ตอนที่ 95 ลิ้นสองแฉกที่สุดแสนจะร้ายกาจ

แววตาที่เคยอบอุ่นและเป็นกันเอง พลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็งต้องสายลมหนาว อ๋อง ฟู่หยางเซิน มองซุนฮ่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่แฝงไปด้วยความชั่วร้าย ราวกับปีศาจที่กำลังวางแผนล่อเหยื่อให้ติดกับ ก่อนจะหยิบขวดแก้วเล็กๆ ออกมา ภายในบรรจุของเหลวใส ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น แต่เพียงแค่ซุนฮ่าวได้เห็น หัวใจของเขาก็เต้นระรัวโดยไม่รู้ตัว

"เจ้าหาวิธีไหนก็ได้...ให้องค์ฮ่องเต้ดื่มเจ้าสิ่งนี้เข้าไป" น้ำเสียงของฟู่หยางเซินเรียบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจที่ไม่อาจขัดขืน

ซุนฮ่าว ขมวดคิ้ว มองขวดแก้วตรงหน้าด้วยความลังเล มันดูไม่ต่างจากน้ำเปล่าทั่วไป แต่กลับให้ความรู้สึกไม่ชอบมาพากล ราวกับมันสามารถทำลายล้างทุกสิ่งได้เพียงหยดเดียว

"เจ้าสิ่งนี้มันคืออะไร?" เขากล่าวถามด้วยความสงสัย

อ๋อง ฟู่หยางเซิน ยกขวดขึ้นมาหมุนเล่นในมือก่อนจะแค่นยิ้มมุมปาก "มันคือ เงามรณะไร้ล่องลอย"

ซุนฮ่าว หรี่ตามอง ดวงตาทอประกายวาววับ รู้ดีว่าพิษนี้ไม่ธรรมดา

"เจ้าสามารถผสมมันกับอะไรก็ได้...รสชาติของมันจะไร้สี ไร้กลิ่น ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ไม่มีทางระแคะระคาย"

ฟู่หยางเซินกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ใบหน้าของเขายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มรอยยิ้มที่ราวกับกำลังมองเห็นจุดจบของพี่ชายตนเองอย่างแน่นอนแล้ว

ภายในห้องลับ อากาศหนักอึ้ง ซุนฮ่าวกำขวดพิษเอาไว้แน่น...นี่คือโอกาสของเขา หรือกับดักที่พร้อมจะทำลายเขาเช่นกัน?

"พิษร้ายชนิดนี้ไม่อันตรายถึงชีวิต...แต่มันมากพอที่จะทำให้ผู้ที่ดื่มเข้าไปต้องกลายเป็นเพียงร่างที่ไร้วิญญาณ นอนแน่นิ่งไปทั้งชาติ"

อ๋อง ฟู่หยางเซิน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา ดวงตาของเขาทอประกายเจ้าเล่ห์พลางหมุนขวดแก้วเล็กๆ ในมือ ซุนฮ่าว จ้องขวดแก้วนั้นนิ่งงัน คำพูดของฟู่หยางเซินสะท้อนก้องอยู่ในหัวของเขา

"ไม่อันตรายถึงชีวิต...แต่จะทำให้สติเลื่อนลอย ไม่เป็นตัวของตัวเอง...ทำให้ถูกควบคุมได้โดยง่าย..."

"หมายความว่า...ผู้ที่ดื่มมันเข้าไป จะกลายเป็นเพียงหุ่นเชิด?" ซุนฮ่าวเอ่ยถาม น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยทั้งความตกตะลึงและความตื่นเต้น

ฟู่หยางเซิน แสยะยิ้ม มองซุนฮ่าวด้วยสายตาราวกับปีศาจที่กำลังล่อลวงมนุษย์ให้ตกลงไปในขุมนรก

"ถูกต้อง...ถ้าหากดื่มเจ้าสิ่งนี้เข้าไป ฮ่องเต้จะมิใช่ผู้ปกครองแผ่นดินอีกต่อไป แต่จะเป็นเพียงเงาที่ไร้จิตวิญญาณ อยู่ในกำมือของพวกเรา" แสงเทียนในห้องลับพลันไหวระริก เงาของชายทั้งสองทอดยาวบนผนัง ราวกับปีศาจที่กำลังโอบกอดความมืดมิดเข้าไว้ในอุ้งมือ...

