ตอนที่ 82 รอยยิ้มของพญามัจจุราช

ราชครู กู่เทียนหลง ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าสถานการณ์จะพลิกผันกลับมาเช่นนี้! แผนร้ายที่เขาวางไว้เพื่อกำจัด แม่ทัพซุนเทา ชายผู้ทำตัวโดดเด่นเกินหน้าเกินตา บัดนี้กลับกลายเป็นหายนะที่ย้อนมาทำลายเขาเองและที่เลวร้ายที่สุด... มันลากทั้งครอบครัวและลูกหลานของเขามาพัวพันด้วย!

หัวใจของชายชราในยามนี้บีบรัดราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบเค้นอย่างไร้ปรานี สายตาของเขากวาดมองเหล่าบุตรหลานที่กำลังยืนตัวสั่น พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นอนาคตของตระกูลกู่!

บางคนเป็นขุนนางผู้ทรงอำนาจบางคนเป็นแม่ทัพนายกอง คุมกำลังพลนับหมื่นแทบจะควบคุมโครงสร้างของราชสำนักทั้งหมดแต่ในเวลานี้ บุตรหลานของตระกูลกู่กลับยืนสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

พวกเขาทุกคนตระหนักดีว่า... แม่ทัพซุนเทา ชายผู้ที่พวกเขาคิดว่าเป็นเหยื่อของตระกูลตนเองกลับกลายเป็นนักล่าที่กำลังนั่งจิบสุราอย่างสบายอารมณ์ ณ ใจกลางห้องโถงของพวกเขา

รอยยิ้มของซุนเทาไม่ต่างอะไรจากพญามัจจุราชที่รอเวลาชำระแค้น!

“แม่ทัพซุนเทาได้โปรดระงับโทสะลงก่อน พวกเรายังคงพูดคุยกันได้”

ชายชราพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมความโกรธของตัวเองลง รวมไปถึงใบหน้าที่สุดแสนจะอัปลักษณ์ในยามที่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนต่อสถานการณ์ตรงหน้า ไม่ว่าจะอย่างไร เขาจะต้องรักษาชีวิตของตระกูลเอาไว้ให้ได้

"หุบปาก... ตัวเจ้านั้นแก่แล้ว เก็บแรงไว้หายใจเถอะ"

แม่ทัพซุนเทาพูดออกมาอย่างฉุนเฉียว ขณะที่มืออีกข้างยังคงถือจอกสุราไว้มั่น ดวงตาของเขาทอประกายเย็นชา ท่าทางของเขายังคงสง่างามดั่งเช่นทุกครั้งที่ผ่านมาราวกับว่าในยามนี้เขาต่างหากที่เป็นเจ้าของตระกูลกู่

สายตาของบุตรหลานตระกูลกู่ที่รวมตัวกันอยู่ในห้องโถงเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ซุนเทา ชายผู้นี้ไม่ใช่บุรุษธรรมดาที่สามารถข่มขู่ให้หวาดกลัวได้ง่ายๆ ถึงแม้ว่าในร่างกายของเขาจะเต็มไปด้วยพิษและไม่อาจใช้พลังลมปราณได้ แต่เขายังคงเปี่ยมไปด้วยอำนาจ เพียงแค่คำพูดของเขา... ก็สามารถทำให้ขุนนางใหญ่และตระกูลที่ทรงอิทธิพลต้องตัวสั่นได้!

ราชครู กู่เทียนหลง กัดฟันแน่น ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขากระตุกเล็กน้อย ทุกสิ่งที่เขาวางแผนมา... กลับกลายเป็นหายนะของตนเอง! "ซุนเทา เจ้าต้องการอะไรกันแน่!"

