5-ภุชคะวิษธรนาคราช 1/4

ตลอดเวลาสามวันที่ฉันรักษาตัวแช่อยู่ในสระนพเก้า มีอาศิรวิษคอยเฝ้าดูแลอย่างชิดใกล้ ได้รับการเอาใจใส่เป็นอย่างดี ร่างกายของฉันมีแรงขึ้นมากและเหมือนว่าจะมีพลังบางอย่างเวียนวนอยู่ภายในร่างกายของฉัน ระยะเวลาที่ผ่านฉันพยายามหลอกถามอาศิรวิษจนสามารถทำเบื้องต้นในสิ่งที่ผณินทรเคยทำ การเปลี่ยนร่างเหาะเหินล้วนได้รับการฝึกสอนมาจากอาศิรวิษทั้งนั้น แม้จะยังไม่ชำนาญมากแต่ก็สามารถทำได้มากกว่าแต่ก่อน เขาพาฉันกลับมายังตำหนักในเวลาพลบค่ำที่ไร้ผู้คนสัญจร ตามคำสั่งการของเจ้าหลวงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต้องเป็นความลับ

“เจ้านางน้อยพักผ่อนเสียเถิด พรุ่งนี้จักต้องเข้าเฝ้าเจ้าหลวงแต่เช้า”

“อืม”

อาศิรวิษส่งฉันยังหน้าทางเข้าตำหนักพักผ่อน ย้ำเตือนในหน้าที่ต้องกระทำในวันพรุ่งนี้ ฉันรับฟังด้วยความยินดี จากนั้นก็เดินแยกจากเข้าไปยังตำหนักด้านใน เดินห่างออกไปจึงได้หันหลังกลับมามอง ยังคงเห็นเขายืนส่งไม่ไปไหน ฉันจึงส่งยิ้มอ่อนให้แล้วรีบเดินเข้าด้านในด้วยรอยยิ้มเปรมปรีดิ์

เวลาผ่านไปนานจนฉันแทบไม่รู้วันเวลากับการที่มาอยู่ที่นี่ สถานที่แปลกตาผู้คนที่ฉันไม่รู้จัก แต่ด้วยสถานการณ์ที่ฉันยากจะปฏิเสธทุกอย่างจำต้องเดินตามเส้นทางที่ถูกปูไว้ ฉันยอมรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ แม้รูปร่างภายนอกจะไม่ใช่ตัวตนจริง ๆ ของฉันก็ตาม ทุกอย่างในที่นี้ล้วนไม่ใช่ของฉันแม้แต่น้อย ยกเว้นจิตวิญญาณที่ยังคงเป็นมณีณิน ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนแกนหลังของงูใหญ่ลำตัวสีดำทมิฬ ส่วนหัวเป็นสีแดงเพลิงมาจนถึงลำคอ นั่นคือพญาภุชคะวิษธรนาคราช ผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดในดินแดนแห่งนี้ ด้วยฤทธิ์เดชและบารมีเหนือพญานาคใต้บัญชาทั้งปวงของมคธนคร

“เสด็จพ่อจะพาหม่อมฉันไปที่ใดหรือเจ้าคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง” ไม่ได้คำตอบตามที่หวัง แต่ฉันก็ไม่ได้เซ้าซี้แต่อย่างใด

พญาภุชคะวิษธรนาคราชผู้เป็นบิดาของผณินทร กำลังพาฉันไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งฉันไม่รู้จัก บอกแต่เพียงว่ามันจะดีสำหรับฉันในอนาคต ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะดีแบบไหน

เหมือนจะถึงที่หมายเมื่อภุชคะวิษธรนาคราชดิ่งลงสู่พื้น ก่อนจะกลายร่างเป็นมนุษย์ผิวกายเปล่งรัศมีสีทองยืนเคียงข้างฉัน

“ทำไมถึงได้รกร้างเช่นนี้เล่าเจ้าคะ”

“ไม่ได้เป็นดั่งที่เจ้าเห็นหรอกผณินทร ไปข้างในกันเถอะ”

ฉันหันไปถามเพราะสถานที่ตรงหน้าเป็นเหมือนถ้ำ แต่ทางเข้านั้นปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์หนารก ใบไม้เกลื่อนกลาดเหมือนกับไม่ใช่สถานที่อันควรย่างกรายเข้าไปใกล้

“ถ้ำแห่งนี้เป็นที่ลับไม่มีผู้ใดล่วงรู้นอกจากอาศิรวิษเท่านั้น เป็นสถานที่ฝึกวิชาของพ่อ”

“แล้วเสด็จพ่อพาหม่อมฉันมาทำไมรึเจ้าคะ?”

