เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2106
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2112
ฟู่จาวหนิงเป็นห่วงมาก"คนหนีไปแล้ว เช่นนั้นตอนที่ข่าวส่งกลับไปต้าชื่อ ฝ่าบาททางนั้นก็จะรู้ว่าท่านเป็นคนฆ่าน่ะสิ?"ถ้าเพราะองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคนเดียว ทำให้เซียวหลันยวนต้องถูกฝ่าบาทต้าชื่อมาคิดแค้นจับตา นั่นมันก็น่าคับข้องใจจริงๆเซียวหลันยวนโกรธองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่ตอนนี้พอเห็นฟู่จาวหนิงเป็นห่วงเขา อารมณ์เขาก็ดีขึ้นมาอีกครั้ง"วางใจเถอะ ข้าเองก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น แน่นอนว่าวางแผนให้อีกฝ่ายลงมือมาก่อน"ต่อหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเขาไม่ได้พูดถึงจุดนี้"ให้อีกฝ่ายลงมือก่อนหรือ?""อืม" สายตาเซียวหลันยวนเย็นลง "พวกเขาลงมือมาตรงๆ ดังนั้นข้าเลยคิดว่าเรื่องที่ต้าชื่อจะจับตัวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นน่าจะไม่ใช่ง่ายๆ แบบนั้น"ถ้าแค่คิดจะพาคนกลับไป ไม่จำเป็นต้องมาต่อสู้เอาเป็นเอาตายในแคว้นเจาหรอก"แบบนี้ต่อให้ต่อให้ฝ่าบาทต้าชื่อตอนนั้นจะมาหาเรื่อง ก็สามารถบอกว่าเป็นการป้องกันตัวโดยชอบธรรมได้สินะ?""ป้องกันตัวโดยชอบธรรม? คำนี้เหมาะสมดีจริงๆ" เซียวหลันยวนพยักหน้าฟู่จาวหนิงมองไปด้านนอก แต่ก็ยังไม่เห็นเจ้าอารามกับซางจื่อกลับมา"ท่านบอกอย่างไรกับเจ้าอาราม? คนอีกลุ่มรู้ไหมว่าใครส่งมา?""ให้เขาอยู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2111
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นทั้งกลัวทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ"แต่ถ้าข้าไปก่อน แล้วถ้าเผื่อถูกพวกเขาไล่ตามมาล่ะ ข้าก็จะถูกพาตัวไปน่ะสิ"ถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครช่วยนางได้ตอนนี้นางอยู่ในแคว้นเจา พวกเขาจะปกป้องนางหน่อยไม่ได้หรือ? ทำไมยังต้องผลักไสนางคนเดียวด้วย? นางที่เป็นคนต่างแคว้นอ่อนแอไร้ที่พึ่งคนหนึ่ง!"เจ้าคิดว่าพวกเรากำลังขวางให้เพื่อใครอยู่กัน?" เซียวหลันยวนโมโหแล้วเพราะต้องการปกป้องนางนี่ล่ะ หลังจากพบว่าอีกฝ่ายส่งยอดฝีมือมากองหนึ่ง เขาจึงออกคำสั่งสังหาร และยอดฝีมือของต้าชื่อก็สืบเจอร่องรอยขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแล้ว เตียมจะสังหารทุกคนที่คุ้มครองนางอยู่มองออกว่า ฝ่าบาทต้าชื่อบ้าคลั่งไปแล้วระหว่างแคว้นเจากับต้าชื่อต่างมีสมดุลอยู่ ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถส่งกองกำลังที่เกินกว่าตกลงกันไว้ แอบลักลอบเข้าไปในดินแดนของอีกฝ่าย ฝ่าบาทต้าชื่อครั้งนี้ล้ำเส้นมาแล้วเพราะคนที่พวกเขาทานไว้เมื่อครู่มากกว่าร้อยคนพวกเขาสังหารไปหลายสิบ มีส่วนหนึ่งหลบหนี และพวกเขาก็สืบได้ว่า ทหารของอีกฝ่ายแบ่งเป็นสองทาง อีกลุ่มหนึ่งจำนวนอย่างน้อยยังมีอีกร้อยกว่าฝ่าบาทต้าชื่อส่งยอดฝีมือสองร้อยนายมาในแคว้นเจา!เขาคิดจะทำอะไรก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2110