เสียงของชายชราสั่นเครือเล็กน้อยแม้พยายามควบคุมตนเองให้นิ่งสงบ แต่แม่ทัพหนุ่มกลับไม่ได้ใส่ใจคำถามนั้นเลยแม้แต่น้อย ซุนเทายกจอกสุราขึ้นจิบช้าๆ ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"ข้าเพียงต้องการเห็นสีหน้าของเจ้าตอนนี้... และข้าก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก"

เสียงหัวเราะของแม่ทัพซุนเทาดังก้องในห้องโถง ในขณะที่ราชครู กู่เทียนหลง และเหล่าบุตรหลานของเขา กลับต้องจมอยู่กับความสิ้นหวัง "พวกเจ้าทุกคน จงก้มกราบข้าเพื่อเป็นการขอขมา!"

แม่ทัพซุนเทากล่าวเสียงเรียบ ดวงตาฉายประกายเยือกเย็นราวกับคมมีด บรรยากาศในห้องโถงตกอยู่ในความเงียบงัน ทุกสายตาหันไปมองราชครู กู่เทียนหลง เป็นเชิงรอฟังคำสั่ง

"ซุนเทา! เจ้าอย่าให้มันมากจนเกินไปนัก!" ราชครูตวาดลั่น เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะ "แกมันก็แค่เด็กรุ่นหลัง คิดจะให้ข้ามอบกราบเจ้ารึ?! น่าขันสิ้นดี!"

แม่ทัพหนุ่มหัวเราะเบาๆ "งั้นก็บอกลาโลกได้เลย"

เสียงนิ้วกระดิกแตะลงที่ตัวจุดชนวน เสียงพรึบๆ ของไส้ชนวนที่เริ่มเผาไหม้ทำให้ทุกคนในห้องโถงเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก

"อย่าาา!!!" เสียงกรีดร้องของลูกหลานตระกูลกู่ดังระงม ทันใดนั้น ทุกคนไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง เด็กหรือแก่ พากันคุกเข่าลงแทบเท้าซุนเทาในทันที! ร่างของพวกเขาสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

แม้แต่ ราชครู กู่เทียนหลง ผู้เป็นเจ้าบ้าน ผู้เคยยิ่งใหญ่เหนือผู้คน ยังต้องกัดฟันจนกรามแทบแตก ร่างชราสั่นสะท้าน คุกเข่าลงบนพื้นอย่างอัปยศ หัวใจของเขาแทบจะแตกสลาย!

เขาคือราชครูแห่งแผ่นดิน เป็นบุรุษที่ยิ่งใหญ่ แต่วันนี้เขาต้องคุกเข่าต่อหน้า "ซุนเทา"

"ดีมาก" แม่ทัพซุนเทากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี ดวงตาของเขาฉายแววเยาะเย้ย ขณะที่สายตาของราชครูเต็มไปด้วยความเคียดแค้น!

"งั้นพวกเราไปโลกหน้าด้วยกันเถอะ!"

แม่ทัพซุนเทาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง พรึบ! นิ้วของเขากระตุกดึงตัวจุดชนวนระเบิดในทันที!

"ไม่นะ!!"

ราชครู กู่เทียนหลง เบิกตากว้าง ใบหน้าซีดเผือด ความหวาดกลัวที่แท้จริงแล่นเข้าจู่โจมเขาอย่างรุนแรง แต่ไม่มีโอกาสให้เขาได้เปล่งเสียงสั่งการใด ๆ ได้อีกแล้ว

"บัดซบ!!"

เสียงตะโกนสุดท้ายของราชครูดังก้อง ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปหมด

 ตู้มมมมมมม!!!

เสียงระเบิดสะเทือนเลื่อนลั่น แรงอัดอากาศทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน อาคารทั้งหลังของจวนตระกูลกู่ แตกกระจายเป็นเศษซาก! เปลวเพลิงพวยพุ่งสูงเสียดฟ้า เศษไม้ เศษอิฐ และซากศพปลิวว่อน ทั่วทั้งจวนมอดไหม้กลายเป็นเพียงเถ้าถ่าน!

ทุกชีวิตในจวน… หายไปในพริบตา!

