Share

บทที่ 2198

Author: จุ้ยหลิงซู
ถึงแม้ พอคิดว่าอ๋องเจวี้ยนยอมให้เสี่ยวเซ่อที่ใครๆ ก็เชยชมได้เช่นนี้ แต่กลับไม่ยอมรับนางไว้ ในใจนางก็ทั้งขมขื่นและเจ็บปวด แต่เวลานี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับมีความคิดที่ซับซ้อน ในเมื่อนางไม่ได้ครอบครอง ก็ไม่อยากจะเห็นฟู่จาวหนิงได้มีความสุข

หญิงสาวคนหนึ่ง จะให้ชายหนุ่มมาคอยรักและซื่อสัตย์ได้ทั้งชีวิตจริงหรือ?

อ๋องเจวี้ยนเป็นถึงใคร ฟู่จาวหนิงครอบครองไว้ได้คนเดียวจริงหรือ?

เป็นไปไม่ได้

"เสี่ยวเยว่" เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็ร้องขึ้นมา

เสี่ยวเยว่รีบเดินออกมา

"ท่านอ๋อง?"

เสี่ยวเยว่สงสัยหน่อยๆ นางเองก็ไม่รู้ว่าอ๋องเจวี้ยนเรียกนางในตอนนี้ทำไม

"โยนหญิงสาวคนนั้นออกไปจากจวนอ๋องซะ" เซียวหลันยวนชี้ไปที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ดวงตาเย็นเยียบลงมา "ถ่ายทอดคำสั่งข้า นับจากนี้ห้ามนางเข้ามาเหยียบที่จวนอ๋องเจวี้ยนอีก"

"ทุกคนในจวนอ๋องเจวี้ยน ถ้าหากเ็นนางเกิดเรื่อง ใครก็ห้ามช่วยนางทั้งนั้น"

พอคำสั่งนี้ออกมา คนทั้งหมดก็ล้วนตกตะลึง

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

"อ๋องเจวี้ยน! ท่านรู้ไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา?"

"ข้าเข้าใจชัดเจนดี เจ้านั่นล่ะ ที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ตัวเองเสียที พระชายาทนเจ้ามานานแล้ว ข
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2208

    และก็ทำได้แค่นี้แล้วฟู่จาวหนิงรู้สึกว่า เซียวหลันยวนอาจจะเสียใจมากกว่านาง เพราะอันเหนียนพาภรรยาออกไป พ่อแม่เขากับน้องสาวอันชิงยังอยู่ในเมืองหลวง หลังจากนี้โอกาสที่ครอบครัวจะได้เจอหน้ากันก็น้อยลงแล้วสำหรับเรื่องครอบครัวของเขา ต้องเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากแน่นอนเซียวหลันยวนเกรงว่าจะรู้สึกแค่ว่า อันเหนียนเดือดร้อนเพราะตัวเขา ไม่เช่นนั้นจะถึงกับต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนเลยหรือ"ตระกูลฟู่ล่ะ"เซียวหลันยวนคิดไปถึงตระกูลฟู่นี่แตกต่างกับตระกูลอัน ถ้าฟู่จาวหนิงออกจากเมืองหลวง ใครจะรู้ว่าองค์จักรพรรดิจะลงดาบกับตระกูลฟู่ไหม?"ข้าจะกลับตระกูลฟู่รอบหนึ่ง"ฟู่จาวหนิงเองก็รู้ว่าเรื่องนี้สำคัญ จะชักช้าไม่ได้"ได้" เซียวหลันยวนเห็นนางเดินไปที่ประตู ก็ร้องเรียกนางขึ้นอีก "หนิงหนิง"ฟู่จาวหนิงหมุนตัวกลับมา "มีเรื่องอะไรอีกหรือ""ถ้าคนในครอบครัรวไม่ยอมออกไปด้วย" เซียวหลันยวนรู้สึกว่าตนเองดูจะเห็นแกตัวหน่อยๆ ถ้าหากคนตระกูลฟู่ไม่ยอมไป เขาก็ยังหวังให้ฟู่จาวหนิงไปกับเขานี่เท่ากับอยากจะให้เลือกตัวเขาระหว่างเขากับครอบครัวเขาคนเดียว จะมีน้ำหนักเท่าครอบครัวตระกูลฟู่ไหมนะเซียวหลันยวนคำพูดมาถึงข้า