พวกของสืออีเองก็รู้สึกแปลกประหลาดเช่นกันความระแวดระวังของฟู่จาวหนิงปกติก็สูงมาก ขนาดเหล่าองครักษ์ลับขยับตัวนิดเดียว นางก็สัมผัสได้ทันทีว่าองครักษ์เงาซ่อนกันอยู่ตรงไหนแล้ววันนี้ในวัดโทรมๆ นี่ ทำไมถึงได้หลับลึกนักล่ะ?"องครักษ์เงาคอยคุ้มกันพระชายาอยู่ตลอด" สืออีรีบเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่งเขาเองก็กลัวว่าฟู่จาวหนิงจะโกรธอ๋องเจวี้ยน คิดว่าเขาทิ้งนางไว้ที่นี่แล้วจากไป"ข้ารู้แล้ว"ฟู่จาวหนิงไม่มีความคิดจะย้ายความโกรธไปลงกับเซียวหลันยวน นางรู้สึกว่าเจ้าอารามน่าจะทำอะไรไว้แต่ผลของการจับชีพจรไม่มีอะไรผิดปตกิ สุขภาพของนางยังปกติดีมาก"คุณหนู ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เสี่ยวเยว่เองก็กังวล "ท่านมีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?""ไม่มีนะ" ฟู่จาวหนิงส่ายหัวไป๋หู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังถามออกมาว่า "เป็ไปได้ไหมที่หมอจะรักษาตัวเองไม่ได้?""ไป๋หู่เจ้าพูดไร้สาระอะไรน่ะ?" เสี่ยวเยว่ถลึงตามองเขาผาดหนึ่งพูดแบบนี้ หรือว่าคุณหนูต้องมีอะไรผิดปกติถึงจะถูกรึไง?"ไม่มี ไม่น่าจะเป็นอะไรนะ" ฟู่จาวหนิงกลับไม่ได้โกรธ นางเองก็รู้ว่าไป๋หู่แค่เป็นห่วงนางมากเท่านั้นนางเหลือบมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นผาดหนึ่งยังจำได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2109
แม้ว่าเขาจะเป็นคนของพระชายา แต่ก็ไม่ใช่คนของตระกูลเสิ่น ดังนั้นจึงเลี่ยงออกไปหน่อย เพื่อไม่ให้ไปล่วงรู้ความลับอะไรของตระกูลเสิ่นเข้าไป๋หู่กลับหาอะไรไม่เจอ"คุณหนู ไม่มีขอรับ ก่อนที่เขาจะบาดเจ็บคงจะเอาจดหมายหรือของอะไรไปซ่อนที่อื่นแล้ว"ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "เช่นนั้นก็รอเขาตื่นก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน"พอนางชำระล้างเสร็จ ทุกคนก็รอเซียวหลันยวนกับเจ้าอารามกลับมาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้ามาพูดกับนางอย่างอดไม่อยู่"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านรู้ไหมว่าวิทยายุทธ์ของเจ้าอารามเป็นอย่างไรบ้าง? เขาทำไมถึงออกไปคนเดียวกัน? ถ้าเผื่อเจอกับอันตรายเข้าจะทำอย่างไร"นางตอนนี้เป็นห่วงเจ้าอารามขึ้นมาหน่อยๆ แล้วนางรู้ว่าวิทยายุทธ์ของอ๋องเจวี้ยนดีมาก