บทที่ 41 เพียงมีเธอ

*****

เรนกดปิดเว็บไซต์โซเชียลเมื่ออ่านข่าวจบ มุมปากกระตุกยิ้ม แววตาฉายประกายดุดันและเหี้ยมเกรียม... พวกสัตว์นั่นต้องเจอคนอย่างเขา เรนไม่ฆ่ามันเพราะความตายถือว่าปรานีไปกับพวกนรกนี่ ให้พวกมันทุกข์ทรมานกับการถูกลงโทษโดยสังคมแบบนี้แหละสะใจมากกว่า... ทำอะไรไว้ มันก็ต้องรับผลของการกระทำของมันไปตามกฎแห่งกรรม เพียงแต่เขาแค่ช่วยเร่งกระบวนการให้มันเร็วขึ้นอีกนิดเท่านั้นเอง

เรนเก็บตัวอยู่ที่บ้านริมคลอง รอฟังข่าวเรื่องแดนนี่ที่มันกำลังเตรียมจัดงานที่เขาใหญ่เดือนหน้านี้ คาดว่างานนี้จะมีการรวมพลของพวกมันที่นั่น ตอนนี้รอคอยว่าเมื่อไหร่ไอ้แดนนี่มันจะเอาหลักฐานสำคัญคือเพชรที่มันปล้นมา ออกมาโชว์สักครั้ง นี่ก็สองปีแล้วที่มันเก็บของเอาไว้อย่างเงียบเชียบ เรนกับทีมเชื่อว่ามันใกล้จะถึงเวลาแล้วล่ะ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชายหนุ่มเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นวิดีโอคอลจากร็อคจึงกดรับสาย ในจอปรากฏภาพพี่ชายฝาแฝดกับรอยด์บิดาของเขาอยู่ในห้องทำงาน สีหน้าเคร่งขรึมกันทั้งคู่ นั่นทำให้เรนรู้ทันทีว่าเป็นเรื่องอะไร

"สวัสดีครับพ่อ ร็อค..." เขาทักไปก่อน

"มีความคืบหน้า..." ร็อคเกริ่น

"มันย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน คดีที่มึงทำที่แอฟริกาใต้"

ร็อคเป็นคนที่เวลาเล่าอะไรก็จะมาแบบกะปริบกะปรอยอย่างที่เห็น แต่เรนก็นิ่งฟังโดยไม่พูดแทรกให้พี่ชายเสียสมาธิ รอยด์พ่อของเขานั้น แม้ว่าจะเลิกทำงานนี้มานานแล้ว แต่เส้นสายและคอนเนคชันยังมีอยู่ไม่น้อยทั้งในและนอกองค์กร แหล่งข่าวจึงค่อนข้างเชื่อถือได้

"ที่มึงฝังตัวอยู่ถึงสองปีก่อนจะทลายรังของมันครั้งใหญ่ จำได้ไหม"

เป็นคดีที่เรนแทรกซึมด้วยการช่วยเหลือหัวหน้ากลุ่มนั้นซึ่งก็คือมาร์โซจากการถูกลอบฆ่า โดยการเอาตัวเข้ารับกระสุนแทน นั่นทำให้เขาได้เลื่อนขั้นจากสมุนปลายแถวมาเป็นบอดีการ์ดใกล้ชิด และถึงขั้นได้หมั้นกับแอนนาลูกสาวของมาร์โซ

เขาฝังตัวอยู่ที่แอฟริกาใต้อยู่นานจนสามารถเก็บหลักฐานได้มากมาย จนเมื่อถึงงานใหญ่ของพวกมัน ทีมของพวกเขาและเจ้าหน้าที่สากลก็เข้าทำการทลายรังและจับกุม การปะทะกันทำให้สูญเสียทั้งฝ่ายเจ้าหน้าที่และพวกคนร้าย รวมถึงมาร์โซก็ตายในตอนนั้น และฟีนิกซ์คู่หมั้นของแอนนาซึ่งก็คือเขาเองก็ถือโอกาสตายไปด้วย

"อืม... แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมแอนนาถึงมาป้วนเปี้ยนที่เมืองไทยตอนนี้" เรนถามในขณะที่สมองก็กำลังปะติดปะต่อข้อมูลเข้าด้วยกัน

