ตอนที่ 80 ลองของ

"เหอ เหอ... ที่แท้สุนัขแก่เช่นท่านก็ซุกซ่อนแผนการชั่วช้าสกปรกเอาไว้"

คำพูดของแม่ทัพซุนเทานั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเฉียบคมราวกับคมมีด มันทำให้ใบหน้าของราชครู กู่เทียนหลงถึงกับกระตุกสั่นสะท้าน ความโกรธคุกรุ่นขึ้นในอกของชายชรา ผู้ที่ได้รับการเคารพจากผู้คนทั่วทั้งแผ่นดินมาโดยตลอด วันนี้กลับถูกชายที่กำลังจะตายเย้ยหยันเสียจนแทบไม่อาจระงับโทสะได้

สายตาของกู่เทียนหลงพลันเย็นชา มือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงแสร้งหัวเราะแล้วใช้คำพูดหว่านล้อมเช่นเคย แต่วันนี้...เขาไม่ต้องการเล่นละครอีกต่อไป

แต่แทนที่แม่ทัพซุนเทาจะรู้สึกหวาดหวั่นหรือโกรธเคือง เขากลับทำสิ่งที่ยิ่งสร้างความหมั่นไส้แก่ผู้คนมากขึ้นไปอีก

"ฮึ่ม... สุรา อาหารของท่านยังคงรสเลิศเหมือนเดิมจริงๆ"

ซุนเทาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดื่มอย่างสบายอารมณ์ พร้อมทั้งหยิบอาหารตรงหน้ามารับประทานโดยไม่สนใจสถานการณ์รอบตัวแม้แต่น้อย ท่าทางของเขาไม่เหมือนกับชายที่ถูกพิษจนไม่สามารถใช้พลังลมปราณได้แม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม... มันเหมือนกับว่าเขากำลังนั่งเอนกายพักผ่อนในงานเลี้ยงของตนเองเสียมากกว่า

กู่เทียนหลงมองภาพตรงหน้าด้วยความโกรธเคือง "ช่างไม่รู้จักเจียมตัว! ตัวของเจ้านั้นใกล้ตายแล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรือ!?"

เสียงของราชครูเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เสียงฝีเท้าของทหารที่อยู่รอบเรือนพักเริ่มหนักแน่นขึ้น พวกมันต่างจ้องมองแม่ทัพซุนเทาด้วยสายตาที่พร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ

ทว่า... ซุนเทากลับยังคงนั่งอย่างสงบนิ่ง แม้แต่เงาของความหวาดหวั่นก็ไม่ปรากฏให้เห็นบนใบหน้าของเขาเลยแม้แต่น้อย

"เจ้าโง่! ตัวเจ้านั้นไม่รู้รึว่าสุราและอาหารที่เจ้ากำลังกินอย่างสำราญนั้นมีพิษร้าย!"

น้ำเสียงของราชครู กู่เทียนหลงดังขึ้นอย่างดุดัน ดวงตาแก่ชราทอประกายเย็นเยียบพร้อมแววอำมหิต เขาเดินเข้ามาใกล้แม่ทัพซุนเทา ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงกดต่ำ

"ชื่อของมันคือ ‘พิษตัดวิญญาณ’! เจ้า… จบสิ้นแล้ว! ต่อให้เจ้าหนีรอดออกไปได้ เจ้าก็ต้องกลายเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต อย่าหวังเลยว่าจะใช้พลังลมปราณได้อีก!"

ชายชรายืนมองด้วยความคาดหวัง เขาต้องการเห็นสีหน้าของซุนเทาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว สิ้นหวัง หรือไม่ก็ตื่นตระหนกเสียจนขวัญหนีดีฝ่อ

แต่ภาพที่เห็นกลับไม่เป็นไปตามที่คาดหมาย...

แม่ทัพซุนเทายังคงยกจอกสุราขึ้นดื่มอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะหยิบอาหารอีกคำใส่ปากเคี้ยวอย่างละเมียดละไม ราวกับกำลังกินอาหารมื้อสุดท้ายของชีวิต แต่กลับไม่มีวี่แววของความหวาดหวั่นเลยแม้แต่นิดเดียว

จากนั้น... เขาก็แสร้งทำตาโต ก่อนจะยกมือปิดปาก "อุ๊ย! ตายจริง..."

