บทที่ 29 คืนนี้แน่นะ?

กลีบปากจึงแตะลงที่ริมฝีปากหยักได้รูปเหมือนคราวก่อนไม่มีผิด แต่ครั้งนี้เธอนิ่ง ไม่ได้ผละหนี เพราะหัวใจมันเกิดความกล้าบ้าบิ่นแปลกๆ อยากจะรู้ว่าเขาจะทำอย่างไร ซึ่งเขาเองก็นิ่ง... แต่ก็ไม่ได้ผละหนีเช่นเดียวกัน เธอจึงกลั้นใจลองขยับริมฝีปากกดลงไปเล็กน้อย

"ฟ้า...อย่าหาเรื่องใส่ตัว" เสียงทุ้มพร่าพึมพำกับริมฝีปากของเธอ ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นสบตาคมเข้ม เขาเองก็กำลังมองเธออยู่

"หาเรื่องใส่ตัวยังไงคะ"

เสียงหวานถามพร้อมกับทำตาปริบๆ ใส่ เรนถอนหายใจขณะนับเลขในใจให้อดทนไม่ให้คว้าเอวเล็กยกมานั่งตักแล้วทำอะไรต่อมิอะไรที่เขามีจินตนาการชั่ววูบพัดผ่านเข้ามาในหัว

"อย่ายั่วพี่... เพราะพี่อาจจะอยากทำอะไรๆ เหมือนอย่างที่ผู้ใหญ่เขาทำกัน..."

เขาเอาประโยคของเธอมาย้อนกลับ หญิงสาวหัวใจเต้นกระหน่ำในอกจนหาจังหวะไม่ได้ขึ้นมาทันใด

"ฟ้าไม่ได้ยั่วนะ แต่มันเหมือนมีเคมีบางอย่างแปลกๆ เวลาฟ้าอยู่กับพี่ อธิบายไม่ถูกค่ะ"

เธอกล่าวเบาๆ ช้อนตามองเขาอย่างที่ทำให้เรนต้องกัดฟันกรอด เขาไล้สายตามองกลีบปากที่ยังจำได้ดีว่ารสชาติของมันหอมหวานแค่ไหน

"อยากให้พี่ทำอะไร เอาความจริง"

หญิงสาวแก้มแดงก่ำเมื่อถูกถามตรงๆ เธอผละตัวออกห่าง แต่แขนล่ำกลับตวัดโอบรอบเอวแล้วดึงให้ขึ้นนั่งคร่อมตักเฉย

"อยากให้พี่จูบไหม?"

เขาถามเสียงพร่า ไล้สายตาที่เรียวปากอิ่มสวย

“เอ่อ... ไม่ ไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ”

“แล้วตอนไหน”

ฟ้าใสนิ่งอึ้งเมื่อถูกจี้ถามติดๆ อย่างไม่ยอมให้ตั้งตัว

“ว่าไง” เขาบ้าไปแล้วที่ใช้สกิลที่เหนือกว่ามาต้อนน้องให้จนมุมแบบนี้... แถมยังรู้สึกสนุกอีกต่างหาก ระยำจริงๆ

"เอ่อ คืน...คืนนี้มั้ยคะ..." หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาหวิว

เรนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา... เอากับเจ้าหล่อนสิ คิดว่าจะอายจนไม่กล้าต่อกรกับเขาซะอีก ฟ้าใสเป็นคนขี้อายและกล้าในคราเดียวกัน เขารู้สึกว่านี่คือเสน่ห์ของเธอ มันทำให้เขารู้สึกอยากแกล้งต่อ

"เอาจริงเหรอ?"

"แล้วแต่พี่ค่ะ"

ฟ้าใสไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอเขิน แต่ขณะเดียวกันเธอก็มีความรู้สึกพิเศษที่บอกไม่ถูกกับผู้ชายคนนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"เดี๋ยวอาเมอร์ฟีกับอามีนาจะตีกบาลพี่เอาถ้ารู้"

"ไม่มีใครรู้หรอก... แค่เราสองคน" หญิงสาวพึมพำอย่างอายๆ

เรนยังคงโอบร่างบางเอาไว้หลวมๆ ขณะที่เธอวางมือที่บ่าของเขา ส่วนกลางกายของเขามีปฏิกิริยาบางอย่างที่เรนรู้ดีว่ามันคืออะไร เขาตื่นไวเกินไปเวลาอยู่กับฟ้าใส

"จะเก็บเป็นความลับว่างั้น?"

"ค่ะ ความลับ...ความลับของสายลับ"

"เป็นเมียสายลับ...มันไม่ดีหรอกนะ" เรนไล้นิ้วไปบนแก้มนวลอย่างอ่อนโยน นึกเอ็นดูคนที่ช้อนตามองเขาอย่างซื่อใสและจริงใจ

"เป็นแค่ผู้หญิงในความลับ ไม่น่าจะเป็นอะไร...มั้งคะ"

เรนมองคนที่ฝืนความอายและสบตากับเขาอย่างรอคำตอบ...

"คืนนี้แน่นะ?"

เขาถามเบาๆ... เธอคลี่ยิ้มเขิน ก่อนจะพยักหน้า เรนดึงเธอให้ซบที่ไหล่

"แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะ"

"กับพี่เรน...ฟ้าไม่เสียใจ"

คำตอบของเธอทำให้เรนใจอ่อนยวบ เขาเอนเอียงง่ายอีกแล้วถ้ามันเป็นฟ้าใส จากที่แค่อยากแกล้งน้องเล่น ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเขาติดบ่วงที่ตัวเองทำขึ้นเสียเอง

"อนาคตพี่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

"ช่างอนาคตเถอะค่ะ... ปัจจุบันสำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอคะ"

เพราะไม่มีใครรู้อนาคต ฟ้าใสเองก็ไม่ได้ฝากความหวังไว้กับกาลข้างหน้า แต่เธออยากคว้าเวลาปัจจุบันเอาไว้มากกว่า เวลาที่เขายังอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าเธอ เพื่อที่จะได้ไม่มานึกเสียดายในภายหลัง ทุกวินาทีที่ได้ใช้กับคนที่เรารู้สึกดีด้วย มันเป็นวินาทีมีค่าไม่ใช่หรือ

"นั่นสินะ ปัจจุบันสำคัญที่สุดเหมือนฟ้าว่า" เรนพึมพำเห็นด้วย ชายหนุ่มลูบแผ่นหลังบาง และนั่งกอดเธออยู่อย่างนั้นโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก และต่างฝ่ายต่างก็มีคำหนึ่งที่ติดอยู่ในใจ...

นั่นคือคำว่า... คืนนี้