ความทะเยอทะยานของซุนฮ่าวในยามนี้มิได้เป็นรองผู้ใด ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น พร้อมจะก้าวไปสู่จุดสูงสุดของแผ่นดิน วันนี้...เขาจะเข้าพบฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน

แผนการของเขาช่างแยบยลเขาจะอ้างว่าตนได้นำ "ชาสมุนไพรล้ำค่า" มาจากแดนไกล สมุนไพรที่ว่ากันว่าหากผู้ใดดื่มเข้าไป จะสามารถอายุยืนยาวได้เป็นร้อยปี เป็นยาแห่งความเป็นอมตะที่จักรพรรดิองค์ใดก็ย่อมใฝ่หา

และมีหรือ...ที่องค์ฮ่องเต้จะไม่หลงเชื่อ?

ริมฝีปากของซุนฮ่าวยกยิ้มบางๆ ลิ้นสองแฉกของเขานั้นเปรียบเสมือนอาวุธที่ทรงอานุภาพที่สุด ต่อให้เป็นผู้ปกครองใต้หล้า หากไม่มีจิตใจที่แข็งแกร่งพอ ก็ล้วนต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา

ภายในตำหนักทองคำอันโอ่อ่า กลิ่นกำยานหอมอบอวล ผ้าม่านสีแดงเข้มปลิวไหวตามสายลมเบาๆ ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน นั่งบนบัลลังก์มังกร ดวงตาคมกริบจับจ้องชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า

ซุนฮ่าวในชุดแพรเนื้อดีประณีต ยกถาดหยกที่มีถ้วยชาใบเล็กขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม

"ถวายพระพรฝ่าบาท ชาสมุนไพรนี้เป็นของหายากจากดินแดนตะวันตก ว่ากันว่าผู้ใดได้ดื่มทุกวัน สุขภาพจะแข็งแรง อายุยืนยาวได้เป็นร้อยปี"

เขาเงยหน้าขึ้น แววตาเปล่งประกายราวกับลูกสุนัขจงรักภักดี แต่หากสังเกตดีๆ จะพบว่าลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น กลับเยียบเย็นราวกับอสรพิษที่กำลังเลื้อยเข้าใกล้เหยื่ออย่างเงียบเชียบ

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรมองชายหนุ่มตรงหน้า พระพักตร์ประดับไปด้วยรอยยิ้มบางๆ

"เจ้าช่างใส่ใจเรายิ่งนัก ซุนฮ่าว"

ซุนฮ่าวรีบก้มศีรษะลงต่ำ พลางกล่าวอย่างประจบสอพลอ

"ฝ่าบาทคือสุริยันแห่งแผ่นดิน ทรงเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของอาณาประชาราษฎร์ ข้าน้อยเป็นเพียงฝุ่นดินใต้พระบาท มิอาจทำอันใดได้มากไปกว่าการแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดมาถวาย"

เขาผลักถ้วยชาเข้าใกล้เล็กน้อย ก่อนกล่าวต่อ

"ขอพระองค์ทรงดื่มเถิดพ่ะย่ะค่ะ เพื่อสุขภาพที่แข็งแรง เพื่อให้พระองค์ทรงเป็นมังกรที่สง่างามเหนือใต้หล้าตราบนานเท่านาน"

"อืม..." ฮ่องเต้รับสั่ง พลางหยิบถ้วยชาขึ้นมาพินิจ ก่อนจรดริมพระโอษฐ์จิบเบาๆ

ซุนฮ่าวเฝ้ามองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม แต่ลึกลงไปในแววตา เขาไม่ต่างอะไรจากอสรพิษที่กำลังจับจ้องเหยื่อ รอเพียงจังหวะเหมาะสม...เพื่อฉกกัดอย่างไร้ปรานี

วันรุ่งขึ้น ซุนฮ่าวมาเข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้อีกครั้ง

ภายในท้องพระโรง ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ประทับบนพระแท่น สีพระพักตร์ดูสดใสขึ้นกว่าทุกวัน ดวงเนตรคมกริบฉายแววพึงพอใจ ร่างกายดูมีชีวิตชีวา ราวกับได้พลังบางอย่างเติมเต็ม

ซุนฮ่าวคุกเข่าลงอย่างอ่อนน้อม ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมไม่ขาดปาก

"ฝ่าบาททรงพระเกษมสำราญขึ้นยิ่งนัก ช่างเป็นบุญตาของข้าน้อยเสียจริง! สมแล้วที่เป็นโอรสสวรรค์ พระพลานามัยสมบูรณ์แข็งแกร่งดุจมังกรฟ้า!"

