15

การแบ่งอาหารให้ปัญญาชนในครั้งแรก ที่มาถึงยังค่ายชนบทก็เริ่มต้นขึ้น เดิมทีจะมีการแบ่งอาหารช่วงสิ้นเดือนของทุกๆ เดือน

แต่เกิดเรื่องขึ้นในบ้านพักของพวกหลี่เล่อเยียนซะก่อนทางคณะกรรมการจึงประชุมกันว่าจะแบ่งส่วนแบ่งให้ก่อนครึ่งหนึ่งในกลางเดือนนี้

เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่ 15 เดือนกรกฎาคม ปี 1956 ช่วงนี้ฝนมักจะเริ่มตกหนัก ทางการแจ้งเตือนมาว่าให้อยู่แต่ในบ้านอย่าได้ออกเดินทางไปไหนไกล อีกทั้งสถานการณ์ไม่สู้ดีนักมีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างเลยล่ะ

ในเมืองใหญ่ๆ จะเห็นทหารแดงเดินลาดตระเวนราวกับเดินจับจ่ายใช้สอย แต่ความจริงนั้นไม่ใช่เลย

ช่วงเช้าหลี่เล่อเยียนรวมถึงปัญญาชนคนอื่น ๆ ได้รับส่วนแบ่งจำนวนจำกัดนั่นก็คือคือ

ข้าวสาร จำนวน 5 ชั่ง

แป้ง จำนวน 2 ชั่ง

เบี้ยเลี้ยงคนละ 2 หยวน

หากจะมองว่ามากก็มาก มองว่าน้อยก็น้อยแต่นี่คือปริมาณที่ถูกกำหนดมาแล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ บางคนดีใจจนน้ำตาไหลเพราะได้จับเงินเป็นครั้งแรก

ใช้เวลาไม่นานก็แจกจ่ายปันผลกันเสร็จ จึงมีเวลาเหลือเฟือ หลี่เล่อเยียนเลยชวนสองสาวเข้าเมืองอีกครั้ง นี่เป็นโอกาสอันดีที่เธอจะต้องหาทางระบายของ และหาลู่ทางเพื่อหาเงิน

หลี่เล่อเยียนนึกเสียดายที่ตัวเองลืมนำจักรยานเข้ามายังมิติด้วย ไม่อย่างนั้นการเดินทางคงสะดวกสบายมากกว่านี้ แต่วันนี้ถือว่าพวกเธอมีโชคไม่น้อยที่ทางคณะกรรมการจะต้องเข้าเมืองเพื่อซื้อของบางอย่างจึงติดรถไปด้วยได้

เมื่อเข้าเมืองมาได้ก็นัดแนะเวลาที่จะกลับกันให้ชัดเจน แต่รอบนี้หลี่เล่อเยียนปลีกตัวออกมาคนเดียวโดยให้เหตุผลว่าเธอจะมาเจอญาติคนหนึ่งไม่สะดวกให้เหอหมี่เมี่ยนและหม่ายวี่ไท่ไปด้วย

แม้จะสงสัยอยู่บ้างว่าคนที่หลี่เล่อเยียนนัดเจอนั้นเป็นใคร นัดกันตอนไหน แต่พวกเธอก็ไม่ได้เซ้าซี้เพราะหากเธออยากเล่าคงจะเล่าเอง หากเธอไม่สะดวกใจ ก็ไม่ควรถามทำให้เธอลำบากใจ คนเราต้องมีเรื่องส่วนตัวกันบ้าง

ทางด้านหลี่เล่อเยียนเมื่อทางสะดวกเธอก็เดินไปยังตลาดมืดที่เดิมที่เธอเคยมาเมื่อครั้งที่แล้ว หลังจากมาถึง เธอมองหากลุ่มแม่บ้านก่อน เพื่อที่จะเสนอขายพวกเครื่องปรุงต่างๆ

