ตอนที่ 81 รอฟังข่าวดี

ในช่วงเวลานี้ จวนของ ราชครู กู่เทียนหลง ตกอยู่ในสภาวะตึงเครียดถึงขีดสุด ทุกสายตาจับจ้องไปยัง แม่ทัพซุนเทาร่างของเขาถูกพันธนาการไว้ด้วยระเบิดอาคมอันทรงพลัง "ระเบิดสาบสูญนิรันดร์" อาวุธต้องห้ามที่สามารถลบทุกสิ่งให้หายไปจากแผ่นดินได้เพียงพริบตาเดียว

ทางด้านของ องค์ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ที่ประทับอยู่ภายใน สวนตำหนักหลวง ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากจวนของราชครู พระองค์กำลังจิบชาอย่างผ่อนคลายโดยไม่รู้เลยว่าแผนการของราชครูกำลังจะพลิกผันไปในทิศทางที่ไม่คาดคิด พระองค์เฝ้ารอข่าวดีจากราชครูว่าภารกิจการกำจัดแม่ทัพซุนเทาสำเร็จลุล่วงแล้ว

ในดวงเนตรคมกริบขององค์จักรพรรดิ ฉายประกายแห่งความเย็นชา หากแต่ลึกลงไปกลับเต็มไปด้วยความอิจฉาที่ซุกซ่อนอยู่ “เหอะๆ… นี่คือผลลัพธ์ของคนที่ทำตัวโดดเด่นเกินข้า” พระองค์พึมพำพลางปรายตามองไปยังจวนของราชครู

แม้จะเป็นจักรพรรดิที่ครอบครองใต้หล้า แต่ ฟู่ซื่อเทียน กลับไม่สามารถทนมองเห็น แม่ทัพซุนเทา เฉิดฉายอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ได้ ในงานเลี้ยงต้อนรับที่พระองค์จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ตัวของ ซุนเทาควงหญิงงามทั้งเจ็ด อย่างไม่เกรงใจ มิหนำซ้ำ พวกนางยังตั้งครรภ์ลูกของซุนเทาอีกด้วย!

"สตรีเหล่านั้นสมควรเป็นของข้า แต่กลับต้องมาตั้งท้องลูกของมัน!"

ในฐานะบุรุษด้วยกัน ความริษยาขององค์ฮ่องเต้ปะทุขึ้นดั่งเพลิงแค้น มันไม่ใช่แค่เรื่องของการเมืองหรืออำนาจอีกต่อไป แต่เป็นศึกแห่งศักดิ์ศรีและความเหนือกว่า เมื่อราชครู กู่เทียนหลง เป่าหูว่าซุนเทาสมควรถูกกำจัดเสีย องค์ฮ่องเต้จึงเห็นดีเห็นงามโดยไม่มีข้อโต้แย้ง

"ข้าไม่สนว่าเจ้าจะมีความดีความชอบมากแค่ไหน ซุนเทา... แต่ในเมื่อเจ้าเหยียบย่ำข้า เช่นนั้นก็ถึงเวลาที่เจ้าต้องถูกลบออกไปจากใต้หล้าเสียที"

ทว่าพระองค์หาได้รู้ไม่ว่า ในขณะเดียวกันที่พระองค์ทรงแสยะยิ้มด้วยความสะใจที่จวนราชครู กู่เทียนหลง กำลังตกอยู่ในสภาวะวิกฤติอันยากจะควบคุม...

"ระเบิดสาบสูญนิรันดร์" ที่ผูกติดอยู่บนร่างของแม่ทัพซุนเทา อาจจะไม่ได้ลบเพียงแค่จวนของราชครู... แต่มันอาจเปลี่ยนชะตาของทั้งแผ่นดินไปตลอดกาล!

ราชครู กู่เทียนหลง แม้จะเป็นชายผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานหลายนับสิบปี อยู่เหนือผู้คนด้วยไหวพริบและเล่ห์เหลี่ยมอันแพรวพราว แต่ในยามนี้ เม็ดเหงื่อเย็นเยียบ กลับหลั่งไหลลงมาตามไรผมและแผ่นหลังของเขา

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้จักกับความหวาดกลัวที่แท้จริง!

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ แม่ทัพซุนเทา ผู้ยังคงนั่งเอกเขนกอย่างไม่แยแส ทั่วร่างของชายหนุ่มถูกพันธนาการไว้ด้วย "ระเบิดสาบสูญนิรันดร์" อาวุธต้องห้ามที่แม้แต่จักรวรรดิยังไม่กล้าใช้อย่างประมาท กู่เทียนหลงรู้ซึ้งถึงพลังของมันดีกว่าใคร

หากระเบิดนี้ถูกจุดขึ้นมา ไม่เพียงแค่ซุนเทาหรือเขาที่ต้องสังเวยชีวิต แต่ทั้งจวน... รวมไปถึงครอบครัวของเขาเองก็จะกลายเป็นเถ้าธุลีไปพร้อมกัน!