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาเปล่งประกายด้วยความเทิดทูน แต่หากพินิจลึกลงไป จะเห็นเพียงแววตาของอสรพิษที่กำลังคืบคลานเข้าใกล้เหยื่อ

ฮ่องเต้หัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยด้วยพระสุรเสียงพึงใจ

"อืม... ชาที่เจ้าถวายให้เรานั้นช่างวิเศษนัก เรารู้สึกสดชื่นขึ้นทุกวัน"

ซุนฮ่าวยิ้มกว้าง ก่อนประสานมือขึ้นสูง แล้วกล่าวต่อ

"ในฐานะบุตรบุญธรรมของพระองค์ ข้าน้อยไม่มีสิ่งใดจะทดแทนพระเมตตาอันล้นพ้น นอกจากจะเสาะแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุด สิ่งที่เลิศที่สุดมาถวายแด่พระองค์ เพื่อให้ฝ่าบาททรงอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของแผ่นดินไปตราบนานเท่านาน"

คำพูดของเขาอ่อนหวานราวกับน้ำผึ้งเดือนห้า ทุกถ้อยคำล้วนกลั่นออกมาจากลิ้นสองแฉกของอสรพิษที่รู้จักจังหวะของเหยื่อเป็นอย่างดี

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรมองซุนฮ่าวด้วยความเอ็นดู ก่อนพยักพระพักตร์รับรู้

"ดี... ดีมาก ซุนฮ่าว เจ้าเป็นบุตรที่กตัญญูต่อเราโดยแท้"

ซุนฮ่าวก้มศีรษะลงต่ำซ่อนรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

เขามั่นใจว่าทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามแผนช้าแต่แน่นอน...

แต่พระองค์หาได้ล่วงรู้ไม่…

พิษร้ายทุกหยดที่ทรงดื่มเข้าไป กำลังค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่าง ราวกับอสรพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด รอคอยเวลาฉกกัดอย่างไร้ปรานี มันมิได้แสดงพิษร้ายในทันที กลับค่อยๆ กัดกินทีละน้อย…ทีละน้อย…

พระพลานามัยที่ดูแข็งแรงสดใส หาใช่ความจริงไม่ หากแต่เป็นเพียงภาพลวงตาที่หลอกล่อให้พระองค์วางใจ ทุกหยดของมันแทรกซึมเข้าสู่โลหิต กัดกินพละกำลังจากภายในโดยที่พระองค์เองมิอาจรู้ตัว

จิตใจของพระองค์เริ่มเปลี่ยนไป

บางวันคล้ายจะเหนื่อยล้าอย่างหาสาเหตุไม่ได้บางครั้งหัวคิ้วขมวดแน่นราวกับมีม่านหมอกปกคลุมสติบางคราวทรงหวาดระแวงโดยไร้เหตุผล…

แต่ทุกครั้งที่เกิดขึ้น ซุนฮ่าวก็จะคอยอยู่ข้างกาย พร่ำคำประจบสอพลอ ปลอบประโลมด้วยถ้อยคำไพเราะ ราวกับลูกกตัญญูที่ภักดีจนหมดใจ

"ฝ่าบาทคงทรงเหน็ดเหนื่อยนัก แผ่นดินนี้ล้วนแบกรับไว้บนพระอังสาของพระองค์เพียงผู้เดียว"

"ข้าน้อยจักอยู่เคียงข้างพระองค์ ตราบจนลมหายใจสุดท้ายของข้า"

"ดื่มชาถ้วยนี้เถิดพ่ะย่ะค่ะ มันจะช่วยให้พระองค์ทรงพระเกษมสำราญ"

แล้วฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ก็ทรงรับถ้วยชานั้นขึ้นจิบทุกวันโดยมิรู้เลยว่า ทุกหยดคือเงามรณะที่กำลังฉกฉวยทั้งร่างกายและจิตวิญญาณของพระองค์ไปทีละน้อย…