ก่อนจะไปยังตลาด เธอได้เดินไปสำรวจราคาข้าวของเครื่องใช้ที่ร้านค้าสหกรณ์มาบ้างแล้ว สินค้าแต่ละอย่างถือว่าราคาสูงมาก อีกทั้งต้องใช้คูปองในการซื้ออีกด้วย เล่อเยียนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมราคาของในตลาดมืดถึงสูงลิ่วเพียงนี้

เมื่อรู้ราคาคร่าวๆ หลี่เล่อเยียนเลือกเหยื่อที่จะขายซึ่งไม่ใช่ว่าจะขายได้ทุกคน หลังจากสังเกตสักพักก็เจอ เธอจึงเดินไปข้างๆ หญิงสาวแต่งตัวดีคนหนึ่งดูจากท่าทางเธอน่าจะยังไม่ชินกับสถานที่แห่งนี้เท่าไหร่นัก

" สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ต้องการให้ช่วยอะไรไหมคะ ฉันเห็นคุณมองหาอะไรสักอย่างมาสักพักแล้วน่ะค่ะ " หลี่เล่อเยียนถามหญิงสาวที่ดูด้วยตายังรู้ว่าน่าจะมาจากครอบครัวมีฐานะ ดูจากการแต่งตัวและเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่

" เอ่อคือพอดีว่าฉันต้องการเนื้อน่ะค่ะ ที่บ้านกำลังจะมีงานเลี้ยง แต่วันนี้ฉันไม่ได้จองไว้เลยไม่ได้รับโควตาน่ะค่ะ" เธอพูดกระซิบเสียงเบา จริง ๆ แล้วใช่ว่าเธอจะไว้ใจคนง่ายแต่พอเห็นหน้าตาสะสวยของหลี่เล่อเยียนก็แอบรู้สึกดีไม่น้อย

"ถ้าอย่างนั้นคุณถามถูกคนแล้วล่ะค่ะ ฉันมีเนื้อชั้นดีที่คุณต้องการพอดี”

แต่ต้องบอกก่อนนะคะว่าราคาค่อนข้างสูง เนื่องจากเป็นเนื้อคุณภาพดีฉันรับรองได้ว่าคุณไม่เคยกินเนื้อที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อนแน่นอนค่ะ" หลี่เล่อเยียนพูดถึงคุณภาพของเนื้อที่เธอจะขาย

" จริงหรือคะ ขอฉันดูของก่อนได้ไหมคะ ถ้าหากว่าดีจริงฉันไม่เกี่ยงราคาเลยค่ะ " หญิงสาวคนนั้นได้ยินก็ตาเป็นประกาย

เนื่องจากว่าสามีของเธอได้เชิญนายทหารชั้นผู้ใหญ่ที่มาปฏิบัติหน้าที่แถบนี้มากินเลี้ยงที่บ้านเพื่ออำนวยความสะดวกในหลายๆ อย่าง

สามีของเธอก็คือท่านนายอำเภอแห่งเมืองนี้ ดูจากหน้าตาของเธอแล้วน่าจะอายุห่างจากเล่อเยียนไม่กี่ปี

"ฉันพอมีเนื้อตัวอย่างให้คุณดูค่ะ นอกจากนั้นยังมีซี่โครงแล้วก็สามชั้นด้วยนะคะ " หลี่เล่อเยียนทำทีเป็นหยิบของออกจากกระเป๋าแต่จริงๆแล้วเธอเอามันออกมาจากในมิตินั้นต่างหากล่ะ

" ดีเยี่ยมจริง ๆ เลยค่ะ คุณขายราคาเท่าไหร่คะ " คุณนายท่านอำเภอตาลุกวาว เมื่อหล่อนเห็นเนื้อคุณภาพดีของหลี่เล่อเยียน มันช่างดูสมบูรณ์แบบมากจริง ๆ

" เนื้อชั้นดีฉันขายอยู่ที่ชั่งละ 12 หยวนค่ะ ส่วนเนื้อซี่โครงขายชั่งละ 15 หยวน และสามชั้นขายชั่งละ 13 หยวนค่ะ "