“บำเพ็ญเพียรฝึกวิชา”

“!?”

“ที่สุดของสรรพวิชาแห่งเผ่าพันธุ์ของเรา สืบทอดมาตั้งแต่บรรพกาล”

“เสด็จพ่อแต่ว่าหม่อมฉัน.....”

“อิทธิฤทธิ์ที่มีใช่ว่าจะกำเนิดขึ้น ล้วนเกิดจากการบำเพ็ญเพียรและฝึกฝนทั้งสิ้น และเจ้าคือผู้ที่พ่อเลือกแต่แรกผณินทร”

“หม่อมฉันไม่น่าจะฝึกวิชานี้ได้หรอกเพคะเสด็จพ่อ”

จะให้ฉันมั่นใจได้อย่างไรว่าวิชาที่ว่านี้มันจะไม่ทำให้ฉันต้องพบกับความตาย ขนาดตอนนี้ฉันฝึกเป็นผณินทรมาได้ขนาดนี้ก็แทบจะคางเหลืองอยู่แล้ว กว่าที่ฉันจะพยายามต่อสู้กลายร่างเหาะเหินมาได้ขนาดนี้ไม่ง่ายเลยสักนิด เพราะร่างที่ยังคงเป็นผณินทร แต่จิตวิญญาณเป็นของมณีณินเลยทำให้ทุกอย่างมันดูยากเกินไป

“มั่นใจในตัวเองเสียเถิด เจ้าจะเป็นผู้ปกครองดูแลเผ่าพันธุ์นี้ในอนาคต ต้องแข็งแกร่งกว่านาคทั้งปวงในมคธนคร”

“แค่เกล็ดใต้คอนี้ยังไม่เพียงพออีกรึ”

“ยัง”

“แต่ว่าหม่อมฉัน...เอ๋?”

พญานาคราชภุชคะวิษธรจับไหล่สองข้างของฉัน เปล่งคำพูดออกมาเพื่อปลุกใจฉันให้เข้มแข็ง แต่ฉันรู้จักจิตวิญญาณของตัวเองดีว่ามันช่างยากเย็น และดูจะเกินกำลังที่ฉันมี ฉันคือมณีณินเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่หลงเข้ามาในเมืองนี้โดยไม่รู้สาเหตุ จะให้เอาความเชื่อมั่นมาจากไหน ฉันที่กำลังจะปฏิเสธต้องชะงักเมื่อสายตามองไปเห็นคนผู้หนึ่งที่แสนจะคุ้นหน้า คุณตาคนนั้นที่ฉันเคยฝันเห็นก่อนหน้านี้ หรือว่าจะไม่ใช่คนเดียวกัน

“มากันแล้วรึ”

“ขอรับท่านอาจารย์”

ชายแก่ที่เหมือนกับผู้ถือศีลเดินเข้ามาใกล้ ฉันเพ่งสายตามองด้วยความสงสัย คนที่เสด็จพ่อทำความเคารพและเรียกว่าอาจารย์

“ผณินทรทำความเคารพท่านอาจารย์เสีย ใยถึงได้ยืนนิ่งจ้องหน้าท่านอาจารย์เช่นนั้น”

“ข้าไหว้ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ”

ฉันดึงสติกลับมาเมื่อเสด็จพ่อสะกิดที่แขนแล้วพูดบอก จากนั้นฉันจึงทำความเคารพท่านอาจารย์ตามที่เสด็จพ่อสั่ง แม้จะยังมีความสงสัยอยู่ภายในใจก็ตาม

“เจอกันจริง ๆ เสียทีนะ”

“คะ?”