“เจ้า…! ซุนเทา เจ้ากล้าถึงเพียงนี้เลยรึ!?” น้ำเสียงของราชครูแม้พยายามจะรักษาความสงบนิ่ง แต่กลับแฝงไปด้วยความสั่นไหวที่มิอาจปกปิดได้

ตลอดชีวิตของ กู่เทียนหลง เขาอาจเป็นชายที่คิดการใหญ่ ไม่เคยหวั่นเกรงต่อความตายหรือภัยคุกคามใดๆ แต่เขามีครอบครัว เมีย ลูก และหลานที่ยังอยู่ในวัยไร้เดียงสา ทั้งหมดล้วนอยู่ภายในจวนนี้ พวกเขาล้วนเป็นคนในสายเลือด เป็นสิ่งเดียวที่ผูกพันเขาไว้กับโลกใบนี้

แม่ทัพซุนเทายิ้มบางๆ ก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดื่มอีกครั้งราวกับเป็นเพียงค่ำคืนอันแสนธรรมดา

“ข้ารู้สึกแปลกใจยิ่งนัก ราชครูผู้ยิ่งใหญ่เช่นท่าน ดูเหมือนจะมิได้กังวลเพียงแค่ชีวิตของตนเองสินะ…”

สายตาของซุนเทาแปรเปลี่ยนเป็นคมกริบ กวาดมองไปยังห้องชั้นในของจวน พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยเจตนาร้าย “ในนั้นคงจะมีคนที่ท่านรักอยู่มากสินะ?”

คำพูดเพียงประโยคเดียวกลับทำให้หัวใจของราชครูเต้นระรัว!

ใช่แล้ว... กู่เทียนหลงอาจเป็นชายที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน แต่เขามีจุดอ่อนและตอนนี้มันกำลังถูกซุนเทาจับไว้แน่น!

หากเขาสั่งให้สังหารซุนเทาตอนนี้ ต่อให้กำจัดแม่ทัพได้สำเร็จ แต่พริบตาที่ระเบิดถูกจุดขึ้นมา… นั่นหมายถึงจุดจบของทุกสิ่ง! บัดซบ!

ราชครู กู่เทียนหลง กำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เขารู้สึกเหมือนตนเองกำลังถูกไล่ต้อนเป็นครั้งแรกในชีวิต… และที่เลวร้ายที่สุดคือ เขาไม่สามารถเสี่ยงลงมือได้เลย!

ราชครู กู่เทียนหลง พยายามปั้นสีหน้าให้อ่อนโยน ยิ้มบางๆ ราวกับชายชราผู้ใจดีที่ไม่ประสีประสากับเล่ห์กลใดๆ

“น้องชาย พวกเรายังพูดคุยกันดีๆ ได้… ใจเย็นก่อนเถิด”

แม่ทัพซุนเทา ที่นั่งทอดกายอยู่ตรงนั้น หรี่ตามองอีกฝ่าย ก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสมเพชและรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง!

“เฮอะ... อย่ามาเสแสร้งทำเป็นผู้ใหญ่ใจดีต่อหน้าข้า” ซุนเทาพูดพลางกระดิกนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ อย่างไม่ใยดี “เจ้าจะลงโลงอยู่แล้ว ยังกล้ามาอ้างว่าเป็นพี่ชายข้าอีกหรือ? น่าขยะแขยงสิ้นดี”

สีหน้าของราชครู กู่เทียนหลง กระตุกเล็กน้อย แม้เขาจะพยายามฝืนยิ้มต่อ แต่ในใจกลับเดือดพล่านเป็นไฟแค้น!

“หากอยากให้ข้ารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง...จงเรียกลูกหลานของเจ้ามารวมตัวกันที่ห้องโถงของตระกูล!”

แม่ทัพซุนเทา กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ขณะที่ราชครู กู่เทียนหลง กำหมัดแน่น สายตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่สุดท้ายก็ต้องกัดฟันสั่งให้เหล่าลูกหลาน และผู้คนภายในจวนมารวมตัวกัน

เวลาผ่านไปไม่นาน

ห้องโถงใหญ่ของตระกูลกู่เต็มไปด้วยผู้คนหลายร้อยชีวิต ไม่ว่าจะเป็นภรรยา บุตรชาย บุตรสาว หลานๆ รวมถึงข้ารับใช้ ล้วนยืนเรียงรายกันด้วยสีหน้าตึงเครียด

ซุนเทา นั่งเอนกายพิงพนักเก้าอี้ไม้สลักอย่างสบายอารมณ์ เขานั่งอยู่ตรงศูนย์กลางของห้องโถง ดั่งราชันผู้ปกครองทุกสิ่ง!

ในมือของเขายังคงถือจอกสุราอยู่ เขาจิบมันอย่างละเมียดละไม ราวกับเป็นเจ้าของจวนนี้เสียเอง

“ดีมาก...” ซุนเทาเอ่ยเสียงเรียบ “ผู้ใดก็ห้ามขัดขืน มิฉะนั้น...ข้าก็มิอาจรับรองได้ว่าพวกเจ้าจะมีชีวิตรอดกันครบทุกคนหรือไม่”

เสียงของเขาไม่ดังมากนัก แต่กลับแฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล ทำให้บรรยากาศในห้องโถงยิ่งเย็นยะเยือก!

ราชครู กู่เทียนหลง จ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ!