ตอนที่ 79 ขอบคุณสำหรับสุราอาหารและหญิงงาม

ภายในเรือนรับรอง แสงอาทิตย์ส่องลอดผ่านหน้าต่าง กระทบกับร่างของชายผู้หนึ่งซึ่งนั่งอย่างสง่างาม มือหนาหยิบจอกสุราขึ้นจิบอย่างแช่มช้า เสียงขลุ่ยจากสวนไผ่ด้านนอกยังคงบรรเลงเบาๆ ให้บรรยากาศดูรื่นรมย์ หากมองเพียงผิวเผิน คงไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าความตายได้คืบคลานเข้าหาชายผู้นี้แล้ว

แม่ทัพซุนเทายังคงมีสีหน้ารื่นเริง เขาจัดการกับอาหารและสุราตรงหน้าโดยไม่แสดงอาการผิดปกติใดๆ แต่แท้จริงแล้วพิษร้ายกำลังแทรกซึมเข้าสู่กระแสโลหิตของเขา แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ทว่าบุรุษผู้นี้กลับไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วสักนิด ความกล้าหาญของเขาช่างน่าตื่นตะลึงเกินกว่ามนุษย์ทั่วไป

หลิงเหยา ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเริ่มรู้สึกแปลกใจพิษนี้คือ "พิษตัดวิญญาณ" พิษไร้สี ไร้กลิ่น ไร้รส ที่สามารถสกัดลมปราณของยอดฝีมือได้ในพริบตา นับว่าเป็นอาวุธลับที่ไร้ผู้ใดต่อต้านได้ หากแต่แม่ทัพซุนเทายังคงสงบนิ่งดังเดิม ไม่มีท่าทีแตกตื่นหรือตกใจเลยแม้แต่น้อย... หรือว่าพิษนี้จะไม่ได้ผลกับเขากันแน่?

ทว่าก่อนที่นางจะทันได้คิดไปมากกว่านี้ ร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพซุนเทาก็ขยับเข้ามาใกล้ รอยยิ้มของเขาในยามนี้ช่างคล้ายอสูรร้ายที่เต็มไปด้วยความปรารถนา นัยน์ตาของเขาลุกโชนราวกับเปลวไฟก่อนที่ริมฝีปากจะฉกลงมาอย่างฉับพลัน!

หลิงเหยาเบิกตากว้าง นางไม่ทันตั้งตัวกับการกระทำอันร้อนแรงนี้ แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น นางรู้ดีว่าการต่อต้านย่อมไร้ประโยชน์ การเอาตัวรอดคือสิ่งที่สำคัญที่สุด หญิงสาวจึงปล่อยเลยตามเลย ยอมรับสัมผัสของบุรุษตรงหน้าโดยไม่ขัดขืนถึงอย่างไรอาชีพของนางก็คือคณิกา การใช้ร่างกายแลกเปลี่ยนเพื่อให้มีชีวิตรอดนั้นเป็นเรื่องปกติของนางอยู่แล้ว...

ขณะเดียวกัน ในห้องลับอีกด้านของจวน ราชครู กู่เทียนหลง ยังคงเฝ้าจับตาดูทุกการเคลื่อนไหว เขารอคอยให้เสียงโวยวายจากแม่ทัพซุนเทาดังขึ้น เขารอคอยให้ศัตรูของตนดิ้นรนด้วยความตื่นตระหนกแต่จนถึงตอนนี้ ทุกอย่างกลับเงียบสงบ... เงียบสงบจนน่าประหลาดใจ...

"เจ้าไม่คิดจะขัดขืนเลยหรือ ซุนเทา?"

ราชครูพึมพำกับตนเอง พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย หัวใจของเขาเริ่มมีลางสังหรณ์บางอย่าง...

หลังจากนั้นไม่นาน มือของเขากำจอกชาแน่นจนแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ขณะที่ใบหน้าที่ยังคงแสร้งทำเป็นสงบนิ่งเริ่มกระตุกเล็กน้อย... เสียงที่ดังลอดออกมาจากเรือนพักรับรองหาใช่เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดหรือตกใจตามที่เขาคาดไว้ แต่กลับเป็นเสียงครวญครางอันเร่าร้อนของบุรุษและสตรีแทน

"เจ้าเดรัจฉาน..."

ดวงตาแหลมคมของราชครูหรี่ลงด้วยความหงุดหงิด เส้นเลือดบนขมับของเขาปูดขึ้นเล็กน้อย ขณะที่ภายในใจเดือดพล่านราวกับเพลิงที่กำลังเผาผลาญ... ซุนเทา! เจ้ากำลังจะตายอยู่แล้วแท้ ๆ แต่กลับยังมีอารมณ์มาหาความสำราญกับสตรีงั้นหรือ?

เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าแม่ทัพซุนเทาเป็นบุรุษที่บ้ากามและหยาบช้า แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะหน้าด้านถึงเพียงนี้! ทั้งที่กำลังถูกพิษกลืนกินไปทั่วร่าง แทนที่มันจะตื่นตระหนกหรือพยายามหาทางเอาชีวิตรอด กลับเลือกที่จะเสพสุขเป็นลมหายใจสุดท้ายก่อนตายแทน... ช่างเป็นชายที่ไร้ยางอายโดยแท้!

"เจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าตายอย่างสุขสมเช่นนั้นรึ?"

ความอิจฉาและความโกรธเริ่มปะทุขึ้นภายในใจของราชครู ความคิดที่จะยืดเวลาเพื่อให้พิษแทรกซึมจนหมดจึงถูกล้มเลิก เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กวาดสายตามองไปยังข้ารับใช้ที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ด้านข้าง

"เตรียมพร้อมได้แล้ว!"

เพียงคำสั่งสั้นๆ เหล่าทหารที่แฝงตัวอยู่รอบบริเวณจวนก็ตื่นตัวทันที อาวุธในมือพวกเขาถูกกำแน่น เตรียมจะปิดฉากชีวิตของแม่ทัพซุนเทา!

"หลิงเหยา… ความเร่าร้อนของเจ้ามันช่างทำให้ข้าลุ่มหลงยิ่งนัก"

แม่ทัพซุนเทาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและแฝงไว้ด้วยความเสียดาย ดวงตาของเขามองใบหน้าหญิงสาวที่กำลังหอบหายใจระรัว ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อจากพิษราคะที่เพิ่งดับลง

"แต่ช่างน่าเสียดายนัก... พวกเรารู้จักกันช้าเกินไป"

เขาไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้าของนางเบาๆ ขณะที่รอยยิ้มยังคงแต้มอยู่บนมุมปาก ราวกับกำลังชื่นชมผลงานของตนเอง

สำหรับเขา... การได้แนบชิดกับหญิงงามคือสิ่งที่เขาถวิลหาเสมอ และหลิงเหยา... นางเป็นหญิงที่เร่าร้อนเกินกว่าจะปล่อยให้เป็นเพียงของเล่นในค่ำคืนเดียว

ทว่า…

แววตาของแม่ทัพซุนเทาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อนึกได้ว่านี่คือ "เหยื่อ" ที่ราชครูจัดเตรียมให้ หากแต่ความสุขที่เขาได้รับจากเรือนร่างของนางนั้นช่างน้อยนิดเสียเหลือเกิน

"เจ้าคงเป็นหญิงจากย่านโคมแดงสินะ..."

เขาพึมพำออกมาอย่างรู้ทัน รอยยิ้มมุมปากยังคงไม่จางหาย แม้ว่าพิษร้ายจะกัดกินพลังปราณของเขาไปจนเกือบหมดสิ้น แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยลดลงเลย คือ "ความเย่อหยิ่ง" และ "ความบ้าคลั่ง" ที่ฝังรากลึกในสายเลือด

ซุนเทาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะพลิกกายมองหลิงเหยาที่นั่งนิ่งราวกับตกอยู่ในห้วงความคิด นางยังไม่ทันเอ่ยอะไร... แต่ในใจของนางเริ่มสั่นไหวเพราะผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เหยื่อที่ยอมจำนนง่าย ๆ

เพียงชั่วอึดใจต่อมา เสียงดังของประตูเรือนพักรับรองถูกทุบทำลายอย่างรุนแรง เสียงไม้หักและประตูแตกดังสะท้านไปทั่ว

"ซุนเทา... นี่คือวาระสุดท้ายของชีวิตเจ้าแล้ว" เสียงของราชครู กู่เทียนหลงดังขึ้นด้วยความเยือกเย็นและเยาะเย้ย ราชครูผู้ที่เคยแสดงออกมาอย่างอบอุ่นและยิ้มแย้มในตอนแรก ขณะนี้ได้ทิ้งมันไว้เบื้องหลังไปแล้ว

"หากจะโทษก็จงโทษความมักมากในกามของเจ้าก็แล้วกัน..." ราชครูกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและเย็นชา ปลายนิ้วของเขากระตุกและสั่งการให้ทหารที่อยู่ข้างกายเข้ามาล้อมรอบแม่ทัพซุนเทาทันที

แม่ทัพซุนเทาเพียงแค่ยิ้ม ขณะที่ความเย็นเยือกจากพิษเริ่มกัดกินไปทั่วร่างกายของเขา ยังคงไม่แสดงอาการตกใจแม้แต่น้อย

"สุรา อาหาร และผู้หญิงของท่าน... รสชาติดีมากจริงๆ" แม่ทัพซุนเทาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สะทกสะท้าน