ในขณะเดียวกัน ที่ พระราชวัง ใกล้กับจวนราชครู องค์ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน กำลังจิบชาอย่างสบายใจภายในสวนอันงดงาม พระองค์กำลังรอข่าวดีจากราชครูด้วยสีหน้าพึงพอใจ

แต่ทันใดนั้น

 ตูมมมม!!

ณ สวนหลวง สถานที่ซึ่งองค์ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียนทรงโปรดปรานที่สุด ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเที่ยงวัน ดอกเหมยบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วบริเวณ สายลมอ่อนพัดไหวทำให้ใบไม้กระทบกันเกิดเสียงกรุ๊งกริ๊งเบา ๆ

ศาลาหินอ่อนกลางสวนตั้งตระหง่าน โอบล้อมด้วยบ่อน้ำใสราวกระจก ภายในศาลา องค์ฮ่องเต้ประทับอยู่บนแท่นไม้แกะสลักอย่างวิจิตรงดงาม ดวงตาคมปลาบ จับจ้องไปยังจวนของราชครูที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

เบื้องหน้าพระองค์ ชาก้านหยกในจอกขาวยังคงส่งไออุ่นจางๆ พระหัตถ์หยิบจอกขึ้นจิบอย่างสำราญ ขณะรอข่าวดีจากราชครู กู่เทียนหลง

 "เหอะ! สมควรแล้วที่จะกำจัดซุนเทาไปซะ..."

พระองค์ทอดถอนพระทัย รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นบนริมฝีปาก คิดถึงภาพแม่ทัพซุนเทาถูกกำจัด พระองค์ก็รู้สึกโล่งอก

แต่แล้ว...

 ตูมมมมม!!!

เสียงระเบิดดังกึกก้อง แรงสั่นสะเทือนสะท้านไปทั่วทั้งพระราชวัง นกน้อยที่เกาะตามต้นไม้ต่างบินหนีกระเจิง ใบบัวในบ่อน้ำกระเพื่อมไหวราวกับถูกคลื่นขนาดใหญ่ซัด ต้นเหมยอายุร้อยปีหักสะบั้นลงในพริบตา!

แรงระเบิดที่เกิดขึ้นจากจวนราชครู พุ่งทะยานขึ้นฟ้าราวกับอสูรกายเพลิง เปลวไฟและควันดำทะมึนลุกโชนพวยพุ่ง เสียงผู้คนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังไปทั่วบริเวณ

ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียนยังไม่ทันตั้งตัว…

 "อึก...!!"

แรงอัดอากาศจากระเบิด ซัดร่างของพระองค์กระเด็นออกจากศาลาหินอ่อนทันที!

ร่างสูงสง่าปลิวคว้างกลางอากาศ ราวกับใบไม้ที่ไร้ราก ปลิวกระแทกเข้ากับต้นเหมยขนาดใหญ่จนกิ่งไม้หักโค่น

"อ๊อก!!"

พระองค์กระอักเลือดสดๆ พุ่งออกจากปาก เลือดสีแดงฉานกระเซ็นลงบนอาภรณ์มังกรทองของพระองค์ ความร้อนจากแรงระเบิดแผดเผาผิวหนังจนรู้สึกแสบร้อน มือของพระองค์พยายามยันพื้น แต่กลับสั่นเทาไร้เรี่ยวแรง

ดวงตาของพระองค์เบิกกว้าง สะท้อนภาพซากปรักหักพังของจวนราชครู

ไม่มีอีกแล้ว... จวนหลังใหญ่ที่เคยยิ่งใหญ่ตระหง่านไม่มีอีกแล้ว... ตระกูลกู่ที่เคยยิ่งใหญ่ข้ามยุคสมัย

สิ่งเดียวที่เหลืออยู่… คือความเงียบงันของความตาย

เสียงลมหายใจของพระองค์ หนักและขาดห้วง สายตาหวาดกลัวจนแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

"ราชครู… ซุนเทา… พวกเจ้าทำบ้าอะไรกันลงไป!?"