทั้งแผ่นดิน

เรื่องราวของ องค์ชายฟู่เทียนเฉิง เปรียบดั่งหนึ่งในตำนานของเมืองหลวง ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมทั้งชาติกำเนิด มีใบหน้าหล่อเหลาราวเทพสวรรค์ มีสติปัญญาเฉียบแหลมปานนักปราชญ์ หากแต่ภายใต้เปลือกนอกที่สมบูรณ์แบบนี้ กลับซุกซ่อนสัญชาตญาณอันดิบเถื่อนและเล่ห์เหลี่ยมอันร้ายกาจ

องค์ชายผู้สูงศักดิ์ เป็นคำที่ผู้คนใช้เรียกขานเขา ทว่าผู้ที่เคยตกเป็นเหยื่อของเขากลับรู้ดีว่า ภายใต้ผ้าคลุมทองคำ มีเพียงปีศาจร้ายที่กระหายความหฤหรรษ์จากความทุกข์ของผู้อื่น

องค์ชายฟู่เทียนเฉิง ไม่ได้พึงพอใจในความมั่งคั่งหรืออำนาจ เพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เขามีตั้งแต่เกิด เขากลับแสวงหาความตื่นเต้นอันบิดเบี้ยวเพื่อกระตุ้นเลือดในกาย ไม่ว่าจะเป็น การปล้น ฆ่า หรือข่มขืน เขามองการกระทำเหล่านี้เป็นเพียง สิ่งที่ช่วยบันเทิงใจ

"ขอเพียงเจ้าอ้อนวอนข้าให้มากกว่านี้ บางทีข้าอาจจะเมตตาเจ้า" นั่นคือคำพูดที่เขามักเอื้อนเอ่ยออกมา พร้อมรอยยิ้มบางเบาที่แฝงไปด้วยความเลือดเย็น

ในค่ำคืนหนึ่ง... หอเสน่ห์จันทรา ได้กลายเป็นเวทีของความพินาศที่เขาไม่อาจคาดคิด...

ไม่มีใครเคยคาดคิดมาก่อนว่า วาระสุดท้ายขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง จะลงเอยด้วยความ อเนจอนาถและน่าสมเพช ถึงเพียงนี้ ชายผู้เคย อยู่เหนือชีวิตผู้อื่น กำหนดชะตาผู้คนได้ตามอำเภอใจ บัดนี้กลับ กลายเป็นร่างไร้วิญญาณในอ้อมแขนของบิดา

หากเขายังมีชีวิตอยู่ต่อไป ก็คงทำได้เพียง สร้างความทุกข์ทรมานให้กับผู้คน ยิ่งกว่านรกบนดิน เขาไม่ใช่องค์ชายผู้สูงส่ง หากแต่เป็นทรราชที่เติบโตขึ้นมาใต้ร่มเงาแห่งความฟอนเฟะ อำนาจของเขาสร้างเพียง เลือด น้ำตา และความหวาดกลัว

แต่ค่ำคืนนี้... ทุกอย่างจบลงแล้วและผู้ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้... เยี่ยจิงหลิน

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอาคารเก่าแก่แห่งหนึ่งในย่านโคมแดง สายลมเย็นยะเยือกพัดโชยผ่านปลายเส้นผมของนาง ปลายชุดดำปลิวไสวราวกับปีกของอีกาในค่ำคืนอันไร้แสงจันทร์ จากจุดที่นางยืน สามารถมองเห็นทุกความเคลื่อนไหวได้อย่างชัดเจน ด้านล่าง ทหารหลวงกำลังเคลื่อนย้ายร่างไร้วิญญาณขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงและเหล่าลูกสมุน ซากชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยเหยียบย่ำผู้คน บัดนี้กลับถูกแบกหามออกจากสถานที่แห่งนี้อย่างไร้เกียรติ

ร่างขององค์ชายถูกห่อหุ้มด้วยผ้าคลุมของทหาร แต่ไม่มีสิ่งใดสามารถปกปิดความอเนจอนาถของเขาได้ แม้ในวาระสุดท้าย ร่างกายยังคงเปลือยเปล่า ใบหน้าที่เคยหยิ่งผยองกลับบิดเบี้ยวจากพิษร้าย ดวงตาเบิกโพลง ราวกับยังคงตกตะลึงกับชะตากรรมของตนเอง

ทหารหลวงรีบร้อนพาร่างเหล่านั้นขึ้นหลังม้า ขบวนม้าศึกเริ่มเคลื่อนตัวออกจากย่านโคมแดง ฝีเท้าหนักแน่นกระทบกับพื้นหินดังก้องสะท้อนในค่ำคืนอันมืดมิด พวกมันมุ่งหน้ากลับสู่พระราชวัง

เยี่ยจิงหลินทอดสายตามองขบวนทหาร แววตาของนางสงบนิ่งราวกับผืนน้ำไร้คลื่น

"สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร สูงส่งเพียงใด เมื่อถึงคราวดับสูญ เจ้าก็เป็นเพียงศพไร้ค่า"

เสียงของนางแผ่วเบาราวสายลม แต่มันกลับหนักแน่นดั่งประกาศิตแห่งความตาย นางหลับตาลงครู่หนึ่ง ปล่อยให้สายลมพัดพาความรู้สึกทั้งหมดไป เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง มีเพียงแววตาที่เย็นชาและไร้เยื่อใยต่อชะตากรรมขององค์ชาย

ร่างขององค์ชายและเหล่าลูกสมุนถูกพาออกไปแล้ว แต่สิ่งที่ทิ้งไว้ในย่านโคมแดงแห่งนี้ คือตำนานของค่ำคืนแห่งการล้างแค้น และเสียงกระซิบของความตายที่ไม่มีวันจางหาย

เยี่ยจิงหลินแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่ร่างของนางจะหายลับไปในเงามืดของค่ำคืน ราตรียังเย็นเยียบ แต่หัวใจของนางกลับเย็นเยือกยิ่งกว่า