บทที่ 2105

"ข้าจะไปกับพวกเจ้า"

พอคำนี้ออกมา เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิง รวมถึงพวกสืออีก็ล้วนมองเขาอย่างตกตะลึง

"ท่านจะไป? เมืองหลวงหรือ?"

เซียวหลันยวนก็อดถามขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้

"ทำไมล่ะ ไปไม่ได้หรือ?" เจ้าอารามมองเขาอย่างล้อเลียน "ที่เจ้าชวนเมื่อครู่หยอกข้าเล่นหรือ?"

เซียวหลันยวนไม่มีคำมาแย้ง

"เอาล่ะ ไม่ต้องกังวล ข้าไปก็ไม่ก่อเรื่องหรอก" เจ้าอารามถอนใจ "แค่จะไปบอกลากับคนเก่าคนแก่คนนึงเท่านั้น"

"คนเก่าแก่?"

ฟู่จาวหนิง "บอกลา?"

ไปถึงเมืองหลวงเพื่อบอกลาคนเขา ทำไมฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ?

แต่ไม่ว่าอย่างไร เจ้าอารามบอกว่าจะไปเมืองหลวงกับพวกเขา พวกเขาก็ไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธ ต่อให้เป็นฟู่จาวหนิง แม้จะรู้สึกว่าเจ้าอารามจะดูแปลกอยู่หน่อยๆ ก็ยังบอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน

เจ้าอารามคิดจะจับพวกเขาแยกกัน แต่ก็ไม่ได้ทำเรื่องอย่างการเหยียบเส้นต่ำสุดที่ไม่ควรล้ำของนาง เขาเองก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ว่าไม่ต้องการให้พวกเขาอยู่ด้วยกันจริงๆ

นางเองก็ไม่ได้ต้องการให้ทุกคนมาอวยพรนางกับเซียวหลันยวนอยู่กันไปจนแก่เฒ่านี่นะ

วันถัดมาพวกเขาจึงลงจากเขาแต่เช้าตรู่

ตอนที่ผ่านเมืองจื่อซวีก็มีแค่ประชาชนที่ตื่นแต่เช้าถึงเห็นรถม้า