ยิ่งไปกว่านั้นอ๋องเจวี้ยนยังมีองครักษ์อยู่ด้วย น่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรแต่เจ้าอารามโยวชิงไม่เหมือนกันนะ นางรู้ว่าเขาน่าจะฝึกยุทธ์มาบ้าง แต่ไม่รู้ว่าวิชายุทธ์ของเขาร้ายกาจแค่ไหน เขาพาซางจื่อไปแค่คนเดียว ถ้าเผื่อเจอกับอันตรายแล้วจริงๆ ล่ะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาแล้วนางจะทำอย่างไรกัน?องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่าตนเองตอนนี้ต้องพึ่งพาเจ้าอาราม นางจึงไม่อยากให้เขาเกิดเร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2108
นี่มันวิชาแพทย์อะไรกันแน่?ทำไมถึงเย็บร่างกายคนเหมือนเย็บเสื้อผ้าแบบนี้ได้? ไม่เจ็บตายหรือนั่นแต่นางก็ไม่กล้าจะส่งเสียง ทำได้แค่ปิดปากตนเองไว้พวกของสืออีก็เพิ่งเคยเห็นฟู่จาวหนิงเย็บแผลใกล้ๆ แบบนี้เป็นครั้งแรก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นแผลที่ลึกและยาวขนาดนี้ด้วยพอเห็นเข็มแทงเข้าไปในเสื้อหนังแล้วดึงด้าย พวกเขาก็รู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมาแต่การเคลื่อนไหวของฟู่จาวหนิงรวดเร็วมาก ยิ่งไปกว่านั้นทุกการลงเข็มก็เรียบร้อยมาก ไม่มีผิดพลาดเลย ทำให้พวกเขามองกันจนลืมความขนลุกขนพองเลยฟู่จาวหนิงเย็บแผลเสร็จอย่างรวดเร็ว พอตัดด้าย ก็ทายาไปบนแผล จากนั้นก็ให้เสี่ยวเยว่กับไป๋หู่ช่วยนางพันแผลให้ตอนที่พวกเขาพันแผลนางก็จับชีพจรให้ชายหนุ่มคนนี้ ตรวจสอบด้านอื่นๆ"ให้เขากินนี่เข้าไปด้วย"นางหยิบลูกกลอนเม็ดหนึ่งกับยาน้ำขวดหนึ่งออกมา ส่งให้สืออีป้อนเข้าไปคนคนนี้เสียเลือดเยอะมาก ต้องบำรุง อันที่จริงตอนนี้ควรจะถ่ายเลือด แต่ต่อหน้าคนมากขนาดนี้ การถ่ายเลือดมันก็ไม่เหมาะจริงๆดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงใช้ยาบำรุงที่นางปรุงขึ้นมาโดยเฉพาะยาลูกกลอนเม็ดนั้นก็ล้ำค่ามากหลังจากพันแผลเสร็จ ฟู่จาวหนิงก็ฝังเข็มให้เขาหลายเข็
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2107
"ข้าแค่กลัวเท่านั้น กลัวว่าจะเป็นคนที่องค์จักรพรรดิพี่ชายข้าส่งมา ถ้าพวกเขาจำข้าได้ จะต้องพาข้ากลับไปแน่ๆ ข้าจะถูกพวกเขาพาไปไม่ได้ พระชายาอ๋องเจวี้ยน เรื่องนี้ท่านก็รู้ดี ดังนั้นข้าจึงอยากลองดูว่าถ้าคลุมเสื้อคลุมอ๋องเจวี้ยนไว้ คนพวกนั้นถ้าเห็นข้า ก็อาจจะมองข้าเป็นท่านก็ได้""พระชายาอ๋องเจวี้ยน ถ้าหากพวกเขาเห็นข้าเป็ฯท่าน จะต้องไม่กล้าลงมือแน่ ดังนั้นข้าแค่อยากจะยืมตัวตนของท่านมาคุ้มกันตนเองเท่านั้น เรื่องนี้ท่านคงเข้าใจได้ใช่ไหม?"ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง ไม่ตอบคำพูดนาง จากนั้นจึงมองไปทางเสี่ยวเยว่"แล้วอ๋องเจวี้ยนล่ะ?""