บ้านใหญ่ที่น่ารำคาญ

ไป๋ซู่ฮวาเดินเข้าบ้านก็เห็นหยางหนิงเฉิงนอนหลับอยู่ น่าจะเพราะยาลดไข้ที่ให้กิน ข้าวกลางวันที่วางไว้ให้เขาไม่แตะเลยไป๋ซู่ฮวาเลยต้องปลุกเขาแต่ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเอาแต่งึมงำ นางจึงงัดไม้เด็ดออกมา

"ท่านพี่ ไม่กินข้าวไม่ชอบอาหารที่ข้าทำถ้างั้นคืนนี้ข้าไปนอนกับน้องๆนะเจ้าคะ ท่านอยากอยู่คนเดียวข้าเข้าใจ"

ได้ผลคนตัวโตลืมตาคว้าเอวบางเข้าหาพลิกนางขึ้นเตียงตัวเขาคร่อมนางไว้จุมพิตดูดดื่มทันที จนเริ่มแหวกสาบเสื้อดูดกลืนทรวงอกนางไป๋ซู่ฮวาใช้มือดันหน้าอกเขาออกแล้วจ้องด้วยสายตาจริงจัง

"ท่านพี่ ท่านลงจากเตียงไม่ได้ ต้องอยู่บนนี้แต่เหตุใดเวลาเอาเปรียบข้าท่านไม่เหมือนคนเจ็บสักนิด อย่าให้รู้นะว่าหลอกลวงข้าๆเอาท่านตายแน่"

"หืม เจ้าจะฆ่าพี่เหรอเด็กดี พี่เจ็บขาจริงๆ แถมยังถูกธนูยิงอีกเป็นไข้ด้วยแต่เจ้าน่ากินนักแถมยังดีกว่ายาท่านหมออีกนะ หืมมม"

"ข้าไม่มีแรงจะเชือดไก่ ฆ่าท่านไม่ได้หรอกแต่ข้าจะไปนอนกับหนิงจินและหนิงหรง ให้ท่านนอนคนเดียว"

"ไม่ได้สิ เมียจ๋าขาข้าเจ็บจริงๆไม่ได้หลอกลวง แต่หมอหยุนบอกว่าข้าต้องขยับร่างกายบ้าง จะให้ทำอย่างไรเล่าออกแรงมากๆก็เจ็บ นอกจากขยับเวลาที่พี่อยู่ในกายเจ้านั่นรู้สึกไม่เจ็บเท่าไ