"คนของพ่อรายงานมาว่าแอนนาให้คนขุดหลุมฝังศพของฟีนิกซ์ แล้วในหลุมไม่ใช่ฟีนิกซ์ มันอาจมีหนอนบ่อนไส้คาบข่าวไปบอกเจ้าหล่อนให้ลองขุดดู และอย่าลืมว่ามีคนที่รอดตายอยู่ในคุกที่แอนนาไปเยี่ยม พวกมันอาจจะบอกว่าฟีนิกซ์เป็นคนทรยศในครั้งนั้นก็ได้"

"ไอ้คนที่ดับเบิลครอสพวกเรางั้นเหรอครับ" การดับเบิลครอสคือการที่สายลับพร้อมทรยศและขายข้อมูลให้ศัตรู ซึ่งมันมีอยู่ทุกยุคทุกสมัย

"ใช่ เพราะฉะนั้นก็ระวังตัวด้วย แม้พวกมันจะไม่รู้ว่าตัวจริงของฟีนิกซ์คือใคร แต่เราจะประมาทไม่ได้ ลูกต้องระวังนะเรน" น้ำเสียงพ่อเต็มไปด้วยความเป็นห่วงแม้สีหน้าจะนิ่งเรียบก็ตามที

"ครับพ่อ ไม่ต้องห่วง ผมไม่เคยประมาท แล้วแม่ไปไหนครับนี่" เพราะถ้าแม่รู้ว่าเรนกำลังคุยสายอยู่จะต้องรีบมาทักทาย แต่นี่ไม่ยักเห็น

"พ่อกับกูไม่อยากให้แม่ได้ยินเรื่องนี้ เลยไม่ได้ชวนเข้ามา กลัวจะกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงมึง"

ร็อคอธิบาย เรนพยักหน้าเข้าใจ

"ตอนนี้องค์กรกำลังหาคนที่เคยอยู่ใน Deep Source ที่องค์กรกำจัดไปเพราะทรยศ แต่ข่าวว่าคนคนนั้นรอดตายและซ่อนตัวอยู่"

Deep Source คือพวกที่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับลึกที่รู้เรื่ององค์กรมากเกินไป

"ผมอยากเจอได้ตัวมัน" เรนมีคำถามมากมายที่อยากรู้ มันย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาหลายปีก่อน ที่เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างกวนใจและไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"ก็ต้องหาให้เจอก่อนองค์กร" ร็อคกล่าวสรุป พวกเขาทั้งสามคนพยักหน้ารับรู้พร้อมกัน จากนั้นก็คุยกันอีกสองสามประโยคก่อนตัดการติดต่อ

เรนถอนหายใจ แต่ก่อนที่จะทันได้ทำอะไรต่อ เสียงคนเรียกอยู่หน้าบ้านก็ทำให้ชายหนุ่มเดินลงไปหา

"พ่อเรนฮะ!" เจ้าตัวจ้อยร้องเรียกเสียงดังพร้อมกับท่าทางตื่นๆ

"มีอะไรเอิร์ธ" เรนรีบเดินไปหาเด็กชาย

"แม่ฟ้า... แม่ฟ้าเป็นอะไรไม่รู้ฮะ นอนหลับไม่ตื่น เอิร์ธเรียกก็ไม่ยอมตื่น" เด็กน้อยเล่าเสร็จก็ทำหน้าเบ้จะร้องไห้ เรนหัวใจกระตุกทันใด เป็นเวลาสามวันแล้วนับจากวันอาทิตย์ที่ฟ้าใสเงียบไป และเขาเองก็พยายามไม่ไปกวนเธอ เพื่อรักษาระดับความสัมพันธ์ไม่ได้ถลำลึกเกินไป

ชายหนุ่มรีบก้มลงอุ้มเด็กชายเพื่อพาวิ่งไปที่บ้านหลังติดกันทันที

เมื่อเข้าไปในบ้าน ฟ้าใสนอนอยู่ที่โซฟา เรนวางน้องเอิร์ธลงแล้วแล้วเข้าไปหาฟ้าใส

"ฟ้า... ฟ้า!" เขาเขย่าตัวเธอ หญิงสาวไม่ลืมตาแต่มีอาการกระสับกระส่ายคล้ายคนที่กำลังฝันร้าย

"ไม่นะ... ไม่เอา...ไม่ไป ฉันไม่ไป จะอยู่กับ..." เธอเพ้อออกมา มีน้ำตาไหลรินที่หางตา เรนเขย่าร่างบางแรงขึ้นและตะโกนเรียกแรงขึ้น

เฮือก!

