บทที่ 42 ค่ำคืนแห่งปริศนา

หลังจากฟ้าใสอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกดีขึ้นจริงๆ เรนได้สั่งอาหารมาเรียบร้อยแล้ว และขณะนั้นเมฆาก็ได้โทรมาบอกว่าเขาติดธุระ ถ้าเรนอยู่ที่นั่น เมฆาก็จะค้างที่คอนโดไม่กลับบ้าน เรนจึงจะค้างที่นี่กับฟ้าใสและน้องเอิร์ธ

ขณะที่ฟ้าใสนั่งเล่นกับลูก เรนก็เดินออกไปสำรวจบริเวณบ้านทั้งสองหลัง ให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามเขามาถึงที่นี่ เวลาสามทุ่ม ท้องฟ้ามืดสนิท ชายหนุ่มแหงนมองแล้วสมองก็ครุ่นคิดถึงเชนทร์ ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน เขายังไม่ได้รับคำตอบเรื่องคืนนั้นจนถึงป่านนี้ ไอ้พี่เชนทร์มีเหตุผลอะไรกันแน่ถึงหอบเขาไปที่ห้องนั้น

เขาเคยแฮ็กกล้องวงจรปิดของโรงแรมนั้นเพื่อดูเหตุการณ์ก่อนหน้าและหลังคืนนั้น แต่ปรากฏว่ากล้องเสีย แต่เรนเชื่อว่ามันไม่ใช่เหตุบังเอิญแน่ที่กล้องเสียและไฟดับไปจนถึงเกือบเช้าแบบนั้น

และการที่เขานอนหลับใหลเหมือนคนตายสนิทไม่ได้ยินเสียงคนย่องลงจากเตียงเลยนั้น มันเป็นไปแทบไม่ได้ มันไม่ใช่นิสัยของสายลับอย่างเขาแม้แต่น้อย ถ้าเขานอนขี้เซาถึงขนาดนั้น ป่านนี้ก็คงโดนส่องด้วยลูกปืนไปเฝ้ายมบาลนานแล้ว เพราะฉะนั้นถ้ามันไม่เป็นเพราะเชนทร์เจตนาปกปิดผู้หญิงคนนั้นให้พ้นจากการรับรู้ของเขา เชื่อว่าเขาคงหาตัวเจ้าหล่อนเจอแล้ว

"พี่อยู่ไหนเชนทร์ ส่งสัญญาณหน่อยได้ไหมวะ เล่นอะไรของพี่กันแน่ แล้วรู้มั้ยว่าตอนนี้ ผมอยากให้พี่ช่วยฉิบหายเลย" เรนพึมพำฝากลมฟ้าอากาศไปถึงผู้ชายที่อยู่เหนือกฎของโลกธาตุ

ทันใดนั้น บนท้องฟ้าเบื้องบนที่มืดสนิทนิลก็เกิดฟ้าแลบขึ้นมาเป็นเส้นสายโดยไร้เสียง ลายเส้นเหมือนใยแมงมุม และที่ทำให้เรนสะดุ้งพร้อมกับขนลุกไปทั่วร่างนั้นก็คือ... ใจกลางใยสายฟ้านั้นปรากฏร่างบุรุษหนึ่งในชุดขาวเหมือนเจ้าชายแขก... เพียงไม่กี่วินาทีก็หายไป

เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ของเขา เรนรีบล้วงออกมาดู...

"ฉันกำลังยุ่ง เรื่องของแกกำลังมาถูกทางแล้วไอ้น้องรัก"

เขาจ้องอ่านประโยคนั้น ที่ไม่ปรากฏชื่อผู้ส่ง และเพียงแค่เขาอ่านจบ ข้อความมันก็พลันหายวับไปต่อหน้าต่อตา

"อะไรวะเนี่ย... ส่งมาแค่นี้เองเหรอพี่ ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด"

พอเขาทำเสียงบ่น ก็เกิดประโยคขึ้นอีกหนึ่งประโยค...

"ถ้าฉันไม่ช่วย แกจะไปอยู่ที่ผับนั่นได้เหรอไอ้เด็กไม่รู้จักบุญคุณคน"

แน่ะ! เทพก็ด่าเป็นว่ะ แสดงว่าคืนนั้นพี่เชนทร์ได้ช่วยให้เมยาร์นัดเขาที่ผับนั่นแทนที่จะเป็นที่อื่น

"อ้อ ขอบคุณครับ แต่ผมขอข้อมูลอีกนิดสิพี่ บอกหน่อยไม่ได้เหรอว่าไอ้คนที่เป็น Deep Source ขององค์กรมันอยู่ที่ไหน ผมต้องการตัวมัน"

เรนลุ้นรอคอยคำตอบ พลันก็เกิดประโยคขึ้นว่า...