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2207

    ฟู่จาวหนิงอันที่จริงไม่ได้รู้สึกว่าตนเองผูกพันกับแคว้นเจาสักเท่าไรในใจนางมีบ้านเกิดอีกแห่งหนึ่งดังนั้นอยู่ที่นี่ นางรู้สึกว่ามีบ้านก็คือมีบ้าน บ้านอยู่ที่ไหน ที่นั่นก็เป็นแคว้นของนาง"พวกเราก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้กลับมาแคว้นเจาอีกไม่ได้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงปลอบเซียวหลันยวน เพราะดูแล้วเหมือนเขาจะดูทิ้งแคว้นเจาไม่ลงมากกว่านางอีก"เอาไว้พอพวกเราลงตัวหมดแล้ว ก็ยังกลับมาแคว้นเจาได้ กระทั่งว่า พวกเราเองก็สามารถาลูกกลับมาได้ด้วย พวกเราซื้้อบ้านในเมืองหลวงไวสักสองหลังด้วยชื่อคนอื่น จากนี้พวกเราก็ยังมีบ้านให้กลับ"ท่องเที่ยวน่ะ กลับมาพักสักหน่อยคงไม่มีปัญหาอะไรส่วนเรื่องบ้านจะใส่ไว้ในชื่อใคร เรื่องนี้ให้เซียวหลันยวนจัดการ เขาจัดการได้อยู่แล้ว"ท่านคิดดูสิ จักรพรรดิเองก็ไม่มีทางอยู่ในตำแหน่งได้ตลอดหรอก เขาเองก็อายุมากกว่าพวกเราเยอะ"ฟู่จาวหนิงกระทั่งตอนที่พูดคำนี้ ยังส่งสายตาให้เซียวหลันยวนด้วย"ท่านคิดว่ายังมีองค์ชายที่พอไหวบ้างไหม..."เซียวหลันยวนเดิมทีในใจก็รู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อยมารดาของนางเป็นคนตงฉิง แต่เสด็จพ่อของเขาเป็นไท่ซ่างหวงของแคว้นเจานี่สิ ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่รู้ตัวตนฐานะ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2206

    ตัวลองยาอะไรกัน!เซียวหลันยวนมองไก่ตัวผู้ที่วิ่งพล่านกระโจนไปทั่วในกลุ่มทหารราชองครักษ์ มุมปากกระตุกหนิงหนิงของเขาไปอุ้มไก่ตัวผู้มาจากไหนเนี่ย?เขาจำได้ว่า ตอนที่ในจวนตุ๋นน้ำแกงไก่จะซื้อแต่แม่ไก่นี่?"อย่าวิ่งสิ!""หยุดนะ! อย่าขยับ!""อ๊า! จับเจ้าสองตัวนี่ไว้!"กองราชองครักษ์ถูกไก่ตัวผุ้สองตัวนี้ทำเอาสับสนวุ่นวาย ยังมีคนถูกไก่จิกด้วย หลังมือเลือดออกทันทีนี่มันไก่ตัวผู้อะไรเนี่ย! ทำไมถึงได้ดุแบบนี้?ขุนพลน้อยคนนั้นร้องขึ้นมา "ฆ่าพวกมันซะ! อย่าวุ่นวาย!"แต่ว่า ตอนที่เขาร้องขึ้นมา ราชองครักษ์พวกนั้นก็รู้สึกว่าเงาคนตรงหน้าเปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสี่ ซ้อนทับกันขึ้นมาขณะเดียวกัน พวกเขาก็รู้สึกหมดแรงไปทั้งตัวไม่นานนัก ก็มีเสียงตุบๆ พวกเขาทยอยกันล้มลงไป ดาบในมือก็หล่นลงพื้นเคร้งคร้างเพียงไม่นาน ก็ล้มพับลงไปหมดขุนพลน้อยโบกดาบคิดจะฟันไก่สองตัวนั้น แต่พวกมันก็ไว้เหลือเกินเสียงฟู่จาวหนิงดังขึ้นว่า "พวกเจ้าอย่าขยับนะ นั่นเป็นไก่ลองยาของข้าจริงๆ บนตัวมีผลยาสาดอยู่ ข้าไม่อยากทำร้ายพวกเจ้ไาปด้วย อ๊า พวกเจ้าทำไมล้มกันไปหมดแล้วล่ะ? บอกให้พวกเจ้าอย่าขยับแล้วไง"ดาบในมือขุน