ฟ้าใสผวาตื่นและลุกพรวดขึ้นนั่ง ดวงตาลืมโพลง ร่างกายสั่นไปทั้งร่าง เวลานี้น้ำตากลบดวงตาจนมองไม่เห็นอะไร แต่มีคนดึงเธอเข้าไปกอด กลิ่นกายของเขาคุ้นชินจมูก ทำให้เธอร้องไห้และกอดตอบเขาแน่น

"พี่เรน..."

"พี่เอง พี่อยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี" เรนโอบร่างเธอซุกอก นั่นทำให้ฟ้าใสได้สติ เธอเช็ดน้ำตากับอกกว้าง แล้วเงยหน้าขึ้น

"ฟ้าเผลอหลับตอนตะวันใกล้ตกดิน เลยฝันเป็นตุเป็นตะเลย" หญิงสาวพึมพำ

เวลาผีตากผ้าอ้อมเหมือนที่เคยได้ยินมา คนโบราณว่าไม่ควรนอนช่วงนี้ จำได้ว่าเธอนั่งอ่านบทความทางวิทยาศาสตร์เป็นเพื่อนน้องเอิร์ธที่กำลังกินขนมและดูการ์ตูนอยู่ แล้วไม่รู้ผล็อยหลับไปตอนไหน

"พี่ควรพาฟ้าไปหาหมอมั้ย"

"ไม่ ไม่ต้องค่ะ ฟ้าโอเคแล้ว"

เรนนึกเป็นห่วงหญิงสาวอยู่เงียบๆ เธอเคยเล่าให้ฟังว่าฝันแปลกๆ อยู่หลายครั้ง เห็นทีเขาจะต้องเอาใจใส่ฟ้าใสให้มากกว่านี้เสียแล้ว

"แม่ฟ้าอย่าทิ้งเอิร์ธไปนะ ฮือออ..." ลูกร้องไห้สะอื้น โผเข้ามากอดด้วย ฟ้าใสรีบยกลูกมานั่งตัก ขณะที่เรนก็โอบซ้อนหลังเธออีกที ทั้งสามคนนั่งกอดกันอยู่ตรงนั้นเป็นครู่ใหญ่ จนกระทั่งเด็กน้อยผล็อยหลับไปบนตักแม่

"เดี๋ยวฟ้าจะไปทำอาหารเย็น พี่เรนช่วยดูเอิร์ธให้ทีนะคะ"

ฟ้าใสกล่าวเบาๆ ไม่อยากให้ลูกตื่น เธอวางร่างน้อยให้นอนราบไปบนโซฟาและเอาผ้าห่มมาคลุมให้

"ไหวเหรอ สั่งเอาเถอะ"

เรนไม่อยากให้เธอทำอะไรในตอนนี้

"ฟ้าไปอาบน้ำดีกว่ามั้ย จะได้รู้สึกดีขึ้น" ชายหนุ่มเสนอแนะ

ฟ้าใสพยักหน้า คิดว่าเธอควรไปอาบน้ำเผื่อจะรู้สึกดีขึ้นเหมือนเขาว่า ฝันร้ายที่เธอถูกกระชากลากตัวยังคงติดตาไม่ยอมหาย มันน่ากลัวมากเหลือเกิน เหมือนเธอกำลังจะถูกพาไปเข้าห้องเชือดอะไรสักอย่าง

ร่างสูงขยับลุกขึ้น แล้วก้มอุ้มเด็กชายสู่วงแขน

"พี่จะขึ้นไปด้วย"

เรนไม่อยากปล่อยให้เธอคลาดสายตาในเวลานี้ จึงจะขึ้นไปเฝ้าเธออยู่ในห้องด้วย หญิงสาวก็ยินยอม ดังนั้นร่างสูงจึงอุ้มเด็กชายโดยมีร่างเพรียวบางเดินนำขึ้นบันไดไป

ฟ้าใสรู้สึกอุ่นใจที่มีเขาอยู่ด้วยแบบนี้ เธอหยุดรอและเอื้อมมือไปโอบเอวสอบ เขาก้มมาจูบขมับเธออย่างอ่อนโยน เพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจเธออุ่นซ่านขึ้นมาอีกมากมายนัก