เขาหัวเราะเบา ๆ พลางเอียงคอมองราชครูด้วยสายตาเย้ยหยัน "นี่ท่านถึงกับใช้พิษตัดวิญญาณกับข้าเลยรึ? ตัวท่านช่างลงทุนเสียจริง!"

ซุนเทาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี มือยังคงถือจอกสุราไว้ไม่ปล่อย ท่าทางของเขาไม่ได้แสดงถึงความกังวลแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับยังคงเพลิดเพลินไปกับสุราและอาหารตรงหน้าราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

"รสชาติของสุราอาหารของท่านช่างดีจริงๆ นะราชครู... เห็นทีข้าคงต้องขออภัยที่กินมันหมดเสียก่อน"

คำพูดของซุนเทาทำให้สีหน้าของกู่เทียนหลงบิดเบี้ยวขึ้นมาทันที ดวงตาของเขาฉายแววประหลาดใจปนขุ่นเคือง

ชายคนนี้... มันกำลังคิดอะไรกันแน่?

พิษ ‘ตัดวิญญาณ’ เป็นพิษร้ายแรงที่แม้แต่นักยุทธ์ระดับสูงก็ไม่อาจขัดขืนได้ หากถูกวางยาจะต้องสูญเสียพลังปราณไปตลอดชีวิต แต่เหตุใด... ซุนเทาถึงยังคงนิ่งเฉยได้เช่นนี้?

"ฆ่ามันซะ!"

ราชครู กู่เทียนหลง เอ่ยเสียงเย็นเยียบ แววตาฉายความรังเกียจและขุ่นแค้น เขาไม่ต้องการเห็นหน้าเจ้าคนไร้ยางอายเช่นนี้อีกแม้แต่วินาทีเดียว

ทหารฝีมือดีหลายสิบนายเคลื่อนกายเข้าประชิดแม่ทัพซุนเทาอย่างช้าๆ พวกมันล้อมรอบเขาทุกด้าน ไม่มีทางให้หลบหนีไปได้แม้แต่น้อย

แต่แทนที่แม่ทัพซุนเทาจะตื่นตระหนก กลับกัน... เขาหัวเราะเบาๆ ดวงตาฉายแววเย้ยหยัน

"ตัวท่านช่างเป็นคนใจร้อนเสียจริง..."

ขณะที่กล่าวจบ ซุนเทาก็ค่อยๆ ยกมือขึ้น ปลดชุดคลุมหนาหนักที่สวมอยู่บนร่างกายออกมา

พรึ่บ!

เมื่อเสื้อคลุมหนาถูกปลดออก เผยให้เห็นเนื้อตัวของซุนเทา...

ราชครู กู่เทียนหลง ถึงกับเบิกตากว้าง! ร่างกายของเขาแข็งทื่อราวกับถูกสาป ดวงตาฉายแววหวาดหวั่นสุดขีด

"หยุด...! ถอยห่างจากซุนเทาเดี๋ยวนี้!!!"

เสียงสั่งการของราชครูแหบพร่าไปด้วยความหวาดกลัว ลมหายใจของเขาหนักหน่วง เหงื่อเย็นไหลซึมลงมาตามไรผม ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อย ร่างกายสั่นสะท้าน...

ทหารทุกนายที่กำลังจะเข้าประชิดตัวซุนเทาถึงกับชะงัก พวกมันหันมองแม่ทัพตรงหน้าด้วยสายตาตื่นตะลึง...

เพราะทั่วทั้งร่างกายของแม่ทัพซุนเทาในยามนี้ ถูกพันธนาการไปด้วยระเบิดพลังทำลายล้าง!!

กระบอกดินปืน แท่งระเบิด สายชนวน ทุกอย่างแนบสนิทไปกับแผ่นอก หน้าท้อง และแขนขาของเขา หากจุดติดเพียงหนึ่งเดียวก็เพียงพอที่จะเปลี่ยนทั้งจวนให้เป็นเศษซาก!

ความเงียบปกคลุมทั่วบริเวณ...

ราชครู กู่เทียนหลง กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง มือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกำแน่น เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าซุนเทาจะกล้าเล่นบทบ้าคลั่งถึงเพียงนี้!