"ถึงเวลาก็จะรู้เอง ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ข้อนั้นสำคัญที่สุด"

"พึ่งยังไงล่ะพี่ ขอบทเฉลยเลยไม่ได้เหรอครับ" เรนขออีกหนึ่งข้อ แต่คราวนี้ทุกอย่างเงียบ เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า เผื่อจะเห็นสายฟ้าและเชนทร์ แต่มันนิ่งสงบไร้ทั้งภาพและเสียงตอบกลับ...

ชายหนุ่มถอนหายใจ... โอเค ในเมื่อเชนทร์บอกว่าเขามาถูกทางแล้ว ก็ตามนั้นแหละ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนตามเคยว่ะไอ้เรน!

เมื่อร่างสูงเดินกลับเข้าไปในบ้าน น้องเอิร์ธก็ทำท่าง่วง

"พ่อเรนค้าบ เล่านิทานให้เอิร์ธฟังหน่อยนะ นะ" เด็กน้อยอ้อน เรนจึงอุ้ม เด็กชายก็เอาคางเกยไหล่ กอดคอเขาเหมือนลูกลิง

"ได้เลยครับ ไปกัน" เขาอุ้มเจ้าตัวน้อยไปยังห้องนอนของเจ้าตัว ฟ้าใสก็ตามขึ้นไป

สามคนก็นอนลงบนเตียง มีเด็กชายอยู่ตรงกลาง เรนเล่านิทานให้เด็กชายฟังด้วยน้ำเสียงนุ่ม ฟ้าใสฟังไปกับลูกด้วยอย่างเพลิดเพลิน นิทานจบ ลูกก็หลับพอดี ฟ้าใสห่มผ้าให้ลูก ก้มลงจูบหน้าผากแผ่วเบา เรนเองก็เอื้อมมือไปปัดปอยผมให้เด็กน้อย จากนั้นก็พากันออกจากห้องน้องเอิร์ธไปยังห้องของหญิงสาว

"เรื่องพัดชาเป็นฝีมือของพี่เรนใช่มั้ยคะ" ฟ้าใสเอ่ยถามขึ้นเมื่อทั้งสองล้มตัวลงนอนเคียงกัน เขาดึงเธอเข้าไปกอด ฟ้าใสรู้สึกดีในอ้อมกอดของเขา เธอซบหน้ากับอกกว้างอย่างที่ชอบทำ

"อืม" เขารับในลำคอเพียงแค่นั้น

"พี่ทำยังไงคะ" หญิงสาวถามอย่างอยากรู้ จากข่าวที่ได้ดูมาทำให้ฟ้าใสรู้สึกขนลุกกับความเหี้ยมอำมหิตของจิตใจคน เธอไม่เคยเฉลียวใจเรื่องของพัดชาเลย นี่ถ้าไม่มีเรน เธอจะเป็นอย่างไร คงต้องขอบคุณเบื้องบนที่ส่งเขามาช่วยเธอไว้ได้ทันเวลา ความจริงมันเหลือเชื่อมากที่เรนมาเจอเธอในจังหวะที่กำลังจะเพลี่ยงพล้ำได้พอดิบพอดีแบบนั้น แวบหนึ่งที่ฟ้าใสนึกถึงพี่เชนทร์... พี่เชนทร์คนที่ใครๆ ในครอบครัวและคนสนิทต่างก็กันรู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา

"สืบเอาสิ..." เรนตอบพลางก้มไปจูบแก้มคนในอ้อมแขน นึกขอบคุณเชนทร์ในใจอีกครั้ง

"ต่อไปให้ระวังมากกว่านี้ พี่ต้องให้คนมาคุ้นกันเราแล้วมั้งแบบนี้" บอกตรงๆ ว่าเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ เหมือนฟ้าใสมีด่านเคราะห์มากกว่าที่ควรเป็น

"ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง ฟ้าจะระวังมากขึ้น พี่ไม่ต้องลำบากหาใครมาหรอกค่ะ ฟ้าเกรงใจ"

แค่เขาเป็นห่วงเธอและแสดงให้รู้ว่ามากแค่ไหน เธอก็มีความสุขมากแล้ว ตอนนี้เรนกำลังมีภารกิจยุ่ง เธอไม่ต้องการเป็นภาระเขาอย่างที่เขากลัว

"ฟ้าไม่ใช่ภาระพี่นะ ฟ้าดูแลตัวเองได้" หญิงสาวยืนยัน กลัวเขาจะเป็นเหมือนเมื่อคืนนี้ที่ทำเย็นชาใส่เธอจนใจเจ็บ

"ดีแล้ว" เขาพูดแค่นั้นก็เงียบไป

หญิงสาวโอบเอวสอบ ได้ยินเขาลอบถอนหายใจแผ่วเบา คิดว่าเขาคงกำลังกลัดกลุ้มเรื่องระหว่างเขากับเธออยู่แน่ๆ