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2205

    "ฝ่าบาทเลอะเลือนไปแล้ว"เซียวหลันยวนสะบัดแขนเสื้อยืนบนบันได เลือบมองขุนพลน้อยคนนั้น"ท่านอ๋อง" จงเจี้ยนยืนอยู่ด้านหลังเขา น้ำเสียงดูร้อนรนฝ่าบาทครั้งนี้ พอสบโอกาสก็บ้าคลั่งขึ้นมาเลยจริงๆแต่ต่อให้ฝ่าบาทจะบ้าคลั่ง ท่านอ๋องเองก็จะขัดราชโองการไม่ได้บางที ฝ่าบาทคิดจะบีบให้ท่านอ๋องนำองครักษ์เงามังกรขัดราชโองการ เข้ารับมือกับราชองครักษ์ตอนนั้นท่านอ๋องรับปากไท่ซ่างหวงไว้แล้ว ว่าองครักษ์เงามังกรจะทำแค่ปกป้องความปลอดภัยของตัวคน จะไม่เข้าโจมตีคนของราชวงศ์ด้วยกันเองนี่เป็นเงื่อนไขหนึ่งที่ไท่ซ่างหวงมอบองครักษ์เงามังกรให้ท่านอ๋อง"ท่านอ๋อง ส่งข้าน้อยออกไปเถอะ" จงเจี้ยนสูดลมหายใจลึกจักรพรรดิเดิมทีก็รอโอกาสมาตลอด ตอนนี้พอเจอแล้ว มีหรือจะใช้เหตุผล?ถ้าเสียสละตัวเขาสักคน ทำให้ท่านอ๋องไม่ต้องถึงกับอยู่ในสภาพอับจน มันก็คุ้มค่าแล้ว"หุบปาก"เซียวหลันยวนเอ่ยเสียงขรึมผู้ดูแลจงพอได้ยินอ๋องเจวี้ยนปฏิเสธจงเจี้ยน ใจก็แอบสงบลงมานิดๆ แต่อีกอึดใจหนึ่งก็กลั้นขึ้นมาทันควันถ้าแค่ท่านอ๋องมาปกป้องจงเจี้ยน ก็เท่ากับขัดราชโองการแล้วขุนพลน้อยคนนั้นร้องขึ้นมาอีกครั้ง "อ๋องเจวี้ยน! จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2204