เพราะยังมีคนอยู่อีกกลุ่ม ท่านอ๋องยังยืนยันไม่ได้ว่าใครส่งมา ดังนั้นจึงพาคนออกไปแล้ว ตอนที่ท่านอ๋องจากไปก็ให้พวกข้าอยู่ที่นี่คอยปกป้องพระชายา แล้วตอนนั้นเจ้าอารามก็ยังอยู่ที่นี่ด้วย"เสี่ยวเยว่ประคองฟู่จาวหนิงออกจากรถม้า เลี่ยงออกจากองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น กดเสียงต่ำลงมา"ท่านอ๋องหลังจากพาชิงอีออกไป เจ้าอารามก็ยังได้ยินเสียงแปลกๆ เขาพาซางจื่อออกไปตรวจสอบ ผ่านไปครู่หนึ่งข้าก็ได้ยินเสียงครวญครางของซางจื่อ จึงคิดจะไปดูเสียหน่อย แล้วก็เห็นคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2106
ฟู่จาวหนิงรู้สึกแปลกประหลาดหน่อยๆหลังจากนางออกมาแล้วเห็นสีท้องฟ้า เห็นรถม้าที่ยังจอดอยู่ที่นั่น พอเตรียมจะเดินไปดูว่าคนอยู่กันไหม ก็เห็นรถม้าว่ารถม้ากำลังขยับนั่นเป็นรถม้าของเซียวหลันยวนกับนาง บนนั้นมีคนอยู่หรือ?ฟู่จาวหนิงเดินไปที่รถม้า พอเดินได้ไม่กี่ก้าว เสี่ยวเยว่ก็วิ่งเข้ามา "คุณหนู!"นางดูกระหืดกระหอบ แล้วฟู่จาวหนิงก็ยังเห็นว่าบนกระบี่ของนางมีเลือดติดอยู่ สีหน้านางเปลี่ยนไปเล็กน้อย"พระชายาไม่เป็นไร"เสียงต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้น ฟู่จาวหนิงจึงเพิ่งเห็นว่าข้างกายมีองครักษ์เงาอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่นางตื่นก็ยังไม่ทันได้สังเกตจึงไม่รู้ตัวเลยนี่เป็นองครักษ์เงาข้างกายเซียวหลันยวนที่วรยุทธ์แข็งแกร่งสุด เขาทิ้งองครักษ์เงานี้ไว้กับนาง นั่นอธิบายได้ว่าเขาเองก็จะออกไปด้วยเช่นกันฟู่จาวหนิงชี้ไปที่รถม้าตอนนี้นางก็ได้ยินเสียงหายใวจหนักๆในรถม้า น่าจะไม่ใช่คนที่มีกำลังภายในเสี่ยวเยว่รีบเดินมาตรงหน้ารถม้า ใช้กระบี่กรีดม่านรถออก"อ๊า!"ด้านในมีเสียงร้องตกใจขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นลอดเข้ามา"องค์หญิงใหญ่หรือ" เสี่ยวเยว่พอเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น สีหน้าก็แย่ไป "องค์หญิงใหญ่ ท่านทำไมยั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2105
"ข้าจะไปกับพวกเจ้า"พอคำนี้ออกมา เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิง รวมถึงพวกสืออีก็ล้วนมองเขาอย่างตกตะลึง"ท่านจะไป? เมืองหลวงหรือ?"เซียวหลันยวนก็อดถามขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้"ทำไมล่ะ ไปไม่ได้หรือ?" เจ้าอารามมองเขาอย่างล้อเลียน "ที่เจ้าชวนเมื่อครู่หยอกข้าเล่นหรือ?"เซียวหลันยวนไม่มีคำมาแย้ง"เอาล่ะ ไม่ต้องกังวล ข้าไปก็ไม่ก่อเรื่องหรอก" เจ้าอารามถอนใจ "แค่จะไปบอกลากับคนเก่าคนแก่คนนึงเท่านั้น""คนเก่าแก่?"ฟู่จาวหนิง "บอกลา?"ไปถึงเมืองหลวงเพื่อบอกลาคนเขา ทำไมฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ?แต่ไม่ว่าอย่างไร เจ้าอารามบอกว่าจะไปเมืองหลวงกับพวกเขา พวกเขาก็ไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธ ต่อให้เป็นฟู่จาวหนิง แม้จะรู้สึกว่าเจ้าอารามจะดูแปลกอยู่หน่อยๆ ก็ยังบอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหนเจ้าอารามคิดจะจับพวกเขาแยกกัน แต่ก็ไม่ได้ทำเรื่องอย่างการเหยียบเส้นต่ำสุดที่ไม่ควรล้ำของนาง เขาเองก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ว่าไม่ต้องการให้พวกเขาอยู่ด้วยกันจริงๆนางเองก็ไม่ได้ต้องการให้ทุกคนมาอวยพรนางกับเซียวหลันยวนอยู่กันไปจนแก่เฒ่านี่นะวันถัดมาพวกเขาจึงลงจากเขาแต่เช้าตรู่ตอนที่ผ่านเมืองจื่อซวีก็มีแค่ประชาชนที่ตื่นแต่เช้าถึงเห็นรถม้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2104
ลวี่กั่วออกไปอย่างเสียหน้าเจ้าอารามมองเซียวหลันยวน "ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ ตอนนั้นไม่ใช่บอกว่าจะคอยดูแลอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นกับเมืองจื่อซวีแทนเจ้าอุทยานเฉินหรือ?"ตอนนั้นเซียวหลันยวนอายุยังน้อย แต่ตอนที่เจ้าอุทยานเฉินถูกทำลายจนกำลังจะสิ้นใจ เขาเคยบอกว่า ถ้าเขายังมีเรี่ยวแรงล่ะก็ จะช่วยดูแลที่นี่ต่อไป"ท่านลุงเจ้าอุทยานไม่ใช่ปฏิเสธข้าแล้วหรือ?" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเจ้าอารามตอนนี้ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ ตอนนั้นหลังจากที่เซียวหลันยวนพูดจบ เจ้าอุทยานเฉินยังดิ้นรนพูดมาอีกว่าไม่ต้อง เจ้าลำบากมามากแล้ว"แต่หลังจากเขาพูดจบเจ้าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมานี่?" เจ้าอารามเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนไม่ได้ประหม่าเลยสักนิด "ที่ไม่ได้พูด ข้าก็แค่บอกตนเองในใจ ว่าพอถึงเวลาค่อยดูสถานการณ์แล้วกัน เอาตามใจเลย"ตามใจ ตอนนี้เขาก็ทำตามความรู้สึก ปล่อยมือไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว ไม่ถือว่าผิดคำพูดกับเจ้าอุทยานเจ้าอารามพูดไม่ออกจนหัวเราะออกมา"ตามใจหรือ? ข่างเป็นการตามใจที่ดีซะจริง"เขาอดเหลือบมองฟู่จาวหนิงไม่ได้สายตานี้มีความหมายลึกซึ้งขึ้นมาแล้วฟู่จาวหนิงเห็นแล้ว "เจ้าอารามคงไม่ได้คิดว่าข้าสอน
บางทีคุณอาจจะชอบ
สามีชาตินี้เราหย่ากันแล้ว
บ้านเขมปัณณ์9.0K viewsชาตินี้ ขอใช้ชีวิตในแบบง่าย ๆ
ประดับดิน10.8K viewsสตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.2M viewsชะตารักพันธนาการ
Luffy.g496 viewsจอมยุทธ์สวรรค์: เล่ม 1 บทแรกแห่งวิญญาณ
ก้องภูผา วรารินทร์286 viewsแม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.5M viewsคณิกาที่รักของชิงอ๋อง
ชาไทยเย็น862 views