    ราชองครักษ์ล้อมจวนอ๋องเจวี้ยนไว้แล้ว ก่อให้เกิดการตกตะลึงขึ้นทั้งเมืองหลายคนใจสั่นขึ้นอย่างรุนแรง คิดความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมาพร้อมกัน...องค์จักรพรรดิในที่สุดก็จะลงมือกับอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือ?"ขอให้อ๋องเจวี้ยนส่งตัวจงเจี้ยนองครักษ์จวนอ๋องออกมาด้วย จักรพรรดิสั่งให้ข้า ตัดหัวจงเจี้ยนทิ้งเสียหน้าจวนอ๋อง เพื่อระงับความโกรธของใต้เท้าหยวนจากแคว้นหมิ่น"ขุนพลน้อยทหารราชองครักษ์ตะโกนขึ้นมาหน้าประตูใหญ่ผู้ดูแลจงหน้าซีดเขาเองก็คิดไม่ถึง ว่าจักรพรรดิจะต่ำช้าหน้าไม่อายขนาดนี้องค์จักรพรรดิต้องรู้แน่ ว่าอ๋องเจวี้ยนให้ความสำคัญกับองครักษ์ที่ติดตามมาหลายปีมาก จงเจี้ยนเองเป็นคนที่ปรากฏตัวต่อหน้าองค์จักรพรรดิมาแล้วหลายครั้งแต่องค์จักรพรรดิก็ยังบีบท่านอ๋อง ไม่ใช่แค่ให้ท่านอ๋องส่งจงเจี้ยนออกไป กระทั่งยังจะตัดหัวจงเจี้ยนที่หน้าประตูใหญ่จวนอ๋องด้วย!นี่คือจะเหยียบหน้าของท่านอ๋องให้จมอยู่ใต้เท้าเลย!เมื่อคืนสังหารเสี่ยวเซ่อ เป็นคำสั่งของท่านอ๋อง จงเจี้ยนก็แค่ทำตามคำสั่ง ถ้าท่านอ๋องส่งจงเจี้ยนออกไปจริงๆ นั่นไม่ใช่จะทำให้องครักษ์คนอื่นๆ รู้สึกแย่หรือ?องค์จักรพรรดิมีความคิดนี้กระมัง?เขาอยากให้

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2203

    แต่เบื้องหน้านางก็ลายตา เสี่ยวเซ่อที่ประคองอยู่ในมือถูกจงเจี้ยนหิ้วออกไปในพริบตาจงเจี้ยนกระโจนตัว บินแฉลบ หิ้วเสี่ยวเซ่อออกไปนอกกำแพงเรือน"อ๋องเจวี้ยน!" หยวนอี้ร้องลั่นด้านนอก มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นหยวนอี้เองก็ได้ยินแล้ว นางหน้าถอดสี รีบยกเท้าพุ่งออกไปด้านนอกจวน ข้างกำแพง จงเจี้ยนชักกระบี่ยาวกลับ เลือดสดซ่านกระเซ็น สีเลือดสาดเข้าไปในดวงตาเขาร่างของเสี่ยวเซ่ออ่อนยวบล้มลงในลานบ้าน ฟู่จาวหนิงเอียงหน้ามองเซียวหลันยวน"ท่าน"นางไม่คิดว่าเซียวหลันยวนจู่ๆ จะสั่งฆ่าคนแบบนี้แต่ว่า นางเองก็ไม่ได้ห้ามไม่มีเหตุผลที่ถูกคนมากดขี่หัวขนาดนี้แล้วยังต้องปล่อยไว้ยิ่งไปกว่านั้น นางยังเดาว่า เป็นเพราะพลังสังหารของเสี่ยวเซ่อมีมากเกินไปพวกเขาสองคนอาจจะไม่ติดกับ แต่คนอื่นก็ไม่แน่ ขนาดจงเจี้ยนยังเกือบจะทานไม่ไหว ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลยถ้าหากคนข้างกายพวกเขาถูกควบคุม นั่นก็เท่ากับหันหลังให้กับคมดาบศัตรูแล้วอันตรายเช่นนี้ เซียวหลันยวนต้องสังหารทิ้งแน่นอนพอคิดถึงจุดนี้ ฟู่จาวหนิงก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา "ต้องมาคิดหาวิธีรับมือการถามหาความรับผิดชอบจากฝ่าบาทหรือเปล่า?"นางเดาได้ ว่าองค์จักรพ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status